Ranker’s Return - ตอนที่ 19

ความรู้สึกแรกตอนที่ฮยอนนูสัมผัสได้ถึงแรคคูนนั้นเต็มไปด้วยความกดดัน แรคคูนมีความสูงอย่างน้อย ๆ ราว 250 เซนติเมตร ร่างกายของเขาอัดแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อกำยำและทรงพลังอย่างมหาศาล แรงกดดันที่ปลดปล่อยออกมาจากตัวเขาช่างรุนแรงยิ่งนัก เขาดูน่าเกรงขามถึงขนาดที่ว่าไม่น่าจะมีใครกล้าจ้องมองเขานาน ๆ

 

ฮยอนนูเข้าใจแล้วว่าทำไมดาคานถึงต้องทดสอบเขาก่อน หากดาคานเป็นกาแฟอเมริกาโน่แล้ว แรคคูนก็เปรียบเสมือนกาแฟเอสเพรสโซ่ที่เข้มข้น ไม่สิ ต้องบอกว่าเขาเป็นเมล็ดกาแฟเลยถึงจะถูก ความแตกต่างระหว่างดาคานกับแรคคูนนั้นมีมากถึงขั้นนั้นเลยทีเดียว

 

“เจ้าคือนายของเจ้าหนูนี่ใช่ไหม?” แรคคูนถาม

 

“ใช่แล้ว ฉันคือเจ้านายของหมอนี่”

 

“งั้นรึ? ถ้างั้นอะไรพาเจ้ามายังที่นี่?” แรคคูนถามราวกับว่าเขาไม่รู้ข้อมูลอะไรจากดาคานมาก่อนเลย

 

“ฉันมาที่นี่เพื่อส่งมอบสร้อยคอ” ฮยอนนูนำสร้อยคอออกมาจากช่องเก็บของ ทังอีเมื่อเห็นสร้อยคอกระดูกในมือฮยอนนูแล้วมันก็หายตัวไปอย่างลึกลับ แม้ว่าฮยอนนูจะยังไม่ได้ยกเลิกการอัญเชิญทังอีเลยก็ตาม

 

“มันคือสร้อยคอกระดูกของแคนคูน”

 

“หืม? ใครกันนะที่เจ้าว่า?” แรคคูนถามเหมือนเขาฟังผิด

 

“แคนคูน มันเป็นของแคนคูน”

 

หน้าของแรคคูนแดงก่ำขึ้นทันทีหลังจากได้ยินการยืนยันจากฮยอนนูแล้ว “แคนคูน!”

 

พื้นดินสั่นสะเทือน ฝูงนกต่างพากันแตกตื่น เสียงคำรามแห่งความโกรธเกรี้ยวของแรคคูนดังสนั่นไปทั่วท้องฟ้า เขายังคงคำรามต่อไปแม้จะผ่านไปพักหนึ่งแล้วก็ตาม ดูเหมือนเขาจะไม่เหนื่อยเลยแม้จะใช้พลังเวทไปจำนวนมากแบบนี้ “แคนคูน! แกนะแก กลับมานะ!”

 

“ท่านพี่ หยุดเถอะ เจ้านั่นไม่ชอบจนถึงขั้นซ่อนสร้อยคอนี้ไว้แล้วหนีไป ถ้าหากเป็นแบบนี้ คนที่จะเสียก็มีแต่ท่านพี่นะขอรับ”

 

หากจะให้อธิบายเนื้อหาของเควสนี้โดยละเอียดแล้วละก็…

 

แคนคูนได้หลบหนีไป จะกล่าวให้ชัดเจนคือ การฝึกฝนของแรคคูนนั้นเลวร้ายมากจนเขาหนีไป สร้อยคอกระดูกนี้เป็นสิ่งที่แรคคูนมอบให้แก่แคนคูน มันเป็นสร้อยคอที่เขาได้มาจากชาแมนออร์คระดับสูงแห่งชนเผ่าหมาป่าภูเขาไฟ สร้อยคอชิ้นนี้มีคุณสมบัติพิเศษตรงที่สามารถอัญเชิญและสะกดรอยมันได้ด้วยสร้อยคอที่มีลักษณะเหมือนกัน ปัญหาก็คือทังอีดันเป็นคนถอดสร้อยคอนี้ออกไป นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมทังอีถึงหนีไปเมื่อรู้เรื่องสร้อยคอเข้า

 

“ขอโทษทีก็แล้วกันที่ต้องให้เจ้ามาเห็นสภาพนี้ของข้า โธ่เอ๊ย!”

