Release That Witch ปล่อยแม่มดคนนั้นซะ - ตอนที่ 1451 ความลับของความแม่น

“รีบถอยเร็ว!” โบแชงโน้มตัวตะโกนลงมา “ชูว์ ยิงไปข้างหน้า!”

“รับทราบ กำลังทำการเล็ง”

“ไม่ต้องเล็งแล้ว ยิงไปตรงไหนก็ได้!” เธอรีบหันปืนกลแล้วกราดยิงไปทางสัตว์ประหลาด แม้แต่รูนเสียงสะท้อนก็ไม่ได้ทำการปรับใหม่

ในขณะที่ตัวรถกำลังถอย ปืนใหญ่ 75 มม.ก็พ่นเปลวไฟออกมา

ระยะไม่ถึง 300 เมตรแทบจะถึงในพริบตา ในเวลาเดียวกับที่ชูว์ยิงปืนออกมา ด้านหน้าสัตว์ประหลาดก้อนเนื้อก็มีเสาควันพุ่งขึ้นมา

นี่ดูแล้วเหมือนเป็นการยิงใส่ความว่างเปล่า แต่ท่ามกลางฝุ่นควันที่ฟุ้งกระจายขึ้นมา ทั้งสามคนต่างมองเห็นเศษแขนขาที่ขาดกระเด็นตกลงมาจากบนท้องฟ้า ถึงแม้ปืนใหญ่สนามบนรถถังกระบอกนี้จะมีลำกล้องที่เล็กแค่ไหน แต่มันก็ยังเป็นปืนใหญ่อยู่ดี มันไม่สามารถเอาไปเทียบกับปืนกลได้ เศษฝุ่นที่ฟุ้งขึ้นมาทำให้โครงร่างของอสูรมีดปรากฏขึ้นมาให้เห็นชั่วขณะหนึ่ง โบแชงลองนับดูคร่าวๆ อย่างนั้นมันก็มีอยู่สิบกว่าตัว

“เจ้าสัตว์ประหลาดนี่…มันพาอสูรมีดมาด้วยเหรอ?” เบย์รู้ตัวทันที

“ใช่ มันน่าจะเป็น ‘รังแม่’ ของอาณาจักรซีสกายที่อยู่ในคู่มือนั่นแหละ” โบแชงพูดเสียงเบาๆ แต่เมื่อเทียบกับรูปภาพในคู่มือแล้ว ร่างกายของเจ้าสัตว์ประหลาดนี้ดูเหมือนจะแตกต่างออกไปหน่อย

….

เมื่อถอยมาถึงหัวมุมถนน หน่วยรถถังอีกสองหน่วยก็สังเกตเห็นพวกเขาที่ถอยออกมาอย่างทุลักทุเล โบแชงยังไม่ทันพูดอะไรออกมา เอมี่ก็ตะโกนเสียงดังขึ้นมาว่า “หน่วยรถถังอีกหน่วยอยู่ห่างจากพวกเราไปทางตะวันตกไม่ถึงสองช่วงถนน แค่ 5 นาทีก็ไปรวมกับพวกเขาได้แล้ว!”

“ไม่ อย่าไป ไม่ทันแล้ว!” โบแชงพูดเสียงแหบแห้ง “ให้ทหารเข้าไปในบังเกอร์!”

“สู้ตรงนี้เหรอ? แต่ศัตรูไม่ได้มีแค่ตัวเดียวนะ!” ฮีโร่ที่เป็นกัปตันของหน่วยรถถังที่ 17 พูดด้วยสีหน้าตกใจ

