Release That Witch ปล่อยแม่มดคนนั้นซะ - ตอนที่ 1086 การปะทะในชั่วระยะเวลาสั้นๆ

ขณะเดียวกัน กองทัพปีศาจก็บุกเข้ามาหาค่ายทหารจากสองด้าน

พวกมันพุ่งเข้ามารวดเร็วอย่างมาก จากระยะ 1,500 เมตรจนมาถึงระยะ 1,000 เมตรนั้นใช้เวลาไม่ถึงสองนาที หากเป็นเวลากลางวัน นี่เป็นระยะที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า ถึงแม้ซิลเวียจะแจ้งความเคลื่อนไหวให้ทราบในทันที แต่เนื่องจากสภาพแวดล้อมที่มืดมิดในเวลากลางคืน ทำให้กองทัพที่หนึ่งไม่สามารถหยุดการบุกของศัตรูได้ในทันที

แต่สิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกแปลกใจมากกว่านั้นก็คือในตอนที่ลูกกระสุนหล่นลงใกล้ๆ ศัตรู พวกปีศาจจะย่อตัวลงแล้วใช้วิธีคลานไปข้างหน้าแทน ด้วยแขนขาที่แข็งแรง ทำให้พวกมันคลานได้ค่อนข้างเร็ว บวกกันขบวนทัพที่กระจัดกระจาย ทำให้อานุภาพของปืนกลลดลงอย่างเห็นได้ชัด

เท่าที่ซิลเวียจำได้ ทันทีที่เป้าหมายเข้ามาในระยะยิ่งของหน่วยปืนกล พวกมันจะเหมือนวิ่งชนกำแพงที่มองไม่เห็น กระสุนปืนพุ่งไปตรงไหน ศัตรูก็จะล้มลงไปนอนกองกับพื้นเหมือนกับต้นข้าวที่ถูกเกี่ยว ในระยะเวลาสั้นๆ กองทัพของศัตรูจะเสียหายอย่างหนัก ในจุดนี้ซิลเวียเคยเห็นมาแล้วจากศึกรวบรวมอาณาจักรและศึกที่เอาชนะศาสนจักร

แต่ครั้งนี้กระสุนส่วนใหญ่กลับบินเฉียดหัวของพวกปีศาจไป ถึงแม้กระสุนบางนัดจะตกใส่หัวของศัตรู แต่มันก็สร้างความเสียหายได้ไม่มากนัก

ถึงแม้เธอจะพูดเตือนแนวหน้าไปแล้ว แต่เนื่องจากพวกทหารมองไม่เห็นผลจากการยิง จึงทำให้พวกเขาไม่สามารถปรับการยิงได้มากนัก

แต่สิ่งที่ทำให้ซิลเวียรู้สึกโชคดีก็คือการโจมตีกลับอีกด้านหนึ่งนั้นได้ผลดีทีเดียว ฉากสีดำที่ศัตรูสร้างขึ้นมาสามารถบดบังดวงตาแห่งเวทมนตร์ได้ แต่ไม่สามารถกันกระสุนได้ สำหรับปืนใหญ่ป้อมแล้ว มันสามารถยิงกระสุนไปถึงระยะ 3,000 กว่าเมตรได้ในพริบตา พื้นดินสีดำถูกแสงไฟที่ระเบิดออกมาส่องจนสว่าง ในตอนที่เสาทรายต้นแรกพุ่งขึ้นมาจากในฉากดำ เธอมองเห็นว่ามีปีศาจกับเศษแขนขากระเด็นลอยขึ้นมาด้วย

เมื่อดูจากขนาดของพื้นที่อับสายตาและความถี่ในการยิงของศัตรูแล้ว ปีศาจแมงมุมที่อยู่ในฉากดำน่าจะตั้งเรียงเป็นแถวตอนลึก เพราะมีแต่วิธีนี้เท่านั้นถึงจะทำให้พวกมันเอาปีศาจแมงมุมใส่เข้าไปในพื้นที่เล็กๆ ได้มากที่สุดได้

“ยิงขยับไปข้างหน้าทีละ 20 เมตร ยิงต่อเนื่อง!” ซิลเวียตะโกนใส่รูนสดับ

“รับทราบ!”

