Ranker’s Return - ตอนที่ 7

“2,000 โกล์ด…”

 

เขารู้สึกผ่อนคลายไม่น้อยหลังจากที่ใช้เงินไปกับค่าใช้จ่ายทั้งหมดแล้วยังมีเงินเหลือถึง 2,000 โกล์ด เงินจำนวนนี้จะเป็นรากฐานที่ดีในการพัฒนาตัวละครของเขา

 

ฮยอนนูคิดไว้เรียบร้อยแล้วว่าจะซื้อไอเทมอะไรบ้าง เขาตั้งใจจะซื้อเสื้อคลุมแห่งสายลมและกางเกงหนังตัวตุ่นแดง นี่เป็นไอเทมที่เขาเลือกหลังจากวิเคราะห์ถึงข้อมูลและความเหมาะสมแล้ว

 

***

 

สิ่งแรกที่เขาซื้อคือเสื้อคลุมที่ทำจากหนังสัตว์ มันมีชื่อเรียกว่าเสื้อคลุมแห่งสายลม เป็นไอเทมระดับแรร์ เขาซื้อมันมาจากร้านค้าของเกมอารีน่าด้วยราคา 1,000 โกล์ด

 

[เสื้อคลุมแห่งสายลม]

 

[เสื้อคลุมที่มีพลังของธาตุลมระดับต่ำแฝงอยู่ เมื่อสวมใส่แล้วดูเหมือนว่าจะมีเหตุผลบางอย่างที่ทำให้ร่างกายของผู้สวมใส่เบาขึ้น]

 

ความล้ำค่า: แรร์

 

ข้อจำกัด: ไม่มี

 

ความทนทาน: 200/200

 

พลังป้องกัน: 35

 

ความสามารถ: เพิ่มค่าความว่องไว 15% ทำให้ร่างกายเบาขึ้นและเพิ่มความเร็วในการเคลื่อนที่

 

ทว่ากางเกงหนังตัวตุ่นแดงนั้นกลับเป็นไอเทมที่หาได้ยาก ไม่มีใครขายเลยสักชิ้น ฮยอนนูได้แต่เฝ้ารออยู่ที่มุมมุมหนึ่งของพื้นที่ประมูลไอเทมรวม และตอนนี้ก็ผ่านไปกว่าสามชั่วโมงแล้ว

 

“เอาล่ะ! ในที่สุดก็ซื้อมันได้แล้ว! ได้ซะที!”

 

[กางเกงหนังตัวตุ่นแดง]

 

[กางเกงที่สร้างมาจากหนังของตัวตุ่นแดงที่อาศัยอยู่ทางใต้ของทวีป]

 

ความล้ำค่า: แรร์

 

ข้อจำกัด: ค่าพละกำลัง 25 แต้มขึ้นไป

 

ความทนทาน: 180/180

 

พลังป้องกัน: 30

 

ความสามารถ: ค่าความว่องไว +10

 

โบนัส: เมื่อเท้าอย่างน้อยข้างหนึ่งแตะพื้น ค่าสเตตัสทั้งหมด+10

 

***

 

ฮยอนนูสวมใส่ไอเทมทั้งสองที่เขาซื้อมาด้วยราคา 2,000 โกล์ด จากนั้นเขามุ่งหน้าไปยังเวิร์กช็อปที่อยู่ใกล้ ๆ สาเหตุที่เขาตั้งใจจะไปที่เวิร์กช็อปนั่นก็เพราะไอเทมที่เขาได้มาจากปาร์กจุนอู ฮยอนนูตั้งใจจะเสริมประสิทธิภาพดาบยาวเล่มนี้ ซึ่งจะช่วยให้มันมีความคมมากขึ้นชนิดที่ว่าไอเทมระดับต่ำ ๆ ชิ้นอื่นเทียบไม่ติดเลยทีเดียว

 

[ดาบยาวอันแหลมคม]

 

