Release That Witch ปล่อยแม่มดคนนั้นซะ - ตอนที่ 1416 ตกที่นั่งลำบาก

ชาร์มรู้สึกเหมือนโลกหมุนอย่างรุนแรง หูของเขาเต็มไปด้วยเสียงเหล็กที่กำลังบิดตัว เสียงซู่ๆ ของไอน้ำที่พ่นออกมาและเสียงตะโกนของแฮงค์

เวลาเหมือนเดินไปช้าอย่างมาก ในตอนที่ตู้โดยสารหยุดกลิ้ง ร่างกายเขาไปนอนอยู่ข้างหน้าต่าง

ที่โชคดีคือแขนขาของเขายังคงฟังคำสั่งของเขาอยู่ ทั้งพลิกตัว ชะโงกหน้า ลุกขึ้นยืน ทุกขั้นตอนล้วนแต่ไม่มีอุปสรรคใดๆ นี่หมายความว่าร่างกายเขายังคงเรียบร้อยดีอยู่ ไม่มีข่าวไหนจะดีไปกว่าการรอดจากอุบัติเหตุรถไฟตกรางแล้ว ถึงแม้จะแค่ตอนนี้ก็ตาม

“เฮ้ เพื่อน เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม?” เขาเดินฝ่าฝุ่นควันและไอน้ำก่อนจะคลำเจอแฮงค์ที่นอนอยู่

“เอ่อ…น่าจะไม่เป็นอะไร” แฮงค์ส่งเสียงโอดโอย “พระเจ้า มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นเนี่ย?”

“สัตว์อสูรทำลายรางเหล็ก พวกเราต้องรีบหนีออกไปจากที่นี่” ชาร์มตบแขนของเขา “ข้าไม่รู้ว่าเจ้ามาจากเมืองใน แต่จำเอาไว้ว่าที่เมืองเนเวอร์วินเทอร์ พระเจ้าคุ้มครองเจ้าไม่ได้หรอกนะ คนที่คุ้มครองเจ้าได้มีแต่ฝ่าบาทกับปืนเท่านั้น ตอนนี้เจ้าตามข้ามา”

หลังปีนลอดช่องหน้าต่างที่อยู่บนหัวออกมา เขาก็มองเห็นขบวนรถทั้งขบวนนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น ตู้โดยสารล้มระเนระนาดอยู่บนคันทางกลายเป็นเส้นคดเคี้ยว แต่น่าจะเป็นเพราะลดความเร็วได้ก่อนที่จะตกราง ขบวนรถจึงไม่ได้เสียหายอะไรมากนัก ส่วนใหญ่แล้วยังคงอยู่ในสภาพเดิมอยู่ หลายคนกำลังพยายามเปิดประตูหรือหน้าต่างเพื่อปีนออกมาจากขบวนรถ

ทันใดนั้นเอง ชาร์มก็ได้ยินเสียงปืนดังขึ้นมา

ใจเขาเต้นขึ้นมาทันที ก่อนจะหันไปตะโกนบอกแฮงค์ว่า “ฟังนะ ตอนนี้เขาไปช่วยทุกคนออกมาจากรถไฟ จากนั้นก็พาพวกเขาหนีไปทางตะวันตก!”

เมื่อไม่มีรถไฟ ความเสี่ยงในการเดินทางต่อไปที่สถานีหมายเลขหนึ่งก็จะยิ่งมากขึ้น และที่นี่ก็พอจะมองเห็นป่าเร้นลับแล้ว — ขอเพียงวิ่งเข้าไปในอาณาเขตของท่านลีฟ ทุกคนก็น่าจะหนีพ้นสัตว์อสูรได้

“ข้า ข้าเข้าใจแล้ว…”

เมื่อเห็นอีกฝ่ายพยักหน้า ชาร์มก็ก้าวเท้าวิ่งไปบนตู้รถไฟ

เขาต้องรีบหาตัวดัสก์ให้เจอ

เมื่อมาถึงตู้สุดท้าย ชาร์มก็เห็นทหารชาวบ้านกำลังสู้กับพันธุ์หมาป่าที่ไล่ตามมาอยู่ ถึงจะถูกยิงตายไปหลายตัว แต่พวกมันก็ยังพยายามที่ปีนขึ้นมาบนรถไฟอยู่