ไม่ว่ายังไง เธอก็ต้องรีบบดขยี้การยิงระยะไกลของศัตรูก่อน ขอเพียงแนวป้องกันยังอยู่ ปีศาจก็จะไม่สามารถบุกเข้ามาได้ง่ายๆ ระยะทางยิ่งใกล้ อุปสรรคจากการต่อสู้ในเวลากลางคืนก็จะยิ่งน้อย ยิ่งไปกว่านั้นกองทัพที่หนึ่งยังมีวิธีรับมืออีกมาก ไม่ใช่แค่ต้องพึ่งหน่วยปืนกลเพียงอย่างเดียวเท่านั้น

ถ้าแนวป้องกันพังทลาย อย่างนั้นกองทัพอาจต้องพบกับหายนะได้

ฟิชบอลกำลังวิ่งไปยังที่ตั้งปืนกลพร้อมกับสวดภาวนาขอให้เข็มหินอย่าได้ตกใส่หัวตัวเอง

ความจริงแล้วเขาก็ยังรู้สึกแปลกใจอย่างมากที่ตัวเองกล้าวิ่งออกมาจากหลุมเพลาะ เพราะหากเป็นเมื่อก่อน เกรงว่าเขาคงจะฉี่รดกางเกงพร้อมร่ำไห้ขอร้องผู้บังคับบัญชาแล้ว

บางทีอาจเป็นเพราะคำพูดที่บอกว่า ‘เจ้าไม่ใช่ไอขี้ขลาด’ ที่มอบความกล้าให้กับเขา หรือไม่ก็เป็นเพราะเสียงปืนใหญ่ที่ดังขึ้นมาจากด้านหลังที่ทำให้เขามีความกล้าขึ้นมา ในที่สุดเขาจึงบังคับขาทั้งสองข้างของตัวเองได้ และทำให้เขาไม่ต้องกลายเป็นทหารคนแรกที่ถูกยิงตายเพราะหนีสงคราม ถึงแม้จะเป็นแค่หัวหน้าหมู่เล็กๆ แต่ถือว่าเขาเป็นผู้นำทีมอย่างเป็นทางการ ทว่าฟิชบอลรู้ดีว่าหากเป็นเวลาปกติ เขาไม่มีทางรับปากมาทำภารกิจที่มีความเสี่ยงสูงแบบนี้แน่ ต่อให้เงินค่าจ้างจะสูงแค่ไหนก็ตาม

เรียกได้ว่ากองทัพที่หนึ่งนั้นเป็นสถานที่ที่น่าเหลือเชื่อ ท่ามกลางเสียงปืนใหญ่ที่ดังสนั่น ขอเพียงมีใครซักคนวิ่งนำออกมาจากหลุมเพลาะ คนอื่นๆ ที่เหลือก็จะวิ่งตามออกมาอย่างไม่ลังเล ภายใต้บรรยากาศแบบนี้ ฟิชบอลรู้สึกว่าในหัวตัวเองหยุดคิดเรื่องผลดีผลเสียไปแล้ว ร่างกายของเขาตอนนี้เป็นเหมือนกับเครื่องจักรเครื่องหนึ่ง

“หัวหน้า สายกระสุนบรรจุเรียบร้อย!” ลูกน้องตะโกนเสียงดัง

ฟิชบอลสูดหายใจพร้อมกับกดปากกระบอกปืนกลแม็กซิมลงมา ถึงแม้เขาจะเป็นหน่วยปืนกลต่อต้านทางอากาศ แต่บนตัวปืนยังคงมีตัววัดระยะและเป้าสำหรับยิงในแนวระนาบอยู่ เขาสามารถปรับเปลี่ยนมาเป็นการยิมในแนวระนายได้ทุกเมื่อ ขณะเดียวกันแผ่นเหล็กที่ติดเอาไว้สองด้านของปืนกลหลักๆ แล้วเอาไว้เพื่อป้องกันหอกกระดูกที่ปาลงมาจากบนท้องฟ้า ทันทีที่เขาเปลี่ยนมาเป็นการยิงในแนวระนาบ นั่นก็หมายความว่าด้านหลังของเขาจะสูญเสียการป้องกันไป นอกจากพยายามเอาหัวไปแนบชิดแผ่นเหล็กเอาไว้แล้ว สิ่งที่เขาทำได้ก็มีแค่เพียงสวดภาวนาเท่านั้น

เพราะขอเพียงยังไม่ตายอยู่ในสนามรบ เขาก็ยังมีโอกาสได้รับการรักษาจากคุณหนูนาน่า

แต่สิ่งสำคัญก็คือการช่วยเหลือของหน่วยพยาบาลจะมีความเร็วมากพอ

ฟิชบอลคำรามออกมาเสียงดังพร้อมกับเหนี่ยวไกสาดกระสุนออกมาข้างหน้า เหมือนกับว่าเขาต้องการที่จะระบายความกลัวในจิตใจออกมาอย่างไรอย่างนั้น

หูของเขาได้ยินเสียงระเบิดดังขึ้นมาอยู่ตลอดเวลา เขาแยกไม่ออกว่านั้นเป็นเสียงยิงของปืนใหญ่ป้อมหรือว่าเสียงการโจมตีของปีศาจแมงมุมกันแน่

บางครั้งบางคราวก็จะมีเข็มหินสีดำตกลงมาใกล้ๆ เขา หรือบางทีก็ชนเข้ากับแผ่นเหล็กที่ใช้ป้องกัน ความตื่นเต้นจากการที่เฉียดความตายมาหลายครั้งหลายคราวแบบนี้ทำให้เขาตกอยู่ในความรู้สึกด้านชา เขาไม่มีความคิดอื่นนอกจากสาดกระสุนออกไป

“ยิงหมดแล้ว เติมกระสุน!”