[ดาบที่ตีขึ้นโดยช่างตีเหล็กฝีมือเยี่ยม มันเป็นอาวุธที่มีประสิทธิภาพสูงในตัวของมันเอง]

 

ความล้ำค่า: แรร์

 

ข้อจำกัด: ค่าพละกำลัง 45 แต้มขึ้นไป ค่าการโจมตีทางกายภาพ 30 แต้มขึ้นไป

 

ความทนทาน: 550/550

 

พลังโจมตี: 100

 

ความสามารถ: ค่าพละกำลัง+15 ค่าพลังโจมตีทะลุการป้องกัน+5

 

ฮยอนนูยืนอยู่หน้าแคปซูลที่ให้ความรู้สึกต่างไปจากอันที่เขาสร้างน้ำยาแห่งการเติบโตโดยฉับพลันสูตรโบราณเล็กน้อย

 

‘เรื่องคอสเพลย์ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉันเถอะ!’ นี่เป็นชื่อของแคปซูลที่อยู่ตรงหน้าของเขา การทำงานของมันถือว่าสอดคล้องกับชื่อของมัน นั่นคือสามารถเปลี่ยนรูปลักษณ์ของไอเทมให้เป็นไปตามที่ผู้เล่นต้องการ แน่นอนว่าจำเป็นต้องใช้วัตถุดิบที่จำเป็นด้วย ถึงจะเป็นแค่เกม แต่ว่ามันก็คงไม่ค่อยสมเหตุสมผลเท่าไหร่ที่จะเปลี่ยนดาบที่ทำมาจากเหล็กหนักหนึ่งกิโลให้หนักเป็นสามกิโลโดยที่ไม่ต้องใช้วัตถุดิบอะไรเพิ่ม

 

ฮยอนนูเปิดแคปซูลอย่างระมัดระวังและใส่ดาบยาวอันแหลมคมลงไป ทันใดนั้นก็มีข้อความปรากฎขึ้นตรงส่วนหน้าของแคปซูล

 

[กรุณาเลือกรูปแบบที่คุณต้องการเปลี่ยน]

 

ฮยอนนูเลือกใช้รูปแบบเดียวกับดาบที่เขาเคยใช้ตอนฝึกฝน จากนั้นบนหน้าจอของแคปซูลก็ปรากฎรูปของดาบยาวเล่มหนึ่งที่มีความยาว 1.3 เมตร และมีความกว้าง 4 เซนติเมตร

 

[คุณมีวัตถุดิบไม่พอ]

 

[ใส่แท่งเหล็ก 1 แท่ง]

 

ฮยอนนูใส่แท่งเหล็กแท่งหนึ่งที่เขาตระเตรียมมา เมื่อใส่ลงไปแล้วดนตรีและแถบแสดงการดำเนินการก็ปรากฏขึ้น เหมือนกับตอนที่เขาทำน้ำยาแห่งการเติบโตโดยฉับพลันสูตรโบราณ

 

[0%…10%…20%…50%…100%]

 

[การดำเนินการเสร็จสิ้น!]

 

[กรุณารับไอเทม]

 

เมื่อฝาของแคปซูลเปิดออก เขาก็มองเห็นดาบยาวรูปทรงงดงามเล่มหนึ่งวางอยู่ข้างใน ฮยอนนูชื่นชมมันอยู่พักใหญ่ เขาชอบระบบนี้ของเกมมาก เนื่องจากเวลาที่เขาได้อาวุธใหม่ ๆ ที่มีระดับดีกว่าเดิม เขาสามารถนำมันปรับเปลี่ยนรูปทรงให้เข้ากับความถนัดของเขาได้

 

“ผู้พัฒนาทำระบบเกมออกมาได้ดีจริง ๆ” ฮยอนนูพึมพำในระหว่างที่กำลังมองดาบของตัวเองด้วยความพึงพอใจ นี่เองถือว่าเป็นหนึ่งในเหตุผลที่ให้เกมนี้ได้รับความนิยมเป็นอย่างมาก