เขาปลดล็อกปืน ก่อนจะกราดยิงใส่พันธุ์หมาป่าในระยะไม่ถึง 10 เมตร — ถึงแม้นี่จะเป็นครั้งแรกที่เขาเหนี่ยวไกปืนใส่ศัตรู แต่การฝึกซ้อมในอดีตก็ทำให้เขาหาความรู้สึกเจออย่างรวดเร็ว ไม่นานเขาก็ช่วยทหารชาวบ้านกำจัดสัตว์อสูรไปได้หลายตัว

แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้พักหายใจแล้วถามทุกคนว่าแม่มดอยู่ที่ไหน บนพื้นจู่ๆ ก็สั่นสะเทือนขึ้นมา! ปลอกกระสุนที่ตกลงไปบนตัวรถพากันกลิ้งไปกับพื้นส่งเสียงติ๊งๆ ตั๊งๆ

ในตอนที่การสั่นสะเทือนนี้ขึ้นมาถึงด้านบน พื้นที่อยู่ตรงหน้าพลันยกตัวขึ้นมา หนอนยักษ์ตัวหนึ่งโผล่ขึ้นมาจากพื้น ก่อนจะอ้าปากกว้างตรงหน้าทุกคน!

“ชิบหายแล้ว นั่นมันอะไรวะเนี่ย?” ทหารชาวบ้านเหนี่ยวไกพร้อมอุทานตกใจ บนร่างกายของสัตว์ประหลาดถูกยิงจนเลือดไหลออกมาเป็นทาง แต่เมื่อเทียบกับขนาดที่ใหญ่โตของมันแล้ว บาดแผลที่เกิดจากกระสุนยังไม่สามารถทำให้มันบาดเจ็บจนถึงชีวิตได้

จากนั้นผิวด้านนอกของหนอนยักษ์ก็ขยายตัวขึ้น ชาร์มมองเห็นเส้นเลือดที่กำลังเต้นตุบๆ อยู่ด้านล่างผิวหนังได้อย่างชัดเจน —- หลังเสียงสำรอกที่น่าคลื่นไส้ดังขึ้นมา สัตว์อสูรฝูงหนึ่งที่ทั้งตัวเปรอะเปื้อนไปด้วยของเหลวเหนียวก็ถูกมันคายออกมา

ชาร์มแทบไม่กล้าจะเชื่อสายตาของตัวเองว่าในหมู่สัตว์อสูรจะมีสัตว์ประหลาดที่แปลกประหลาดขนาดนี้อยู่ด้วย?

แต่ในเวลานี้เขาไม่มีเวลามานั่งอุทานตกใจแล้ว สัตว์อสูรที่ปรากฏขึ้นมาใหม่ส่วนใหญ่ล้วนแต่เป็นพันธุ์ผสม เมื่อไรที่พวกมันกระจายตัวออก คนที่โชคร้ายจะต้องเป็นตัวเองอย่างแน่นอน

“ยิง ยิง!” เขากราดยิงใส่ศัตรูพร้อมกับตะโกนเสียงดัง

คำพูดนี้ได้เรียกสติเหล่าทหารชาวบ้าน พวกเขาเอารถไฟเป็นที่กำบังพร้อมกับกราดยิงใส่สัตว์อสูร

พริบตานั้นเอง สัตว์อสูรจำนวนไม่น้อยยังไม่ทันลุกขึ้นยืนก็ถูกกระสุนกราดยิงใส่จนตายแล้ว แต่หนอนยักษ์ตัวนั้นหลังจากที่คายเอาสัตว์อสูรออกมามันก็ไม่ได้หดเล็กลงเลย หากแต่ยิ่งขยายใหญ่ขึ้น กระทั่งมีเขี้ยวคู่หนึ่งโผล่ขึ้นมาจากข้างในแล้วฉีกปากของหนอนยักษ์ออก พันธุ์ผสมตัวสุดท้ายถึงจะปรากฏตัวออกมาพร้อมกับเลือดที่ชโลมไปทั้งตัว

แวบแรกที่เห็นมัน หัวใจชาร์มพลันเย็นวาบขึ้นมา

นั่นมันสัตว์ประหลาดที่พ่อของเขาเคยเล่าให้ฟัง — เขี้ยวที่ยาวใหญ่ ขาสี่ข้างและมือสองข้างของมันแสดงให้เห็นว่ามันคืออสุรกายนรกที่เล่าลือกัน แล้วก็เป็นศัตรูที่รับมือได้ยากที่สุดในบรรดาพันธุ์ผสม มันปรากฏตัวที่ชายแดนเนเวอร์วินเทอร์เพียงแค่ไม่กี่ครั้ง อีกทั้งอาวุธธรรมดาทั่วไปก็ไม่สามารถหยุดการโจมตีของมันได้ด้วย!