“มา มาแล้ว!”

……

“สายกระสุนใหม่ล่ะ?”

“อยู่นี่ขอรับ!”

…..

ในตอนที่เขาพอจะมองเห็นตัวศัตรู ปืนกลก็ส่งเสียงดังแคร่กออกมา กระสุนลังที่สามถูกยิงจนหมดแล้ว

“เอากระสุนมาอีกลัง!”

“ไม่ได้ยินที่ข้าพูดเหรอ!”

“ไปไหนหมด?”

ฟิชบอลรีบหันหน้ามาทันที แต่เขากลับพบว่าทหารในหมู่อีกสองคนนั้นนอนลงไปกับพื้นแล้ว บนตัวพวกเขามีเข็มหินปักเอาไว้อยู่

เขาตกตะลึง จากนั้นจึงรีบตะโกนขึ้นมาเสียงดัง “ทีมพยาบาล! มีคนบาดเจ็บ! ตรงนี้ต้องการความช่วยเหลือ!”

สิ่งที่ตอบกลับมามีเพียงแต่เสียงระเบิดที่ดังอย่างต่อเนื่อง

ในที่สุดปืนครกก็ทำการโจมตีกลับ กระสุนจำนวนร้อยกว่านัดลอยขึ้นฟ้า ก่อนจะตกลงในระยะ 400 – 800 เมตรเหมือนกับลูกเห็บ กองทัพปีศาจถูกแรงระเบิดฉีกจนตัวขาด!

พริบตานั้นเอง บนพื้นเหมือนมีดอกไม้เพลิงจำนวนนับไม่ถ้วนเบ่งบานขึ้นมา แสงสว่างที่เจิดจ้าไม่เพียงแต่จะส่องให้เห็นตัวของศัตรูเท่านั้น แต่ยังส่องให้เห็นรอยคราบเลือดที่อยู่บนแผ่นเหล็กที่ติดอยู่บนปืนกลด้วย

…..

ในที่สุดจุดพลิกสถานการณ์ที่ซิลเวียรอคอยก็มาถึงแล้ว

ถึงแม้ปืนใหญ่จากแบล็คริเวอร์จะช่วยชะลอการโจมตีของปีศาจแมงมุมได้ แต่ศัตรูก็ยังไม่ยอมแพ้ ทุกๆ  4 – 5 นาทีมักจะมีเสาหิน 2 – 3 แท่งถูกโยนข้ามมา ซึ่งเสาแต่ละต้นนั้นสร้างความเสียหายที่ไม่น้อยให้กับกองทัพที่หนึ่ง ถึงแม้อกาธา ซาวีและมอลลี่จะพยายามช่วยป้องกันอย่างเต็มที่ แต่พวกเธอก็ไม่สามารถดูแลแนวป้องกันที่ยาวหลายร้อยเมตรอย่างทั่วถึงได้

สิ่งเดียวที่ซิลเวียทำได้ก็คืออาศัยช่วงจังหวะที่เธอไม่ได้สั่งการปืนใหญ่ แจ้งบอกกับทางแนวหน้าว่าตรงไหนต้องการความช่วยเหลือ

กระทั่งในรูนสดับมีเสียงเมซี่ดังขึ้นมา

“ที่นี่คือแนวยิงปืนใหญ่จิ๊บ! ปีศาจที่บุกเข้ามาถูกแม่มดทาคิลาจัดการหมดแล้ว ผบ.แวนนาบอกว่าอีกเดี๋ยวเขาก็พร้อมทำการยิงแล้ว ให้เจ้าแจ้งพิกัดมาได้เลยจิ๊บ!”

ซิลเวียกำหมัดแน่น

“ได้เลย เจ้าอยู่ตรงนั้นอย่าไปไหน ข้าใช้รูนสดับแจ้งพิกัดเร็วกว่าโทรศัพท์!”

“เมซี่รับทราบจิ๊บ!”

หลังจากที่ปืนใหญ่ป้อมสี่กระบอกทำการยิงตอบโต้กลับไป การบุกของปีศาจก็หยุดลงทันที พวกเขายิงออกไปแค่สองรอบ ศัตรูก็ทำการถอยทันที เหมือนกับว่าพวกมันคาดการณ์เอาไว้แต่แรกแล้ว

เมื่อเสียงหวีดแสบแก้วหูดังไปทั่วท้องฟ้า กองทัพปีศาจก็ถอยกลับไปทันที ส่วนพวกปีศาจที่บุกขึ้นมาถึงแนวหน้าก็ถูกทิ้งเอาไว้ในสนามรบอย่างไร้เยื่อใย

…………………………………………………………………..