Release That Witch ปล่อยแม่มดคนนั้นซะ - ตอนที่ 1208 ปืนของแวนนา

กลางวันของวันถัดมา พวกแวนนาตามโพเมโล่มายังโรงงานเครื่องจักรหมายเลข 2 ในเขตอุตสาหกรรม

หลังอธิบายคร่าวๆ ถึงจุดประสงค์ของตัวเองแล้ว ราฟที่เป็นพี่ชายของโพเมโล่ก็แสดงความรู้สึกสนใจออกมาอย่างมาก เขารับเอาปืนยาวของแวนนาไปเล่นอยู่ในมืออยู่ครู่ใหญ่ “แบบนี้มันจะไม่เป็นไรจริงๆ เหรอ เมื่อก่อนนี้ข้าเป็นแค่คนงานเหมือง ตอนนี้งานที่ทำอยู่ก็เป็นพวกตัดๆ เจาะๆ ชิ้นส่วน ถ้าไม่ระวังจนทำมันเสียเข้า…”

“พี่!” โพเมโล่กระแอมเล็กน้อย

“ถ้าแค่กระบอกสองกระบอกมันก็ไม่เป็นอะไรหรอก เพราะเวลาฝึกซ้อมปกติก็มีปืนเสียอยู่แล้ว” แวนนาพูดตรงๆ “แต่ถ้ามากกว่านี้ มันก็หมายความว่าความคิดของข้ามันใช้ไม่ได้ ข้าไม่โทษว่าเป็นความผิดเจ้าหรอก”

“ข้าเข้าใจแล้ว” ราฟพยักหน้าอย่างตื่นเต้น “อย่างนั้นเดี๋ยวข้าจัดการเอง! แต่ว่าเครื่องจักรในโรงงานอาจจะไม่ว่าง เดี๋ยวข้าจะพยายามหาเวลาช่วยท่านดู”

“พี่ของเจ้าเหมือนจะชอบปืนมากเลยนะเนี่ย” แคทคลอว์ดึงโพเมโล่ไปพูดเสียงเบาๆ

“มันก็ไม่แปลกหรอก” ร็อดนีย์เข้ามาผสมโรง “มีใครไม่ชอบอาวุธมั่งล่ะ? เมื่อก่อนก็เป็นมีดดาบ ตอนนี้ก็แค่เปลี่ยนเป็นปืนเท่านั้น”

แวนนาเห็นด้วยกับเรื่องนี้อย่างมาก เขาเองหลังจากที่ได้เห็นปืนใหญ่สนามขนาด 12 ปอนด์ ความสนใจของเขาก็ค่อยๆ เปลี่ยนจากไข่ต้มมาเป็นงานของตน เขาเปิดกระเป๋าหนังที่พกมาด้วย ก่อนจะหยิบเอาท่อเหล็กที่ถอดออกมาจากปืนกลหนักที่เสียแล้วพูดกับราฟว่า “อย่างนั้นก็เริ่มกันเลยเถอะ”

…..

ลำกล้องปืนยาวถูกถอดออกมา ก่อนจะถูกเอาไปยึดไว้บนเครื่องเจาะ

ราฟกดปุ่มเปิดเครื่อง ก่อนจะเลื่อนหัวสว่านเล็งไปตรงตำแหน่งที่ทำเครื่องหมายเอาไว้ จากนั้นจึงกดหัวสว่านลงไปบนลำกล้องปืนอย่างระมัดระวัง ในตอนที่หัวสว่านสัมผัสกับลำกล้องปืน โลหะที่เป็นเส้นฝอยๆ ปลิวกระเด็นออกมาทันที

