Ranker’s Return - ตอนที่ 9

บรรยากาศในตอนนี้เต็มไปด้วยความชื่นมื่น การต่อสู้ที่กินเวลาหนึ่งชั่วโมงผ่านไปอย่างเรียบง่ายโดยที่ไม่มีเรื่องเกินคาดฝันเกิดขึ้น หลังจากต่อสู้กับกลุ่มก็อบลินอีกกลุ่มจบลง ปาร์ตี้ของฮยอนนูก็ตัดสินใจหยุดพักสักครู่ ทว่าทันใดนั้นเองฮยอนนูก็รีบชักดาบออกมาอย่างรวดเร็วทำให้สมาชิกในทีมต่างก็ตื่นตระหนกเมื่อเห็นเช่นนั้น สีหน้าของพวกเขาบ่งบอกอย่างชัดเจนว่ากำลังสับสนและสงสัยว่าทำไมถึงฮยอนนูถึงชักดาบออกมาตอนนี้ ช่วงพริบตานั้นเองดาบของฮยอนนูก็กวัดแกว่งร่ายรำตามการบังคับของผู้เป็นเจ้าของ เข็มพิษทั้งหลายที่พุ่งเข้ามาโดยที่ไม่มีใครสังเกตุเห็นก็ถูกการร่ายรำของฮยอนนูปัดป้องออกทั้งหมด

“ระวัง! พวกก็อบลินลอบโจมตี”

“อะ…อื้อ! เอาล่ะ ลุยกันเถอะพวกเรา” ชอยจีนูสามารถตั้งสติและเข้าร่วมการต่อสู้ได้อย่างรวดเร็วแม้ว่าจะออกอาการสับสนในตอนแรก เมื่อการซุ่มโจมตีของพวกก็อบลินล้มเหลวโดยฝีมือของฮยอนนู การจะจัดการพวกมันก็ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับปาร์ตี้นี้อีกต่อไป

“โอ้โห! นี่นายเห็นพวกมันได้ยังไง? สุดยอดไปเลย!”

สมาชิกทุกคนในทีมรวมถึงชอยโซมีต่างก็ยกนิ้วโป้งให้ฮยอนนู สื่อถึงการชื่นชมในความสามารถของเขา ฮยอนนูแกล้งทำเป็นเขินอายเมื่อทุก ๆ คนกล่าวเยินยอ

“พวกเรารีบไปล่าตัวหัวหน้ากันเถอะ ยังไงเราก็ต้องทำภารกิจให้เสร็จก่อน”

“ หัวหน้าของเหล่าก็อบลินก็คือฮ็อบก็อบลิน มันมีรูปร่างที่สูงกว่าก็อบลินทั่วไปที่อยู่ในถ้ำ อีกทั้งยังชาญฉลาดกว่าและยังสามารถสามารถใช้เวทมนตร์ได้อีกด้วย พูดอีกนัยนึงก็คือ เราไม่สามารถยิงธนูหรือร่ายเวทโจมตีแบบโต้ง ๆ ตามที่เราเคยทำได้ เข้าใจใช่ไหม?” ชอยจีนูเองกำลังช่วยอธิบายถึงลักษณะพิเศษของบอสให้สมาชิกในทีมฟัง

“จะว่าไปทำไมพี่ถึงไม่พูดอะไรเกี่ยวกับฮยอนนูเลยล่ะ?”

“ทำไมฉันต้องพูดอะไรด้วยล่ะ? ในเมื่อการกระทำของเขาจนถึงตอนนี้ก็ไม่มีอะไรให้ติเลยนี่” ปาร์กชอลมินพยายามจะให้จีนูพูดยกย่องฮยอนนูแต่ก็ไม่เป็นผล

“ถ้างั้นล่ะก็ อย่าประมาทนะทุกคน!”

ในที่สุดฮ็อบก็อบลินผู้เป็นหัวหน้าของถ้ำแห่งนี้ก็ปรากฏตัว รูปร่างของมันต่างออกไปจากพวกก็อบลินปกติ ทันทีที่ปรากฏตัวมันก็ยิงก้อนผลึกทรงกลมสีดำใส่ชอยจีนูโดยไม่รั้งรอ

ชอยจีนูรีบยกโล่ขึ้นมาป้องกันตัวเอง อย่างไรก็ตามเขาก็ไม่อาจต้านทานแรงกระแทกของผลึกสีดำนั้นได้ ตัวเขาถึงกับกระเด็นไปกระแทกกำแพงถ้ำ มันมีเหตุผลว่าทำไมการล่าพวกก็อบลินถึงต้องไปกันเป็นทีม นั่นเพราะฮ็อบก็อบลินที่เป็นหัวหน้าแข็งแกร่งมากถึงขนาดที่ต้องใช้เวลาเป็นวันถึงจะสามารถโค่นมันลงได้ ความสามารถในการล่าของทีมปาร์ตี้นี้อาจจะมีมากกว่าปกติเนื่องจากความสามารถเฉพาะตัวของฮยอนนู แต่มันก็ชัดเจนว่าฮ็อบก็อบลินยังคงเป็นศัตรูที่แข็งแกร่งสำหรับทีมนี้อยู่ดี