 

[ดาบยาวปลายมนอันแหลมคม]

 

[ดาบยาวปลายมนที่สร้างขึ้นด้วยจิตวิญญาณอังแรงกล้าจากช่างตีเหล็กฝีมือเยี่ยม น่าเสียดายที่มันยังไม่ได้รับการเสริมพลังเวทมนตร์ใด ๆ ลงไป]

 

ความล้ำค่า: แรร์

 

ข้อจำกัด: ค่าพละกำลัง 50 แต้มขึ้นไป ค่าการโจมตีทางกายภาพ 30 แต้มขึ้นไป

 

ความทนทาน: 550/550

 

พลังโจมตี: 100

 

ความสามารถ: ค่าพละกำลัง+15 ค่าพลังโจมตีทะลุการป้องกัน+5

 

ในที่สุดการเตรียมพร้อมทั้งหมดก็เสร็จสิ้น ฮยอนนูรู้สึกตื่นเต้นอยู่ไม่น้อย เกมอารีน่าในช่วงสองปีนี้จะเปลี่ยนแปลงไปขนาดไหนกันนะ?

 

‘น่าสนใจจริง ๆ’ ใบหน้าของฮยอนนูเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความปลื้มใจ

 

***

 

นอกเขตของประตูอาสลานตะวันออก ผู้เล่นคนหนึ่งที่ดูเหมือนจะมีปัญหาเรื่องรสนิยมการแต่งตัวยืนอยู่ เขาสวมกางเกงสีแดงและเสื้อคลุมสีเขียว แม่ว่าการแต่งตัวแบบนี้อาจจะยังพอทนได้ในสายตาของคนทั่วไป ทว่าเมื่อรวมเข้ากับดาบยาวปลายมนสีเหลืองอร่ามเล่มนั้นแล้ว ไม่ว่าใครก็ทนดูรูปลักษณ์แบบนี้ไม่ได้

 

“แต่งตัวอย่างกับสัญญาณจราจรหน้าหมู่บ้านเลย”

 

“แน่ใจใช่ไหม ว่านี่คือรสนิยมการแต่งตัวของมนุษย์?”

 

“โอ้โห! ถ้าจะแต่งตัวแบบนี้ เอาใบหน้าหล่อ ๆ นั่นมาให้ฉันยังจะดีกว่า”

 

“แบบนี้ต้องถ่ายประจานลงโซเชียลแล้ว!”

 

อย่างไรก็ตามคนที่กำลังถูกพูดถึงอยู่นั้นไม่ได้รู้สึกอะไรกับคำพูดของคนเหล่านี้เลย ฮยอนนูไม่ได้มีปัญหาเรื่องรสนิยมในการแต่งตัว ทว่าสิ่งที่เขาต้องการคือคุณสมบัติที่ช่วยให้เขาสามารถต่อสู้ได้อย่างยอดเยี่ยม นั่นหมายความว่าเขาต้องการอาวุธและชุดเกราะที่มีประสิทธิภาพคุ้มค่ากับราคาที่จ่ายไปไม่ใช่อาวุธและชุดเกราะที่มีรูปลักษณ์น่าประทับใจ

 

‘ตอนที่เขาเลเวลสูงกว่านี้ เขาจะใส่ไอเทมเท่แค่ไหนก็ได้’ สำหรับเขาในตอนนี้สิ่งสำคัญไม่ใช่เรื่องของรูปลักษณ์แต่เป็นระดับเลเวลต่างหาก

 

“เอาล่ะ! ตอนนี้ฉันควรเริ่มทำเควสได้แล้ว”

 