หลังอสุรกายนรกฉีกปากของหนอนยักษ์ออก มันก็แยกเขี้ยวพุ่งตรงเข้ามาที่ขบวนรถไฟ!

ชาร์มกระโดดลงไปที่พื้นทันที แทบจะในเวลาเดียวกัน ศัตรูก็พุ่งชนเข้ากับตู้รถไฟอย่างแรงจนตัวรถที่หนักอึ้งถึงกับขยับเลื่อนขึ้นมา — ทหารชาวบ้านสองคนที่หนีไม่ทันกระเด็นตกลงมาที่พื้น ก่อนจะถูกตัวรถทับลงมาจนกลายเป็นก้อนเนื้อเละๆ แม้แต่เสียงร้องก็ไม่ได้ร้องออกมา

ส่วนอสุรกายนรกเองก็ขยับไปไหนไม่ได้เพราะเขี้ยวปักลงไปบนผิวเหล็กของรถไฟ ทหารคนอื่นๆ พากันกระหน่ำยิงใส่เป้าหมาย แต่ก็ไม่มีประโยชน์อะไรนอกจากทำให้มันคุ้มคลั่งมากขึ้น

ทันใดนั้นเอง ร่างกายที่ผอมบางของคนๆ หนึ่งได้กระโดดลงไปในสนามรบ — เห็นได้ชัดว่าคนๆ นั้นเป็นมนุษย์ผู้หญิง ภาพเหตุการณ์นี้ทำให้ทุกคนพากันยกปากกระบอกปืนขึ้น

“อันตราย รีบถอยไป!”

ชาร์มจำอีกฝ่ายได้ทันที เขารีบตะโกนออกมา “โบแชง!”

โบแชงไม่สนใจคำเตือนของทุกคน เธอกระโดดกลิ้งตัวพุ่งเข้าไปตรงท้องท้องของอสุรกายนรก นี่ทำให้ชาร์มหวาดเสียงจนหัวใจแทบจะกระเด็นออกมา ขอเพียงพลาดนิดเดียว เธอก็จะถูกเท้าของเจ้าสัตว์ประหลาดนั่นเหยียบจนเละ

โบแชงก็เหมือนจะรู้ถึงจุดนี้เหมือนกัน ด้านหนึ่งเธอก็พยายามเดินตามฝีเท้าที่กำลังดิ้นรนของเจ้าสัตว์ประหลาดเอาไว้ อีกด้านหนึ่งก็ยื่นมือไปจับอีกฝ่าย ผิวหนังหนาๆ เริ่มเหี่ยวแห้งลงอย่างเห็นได้ชัด อสุรกายนรกเองก็ส่งเสียงคำรามตกใจออกมา!

สัตว์อสูรตัวอื่นๆ หันหน้าพุ่งเข้ามาหาสัตว์ประหลาดยักษ์เหมือนกับได้รับคำสั่งอย่างไรอย่างนั้น เป้าหมายของมันเห็นได้ชัดว่าคือแม่มดที่อยู่ด้านล่าง สถานการณ์อันตรายขึ้นมาอย่างมากทันที ขอเพียงปล่อยให้พันธุ์ผสมหมาป่าหรือพันธุ์ผสมนกที่คล่องแคล่วเข้าใกล้โบแชง เธอจะต้องถูกเล่นงานอย่างแน่นอน และการยิงปืนในระยะนี้ก็อาจจะพลาดไปถูกอีกฝ่ายได้ ทุกคนตกอยู่ในสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกทันที

บ้าเอ้ย ไม่มีวิธีอื่นแล้ว!

ชาร์มกัดฟัน ก่อนจะตะโกนเสียงดังแล้วพุ่งออกมาจากด้านหลังตู้โดยสาร จากนั้นก็วิ่งเข้าไปหาอสุรกายนรกที่พยายามดิ้นรนขัดขืนอยู่

สถานการณ์เกิดการเปลี่ยนแปลงไปอย่างน่าประหลาด เมื่อครู่ทั้งสองฝ่ายยังตกอยู่ในสถานะผู้ล่ากับผู้ถูกล่าอยู่เลย แต่ตอนนี้กลับแข่งกันว่าใครจะไปถึงตัวอสุรกายนรกได้เร็วกว่ากัน

สัตว์อสูรพันธุ์หมีตัวหนึ่งหันหน้ามากัดเขา เขาไม่เพียงแต่จะไม่หลบ แต่ยังยื่นปืนออกไปข้างหน้า —-

“ไสหัวไป!”