 

“ช่างเถอะ เอาเป็นว่าอย่างน้อยให้ข้าได้มอบรางวัลตอบแทนแก่เจ้า”

 

[คุณสำเร็จภารกิจ ‘ทายาทของชนเผ่าหมาป่าแห่งท้องทุ่ง’]

 

[ได้รับค่าประสบการณ์]

 

[เลเวลของคุณเพิ่มขึ้น]

 

[พลังชีวิตและพลังเวทมนตร์ได้รับการฟื้นฟู]

 

จำนวนค่าประสบการณ์ที่ได้รับนั้นมหาศาลสมกับที่เป็นภารกิจระดับ D+ ฮยอนนูเลเวลอัพทันทีแม้ว่าเลเวลของเขาจะเพิ่งอัพมาก่อนเมื่อไม่นานนี้

 

‘เป็นจำนวนค่าประสบการณ์ที่ดีเลย แต่จะว่าไป เขาจะไม่ให้ทักษะอะไรมาเลยเหรอ…?’

 

ฮยอนนูส่ายหัวเมื่อเขารู้ว่าตัวเองไม่ได้รับข้อความเกี่ยวกับการได้รับทักษะใหม่เลย

 

“ข้าจะมอบทางเลือกแก่เจ้า ทางเลือกแรกคือ ข้าจะมอบทักษะที่ใช้ประโยชน์ในตอนนี้ได้เลย ส่วนทางเลือกที่สองคือ ข้าจะมอบทักษะที่จะช่วยเจ้าได้อย่างมากในภายหลัง เอาล่ะ! จงเลือกเสีย” แรคคูนให้ทางเลือกแก่ฮยอนนู ตอนนี้ขึ้นอยู่กับฮยอนนูแล้วว่าเขาจะเลือกรับทักษะแบบไหนมา

 

ฮยอนนูตกอยู่ในสภาพน่าหนักใจ เขากำลังไตร่ตรองอย่างหนักว่าควรจะเลือกพลังที่ใช้ได้เลยหรือพลังที่ใช้ได้ในภายหลัง หากเขาเลือกทักษะที่ใช้ได้ในภายหลังล่ะ? การพัฒนาก็จะเป็นไปอย่างเชื่องช้า แต่ถ้าเป็นพลังที่ใช้ได้ทันทีล่ะ? มันรวดเร็วแต่ก็ได้แค่นั้น นี่เป็นการตัดสินใจที่ยากลำบากมาก แต่ไม่ว่าอย่างไรเขาก็จำเป็นจะต้องเลือก “ฉันจะเลือก…”

 

“ฉันจะเลือกสกิลที่ใช้ได้ในภายหลังก็แล้วกัน”

 

“หวังว่าเจ้าจะไม่เสียใจที่เลือกเส้นทางนี้นะ?”

 

“นี่คือการตัดสินใจของฉัน ฉันจะไม่เสียใจอะไรทั้งนั้น”

 

ฮยอนนูเลือกรับทักษะที่จะเฉิดฉายในภายหลัง ความคิดของฮยอนนูคือ ถึงแม้เขาจะไต่ระดับได้อย่างรวดเร็ว แต่หากขาดวิสัยทัศน์ที่มั่นคงคอยช่วยแล้ว เขาจะไม่สามารถรักษาตำแหน่งที่ยืนเอาไว้ได้

 

“ถ้าเช่นนั้นข้าจะมอบสิ่งนั้นให้แก่เจ้า”

 

แรคคูนยื่นมือไปยังตัวฮยอนนู ฮยอนนูขยับหลบมืออันใหญ่โตที่ยื่นมาหาเขาโดยสัญชาตญาณในทันที ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่สามารถหนีมันพ้น สุดท้ายฮยอนนูก็ต้องยื่นมือออกไปราวกับว่าเขาถูกดึงดูดโดยแม่เหล็กอย่างไรอย่างนั้น พลังเวทมนตร์ของแรคคูนพุ่งทะลักออกมาราวกับพายุและพุ่งทะลวงเข้าไปยังมือทั้งสองข้างของฮยอนนู