“ก็เพราะว่าไม่ใช่แค่ตัวเดียวนี่แหละ พวกเราถึงถอยไม่ได้!” ถึงแม้สถานการณ์จะคับขันอย่างมาก แต่ภายในหัวโบแชงกลับยังคงชัดเจน อาศัยรถถังเพียงสามคันนั้นไม่สามารถหยุดอสูรมีดสิบกว่าตัวได้แน่ ทันทีที่ให้พวกมันโจมตีเข้าใส่กลุ่มทหารที่อยู่ด้านหลัง นั่นจะต้องเป็นความเสียหายที่ไม่มีทางแก้ไขได้ แต่พวกเธอนั้นไม่เหมือนกัน ก็เหมือนกับที่อิสซาเบลล่าว่าเอาไว้ อาวุธที่หุ้มเกราะพวกนี้มีความสามารถทั้งโจมตีและป้องกัน ต่อให้ถูกศัตรูล้อมเอาไว้ มันก็ไม่ได้หมายความว่าจะตกเป็นฝ่ายพ่ายแพ้

“ฮีโร่ วานเจ้าไปปิดตายปากทางหน่อยได้ไหม แบบนี้พวกเราจะได้สู้ได้ง่ายขึ้น!”

อีกฝ่านหันหน้ากลับไปมองประตูเหล็กของบังเกอร์ที่ขึ้นสนิมและบิดเบี้ยว ก่อนจะเข้าใจแผนการของเธอทันที

“ข้าเข้าใจแล้ว”

“เอมี่ หลังจากนี้เจ้าตามข้ามา!”

“เอ่อ…ดะ ได้” ถึงแม้โบแชงจะไม่ใช่ผู้บัญชาการ แต่เอมี่กลับพยักหน้าตอบรับทันที

“หัวหน้า ท่านนี่…เท่จริงๆ เลย!” ชูว์พูดชื่นชม

“เอาไว้ให้ทุกคนรอดกลับไปก่อนค่อยมาเลียแข้งเลียขาแล้วกัน” โบแชงแสยะยิ้มมุมปาก

เธอรู้ว่าการคิดแบบนี้ไม่ดี แต่เธอก็อดคิดไม่ได้ เธอไม่ได้เกลียดดัสก์ แต่ช่วงเวลาตอนที่ทำงานอยู่กับดัสก์มันช่างน่าเบื่อสำหรับเธอเสียจริงๆ เธอไม่สามารถหลอกตัวเองได้ ตอนที่ถูกศาสนจักรไล่ล่า เดิมเธอคิดว่าชีวิตที่สงบสุขนั้นคือเป้าหมายที่เธอไล่ตามมาโดยตลอด แต่ตอนนี้ดูเหมือนเธอจะเหมาะกับสนามรบที่เต็มไปด้วยกลิ่นดินปืนมากกว่า

บางทีนี่อาจจะเป็นเหตุผลที่ตัวเธอตื่นรู้ขึ้นมาเป็นแม่มดสายต่อสู้ล่ะมั้ง?

หลังจากที่ทหารทั้งหมดเข้าไปในบังเกอร์แล้ว หน่วยรถถังที่ 17 ก็เร่งความเร็วพุ่งชนประตูด้วยความเร็วสูงสุด—

เสียงชนดังสนั่นขึ้นมา ตัวรถถังเข้าไปฝังอยู่ในกำแพงกลายเป็นป้อมปราการที่แข็งแกร่ง

แบบนี้นักฆ่าล่องหนของอาณาจักรซีสกายก็ไม่สามารถข้ามแนวป้องกันเหล็กกล้าเข้ามาโจมตีทหารที่อ่อนแอได้

ส่วนอสูรมีดในเวลานี้ก็มาปรากฏตัวอยู่ตรงหัวมุมถนนแล้ว — ถึงแม้โบแชงจะไม่สามารถมองเห็นพวกมันตรงๆ ได้ แต่เส้นพลังเวทมนตร์จากรูนเสียงสะท้อนก็แสดงให้เห็นถึงตำแหน่งของพวกมันอย่างชัดเจน

“เร่งความเร็วเต็มที่ ไม่ต้องหยุด!”

