Release That Witch ปล่อยแม่มดคนนั้นซะ - ตอนที่ 1251 พาร์ทเนอร์

“สวัสดี คุณโรแลนด์” ในโทรศัพท์มีเสียงทุ้มๆ ของร็อกดังขึ้นมา “คิดไม่ถึงว่าคุณจะโทรมาหาผมเช้าขนาดนี้ มีเรื่องด่วนอะไรหรือเปล่าครับ?”

เมื่อได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย โรแลนด์ถึงได้นึกขึ้นมาได้ว่าตอนนี้เพิ่งจะประมาณ 7 โมงเช้า เขาตอบอย่างรู้สึกผิดเล็กน้อย “เอ่อ…ขอโทษครับ ผมโทรมาปลุกคุณหรือเปล่า? ผมเจอปัญหานิดหน่อย อาจจะต้องขอความช่วยเหลือจากสมาคม มันไม่เกี่ยวกับฟอลเลนอีวิล แต่ความจริงแล้วเป็นเรื่องที่สำคัญอย่างมาก”

“ไม่เป็นไร” ร็อกตอบ “การนอนนานๆ เป็นแค่ความเคยชินของร่างกายเท่านั้น สำหรับผู้ตื่นรู้อย่างผมที่อายุขนาดนี้แล้ว เกือบทั้งวันผมก็แทบจะตื่นอยู่ตลอดเวลา มีปัญหาอะไรคุณบอกผมมาได้เลย”

ช่วงนี้ในสายตาของเจ้าหน้าที่ระดับสูงของสมาคมผู้ฝึกยุทธ์มองว่าเขาทำผลงานได้อย่างโดดเด่น ไม่เพียงแต่จะกระตือรือร้นต่อการสู้กับฟอลเลนอีวิลอย่างมาก แต่ยังกำจัดฟอลเลนอีวิลได้เป็นจำนวนมากด้วย จะเป็นรองก็แค่เพียงกลุ่มที่มีผู้คุมสองคนเป็นผู้นำ กับกลุ่มดาราผู้ฝึกยุทธ์ที่มีเฟยอวี่หานเป็นผู้นำ ที่สำคัญกว่านั้นก็คือเมื่อเทียบกับผู้ฝึกยุทธ์คนอื่นแล้ว เขาออกล่าฟอลเลนอีวิลด้วยตัวคนเดียวมาโดยตลอด การล่าที่มีประสิทธิภาพสูงขนาดนี้ทำให้ผู้ฝึกยุทธ์ฝ่ายยุคเก่ากลับมาฮึกเหิมอีก แล้วก็ทำให้เขามีอิทธิพลที่ไม่ได้เป็นรองเจ้าหน้าที่ระดับสูงด้วย

แต่แน่นอน นี่คือผลการต่อสู้ที่โรแลนด์พยายามจะปิดบังเอาไว้ ความจริงแล้วแกนพลังเวทมนตร์ที่ยึดมาจากฟอลเลนอีวิลจำนวนมากได้ถูกเขาทำให้มันสลายตัวและกลับคืนสู่โลกแห่งความฝันไปแล้ว เขาเองก็ไม่เคยออกไปล่าฟอลเลนวอีวิลด้วยตัวคนเดียว ทุกครั้งที่ออกไปล่าพวกมัน ข้างหลังเขาจะมีแม่มดทาคิลากลุ่มใหญ่ค่อยสนับสนุนอยู่ เมื่อต้องเจอกับพลังแปลกๆ ชนิดต่างๆ ฟอลเลนอีวิลก็แทบจะไม่มีโอกาสได้โต้กลับด้วยซ้ำ

แต่ไม่ว่ายังไง ผลงานต่างๆ ที่ว่ามาข้างต้นก็ได้ทำให้ชื่อเสียงของเขาแพร่กระจายไปจึงเบื้องบนของสมาคมอย่างรวดเร็ว ตอนนี้เขาไม่เพียงแต่จะเข้าออกหน่วยงานต่างๆ ที่สมาคมบริหารอยู่ได้อย่างอิสระ แต่เขายังมีโทรศัพท์มือถือที่สามารถติดต่อกับผู้คุมโดยตรงได้ด้วย