 

“เอาล่ะ! เท่านี้ก็คงได้”

 

ฮยอนนูไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรตอบกลับไป เนื่องจากจิตวิญญาณของเขายังเต็มไปด้วยความมึนงง พลังเวทที่ไหลท่วมท้นมายังร่างกายของเขานั้นไม่ต่างอะไรจากยาเสพติดเลย มันเป็นคลื่นพลังเวทมนตร์ที่เขาไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน

 

“ชะ…ใช่”

 

[ทักษะถูกสร้างขึ้นแล้ว]

 

[ทักษะ:บีบอัดพลังเวท]

 

[พลังเวทมนตร์จะถูกบีบอัดเพื่อสำแดงประสิทธิภาพที่แข็งแกร่งกว่าออกมา]

 

รูปแบบ: แสดงผลอัตโนมัติ

 

ระดับ: ยูนีค

 

ระดับประสิทธิภาพของทักษะ: F

 

ผลของพลังเวทมนตร์เพิ่มขึ้น 20%

 

เมื่อเรียกคืนสติของตนเองได้ในที่สุดฮยอนนูก็กลับมาเช็ครายละเอียดของทักษะ จากนั้นเขาก็ถึงกับอ้าปากค้าง

 

‘ระดับยูนีคงั้นเหรอ?’

 

สกิลที่แรคคูนให้กับฮยอนนูจัดว่ามีระดับความล้ำค่าอยู่ที่ยูนีค มันเป็นสกิลที่ช่วยเพิ่มพลังเวทมนตร์ให้แก่เขา สกิลที่เกี่ยวข้องกับพลังเวทมนตร์ถือว่าเป็นหนึ่งในสิ่งที่ทุกคนต้องการมากที่สุดในเกมนี้

 

‘สุดยอด สุดยอดไปเลย!’

 

แรคคูนยังคงพูดคุยกับฮยอนนูต่อไป “อ้อ! อีกอย่างหนึ่งถ้าเจ้าบังเอิญเจอกับแคนคูน ช่วยฝากบอกเจ้านั่นด้วยว่า…”

 

แรคคูนพูดต่อด้วยน้ำเสียงอันน่าหดหู่และอ้างว้าง ไม่คิดเลยว่าน้ำเสียงแบบนี้จะออกมาจากหัวหน้าออร์คผู้น่าเกรงขาม “บ้านของเจ้าคือที่นี่ ที่ป่าทมิฬแห่งนี้”

 

“เข้าใจแล้ว”

 

[ภารกิจถูกสร้างขึ้นแล้ว]

 

[ภารกิจ: ข้อความจากแรคคูน]

 

[แรคคูนผู้เป็นพ่อมีข้อความที่อยากจะบอกแคนคูนลูกชายของเขา หากคุณพบเขาแล้ว บอกข้อความนี้แก่เขา]

 

ระดับ: C+

 

เงื่อนไข: บอกแคนคูนเกี่ยวกับเรื่องของแรคคูน 0/1

 

รางวัล: ค่าประสบการณ์ ของขวัญจากแรคคูน

 

‘โห! เขาช่างเป็นออร์คที่ใจกว้างจริง ๆ”

 

ฮยอนนูมองหน้าต่างเควสด้วยรอยยิ้มในขณะที่แรคคูนยังคงพูดต่อไป “อีกอย่างก็คือ บอกเจ้าหมีตัวจุ้นนั่นด้วยว่าสร้อยนี้มันไม่มีพลังเวทตั้งแต่แรกแล้ว ดังนั้นเจ้านั่นไม่ได้ทำอะไรผิดหรอก”

 

“ได้เลย ฉันจะบอกให้”

 

ฮยอนนูกล่าวลาแรคคูนกับดาคานก่อนที่จะฉีกม้วนกระดาษเพื่อวาร์ปกลับเมือง

 

***

 

“คังฮยอนนู! เฮ้! ตื่นได้แล้ว!” ยองซานปลุกฮยอนนูผู้กำลังหลับอยู่บนโซฟา ฮยอนนูเผลอหลับไปในระหว่างที่กำลังดูยอดวิวและผลตอบรับต่อวีดีโอที่เขาโพสไว้ในชาแนลของตัวเอง

 