วินาทีที่ยิงปืนออกไป ปากกระบอกปืนแทบจะจ่ออยู่ที่หน้าผากของอีกเป้าหมาย

เสียงปังดังขึ้นมา หัวของพันธุ์หมีระเบิดออก ก่อนจะล้มลงไปที่พื้นทันที ชาร์มไม่แม้แต่จะมอง เขารีบวิ่งข้ามร่างของมันไปอย่างบ้าคลั่ง!

ถ้าอยากจะลดโอกาสที่จะทำให้อีกฝ่ายบากเจ็บ ก็มีแต่ต้องเข้าไปยิงใกล้ๆ เท่านั้น!

“อ๊ากกก”

ในเวลานี้มีพันธุ์นกเหยี่ยวและพันธุ์หมูป่าพุ่งเข้าไปถึงข้างกายอสุรกายนรกแล้ว พวกมันวิ่งฝ่าพวกเดียวกับแล้วอ้าปากงับเข้าใส่โบแชง โดยหวังจะบีบให้เธอจนมุม แต่โบแชงก็รู้ว่าใครกันแน่ที่เป็นเป้าหมายที่น่ากลัวที่สุด เธอจับท้องของอสุรกายนรกเอาไว้แน่น แล้วปล่อยให้ร่างกายของตัวเองถูกสัตว์อสูรฉีกกระชาก

พื้นที่เหี่ยวแห้งแผ่กระจายออกไปมากกว่าครึ่งอย่างรวดเร็ว ชาร์มเองก็วิ่งเข้ามาถึงตัวโบแชง ก่อนจะสู้กับสัตว์อสูรในระยะประชิด ปืนยาวแวนนาที่ไม่จำเป็นต้องใช้มือชักลูกเลื่อนแสดงความได้เปรียบของมันออกมา ไม่ว่าจะเป็นพันธุ์หมูป่าที่มีหนังหนาหรือพันธุ์ผสมหมาป่าสิงโต ขอเพียงโดนยิงเข้าไปทีหัวนัดหนึ่งก็แทบจะตายในทันที ส่วนพันธุ์ผสมนกก็ใช้พานท้ายปืนจัดการ แต่แน่นอน เขาเองก็ถูกกัดไปไม่น้อย — เพื่อที่จะปกป้องโบแชงแล้ว บางครั้งเขาจึงได้แต่ต้องใช้ร่างกายเข้ามารับการโจมตีของศัตรู

ในที่สุดอสุรกายนรกก็ถอนเขี้ยวของมันออก แต่เรี่ยวแรงของมันเหลืออยู่ไม่เท่าไรแล้ว พลังแห่งการเน่าเปื่อยได้แผ่กระจายไปทั่วทั้งร่างกายของมัน ในเวลานี้ผิวหนังที่ดูเหมือนจะแข็งจนโจมตีไม่เข้ากลับกรอบจนเหมือนกระดาษบางๆ จนไม่สามารถแบกรับน้ำหนักของอวัยวะภายในไว้ได้

มันเดินโซซัดโซเซก่อนจะล้มลงไปกับพื้น อวัยวะภายในจำนวนมากกับลำไส้ไหลทะลักออกมาจากท้องตรงส่วนที่แห้งกรอบ ขณะเดียวกันก็ส่งกลิ่นเหม็นเน่าที่แสบจมูกออกมา

ชาร์มมองเห็นเครื่องในเหล่านั้นปูดบวมเน่าเฟะเหมือนถูกแช่อยู่ในน้ำมาเป็นเวลาหลายเดือน

สัตว์อสูรที่ัยังมีชีวิตอยู่เมื่อเห็นเหตุการณ์เช่นนี้ก็พากันหนีไปด้วยความตกใจกลัว

เขาฝืนความเจ็บปวดเข้าไปรับตัวโบแชงที่กำลังล้มหงายหลังลงมา

ในเวลานี้สภาพของแม่มดเละเทะจนดูไม่ได้ ทุกส่วนบนร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลที่มีเลือดไหลอาบ ส่วนขาทั้งสองข้างก็ถูกพันธุ์หมูป่ากัดจนเหวอะหวะ เนื้อเปิดออกจนมองเห็น

……………………………………………………………….