“แต่ก่อนหน้านั้น ผมมีคำถามหนึ่งอยากจะถามคุณก่อนครับ ไม่ทราบว่าเมืองปริซึมกับกลุ่มทุนโคลฟเวอร์มีความสัมพันธ์กันอย่างไรเหรอครับ?” โรแลนด์จำที่การ์เซียเคยบอกได้ว่าพ่อของเธอเคยมีส่วนร่วมในการก่อสร้างของเมืองปริซึม

“พูดง่ายๆ คือการร่วมมือกันในระยะยาว” ร็อกตอบ “แน่นอน กับกลุ่มทุนอื่นๆ พวกเราก็มีความร่วมมือที่แน่นแฟ้นเหมือนกัน เพราะว่าการดำเนินงานของสมาคมจำเป็นต้องใช้ทรัพยากรจำนวนมหาศาล”

“ก็หมายความว่าพวกเราถือเป็นลูกค้ารายใหญ่ของพวกเขาใช่ไหมครับ?”

“จะคิดแบบนั้นก็ได้”

“อย่างนั้นก็ดีครับ” โรแลนด์รีบพูดความต้องการของตัวเองออกมา

“….” ปลายสายตกอยู่ในความเงียบทันที ผ่านไปครู่ใหญ่ อีกฝ่ายจึงตอบอย่างลังเลขึ้นมา “จะทำแบบนี้มันก็ไม่มีปัญหาอะไรหรอก แต่ว่า…มันสำคัญสำหรับคุณขนาดนี้จริงๆ เหรอ?”

“สำหรับโลกนี้แล้ว มันก็สำคัญอย่างมากเช่นเดียวกันครับ” โรแลนด์พยายามพูดด้วยน้ำเสียงจริงใจมากที่สุด ต่อให้ไนติงเกลมาโลกแห่งความฝัน เธอก็ไม่มีทางที่จะแยกแยะได้ว่าประโยคนี้เป็นคำพูดโกหก เพราะว่าถ้ามนุษย์พ่ายแพ้ในสงครามแห่งโชคชะตา เขาเองก็ยากที่จะหนีรอดได้เหมือนกัน หากสถานการณ์เป็นแบบนั้นจริงๆ เวลาในโลกแห่งความฝันก็จะหยุดนิ่ง แล้วก็ถูกแช่แข็งอยู่ในโลกแห่งจิตสำนึกไปตลอดกาล

“เอาล่ะ ผมเข้าใจแล้ว” ร็อกไม่ถามอะไรเซ้าซี้อีก “ไม่ว่ายังไง สมาคมก็ต้องขอบคุณในความทุ่มเทของคุณ ถ้าไม่มีคุณออกหน้า เกรงว่าผู้ฝึกยุทธ์หนุ่มสาวที่ตัดสินใจอยู่ในสมาคมต่อคงจะไม่เยอะแบบนี้แน่ หากเป็นแบบนั้นสถานการณ์ของพวกเราก็จะยิ่งย่ำแย่เข้าไปใหญ่”

พอได้ยินคำตอบที่จริงใจของผู้คุม ภายในใจโรแลนด์พลันเกิดความรู้สึกตื้นตันใจอย่างน่าประหลาดขึ้นมา ถึงแม้เหตุผลที่เขาออกล่าฟอลเลนอีวิลจะแตกต่างจากจุดประสงค์ของสมาคมโดยสิ้นเชิง แต่คำขอบคุณของอีกฝ่ายนั้นกลับเต็มไปด้วยความจริงใจ ไม่ได้มีความเสแสร้งเลยแม้แต่น้อย บางทีมันอาจจะเป็นเหมือนคำพูดที่มิสต์พูดกับเขาเอาไว้ โลกนี้คือสิ่งที่มีอยู่จริง

เดิมเขาคิดจะใช้คำพูดประมาณว่า ‘ไม่เป็นไรครับ นั่นเป็นสิ่งที่ผมควรทำอยู่แล้ว’ มาตอบอีกฝ่าย แต่ในตอนที่คำพูดออกมาถึงริมฝีปาก มันกลับกลายเป็นอีกประโยคหนึ่ง

“….ผมจะปกป้องที่นี่ให้ดีที่สุดครับ”