“อา…โทษทีนะ ฉันง่วง ๆ น่ะ” ฮยอนนูดูเหม่อ ๆ  เขาล่าแบบไม่หยุดไม่หย่อนมาหลายวันแล้ว ยองซานเห็นดังนั้นจึงเชื่อมต่อแล็ปท็อปของเขากับทีวีติดผนังให้ฮยอนนู

 

“ดูสิ นี่คือจำนวนการเข้าชมวิดีโอของนาย”

 

[จำนวนการเข้าชม: 176,488]

 

“แสนเจ็ดหมื่นกว่าครั้ง! ทำไมมันถึงได้เยอะจัง?” ฮยอนนูถึงกับตกใจเมื่อเห็นจำนวนการคลิกเข้าชม ซึ่งเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วตอนที่เขาหลับ จำนวนตัวเลขนั้นมากจนไม่น่าเชื่อ

 

“เดิมทีมันไม่ได้มากขนาดนั้นหรอก แต่ฉันเผยแพร่วิดีโอของนายผ่านกลุ่มชุมชนโดยใช้หลายช่องทาง อัตราการเข้าถึงเลยเพิ่มขึ้น” ยองซานตอบความสงสัยอย่างแยบยลโดยบอกความจริงเพียงครึ่งเดียว

 

ที่จริงแล้วเป็นเพราะแฟชั่นการแต่งตัวสุดพิสดารของฮยอนนูกลายเป็นประเด็นร้อนในชุมชนอารีน่า ยองซานใช้สิ่งที่กล่าวมานี้ในการโปรโมทวิดีโอ

 

“จริงเหรอ? ขอบใจนายนะยองซาน” ฮยอนนูรู้สึกซาบซึ้งใจต่อยองซานโดยที่ไม่ได้รู้ความจริงเลยแม้แต่น้อย จากนั้นยองซานและฮยอนนูก็ไล่ดูความคิดเห็นที่มีต่อวิดีโอด้วยกันและพูดถึงแนวทางในอนาคตที่พวกเขาจะเลือกใช้ต่อไป

 

[สวัสดี นี่คือไนกี้เมเนจเม้นท์]

 

ยองซานตรวจดูอีเมลหลังจากที่ฮยอนนูไปหาอะไรดื่ม กล่องอีเมลมีจดหมายฉบับหนึ่งที่ถึงกับทำให้ยองซานถึงกับตะลึงอยู่พักหนึ่ง ยองซานชำเลืองมองฮยอนนูแล้วตะโกนด้วยเสียงทั้งหมดที่พุ่งออกมาจากปอด “เฮ้! คังฮยอนนู รีบมาดูนี่เร็ว!”

 

“ทำไม? เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ?”

 

“เร็วๆ! รีบมาเถอะน่า!”

 

ฮยอนนูรีบวิ่งไปหายองซานตามที่ขอ

 

“ดูนี่สิ! นายได้อีเมลจากไนกี้ด้วยละ”

 

“ไนกี้งั้นเหรอ? นายหมายถึงไนกี้นั่นใช่ไหม?”

 

“ใช่แล้ว! ไนกี้ที่ว่านั่นแหละ”

 

ฮยอนนูเองก็เก็บความตื่นเต้นไม่อยู่หลังจากยืนยันแล้วว่าอีเมลนี้มาจากไหน

 

[ถึง: อาร์ก้อน]

 

[สวัสดี คุณอาร์ก้อน ผมชื่อเคล เป็นหัวหน้าฝ่ายขายซึ่งทำงานอยู่ที่ไนกี้เมเนจเม้นท์ บริษัทของเรานั้นเป็นตัวแทนด้านการจัดการที่ตั้งขึ้นเพื่อดูแลในส่วนของเกมอารีน่าโดยเฉพาะ

 

เหตุผลในการส่งอีเมลนี้ของผมเองก็ไม่ได้เป็นเรื่องอื่นใดนอกเหนือจากนั้น ผมอยากจะแนะนำตัวละครหลักจากวิดีโอ [คลิปการจับพวกแมลงที่ชอบ PK คนอื่น.avi] ไปยังสำนักงานหลักของไนกี้เมเนจเม้นท์

 

กรุณารับพิจารณาและติดต่อผมตามหมายเลขโทรศัพท์ที่อยู่ด้านล่างนี้ในเวลาที่คุณสะดวก

 

ติดต่อ: 010-XXXX-XXXX

 

อีเมล: [email protected]

 

“เขาอยากจะดึงตัวนายไปร่วมงานด้วย”

 

“ฉันรู้แล้ว”

 

มือของฮยอนนูสั่นไปหมดไนกี้เมเนจเม้นท์จัดได้ว่าเป็นบริษัทที่ดีที่สุดที่ลงทุนในเกมอารีน่า ณ ตอนนี้

 

“นายจะไปใช่ไหม?”