สำหรับแวนนาแล้ว นี่คือเป็นประสบการณ์ที่แปลกใหม่อย่างมาก ถึงแม้เขาจะรู้ดีว่าทั้งเครื่องจักรไอน้ำและปืนใหญ่ป้อมต่างก็สร้างขึ้นมาจากเหล็กทั้งนั้น แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้มาเห็นมันในระยะใกล้ขนาดนี้ เหล็กที่แข็งแกร่งและยากที่จะทำลายได้ในความคิดเขา กลับค่อยๆ เปลี่ยนรูปร่างตัวเองไปทีละน้อยเมื่ออยู่ภายใต้หัวสว่าน เหมือนกับความแข็งบนตัวมันไม่มีอยู่แล้วอย่างไรอย่างนั้น ประสบการณ์เช่นนี้ทำให้เขารู้สึกประหลาดใจจริงๆ

จากที่ราฟบอกมา เครื่องจักรบางส่วนในโรงงานหมายเลข 2 ตอนนี้เป็นเครื่องจักรรุ่นที่สามที่ใช้ ‘รุ่งอรุณหมายเลขหนึ่ง’ ในการขับเคลื่อน การใช้งานของมันถือว่าดีกว่าเครื่องจักรรุ่นก่อนที่ใช้เครื่องจักรไอน้ำในการขับเคลื่อน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการสั่นสะเทือนหรือเสียงรบกวนก็ล้วนแต่น้อยลงมาก ยิ่งไปกว่านั้นยังสามารถเปิดใช้งานได้ทุกเมื่อ ช่างบางคนที่มีฝีมือสามารถแกะสลักลงไปบนเหล็กชิ้นเล็กๆ เท่านิ้วมือได้

แต่แวนนาไม่ได้ต้องการทักษะที่สูงขนาดนั้น หลังผ่านการครุ่นคิดมาคืนหนึ่ง เขาก็จัดระเบียบความคิดตัวเองออกมา สรุปง่ายๆ ก็คือบรรลุเป้าหมายโดยใช้ขั้นตอนและทรัพยากรให้น้อยที่สุด เพราะว่าการปรับปรุงแบบนี้ทั้งเรียบง่ายและใช้งานได้ง่าย แล้วก็ไม่เป็นอุปสรรคต่อการผลิตตามปกติของโรงงานด้วย ด้วยเหตุนี้เขาจึงนำเอาท่อส่งแก๊สที่อยู่บนปืนกลแม็กซิมมาด้วย เพื่อช่วยให้ราฟทำงานได้ง่ายขึ้นและประหยัดเวลา

เมื่อมีชิ้นส่วนสำคัญที่เป็นรูปเป็นร่าง การดึงเอาแก๊สที่เกิดจากดินปืนออกมาจึงไม่ใช่ปัญหาอีกต่อไป ตอนนี้สิ่งสำคัญอยู่ที่ว่าจะทำให้ปืนยิ่งอย่างต่อเนื่องได้อย่างไร

ความจริงแวนนารู้สึกสนใจการผลิตปืนกลหนักของกองพันปืนมานานแล้ว ในตอนที่ทำศึกที่นอร์ธบาวด์เขาก็ไปเคยไปจับๆ ปืนกลต่อต้านทางอากาศของกองพันปันปืนบ่อยๆ มีจุดหนึ่งที่เขามั่นใจได้เพื่อที่จะรองรับกลไกในการบรรจุกระสุนซ้ำที่มีความซับซ้อนแล้ว ปืนกลแม็กซิมจึงมีขนาดที่ใหญ่กว่าปืนยาวมาก ยิ่งไปกว่านั้นแม้แต่วิธีการบรรจุสายกระสุนเข้าไปในรังเพลิงก็ไม่เหมือนกับคลิปกระสุน ถ้าอยากจะยกเอาทั้งหมดมาใส่ไว้ในปืนยาว เห็นทีคงยากที่จะเป็นไปได้

แต่ถึงแม้มันจะเป็นไปได้ มันก็มายความว่าปืนกลหนักที่เดิมก็มีปริมาณการผลิตที่ค่อนข้างต่ำอยู่แล้วต้องมาแบ่งชิ้นส่วนบางอย่างให้ทหารของกองพันปืนใหญ่ได้ใช้ ต่อให้ไบรอันไม่เข้ามายุ่ง แต่ท่านขวานเหล็กจะต้องด่าเขาแน่นอน

