Release That Witch ปล่อยแม่มดคนนั้นซะ - ตอนที่ 1185 คำเตือนของการทำลาย

เหล่าผู้ฝึกยุทธ์ตกอยู่ในสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

พื้นที่ถูกกัดกินกลายเป็นเหมือนดินแดนของศัตรู ไม่ว่าจะหลบอยู่ที่ไหนก็ไม่อาจรอดพ้นสายตามันได้ ถ้าจะหนีก็ต้องเจอกับกำแพงหลุมที่สูงเกือบสิบเมตร แล้วก็หนวดสีดำแปลกประหลาดเหล่านั้นด้วย ทันทีที่ถูกจับได้ก็ยากที่จะดิ้นหลุดออกมา แต่ถ้าจะสู้ ไม่ว่าใครก็ต้องสัมผัมได้ถึงแรงกดดันอันมหาศาลที่แผ่ออกมาจากตัวศัตรู เมื่อต้องเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้ที่ความสามารถแตกต่างกันมากขนาดนี้ ไม่ใช่ว่าทุกคนจะยินดีที่จะออกมาท้าสู้กับมันตรงๆ

คนที่เลือกเส้นทางนี้มีเพียงแค่เฟยอวี่หาน

“พวกนายไปก่อน!”

ภายในหูฟังมีเสียงของเธอดังขึ้นมา จากนั้นจึงมีเงาสีขาวพุ่งออกมาจากเงามืดวิ่งฝ่าหนวดสีดำเข้าไปหาสัตว์ประหลาดเวทมนตร์ ร่างกายของเธอเปล่งแสงออกมา นั่นคือปฏิกิริยาของพลังแห่งธรรมชาติที่ปล่อยออกมา ซึ่งก่อนหน้านี้เธอเพียงแค่ใช้มันห่อหุ้มแขนของตัวเองเท่านั้น

หนวดที่โบกไปมาพุ่งเข้ามาหาเธอราวกับงูพิษ เฟยอวี่หานใช้ความเร็วของฝีเท้าหลบซ้ายหลบขวา มีอยู่หลายครั้งที่หนวดตวัดเฉียดร่างกายของเธอไป มีแต่ตอนที่ไม่สามารถหลบได้ เธอถึงจะใช้ฝ่ามือฟันหนวดเหล่านั้นให้ขาด ลำแสงสีขาวเคลือบไปบนฝ่ามือของเธอราวกับดาบอันแหลมคม

ผู้ฝึกยุทธ์คนอื่นๆ พากันกระโดดออกมาจากที่ซ่อน ก่อนจะวิ่งไปหากำแพงที่อยู่ใกล้ตัวเองมากที่สุด

คุณชายโหยวหลงคือคนแรกที่พุ่งออกมา

“น่าขัน พวกเจ้าคิดว่าทำแบบนี้แล้วจะหนีออกไปจากดินแดนของข้าได้งั้นหรือ?”

สัตว์ประหลาดเวทมนตร์ยกแขนยาวๆ ของมันขึ้นมาแล้วหวดเข้าไปที่หัวหน้าทีมที่วิ่งนำอยู่หน้าสุด แขนที่ดูเหมือนจะยาวไม่พอพลันขยายใหญ่ขึ้นมาหลายเท่า แค่พริบตามันก็ใหญ่แล้วก็ยาวขึ้นกว่าเดิม!

ถึงแม้ในเสี้ยววินาทีสุดท้ายคุณชายโหยวหลงที่รับรู้ได้ถึงอันตรายจะหมุนตัวแล้วยกแขนขึ้นมากัน อีกทั้งบนแขนก็มีแสงของพลังแห่งธรรมชาติระเบิดออกมาด้วย แต่แสงนั้นสว่างอยู่แค่แวบเดียว เขาก็ถูกมือยักษ์ตบลงไปจนจมดิน!