 

“แน่นอนอยู่แล้ว! นี่ไม่ใช่ระดับที่จะเรียกว่าโอกาส มันคือการถูกหวยต่างหากละ”

 

“นายพูดถูก!”

 

ฮยอนนูรู้สึกสับสนอยู่ไม่น้อย เขาเพิ่งจะกลับมาเล่นเกมอารีน่าได้เพียงอาทิตย์เดียวเท่านั้น เกิดอะไรขึ้นหลายอย่างเต็มไปหมดในระหว่างนั้น แต่นี่ถือเป็นช่วงเวลาที่น่าทึ่งที่สุดแล้ว

 

“งั้นฉันจะเริ่มโทรหาพวกเขาเดี๋ยวนี้แหละ” ฮยอนนูกดโทรศัพท์เพื่อโทรไปยังเบอร์ที่เขียนไว้ในอีเมล ถึงแม้เขาจะสามารถให้คำตอบทางอีเมลได้ แต่ก็ต้องใช้เวลาพักหนึ่งถึงจะได้รับการตอบกลับจากอีกฝ่าย  และเขาเองก็ไม่อาจจะรอนานขนาดนั้นได้อีกแล้ว ฮยอนนูใช้ทักษะภาษาอังกฤษอันช่ำชองที่เขาเคยเรียนมาในสมัยก่อน

 

“สวัสดีครับ?”

 

“-ไม่ทราบว่าผมกำลังพูดอยู่กับใครครับ?”

 

“พอดีผมเห็นอีเมลที่คุณส่งมาก็เลยโทรมาครับ”

 

“-อ้อ! ขอบคุณครับ ผมชื่อเคลนะครับ”

 

“ผมคังฮยอนนูครับ”

 

“-ขอบคุณที่ติดต่อมาทางโทรศัพท์นะครับ ถ้างั้นผมขอเข้าประเด็นตรง ๆ เลยก็แล้วกัน คุณอยากจะทำสัญญากับพวกเราไหมครับ? ผมมั่นใจว่าข้อเสนอของเราต้องดีกว่าที่อื่น ๆ อย่างแน่นอน”

 

เคลถามฮยอนนูอย่างไม่อ้อมค้อม ฝ่ายฮยอนนูเองก็มีนิสัยตรงไปตรงมาเช่นกัน “ได้เลยครับ ผมจะทำสัญญากับทางไนกี้”

 

“-ไม่ทราบว่าคุณอาศัยอยู่ที่ไหนเหรอครับ?”

 

“อยู่ที่กรุงโซล ในเกาหลีใต้ครับ”

 

“-โซล…ความต่างของเวลามีมากพอสมควรเลย ผมจะส่งอีเมลให้คุณก่อนก็แล้วกัน ทางผมไม่มีปัญหาอะไรในเรื่องช่วงเวลา แต่ทางคุณอาจจะต้องเป็นช่วงที่ดึกมากเลย ยังไงลองดูอีเมลก่อนแล้วค่อยบอกผมว่ามีอะไรอยากให้แก้หรือไม่ แล้วผมจะช่วยดูให้โดยเร็วที่สุดนะครับ”

 

“ผมจะลองดูแล้วบอกคุณเกี่ยวกับการตัดสินใจของผมนะครับ”

 

การโทรศัพท์ครั้งนี้ถือว่าสำเร็จด้วยดี เคลและฮยอนนูต่างก็ได้สิ่งที่พวกเขาต้องการ ตั้งแต่นั้นมาฮยอนนูก็ส่งอีเมลติดต่อกับเคลมาโดยตลอด วันที่พวกเขาตกลงกันไว้ว่าจะทำสัญญาคือวันเสาร์ หลังจากนี้ไปอีกสามวัน