หลังจากที่ชอยจีนูกระเด็นไปกระแทกกับกำแพงถ้ำ ฮยอนนูก็ได้รับบัฟจากชอยโซมี ไม่รอช้าเขารีบพุ่งเข้าหาศัตรูโดยทันที

[คุณได้รับการอวยพรจากนักบวช]

[ค่าพละกำลังของคุณเพิ่มขึ้น]

[ค่าความว่องไวของคุณเพิ่มขึ้น]

‘เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว’

ฮยอนนูรู้สึกพึงพอใจในค่าความสเตตัสที่เพิ่มขึ้นจากบัฟของเขาเป็นอย่างมาก เขารู้สึกว่าร่างกายเบาขึ้นและสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างคล่องแคล่ว ถ้าเป็นตัวเขาในตอนนี้ละก็ สามารถประมือกับฮ็อบก็อบลินได้แน่

เมื่อเห็นฮยอนนูพุ่งตรงมาทางมัน ฮ็อบก็อบลินก็ฟันมีดที่ถืออยู่ในมือไปทางฮยอนนูโดยไม่ลังเล ทว่าสำหรับฮยอนนูแล้วตอนนี้ไม่ใช่เขาแน่ที่จะเป็นฝ่ายโดนจัดการ เขาใช้การเคลื่อนไหวที่ยืดหยุ่นและพลิ้วไหวหลบคมมีดของฮ็อบก็อบลิน แล้วโต้กลับด้วยการตลัดดาบฟาดฟันไปยังสีข้างของมันอย่างฉับพลันทำให้ฮ็อบก็อบลินที่ยังไม่ทันตั้งตัวไม่สามารถป้องกันการโจมตีโต้กลับอย่างรวดเร็วในครั้งนี้ของเขาได้

“คิรุก!” ฮ็อบก็อบลินโกรธขึ้นมาทันทีที่โดนฮยอนนูเล่นงาน ตัวมันคือฮ็อบก็อบลินผู้เป็นใหญ่และอยู่เหนือก็อบลินทุกตัวในถ้ำแห่งนี้กลับถูกพวกมนุษย์ผู้หนึ่งเล่นงานได้ เหตุการณ์แบบนี้ไม่ใช่สิ่งที่มันสามารถยอมรับได้ มันเริ่มร่ายเวทสร้างผลึกดำอีกครั้ง ทว่าฮยอนนูไม่มีทางยืนดูอยู่เฉย ๆ เป็นแน่ การสร้างผลึกดำแต่ละครั้งของมันต้องใช้เวลาประมาณห้าวินาทีในการร่ายเวท ฉะนั้นเขาจึงอาศัยจังหวะนี้พุ่งเข้าไปตัดแขนของฮ็อบก็อบลินข้างหนึ่งทิ้งโดยทันที ความเจ็บปวดจากการโดนตัดแขนทำให้มันสูญเสียสมาธิในการร่ายเวทสร้างผลึกดำทำให้ผลึกดำที่กำลังสร้างขึ้นนั้นหายไปด้วยเช่นกัน

“คิรุก!” ฮ็อบก็อบลินร้องตะโกนออกมาหลังจากที่แขนของมันตกลงไปบนพื้น

‘ดูเหมือนว่าบอสระดับต่ำจะไม่ค่อยฉลาดเท่าไหร่แฮะ’

“รีบโจมตีเร็วเข้า!”

‘จะว่าไปแล้ว ทำไมเจ้าพวกนี้ถึงเอาแต่ยืนดูกัน ถ้าเราร่วมมือกันจริง ๆ ป่านนี้ฮ็อบก็อบลินคงตายไปนานแล้ว’

พวกนี้อยากจะให้เขาถูกฆ่าตายหรือไง? ฮยอนนูคาดเดาสถานการณ์ต่าง ๆ นานา อยู่ในหัว ในขณะเดียวกันชอยจีนูก็ฟื้นฟูพลังชีวิตของตนด้วยเวทยมนตร์ของชอยโซมีและน้ำยาฟื้นฟู ทว่าตัวเขาเองก็ยังไม่ได้เข้าไปร่วมสู้ด้วย จีนูเองก็เหมือนกับคนอื่น ๆ ซึ่งกำลังจดจ่อดูฝีมือการต่อสู้ของฮยอนนูแบบไม่ละสายตา