สิ้นเสียงดังสนั่นที่ระเบิดออกมา แม้แต่พื้นดินก็ยังถูกการโจมตีครั้งนี้กดจนกลายเป็นร่องลึก ส่วนเศษคอนกรีตที่อยู่บนพื้นก็ถูกกระแทกจนกลายเป็นผุยผง

ในตอนที่อีกฝ่ายยกมือขึ้นมาใหม่ ภายในร่องนั้นเหลือแค่เพียงเศษเนื้อเป็นแถบ

สัตว์ประหลาดเวทมนตร์โกยเอาร่างกายที่กลายเป็นเศษเนื้อขึ้นมาพร้อมกับเศษดินแล้วยัดเข้าไปใน ‘รอยแตก’ พริบตานั้นเอง การกัดกินก็เหมือนจะขยายใหญ่ขึ้น

โรแลนด์รู้ทันทีว่ามันใช้แกนพลังแห่งธรรมชาติของผู้ฝึกยุทธ์มาขยายเส้นทางการกัดกินของมัน ไม่รู้ว่าทำไม จู่ๆ เขากลับรู้สึกไม่พอใจขึ้นมา เหมือนกับว่ามีคนยึดเอาของๆ เขาไปอย่างไรอย่างนั้น แกนพลังธรรมชาติพวกนั้น…มันควรจะเป็นของโลกนี้ มันควรจะเป็นของๆ เขาต่างหาก

จะปล่อยให้เจ้านั่นมันเหิมเกริมต่อไปไม่ได้

“ฝ่าบาท ทำยังไงดีเพคะ?” ในเวลานี้ฟิลลิสกับดาเนนได้มาอยู่ข้างหลังเขาแล้ว “หลุมนี้ใกล้จะถูกหนวดพวกนั้นยึดจนหมดแล้วเพคะ”

“เราต้องรีบจัดการพวกมันก่อนกองหนุนจะมา แต่ว่าห้ามไม่ให้ใครเห็นเด็ดขาด” โรแลนด์ตบหัวหลิงเบาๆ “เจ้าไปทำให้คนที่ถูกหนวดพวกนั้นจับไว้สลบไปก่อน ต้องเร็วด้วยนะ เสร็จแล้วส่งสัญญาณบอกข้าด้วย”

“เรื่องนี้ง่ายมากเพคะ หม่อมฉันไปเดี๋ยวนี้แหละเพคะ..” หลิงรับคำพร้อมหายไปในเงามืด

“หลังจากนี้ก็เป็นการแหวกออกไปซึ่งๆ หน้าล่ะ “ เขามองไปทางร่างศัตรูที่สูงเกือบสิบเมตร ถึงแม้จะมีประสบการณ์กับการต่อสู้แบบนี้มาแล้ว แล้วก็รู้ดีว่าขอเพียงดึงเอาแกนพลังที่เป็นวงแหวนดวงดาวตรงกลางของร่างพลังเวทมนตร์ออกก็จะทำให้ศัตรูสลายตัวไปได้ แต่การจะเข้าไปใกล้ตำแหน่งนั้นให้ได้นั้นกลับเป็นปัญหายากปัญหาใหม่ หลังครุ่นคิดอยู่ครู่ โรแลนด์จึงดึงฟิลลิสมากระซิบที่ข้างหู

“ฝ่าบาท มันจะเป็น….” ฟิลลิสพูดอย่างตกใจ

“ข้าบอกว่าได้ก็ได้ กำจัดมันให้ได้คือเรื่องที่สำคัญที่สุดในตอนนี้” เขาพูดตัดบททันที “นี่คือคำสั่ง!”

“เพคะ…” อีกฝ่ายลังเลเล็กน้อย สุดท้ายจึงตอบรับคำสั่ง “หม่อมฉันเข้าใจแล้วเพคะ”

“อย่างนั้นสุดท้ายก็เหลือแค่เจ้าตัวปัญหานั่นแล้ว” โรแลนด์ขมวดคิ้วมองไปทางเฟยอวี่หาน ในขณะที่เขากำลังพูดอยู่ เฟยอวี่หานได้ถูกศัตรูโจมตีจนกระเด็นไปสองครั้ง มุมปากและบนร่างกายมีรอยเลือดไหล แต่เธอก็ยังลุกขึ้นมาพยายามโจมตีใส่ศัตรูที่ตัวใหญ่กว่าเธอเป็นสิบๆ เท่า