เธอตะโกนเสียงดัง จากนั้นจึงมุดเข้าในในป้อมปืนใหญ่แล้วปิดฝาด้านบน

เครื่องจักรสงครามนี้ไม่ได้มีแค่ปืนใหญ่กับปืนกลที่สามารถใช้สังหารศัตรูได้เท่านั้น ขอเพียงมันวิ่งด้วยความเร็วระดับหนึ่ง ตัวมันก็สามารถสังหารศัตรูได้เช่นกัน!

ในขณะเดียวกับที่เบย์เหยียบคันเร่งเต็มที่ โบแชงมองผ่านกระจกรถออกไปด้านนอก เธอมองเห็นเส้นพลังเวทมนตร์เส้นหนึ่งจู่ๆ ก็ลอยขึ้นไป!

เดี๋ยวๆ เจ้าสัตว์ประหลาดนี่มันบินได้ด้วยเหรอ?

ไม่สิ เธอรู้ตัวอย่างรวดเร็ว มันกระโดดโจมตีมาจากระยะไกลต่างหาก! เธอกำที่จับเอาไว้แน่น ร่างหายหดเกร็ง หลังจากนี้จะเป็นหรือตายก็ต้องมาดูฝีมือการสร้างของช่างจากเนเวอร์วินเทอร์แล้วว่าดีแค่ไหน

“ปัง!”

ศัตรูกระแทกลงบนหลังคารถอย่างแรง แรงปะทะอย่างรุนแรงทำให้เพดานด้านบนเป็นรอยบุบเล็กๆ เสียงที่ดังสะท้อนไปมาทำเอาหูของทั้งสามคนชา — แต่ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ ตัวรถก็เพียงแค่สั่นขึ้นมาเล็กน้อยโดยไม่ได้มีทีท่าว่าจะหยุดเลยแม้แต่นิดเดียว

ภายในใจโบแชงมีแผนขึ้นมาทันที

“เดี๋ยวข้าจะเป็นคนเล็งเอง” เธอขยับปืนใหญ่พร้อมกับออกคำสั่ง “เจ้าแค่คอยเหนี่ยวไกก็พอ”

“แล้วข้าล่ะ?” เบย์ถาม

“เป้าหมายคือเจ้าสัตว์ประหลาดตัวนั้น ขอเพียงไม่ชนกำแพง เจ้าจะขับยังไงก็ได้!”

โบแชงไม่ได้สนใจศัตรูที่บินเข้ามาเลย เธอรู้ว่าพวกเพื่อนของตัวเองจะกำจัดพวกมันให้ ถ้าเจ้าสัตว์ประหลาดก้อนเนื้อนั่นคือรังแม่จริงๆ เช่นนั้นเธอก็ต้องรีบกำจัดมันก่อน ไม่อย่างนั้นอสูรมีดที่อยู่บนที่ราบลุ่มจะยิ่งเพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อยๆ

ท่ามกลางเสียงร้องของลูกบาศก์เวทมนตร์ รถถังพุ่งฝ่าควันสีขาวเข้าไปหาฝูงอสูรมีด — ปืนกลร่วมแกนพ่นกระสุนออกมาอย่างบ้าคลั่ง ส่วนอสูรมีดก็ไม่ได้มีพลังบาเรียเหมือนอย่างปีศาจระดับสูง กระสุนทุกนัดล้วนแต่สร้างความเสียหายให้พวกมันอย่างหนัก ถ้าหากยิงถูกจุดสำคัญ พวกมันก็จะล้มลงไปนอนกับพื้นทันที ถึงแม้จะยังไม่ตาย แต่สิ่งที่รอคอยพวกมันอยู่ก็คือล้อตีนตะขาบของรถถัง