ฮยอนนูไคร่ครวญถึงพื้นที่ที่เขาควรออกล่า พื้นที่ล่าง่าย ๆ สบาย ๆ ไม่ใช่คำตอบที่ดีสำหรับเขา แต่เป็นพื้นที่ล่ารกร้างที่คนไม่ค่อยเข้าไป ยิ่งมันให้ค่าประสบการณ์มากเท่าไหร่ก็ยิ่งดีต่อตัวเขามากเท่านั้น ส่วนเรื่องโกล์ดหรือไอเทมนั้นแทบจะไม่มีความหมายอะไรเลย เพราะในช่วงระดับเลเวลนี้ไอเทมที่เขาจะได้รับจากการล่านั้นมีจำกัดและเกือบจะไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง

 

“ฉันควรจะเคลียร์เควสไหนก่อนดีนะ…”

 

ตอนนี้ฮยอนนูได้รับเควสมาสองเควส เควสหนึ่งได้รับการไหว้วานมาจากหัวหน้าหมู่บ้านเดล และอีกเควสได้รับการไหว้วานมาจากแลนซ์เจ้าของร้านขายของชำ

 

[คำไหว้วานจากหัวหน้าหมู่บ้านเดล]

 

[ฝูงหมาป่ามักจะมาปรากฏตัวอยู่บริเวณป่าชานเมืองทางด้านทิศตะวันออกของหมู่บ้านอาสลาน ฆ่าหมาป่าพวกนั้นและเอาเขี้ยวมาให้ดูเป็นหลักฐาน]

 

ระดับความยาก: F

 

เงื่อนไข: ฆ่าหมาป่า 0/15 เก็บเขี้ยวของหมาป่า 0/15

 

รางวัล: ค่าประสบการณ์ ของขวัญจากหัวหน้าเดล

 

[คำไหว้วานจากแลนซ์]

 

[แลนซ์มีความจำเป็นต้องใช้หญ้าที่ขึ้นอยู่เฉพาะในถ้ำ แต่ในช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้ ฝูงก็อบลินมากมายถูกพบบริเวณใกล้ ๆ ถ้ำแห่งนั้น ทำให้การเก็บหญ้าเป็นไปด้วยความยากลำบาก ไปที่ถ้ำและจัดการเหล่าก็อบลินพวกนั้น]

 

ระดับความยาก: F+

 

เงื่อนไข: ฆ่าก็อบลินที่อยู่ที่ถ้ำ 0/15 เก็บเล็บหัวแม่มือของก็อบลิน 0/15

 

รางวัล: ค่าประสบการณ์ น้ำยาพิเศษจากแลนซ์

 

“ดูเหมือนว่าก็อบลินจะยากกว่าหมาป่าสินะ…”

 

“ฉันจะไปล่าหมาป่าก่อนแล้วค่อยไปจัดการพวกก็อบลินก็แล้วกัน”

 

ฮยอนนูเลือกทำเควสของหัวหน้าหมู่บ้านเดลก่อน มันถือเป็นเรื่องปกติเพราะว่าก็อบลินนั้นแข็งแกร่งกว่าหมาป่า อย่างไรเสียเขาก็ต้องทำทั้งสองเควสอยู่แล้ว ถ้าหากเขาเลือกที่จะไปล่าหมาป่าทีหลัง ค่าประสบการณ์ที่มากกว่าจากเควสก็อบลินจะทำให้เลเวลเขามีระดับมากเกินไปเมื่อทำเควสหมาป่าเสร็จ ส่งผลให้ค่าประสบการณ์ที่ได้จากเควสหมาป่าลดลง

 

ฮยอนนูก้าวท้าวอย่างขันแข็งไปยังป่าชานเมืองทางด้านทิศตะวันออกของหมู่บ้านอาสลานที่หมาป่าปรากฏตัว

 

***

 

ช่วงเวลาที่ฮยอนนูมุ่งหน้าไปยังทางด้านทิศตะวันออกของหมู่บ้านอาสลาน ยองซานที่กำลังนั่งดูกระดานสนทนาของเกมอารีน่าผ่านจอทีวีขนาดใหญ่อยู่บนโซฟานั้น เขาเลื่อนดูกระทู้ไปเรื่อย ๆ จนรู้สึกสะดุดตาเข้ากับกระทู้ ๆ หนึ่ง