ถึงแม้จะบาดเจ็บหลายแห่ง อีกทั้งการเคลื่อนไหวก็ไม่ได้คล่องแคล่วเหมือนอย่างตอนแรก แต่ขวัญและกำลังใจของเธอกลับไม่ได้ลดน้อยลงเลย

เพียงแต่หนวดสีดำที่เข้ามาขัดขวางเธอมีจำนวนเยอะขึ้นเรื่อยๆ แค่รับมือการโจมตีจากรอบด้านของหนวดสีดำก็อันตรายมากพออยู่แล้ว แต่นี่ยังมีมือสองข้างที่ยืดขยายได้อย่างอิสระของศัตรูอีก การที่จะเข้าไปใกล้ศัตรูนั้นแทบจะเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลย ถ้าไม่เป็นเพราะสัตว์ประหลาดเวทมนตร์พุ่งความสนใจไปที่การไล่ฆ่าผู้ฝึกยุทธ์ที่กำลังหลบหนีเหล่านี้ เกรงว่าเธอคงทนมาไม่ถึงตอนนี้แน่

เนื่องจากตัวเธออยู่ตรงกลางของเลือดสีแดง หลิงจึงไม่สามารถแอบเข้าไปได้ ด้วยเหตุนี้จึงได้แต่หวังให้เธอถูกเล่นงานจนสลบไปเอง

“ฝ่าบาท หม่อมฉันทำให้ทุกคนสลบหมดแล้วเพคะ” ในหูฟังพลันมีเสียงของหลิงดังขึ้นมา

“ทำดีมาก….” ซะที่ไหนเล่า โรแลนด์พูดไปได้ครึ่งเดียวก็นึกขึ้นมาได้ว่านี่เป็นช่องสื่อสารที่ทีมผู้ฝึกยุทธ์ใช้กัน! เฟยอวี่หานเองก็ดูตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัด เท้าของเธอสะดุด และก็เป็นเพราะช่องโหว่นี้จึงทำให้เธอถูกการโจมตีครั้งที่สามซัดจนกระเด็นลอยออกไป แสงสีขาวที่ห่อหุ้มร่างกายหายไปทันที เห็นได้ชัดว่าเธอหมดสติไปแล้ว

“ตอนนี้แหละ!” โรแลนด์ตะโกนขึ้นมา ถึงแม้แผนการจะช่องโหว่เล็กน้อย แต่สุดท้ายเขาก็มีโอกาสลงมือเสียที

“ขอประทานอภัยด้วยนะเพคะ!” ฟิลลิสกางเบลดคลอว์ที่อยู่ด้านหลังออกมาคว้าจับข้อเท้าของเขาเอาไว้ ก่อนจะเริ่มหมุนตัวอยู่กับที่! โรแลนด์รู้สึกโลกหมุนขึ้นมาทันที ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในกระเพาะเหมือนจะทะลักออกมา ตอนที่หมุนไปถึงจุดที่เร็วที่สุด จู่ๆ ฟิลลิสก็ปล่อยกรงเล็บออก ภายใต้แรงเฉื่อยนี้ เขาเหมือนเป็นลูกธนูที่พุ่งตรงเข้าไปมาสัตว์ประหลาดเวทมนตร์!

พริบตาที่พุ่งออกมาจาก ‘ผ้าคลุมล่องหน’ ศัตรูก็สังเกตเห็น ‘วัตถุแปลกหน้า’ที่พุ่งตรงเข้ามาหาตัวเอง มันโยนผู้ฝึกยุทธ์ที่ถูกทำให้สลบพวกนั้นทิ้งไป ก่อนจะยื่นมือฟาดมาทางโรแลนด์ ท่าทางของมันคล้ายกำลังจะตบแมลงวันไม่มีผิด

แต่สัมผัสที่กระแทกถูกร่างศัตรูกลับไม่เกิดขึ้นอย่างที่คิด

โรแลนด์พุ่งผ่านแขนที่เป็นสีดำของมันได้อย่างงายดาย ก่อนจะพุ่งเข้าไปในหน้าอกของมัน ร่างกายอันใหญ่โตของมันไม่ได้แข็งแกร่งอีกต่อไป หากแต่กลับคืนสู่ร่างเดิมอย่างที่ควรจะเป็น —- เป็นเหมือนภาพลวงตา

สัตว์ประหลาดเวทมนตร์ส่งเสียงคำรามขึ้นมาด้วยความตกใจ หลังจากนั้นครู่หนึ่ง จู่ๆ มันก็เหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้ “ที่แท้คือเจ้านั่นเอง — เจ้าไม่ฟังคำเตือนของข้า!”