หลังวางโทรศัพท์ โรแลนด์ก็ส่งซีโร่ไปโรงเรียน ถึงแม้เธอจะตื่นรู้พลังแห่งธรรมชาติขึ้นมาในวันที่การกัดกินปรากฏขึ้น แต่เธอก็ยังต้องไปโรงเรียนอยู่ ยิ่งไปกว่านั้นเซนต์มิลาน โดโด้ หลิงต่างก็เรียนอยู่ที่โรงเรียนเดียวกับซีโร่ เขาจึงไม่กังวลว่าฟอลเลนอีวิลจะมาเล่นงานเธอ

จากนั้นเขาก็ไปที่ร้านโรสคาเฟ่

นับตั้งแต่ที่ติดต่อกับมิสต์ครั้งที่แล้ว ร้านกาแฟก็ไม่เคยเปิดทำการอีกเลย ประตูหน้าถูกล็อกเอาไว้ มีแต่ประตูด้านข้างโกดังเท่านั้นถึงจะเปิดเข้าไปในร้านกาแฟได้

ไม่ว่าจะเป็นเมื่อไร ที่นี่ก็มักจะครึกครื้นอยู่เสมอ

อย่างเช่นในเวลานี้เหล่าแม่มดกำลังเตรียมอาหารเช้าให้เขาอยู่ ในขณะที่เพิ่งจะผลักประตูเข้าไป กลิ่นย่างหอมๆ พลันลอยมาเตะจมูกเขา

หลังกินอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อยและปล่อยให้แม่มดไปทำกิจกรรมส่วนตัวแล้ว เขาก็ขับรถตู้ออกมาจากชุมชนถงจึ

สำนักงานใหญ่ของกลุ่มทุนโคลฟเวอร์อยู่ใจกลางเมือง โรแลนด์มาถึงจุดหมายอย่างรวดเร็ว

เนื่องจากเขาได้แจ้งกับทางสมาคมไว้ก่อนแล้ว ครั้งนี้เขายังไม่ทันจะบอกว่าตัวเองเป็นใครก็มีคนมาพาเขาไปขึ้นตึก สุดท้ายลิฟท์มาจอดอยู่ที่ชั้น 100 เมื่อเดินเข้ามาในห้องทำงานที่โอ่โถงที่รายล้อมไปด้วยกระจก โรแลนด์ก็ต้องรู้สึกทึ่งกับความร่ำรวยของกลุ่มทุนโคลฟเวอร์

“พวกเราเจอกันอีกแล้วนะครับ คุณโรแลนด์” การ์โดเป็นฝ่ายเดินมาจับมือเขา “คิดไม่ถึงว่าในเวลาสั้นๆ แค่นี้ คุณจะเปลี่ยนจากผู้ฝึกยุทธ์หน้าใหม่กลายเป็นคนที่ผู้คุมของสมาคมให้ความสำคัญ นี่ทำให้ผมรู้สึกทึ่งจริงๆ”

มีมารยาทขนาดนี้เลยเหรอ? ก่อนหน้านี้ตอนที่เขาหยิบเอาใบอนุญาตไล่ล่าออกมา อีกฝ่ายยังไม่ให้ความสำคัญกับตัวเองขนาดนี้เลย

เมื่อเทียบกับความสามารถส่วนตัวแล้ว นายทุนที่อยู่เบื้องหลังต่างหากถึงจะเป็นสิ่งที่พวกนักธุรกิจให้ความสำคัญ

หลังทักทายกันสองสามประโยค โรแลนด์ก็พูดเข้าประเด็นทันที “ไม่ทราบว่าทางผู้คุมร็อกได้บอกยังครับว่าผมมาทำไม?”

การ์โดส่ายหัว “คุณร็อกบอกแค่ว่าคุณมีเรื่องให้กลุ่มทุนโคลฟเวอร์ช่วย ให้พวกผมพยายามช่วยคุณอย่างเต็มที่ แต่คุณเองก็รู้ว่าด้วยขนาดของกลุ่มทุนโคลฟเวอร์ มีหลายๆ เรื่องที่ผมไม่อาจตัดสินใจด้วยตัวคนเดียวได้”

อีกฝ่ายน่าจะคิดว่าเขามาขอให้ทางกลุ่มทุนล้มเลิกความคิดเรื่องที่จะเวนคืนตึกถงจึล่ะมั้ง ต่อให้ตัวเขารับปาก ทางคณะกรรมการบริษัทก็คงไม่มีทางตอบตกลง โรแลนด์ยิ้มขึ้นมา ความจริงแล้วขอเพียงเขาไม่อนุญาตก็ไม่มีใครที่จะเข้าไปทำอะไรตึกถงจึที่มีแม่มดคอยปกป้องอยู่ได้