 

[สิ่งที่สามารถพบเจอได้ในคนไฟแรงทั่ว ๆ ไปที่ไม่รู้อะไรเลย.jpg]

 

ยองซานรู้สึกสนใจจึงคลิกเข้าไปที่กระทู้นั้น ไม่นานก็มีรูปรูปหนึ่งปรากฏขึ้นมาพร้อมกับข้อความที่อยู่ในรูปนั้น

 

[เมื่อวานฉันพาเพื่อนเดินทัวร์ที่เขตอาสลานตะวันออก ตอนนั้นฉันเห็นมือใหม่คนหนึ่งเดินออกจากประตูอาสลานตะวันออกคนเดียว ดูแล้วน่าเหนื่อยใจกับความไฟแรงของเขาผู้นั้นจริง ๆ]

 

-ยูลแจนักดื่มนม: บ้าไปแล้ว

 

-พลังแห่งราชันย์นักกล้าม: หมอนั่นไม่รู้อะไรเลยจริง ๆ

 

-นักล่าฝันมืออาชีพ: มันตั้งใจจะไปทำอะไรที่นั่นกัน?

 

-จับแล้วตายแบบไม่รู้ตัว: ถ้าเป็นฉันนะ ยังไงก็คงไปที่ประตูอาสลานทางทิศใต้อยู่แล้ว

 

ความคิดเห็นส่วนมากเป็นไปในทำนองเย้ยหยันคนที่อยู่ในภาพ

 

“…?!!!”

 

หลังจากเห็นรูปนี้แล้ว ยองซานถึงกับต้องขยี้ตาและมองให้แน่ใจอีกครั้ง เขาไม่อาจเชื่อในสิ่งตัวเองกำลังเห็น

 

“นั่นมัน… ฮยอนนูไม่ใช่เหรอ?”

 

“ฉันบอกไปแล้วไม่ใช่รึไงว่าจะพานายทัวร์เอง…” ยองซานพึมพำ เขาเองรู้ดีว่าเพื่อนของเขาไม่อยากรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณจากการช่วยเหลือ แต่ฮยอนนูเองก็ไม่รู้ว่าขอบเขตความเป็นเพื่อนนั้นสามารถทำให้กันได้ถึงขนาดไหน เพราะอย่างนั้นเลยทำให้การเสนอความช่วยเหลือของเขามักจะจบลงด้วยความเก้ ๆ กัง ๆ อยู่เสมอ

 

‘เฮ้อ ~ ช่างเถอะ…’ ยองซานเลิกสนใจกระทู้นี้แล้วหันไปดูกระทู้อื่น จากนั้นไม่นานเขาก็สะดุดตาเข้ากับอีกกระทู้หนึ่งทันที

 

[แฟชั่นการแต่งตัวล่าสุดจากเขตอาสลานตะวันออก.jpg]

 

[หลังจากเจอเจ้าคนไฟแรงที่ไม่รู้อะไรเลยเมื่อวานแล้ว มาวันนี้ได้เห็นการแต่งตัวของเขาอีก หมอนี่แต่งตัวได้สุดยอดที่สุดในเกมอารีน่าเลย – ดูรูปเพิ่มเติม]

 

รูปภาพนั้นเป็นรูปของชายคนหนึ่งที่แต่งตัวอย่างกับสัญญาณไฟจราจร

 

-ยูลแจนักดื่มนม: นี่มันบ้าไปแล้ว 55555

 

-พลังของราชันย์นักกล้าม: นอกจากเมื่อวานมันไม่รู้อะไรเลยแล้ว มาดูการแต่งตัวของมันวันนี้อีกสิ 55555

 

-นักล่าฝันมืออาชีพ: ก็นะ…รสนิยมของเขาช่าง…

 