สองมือของโรแลนด์คว้าจับวงแหวนดวงดาวที่กำลังหมุนวนอยู่ตรงหน้าอกของมันเอาไว้ ก่อนจะออกแรงดึงออกมา กาแลคซี่สีแดงค่อยๆ กลายเป็นสีน้ำเงินขาว พลังที่อยู่ในร่างกายของเขาก็เดือดพล่านขึ้นมาด้วยความยินดี เหมือนกับกำลังรอคอยอะไรบางอย่างอยู่ “หรือว่าเจ้าตัวครั้งที่แล้วคือพี่น้องแก? โทษทีนะ ปากมันเหม็นไปหน่อย ฉันก็เลยไม่ได้ยินว่ามันพูดอะไร”

“ ‘พวกข้า’ คือหนึ่งเดียวกัน…” เสียงของสัตว์ประหลาดเวทมนตร์เริ่มแตกพร่าขึ้นมา “รีบหยุดการกระทำอันโง่เขลาของเจ้าซะ นี่คือคำเตือนสุดท้าย! ไม่อย่างนั้นทุกอย่างจะไม่สามารถแก้ไขได้ สรรพสิ่งจะกลับคืนสู่ความว่างเปล่า ทุกอย่างที่สะสมมา….เป็นเวลาหลายล้านปีจะพังทลายลง ความผิดมหันต์นี้…ไม่ใช่สิ่งที่เจ้า…จะแบกรับได้…”

ในตอนที่วงแหวนดวงดาวถูกดึงออกมา คำพูดของมันก็หยุดลง

แสงสีขาวที่สว่างเจิดจ้าพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า ทั่วทั้งหลุมถูกส่องสว่างขึ้นมา ความรู้สึกพึงพอใจอย่างที่ยากจะจินตนาการได้ไหวเวียนไปทั่วทั้งร่างกายโรแลนด์ เหมือนกับว่ามันได้รับสิ่งที่ต้องการแล้ว

เสียงหัวใจเต้นเหมือนจะดังขึ้นมาจนได้ยินอย่างชัดเจน

มีอยู่ขณะหนึ่งที่เขารู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นหนึ่งเดียวกับโลกนี้

……

ภายในโลกแห่งจิตสำนึกอันวุ่นวาย ไนท์แมร์ลืมตาขึ้นมาทันที!

เมื่อครู่นี้มันรับรู้ได้ถึงจังหวะอะไรบางอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน มันเหมือนกับบทเพลงที่ล่องลอยขึ้นมาเป็นบางครั้งบางคราวท่ามกลางกระแสคลื่นที่ไม่เป็นระเบียบ

ในตอนที่ตามหาการเชื่อมต่อระหว่างชิ้นส่วนสืบทอดก่อนหน้านี้ มันเคยมีประสบการณ์ทำนองนี้มาแล้วหลายครั้ง แต่การดำดิ่งลึกลงไปทุกครั้งก็ต้องประสบความล้มเหลว เพราะว่าจิตสำนึกที่อยู่ด้านล่างนั้นมีความซับซ้อนวุ่นวายอย่างมาก ถ้าไม่ระวังก็อาจจะหลงทางเอาได้

เพียงความรู้สึกที่มันสัมผัสได้ในครั้งนี้มีความชัดเจนอย่างมาก

นี่พิสูจน์ให้เห็นว่าตำแหน่งของจังหวะที่ว่านั้นอยู่ใกล้ๆ มันนี่เอง

วัลคีรีย์แสยะยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย

มันเจอร่องรอยของอีกฝ่ายแล้ว

…………………………………………………………….