วิธีที่ดีที่สุดก็คือไม่ทำการแก้ไขใดๆ ที่ตัวปืน หากแต่พยายามเปลี่ยนนอกตัวปืน

“แบบนี้ก็น่าจะได้แล้ว…” ราฟทำความสะอาดรูเจาะเสร็จแล้วก็เอาลำกล้องปืนมาเทียบท่อนำแก๊ส “ถ้าตัดเอาส่วนที่เกินออกมาบนท่อนำแก๊สออกมา ท่อทั้งสองอันก็น่าจะเหมือนกันแล้วกัน”

“ยังไม่ต้องรับเอาพวกมันมาต่อเข้าด้วยกัน” แวนนาหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากกระเป๋า ก่อนจะกางมันออกตรงหน้า “ต่อไปข้าอยากจะให้เจ้าทำชิ้นส่วนแบบนี้ขึ้นมาหน่อย”

บนกระดาษที่ภาพร่างแบบง่ายๆ อยู่ภาพหนึ่ง มันเป็นชิ้นส่วนทรงโค้ง ขนาดยาวประมาณ 1 นิ้วมือ กว้าง 2 นิ้วมือ ตรงกลางถูกแกะเป็นรูบุ๋มลงไป

“นี่มันคืออะไร?” ทุกคนเข้ามาดูอย่างสงสัย “ดูแล้วไม่เหมือนชิ้นส่วนที่อยู่บนปืนเลย”

ภายในใจแวนนาเองก็รู้สึกไม่มั่นใจเหมือนกัน เพราะว่านี่เป็นแค่ความคิดของเขาเพียงคนเดียว เขายังไม่เคยทำการทดสอบใดๆ ดูเลย แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าลูกน้องของตัวเอง ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่สามารถแสดงความกลัวออกมาได้ “อะแฮ่มๆ…ถ้าทุกอย่างราบรื่นล่ะก็ เจ้าสิ่งนี้มันจะมาแทนสองมือของพวกเรา”

…..

หลังจากนั้น 5 วัน บนสนามฝึกซ้อมยิงปืนของกองทัพที่หนึ่งก็มีทหารของกองพันปืนใหญ่จำนวนไม่น้อยมารวมตัวกัน

พวกเขาได้ยินเรื่องที่จะมีการทดสอบอาวุธปืนที่สามารถยิงได้ต่อเนื่องที่ออกแบบมาเพื่อทหารของกองพันปืนใหญ่เป็นการเฉพาะ — มันไม่เหมือนปืนที่พวกเขาใช้ก่อนหน้านี้ ปืนรุ่นนี้ไม่ใช่ปืนที่ฝ่าบาทโรแลนด์ทรงสร้างขึ้นมา หากแต่เป็นความคิดที่ท่านแวนนาซึ่งเป็นหัวหน้ากองพันปืนใหญ่คิดขึ้นมา คำพูดนี้ย่อมต้องดึงดูดความสนใจจากทุกคนเอาไว้ ถึงแม้จะเป็นวันหยุด แต่พวกเขาก็อยากจะมาดูว่าอาวุธใหม่มีหน้าตาเป็นอย่างไร

สิ่งที่ทำให้ทุกคนแปลกใจก็คือถึงแม้อาวุธปืนที่วางอยู่บนแท่นซ้อมยิงจะมีอาการติดขัดบ้างหรือยิงไม่ออกบ้างในบางครั้ง แต่ตอนที่มันใช้งานได้ปกติ มันก็สามารถยิงออกอย่างต่อเนื่องได้จริงๆ ขอเพียงเหนี่ยวไกค้างเอาไว้ มันก็จะสามารถพ่นกระสุนออกมาทั้งหมดได้ในระยะเวลาสั้นๆ!

ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อเทียบกับปืนยาวแบบลูกโม่ที่บรรจุกระสุนได้ 5 นัดแล้ว อาวุธรุ่นใหม่นี้สามารถบรรจุกระสุนได้ทีเดียว 20 กว่านัด ถ้าวางตั้งเอาไว้หลายๆ กระบอก มันก็เหมือนกับปืนกลหนักกระบอกหนึ่งเลยทีเดียว

“คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าเจ้าจะทำมันออกมาได้” แคทคลอว์อุทานออกมา “ข้าเข้าใจแล้วว่าทำไมท่านขวานเหล็กถึงเลือกเจ้าเป็นหัวหน้ากองพัน”

“ความจริงนี่เป็นเพราะฝ่าบาทโรแลนด์ พระองค์ทรงตรัสอยู่บ่อยๆ ว่าต้องเอาความรู้ที่อยู่ในหนังสือมาประยุกต์ใช้กับควาามเป็นจริง ข้าแค่ลองทำอะไรนิดๆ หน่อยๆ เท่านั้น” แวนนาพูดอย่างภูมิใจ เขาคิดไม่ถึงว่าทุกอย่างมันจะราบรื่นขนาดนี้ ในระยะเวลาสั้นๆ แค่เพียง 5 วันก็สามารถสร้างอาวุธชนิดใหม่ออกมาใช้ได้แล้ว ส่วนเป้าหมายที่วางเอาไว้ในตอนแรกส่วนใหญ่ก็เป็นจริงทั้งหมด หลังจากนี้ขอเพียงทำการปรับอะไรนิดหน่อย กองพันปืนใหญ่ก็จะสร้างอาวุธชนิดใหม่ที่ใช้ปกป้องตัวเองโดยใช้ทรัพยากรแค่เพียงนิดเดียว

“ไม่ทราบว่าท่านคือหัวหน้ากองพันแวนนาใช่ไหมขอรับ?” จู่ๆ ก็มีคนถามขึ้นมา

“ถูกต้อง เจ้าคือง…” แวนนาหันหน้ามามอง

“ข้าคือแดนนี่ อยู่หน่วยแม่นปืนขอรับ” ชายคนนั้นยิ้มเล็กน้อย “พอดีในตอนที่กำลังปฏิบัติหน้าที่บังเอิญเห็นว่าตรงนี้กำลังทำอะไรกันอยู่ ข้าก็เลยแวะเข้ามาดู…ไม่ทราบว่าข้าขอลองอาวุธใหม่ที่ท่านออกแบบหน่อยได้หรือไม่ขอรับ?”

“หน่วยแม่นปืน?” โพเมโล่ตกตะลึง จากนั้นจึงหันไปส่งสายตาให้กับแวนนา “หัวหน้า…”

แวนนาย่อมต้องรู้ประวัติความเป็นมาของหน่วยนี้ดี นักแม่นปืนทุกคนล้วนแต่เป็นทหารฝีมือดีที่ไบรอันคัดเลือกออกมาจากกองพันปืน หลังก่อตั้งขึ้นมาได้ไม่นาน พวกเขาสร้างชื่อเสียงได้ในสู้ศึกกับศาสนจักรที่สันเขาโคลด์วิน แล้วก็ได้รับพระราชทานเหรียญรางวัลนักแม่นปืนจากฝ่าบาท เรียกได้ว่าเป็นสุดยอดในสุดยอดอีกที ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อดูจากเสื้อผ้าของอีกฝ่ายแล้ว ตำแหน่งในหน่วยของเขาน่าจะไม่ใช้น้อยๆ ด้วย ถ้าทำให้คนแบบนี้รู้สึกอิจฉาปืนของกองพันปืนใหญ่ได้ แบบนั้นก็จะเท่ากับว่าพวกเขาอยู่เหนือกองพันปืนน่ะสิ?

เมื่อเห็นสีหน้ารอคอยของโพเมโล่ แคทคลอว์และคนอื่นๆ แวนนาจึงค่อยๆ ยิ้มมุมปากขึ้นมา “ได้สิ เชิญ”

……………………………………………………………………