มีแต่ตอนนี้กรงเล็บที่เหมือนเคียวของพวกมันเปล่งแสงสีน้ำเงินออกมา อสูรมีดถึงจะสามารถเจาะทะลุแผ่นเหล็กของรถถังได้ แค่นี่ก็จะทำให้มันเปิดเผยตัวออกมาในระยะยิงของปืนกล — กระสุนส่วนใหญ่ของหน่วยรถถังที่ 9 นั้นจะต้องอยู่ทางฝั่งซ้ายและขวาตรงหน้ารถ เมื่ออยู่ภายใต้สถานการณ์ที่ไม่ต้องกังวลว่าจะยิ่งไปถูกพวกเดียวกันเอง เอมี่จึงให้โบแชงที่นำอยู่ข้างหน้าเป็นเป้าในการยิงเทียบ

ไม่นาน รถถังทั้งสองคนก็วิ่งฝ่าฝูงศัตรูออกมา ด้านหลังรอยล้อตีนตะขาบทั้งสี่คือซากศพเละๆ ที่กองอยู่เต็มพื้น ในตอนที่ร่างกายหยุดทำงาน ความสามารถในการพรางตัวที่ทำให้สับสนก็ใช้ไม่ได้ผลอีกต่อไป จุดอ่อนที่การป้องกันที่ต่ำต้อยของอสูรมีดได้เปิดเผยออกมาจนหมดในเวลานี้

รถถังของโบแชงเองก็เสียหายอย่างหนักเหมือนกัน ปืนกลที่อยู่ด้านบนของป้อมปืนหายไปแล้ว ตัวรถที่ใหญ่โตก็ถูกโจมตีจนเป็นรูโหว่หลายแห่ง เลือดสีดำไหลเข้ามาในตัวรถ การโจมตีของศัตรูครั้งหนึ่งเฉียดเธอไปเพียงไม่กี่เซนติเมตร เธอแทบจะรู้สึกได้ถึงพลังเวทมนตร์ที่ร้อนแรงจากปลายเคียวของมัน

แต่จุดที่แต่งต่างกันมากที่สุดระหว่างอาวุธและร่างกายของสิ่งมีชีวิตนั้นอยู่ที่ถึงแม้จะเต็มไปด้วยร่องรอยความเสียหาย แต่ความสามารถของรถถังยังคงไม่ลดลง มันยังคงพุ่งเข้าไปยังจัตุรัสได้ด้วยความเร็วเต็มกำลัง เครื่องในของศัตรูที่ถูกเหยียบจนเละกลายเป็นเหมือนน้ำมันหล่อลื่นที่เข้าไปตามฟันเฟือง

รังแม่เหมือนจะรับรู้ได้ถึงความไม่ชอบมาพากล มันเริ่มหมุนตัวหนีกลับไปทางด้านหลัง เพียงแต่ร่างกายที่ใหญ่โตของมันทำให้มันเคลื่อนไหวได้งุ่มง่ามอย่างมาก

ที่นี่ไม่ใช่ทะเลน้ำวน

“ปัจจัยสำคัญของการยิงให้แม่นยำคืออะไร?” โบแชงถาม

“อยู่ใกล้มากพอ” ชูว์ตอบอย่างจริงจัง

“อย่างนั้นครั้งนี้เจ้าก็อย่ายิงพลาดล่ะ” เบย์ตะโกนพร้อมกับควบคุมรถถังให้พุ่งเข้าไปหาเป้าหมายหมาย กันชนหน้ารถเสียบเข้าไปในโครงกระดูกของศัตรู

เจ้าสัตว์ประหลาดร้องโหยหวนขึ้นมาทันที

เมื่อมองจากตำแหน่งของมือยิงปืนใหญ่แล้ว ตอนนี้ภาพเบื้องหน้าทั้งหมดคือเป้าหมาย

ชูว์เหนี่ยวไกอย่างไม่ลังเล

กระสุนปืนใหญ่ 75 มม.พุ่งออกจากปากกระบอกปืนแล้วทะลวงเข้าไปในส่วนเอวของมัน ก่อนจะทะลุทะลวงทั้งร่างกายของมันแล้วไประเบิดออกตรงส่วนหัว!

………………………………………………………….