-จับแล้วตายแบบไม่รู้ตัว: เจ้านั่นเป็นคนหรือเป็นสัตว์ประหลาดกันเนี่ย? 55555

 

“นี่มันฮยอนนูไม่ใช่เหรอ? ฝีมือนายเนี่ย สุด ๆ ไปเลยเพื่อน 55555” ยองซานอดไม่ได้ที่จะขำ เป็นเพราะว่ารสนิยมการแต่งตัวของฮยอนนูอยู่ในระดับที่แม้แต่เขาเองก็รับไม่ได้ และทันใดนั้นเองเขาก็เกิดปิ๊งไอเดียดี ๆ ขึ้นมา

 

‘ฉันจะรวบรวมข้อมูลพวกนี้ไว้และจะสตรีมเรื่องประวัติอันแสนมืดมนของฮยอนนูตอนที่นายดังก็แล้วกัน’

 

“แค่ก! แค่ก! มันเป็นการช่วยโปรโมทให้ฮยอนนูเฉย ๆ นะ ช่วยโปรโมทเฉย ๆ เอง” ยองชานพยายามแก้ต่างให้ตัวเอง แม้ว่าจะไม่มีใครทักท้วงก็ตาม

 

***

 

“นี่มันไม่เกินไปหน่อยเหรอ?”

 

สิ่งแรกที่ฮยอนนูเห็นเมื่อเขาเข้ามาในป่าแห่งนี้คือดวงตาห้าคู่ที่กำลังจ้องมองมาทางเขา เจ้าของดวงตาเหล่านั้นคือหมาป่าที่มีความสูงประมาณหนึ่งร้อยห้าสิบเซนติเมตรและมีขนสีเทาปกคลุม หมาป่าทั้งห้าเริ่มเคลื่อนตัววนไปรอบ ๆ กายของฮยอนนูราวกับว่าเขาคือเหยื่ออันโอชะของมัน ดูแล้วเหมือนว่าพวกมันกำลังหาจังหวะโจมตีเขาอยู่

 

ฮยอนนูชักดาบของเขาออกมาแล้วค่อย ๆ ยกขึ้นมาตั้งท่าในระนาบเดียวกันกับบ่าของเขา มันคือท่าทางอันเป็นเอกลักษณ์ของเขาที่ใช้มาตั้งแต่สมัยที่ยังเป็นเมลีก็อด ฮยอนนูยื่นมือซ้ายออกไปแล้วกวักเรียกเพื่อยั่วยุหมาป่าเหล่านั้น

 

“เข้ามาสิ เข้ามาได้เลย”

 

ฝูงหมาป่าแม้จะไม่รู้ว่าท่าทางของฮยอนนูหมายถึงอะไร แต่เมื่อสัมผัสได้ถึงเจตนายั่วยุของเขา พวกมันก็พุ่งเข้าหาตามสัญชาตญาณ จากข้อมูลในอารีน่าคอมมูนิตี้ ระดับเลเวลของหมาป่าที่อยู่ในป่าเขตนี้น่าจะอยู่ที่เลเวลแปด แต่เนื่องจากการล่าเป็นฝูงของพวกมัน ผู้เล่นควรจะมีเลเวลสิบเป็นอย่างน้อยถึงจะสามารถมาล่าบริเวณนี้ได้ อย่างไรก็ตามไอเทมที่ได้อย่างหนังหรือเขี้ยวหมาป่านั้นไม่ได้มีค่ามากนัก ทำให้ป่าแห่งนี้เป็นหนึ่งในสิบสถานที่ล่าที่แย่ที่สุดในเกม

 