การต่อสู้ของฮยอนนูเป็นการแสดงฝีมือที่น่าตื่นตาตื่นใจมาก เขาหลบการโจมตีของฮ็อบก็อบลินและทำการโจมตีสวนกลับ จากนั้นเขาก็หลบการโจมตีและทำการโจมตีสวนกลับแบบนี้ไปเรื่อย ๆ ทักษะการต่อสู้ของฮยอนนูที่แสดงออกมานั้นเป็นเรื่องที่ไม่น่าเป็นไปได้เลยในความเป็นจริง มันควรจะมีอยู่แค่ในจินตนาการเท่านั้น

ฮยอนนูเองเมื่อเห็นทุกคนยังคงเอาแต่ยืนนิ่งก็ตะโกนขึ้นมาอีกครั้ง “รีบโจมตีเร็วเข้า!”

จีอาเป็นคนแรกที่ตื่นจากภวังค์และเริ่มร่ายเวท ลูกธนูเวทมนตร์ถูกสร้างขึ้นและยิงไปยังฮอบก็อบลิน นอกจากนี้ก็ยังมีลูกธนูของปาร์กชอลมินยิงตามมาติด ๆ ฮ็อบก็อบลินได้แต่ยืนอยู่กับที่ด้วยท่าทีมึนงงและไม่สามารถหลบหลีกธนูทั้งหลายที่พุ่งเข้ามาได้

“เคี๊ยก!…”

[คุณได้ฆ่าฮ็อบก็อบลิน]

[ได้รับค่าประสบการณ์]

[เลเวลของคุณเพิ่มขึ้น]

[พลังชีวิตและพลังเวทมนตร์ได้รับการฟื้นฟู]

ฮยอนนูถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นฮ็อบก็อบลินล้มลงไป ‘เกือบตายแล้วไหมล่ะ’

“ว้าว! พวกเราจัดการฮ็อบก็อบลินได้แล้ว!”

“พวกเราที่ไหนกัน เป็นเพราะฮยอนนูต่างหาก”

“พี่ฮยอนนู พี่สุดยอดไปเลย!”

“โอปป้าเท่มากจริง ๆ!”

สมาชิกทุกคนในกลุ่มแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง ในที่สุดพวกเขาก็สามารถจัดการกับฮ็อบก็อบลินได้ นอกจากนี้มันยังทิ้งไข่ใบเล็ก ๆ เอาไว้ใบหนึ่ง พร้อมทั้งเหรียญเงินจำนวนเล็กน้อย และหนังสือเล่มเล็ก ๆ อีกเล่มหนึ่งด้วย

[ไข่สัตว์เลี้ยงแบบสุ่ม]

[5 เงิน 28 ทองแดง]

[ตำราเวทมนตร์ ‘ดาร์กบอล’]

“เราจะแบ่งกันยังไงดีล่ะ?”

“เอาให้ฮยอนนูไปทั้งหมดเลยไม่ดีเหรอ?”

“ฉันเห็นด้วย เพราะยังไงโอปป้าก็จัดการมันคนเดียวเลยนี่”

ฮยอนนูเมื่อเห็นสมาชิกในทีมคิดเช่นนั้น เขาก็อดรู้สึกเกรงใจอยู่ไม่น้อย “ฉันต้องการแค่ไข่ใบนั้นก็พอแล้ว ตำราเวทมนตร์ไม่มีประโยชน์อะไรสำหรับฉันหรอก”

“แบบนี้จะดีจริง ๆ เหรอ?”

“อื้อ! แค่นี้ก็พอแล้ว”

‘ถ้าฉันเอาของไปหมดพวกนายก็คงไม่ยอมอยู่ดีนั่นแหละ’ ฮยอนนูยังคงคิดว่าพวกเขาตั้งใจจะสังหารตนอยู่แม้ว่าจะผ่านการต่อสู้ไปแล้วก็ตาม

“ครั้งหน้าพวกเรามาล่าด้วยกันอีกนะ”

“ยังไงก็จะต้องหาโอกาสล่าด้วยกันให้ได้เลย ตกลงนะโอปป้า?”

“ขอเพิ่มเพื่อนนายหน่อยได้มั้ย?”

ฮยอนนูโบกมือลาชอยจีนูและคนอื่น ๆ ก่อนที่จะรีบออกจากที่นี่ไป

‘อยู่ต่อหน้าแสดงใบหน้าเป็นมิตรยิ้มแย้ม พอถึงเวลากลับหาโอกาสแทงข้างหลัง’ นี่เป็นความคิดของฮยอนนูเมื่อเขากำลังมุ่งหน้ากลับไปยังหมู่บ้านอาสลาน ‘เขาจะไม่เชื่อใจใครในโลกนี้อีกต่อไปแล้ว…’