นอกจากนี้คำพูดของผู้คุมก็ให้อิสระกับเขาอย่างมาก การที่อีกฝ่ายเชื่อใจความขนาดนี้ทำให้เขารู้สึกดีกับสมาคมขึ้นมา

“ไม่ใช่เรื่องอะไรซับซ้อนครับ” โรแลนด์ผายมือ “ผมอยากจะสร้างโรงงานผลิตขนาดเล็กๆ ขึ้นมาซักแห่ง จะบอกว่ามันเป็นโรงงานผลิตโมเดลก็ได้ หลักๆ แล้วจะเอาไว้ออกแบบและผลิตพวกเครื่องจักรที่ดูย้อนยุคหน่อย อย่างเช่นรถจักรไอน้ำ รถแทรกเตอร์รุ่นเก่า….ก็คือพอคนเห็นปุ๊บก็จะนึกถึง…สตีมพังก์อะไรทำนองนั้น คุณเข้าใจหรือเปล่าครับ?”

มุมปากการ์โดกระตุกขึ้นมา “เอามาถ่ายทำภาพยนต์เหรอครับ?”

“จะคิดแบบนั้นก็ได้ แต่มันไม่เหมือนอุปกรณ์ประกอบฉากที่ตั้งอยู่เฉยๆ พวกนั้น ที่ผมต้องการคือพวกมันเคลื่อนไหวได้แถมยังมีความต้องการพิเศษบางอย่างด้วย”

“จากที่ผมรู้ว่า ตลอดของพวกนี้มันมีน้อยมาก…”

“ผมไมได้คิดจะเอามันไปขาย แค่สร้างออกมาเครื่องสองเครื่องก็พอแล้ว สายการผลิตอะไรก็ไม่ต้องเอา แบบนี้จะได้ช่วยประหยัดทุนไปได้ไม่น้อย

การ์โดนิ่งเงียบไปครู่ ในสายตาของเขาแล้ว เรื่องนี้มีแต่ขาดทุนกับขาดทุน

“ดูไม่ออกเลยว่าคุณโรแลนด์จะมีงานอดิเรกแบบนี้ด้วย” ผ่านไปครู่หนึ่งเขาจึงเอ่ยปากขึ้นมา “พูดอีกอย่างก็คือคุณอยากให้กลุ่มทุนโคลฟเวอร์ช่วยหาโรงงานแบบนี้ซักแห่ง แล้วก็ช่วยจัดหานักออกแบบกับคนงานใช่หรือเปล่าครับ?”

เอ่อ ฟังดูแล้วเหมือนจะไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะทำมันขึ้นมาเลย ถ้าตัดเรื่องโรงงานออกไปไม่พูดถึงมัน พวกนักออกแบบอย่างน้อยๆ ก็ต้องเป็นวิศวกรที่มีประสบการณ์ถึงจะได้ ต่อให้เป็นกลุ่มทุน ถ้าอยากจะรวบรวมเงื่อนไขเหล่านี้มาให้ได้ในระยะเวลาสั้นๆ นั้นก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย “ก็ประมาณนี้แหละครับ ใช้เวลานานหน่อยก็ไม่เป็นไร”

“เดี๋ยวผมขอถามเลขาก่อน” การ์โดเดินไปที่โต๊ะทำงานแล้วยกหูโทรศัพท์ขึ้นมา

หลังจากนั้น 15 นาที เลขาก็โทรกลับมา

การ์โดคุยโทรศัพท์เสร็จก็หันกลับมามองโรแลนด์ “เหมือนจะมีโรงงานหนึ่งที่ตรงกับความต้องการของคุณ”

“เร็วขนาดนี้เลยเหรอครับ?” โรแลนด์รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

“โชคดีเท่านั้นน่ะครับ” ถึงแม้อีกฝ่ายจะพูดถ่อมตัว แต่สีหน้ากลับแฝงเอาไว้ด้วยความภาคภูมิใจที่มีต่อความสามารถของกลุ่มทุน “ถ้าคุณไม่ติดธุระอะไร เดี๋ยวผมพาคุณไปดูโรงงานเลยก็ได้ครับ”

…………………………………………………………………….