ไม่นานนักหมาป่าตัวหนึ่งก็พุ่งเข้ามาถึงตัวฮยอนนู มันอ้าปากที่เต็มไปด้วยเขี้ยวแหลมของมันออกกว้างเพื่อที่จะกัดฮยอนนู ทว่านี่ถือเป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่ของมัน ดาบที่อยู่บนบ่าของฮยอนนูเคลื่อนไหวรวดเร็วราวกับสายฟ้าฟาด ผลของไอเทมทั้งหลายที่เขาสวมใส่นั้นแสดงออกมาอย่างมีประสิทธิภาพตามที่คาดการณ์ไว้ เขาป้องกันคมเขี้ยวนั้นด้วยการฟันหมาป่าตัวนั้นขาดเป็นสองท่อน

 

‘นี่คืออำนาจของเงินยังไงล่ะ’

 

มันไม่ใช่เวลาที่จะมาชื่นชมอนุภาพของอาวุธและไอเทม เพราะว่าหมาป่าตัวอื่น ๆ กำลังกระโจนเข้ามาอย่างต่อเนื่อง ฮยอนนูในตอนนี้เต็มเปี่ยมไปด้วยพลังของไอเทมที่สูงเกินเลเวลของเขาไปมาก ดาบยาวปลายมนอันแหลมคมของเขาฟาดฟันไปยังฝูงหมาป่าอย่างไม่หยุดยั้ง

 

เขาตวัดดาบฟาดฟันหมาป่าที่พุ่งเข้ามาตัวแล้วตัวเล่า เขาไม่สนใจว่าจะฟันไปที่กรงเล็บ หัว หรือร่างกาย เขาแค่ตวัดดาบในมือไปเรื่อย ๆ ก็เท่านั้น ในที่สุดลำตัวของหมาป่าตัวสุดท้ายก็ถูกแยกออก การล่าครั้งแรกของฮยอนนูสิ้นสุดลงแล้ว

 

[คุณได้ฆ่าหมาป่า]

 

[คุณได้รับค่าประสบการณ์]

 

[เลเวลของคุณเพิ่มขึ้น]

 

[พลังชีวิตและพลังเวทมนตร์ได้รับการฟื้นฟู]

 

[ฆ่าหมาป่า: 5/15]

 

ฮยอนนูไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรออกมา สีหน้าของเขายังคงเรียบเฉย การต่อสู้ครั้งนี้น่าเบื่อกว่าที่เขาคิดไว้

 

‘ตื่นได้แล้วคังฮยอนนู!’

 

ฮยอนนูตบแก้มของเขาเพื่อให้ตัวเองรู้สึกตัว จากนั้นเขาก็พยายามเรียบเรียงความคิดของตัวเอง “นี่ไม่ใช่เกมที่จะเล่นเพื่อความสนุก ฉันกำลังเสี่ยงชีวิตเล่นมันอยู่” ฮยอนนูพูดพึมพำเบา ๆ อนาคตครอบครัวของเขากำลังแขวนอยู่บนเส้นด้าย

 

ไม่นานนักศพทั้งหลายของพวกหมาป่าก็ค่อย ๆ หายไป เหลือเพียงแค่รอยเลือดเท่านั้น ไอเทมที่ดรอปมาทั้งหมดมีเพียงเหรียญทองแดงจำนวนไม่มากนักกับหนังหมาป่าหนึ่งชิ้น และเขี้ยวหมาป่าอีกสองชิ้น

 

“อะไรกัน? ได้มาแค่สองชิ้นเองเหรอ? อัตราการดรอปมันแย่ยิ่งกว่าที่คิดไว้อีกนะเนี่ย”

 

[เก็บเขี้ยวของหมาป่า 2/15]

 

ด้วยอัตราการดรอปไอเทมประมาณนี้ เขาจำเป็นต้องล่าหมาป่ามากกว่ายี่สิบตัวเพื่อสำเร็จเควส ฮยอนนูคิดว่าเขาควรเพิ่มความเร็วในการล่าให้มากขึ้น เพราะเขายังมีเควสล่าก็อบลินรออยู่อีก

 

“ฉันต้องรีบแล้ว ไม่งั้นคงทำเควสให้เสร็จภายในวันนี้ไม่ได้แน่”