Release That Witch ปล่อยแม่มดคนนั้นซะ - ตอนที่ 1492 ตัดสินใจ

ภาพพื้นหลังกลับกลายเป็นสีขาวอีกครั้ง

มันนิ่งเงียบไปครู่ใหญ่ ก่อนจะพูดขึ้นมาใหม่ว่า “ภาพเหล่านี้ไม่ได้อยู่ในคลังความทรงจำ ตอนนี้ข้าปิดระบบการรับรู้ทั้งหมดไปแล้ว ไม่มีทางที่จะยังมีบันทึกหลงเหลืออยู่นอกโลกได้”

“ถูกต้อง” โรแลนด์พูดโดยไม่อ้อมค้อม ภาพที่ขาดหายไปเหล่านี้เป็นภาพความทรงจำที่เขาเห็นก่อนการฉายภาพความทรงจำจากวงแหวนดวงดาวจะจบลง — วงแหวนดวงดาวอันสุดท้ายของยิปซีลอนไม่ได้เป็นของเธอเพียงคนเดียวเท่านั้น แต่ยังมีความทรงจำมากส่วนที่มาจากมิสต์ด้วย น่าจะเป็นเพราะได้รับอิทธิพลของการปะทะกันของพลังเวทมนตร์ ความทรงจำเหล่านี้จึงแค่ผุดขึ้นมาแล้วผ่านไป แต่โรแลนด์ใช้ประโยชน์จากลักษณะพิเศษของสงครามแห่งวิญญาณในการอุดช่องว่างเหล่านี้ด้วยการเอาภาพเหตุการณ์ที่กระจัดกระจายมาต่อเข้าด้วยกันเป็นภาพที่สมบูรณ์ “แต่เจ้าลืมไปแค่ประโยคนั้นประโยคเดียวจริงๆ เหรอ?”

จุดที่เป็นลักษณะพิเศษที่สุดของสงครามแห่งวิญญาณนั้นอยู่ที่การจินตนาการ แต่การจินตนาการเพียงอย่างเดียวไม่สามารถร่างแห่งปัญญาระดับสูงขึ้นมาได้ แทนที่จะบอกว่าคำพูดประโยคนี้เป็นการถกเถียงกัน ควรจะบอกว่าเป็นการ….มากกว่า

เพราะไม่ว่าจะเป็นช่วงที่ทำการสร้างหรือว่าในช่วงเวลาอันยาวนานที่ดำเนินแผนการเกตเวย์ เงาสีเทาของผู้สร้างก็ไม่ได้มองว่ามันเป็นเพียงเครื่องจักรเลย หากแต่คาดหวังให้มันเป็นมากกว่านั้น

เรียกได้ว่าเป็นเพราะการทับซ้อนเหล่านั้นที่สร้าง ‘ผู้พิทักษ์’ ในตอนนี้ขึ้นมา

ขอเพียงมันยังมองเหตุผลเป็นสิ่งสำคัญที่สุด มันก็ไม่มีทางหลอกตัวเองได้

อีกฝ่ายจ้องมองโรแลนด์อยู่ครู่ใหญ่ จากนั้นจึงยกแขนขวาขึ้นมา —- ลำแสงสีแดงสว่างวาบออกมาจากฝ่ามือของมัน จากนั้นจึงเป็นเสียงแตกดังเพล้ง!

โรแลนด์ตกใจขึ้นมาทันที

ท่าทางแบบนี้มันเหมือนกับตอนที่กำลังจะหลอมโลกขึ้นมาใหม่ไม่มีผิด

หรือว่าสุดท้ายแล้วเขาไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้

โรแลนด์อดมองไปทางหน้าจอที่อยู่ด้านหลังมิสต์ไม่ได้ เขาเห็นคลื่นกระเพื่อมอันหนึ่งพุ่งขึ้นมาจากบอทธ่อมเลสแลนด์ ก่อนจะกระจายออกไปรอบๆ ด้วยความเร็วสูง

…….

“แนวป้องกันที่สามถูกทำลายแล้ว สัตว์ประหลาดพวกนี้กำลังบุกเข้ามา!”

“แนวรบตรงกลางต้องการกำลังเสริมจากอัศวินอากาศ!”

“ยังถอยไม่เสร็จอีกเหรอ?”

“อดทนอีกหน่อย ให้กองรบหุ้มเกราะป้องกันทางด้านท้าย ไม่ว่ายังไงก็ต้องอุดช่องโหว่นี้เอาไว้ให้ได้!”

อาณาจักรซีสกายแห่ทะลักจากทะเลขึ้นมาบนเกาะอย่างไม่ขาดสาย ถึงแม้อัศวินอากาศจะทิ้งระเบิดเพื่อสร้างกำแพงเพลิงไปหลายครั้ง แต่ก็ไม่สามารถหยุดการเคลื่อนไหวของพวกมันได้ ไม่ว่าจะเป็นอสูรมีดหรือว่ารังแม่ ในเวลานี้พวกมันเหมือนกับว่าได้ลืมความหวาดกลัวตามสัญชาตญาณที่มี พร้อมกับเหยียบย่ำซากศพของพวกตัวเองแห่เข้ามาหากองทัพที่หนึ่ง

ภายในใจเฮคซอดมีความรู้สึกลำบากใจที่พูดไม่ออก

จากสถานการณ์ในตอนนี้ มันควรจะรีบถอยออกไปถึงจะถูก เพราะเรื่องที่เต็มไปด้วยความเสี่ยงนั้นไม่เหมาะที่จะให้มันเข้ามายุ่งเกี่ยวเท่านั้น แต่ปัญหาอยู่ที่ว่าตอนนี้หากทิ้งมนุษย์กับแม่มดเอาไว้บนเกาะมันก็เป็นความเสี่ยงอย่างหนึ่งเหมือนกัน ถ้าเกิดอันนาทำสำเร็จขึ้นมา มันก็จะกลายเป็นคนที่ผิดข้อตกลง ผลลัพธ์ที่ออกมาก็คงไม่ได้ดีไปกว่ากันเท่าไร

รู้แบบนี้ไม่รับปากช่วยเจ้ามนุษย์พวกนี้ซะก็ดี!

แม้กองกำลังหลักจะทำการถอนกำลังออกมาแล้ว แต่ศัตรูยังคงเพิ่มขึ้นไม่หยุด ในตอนนี้การโจมตีของกองทัพที่หนึ่งไม่สามารถรักษาแนวป้องกันทั้งหมดเอาไว้ได้ เฮคซอดมองเห็นอสูรมีดที่ฝ่าแนวป้องกันเข้ามาอยู่ห่างจากมันไม่ถึง 500 เมตร นี่หมายความว่าอีกไม่นานเท่าไร ศัตรูก็จะกลืนกินพื้นที่แห่งนี้แล้ว

มันตัดสินใจแล้ว ทันทีที่อาณาจักรซีสกายบุกเข้ามาในระยะ 100 เมตร ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นอย่างไร มันก็จะออกไปจากที่นี่

ในเวลานี้เอง รถถังสองคันทางปีกขวาถูกรังแม่พ่นน้ำกรดใส่จนหมดความสามารถในการรบไปทันที อสูรมีดที่มองเห็นช่องว่างรีบพุ่งเข้ามาทันที ถึงแม้แม่มดอาญาสิทธิ์จะเข้ามาเสริมช่องว่างตรงนี้ในทันที แต่อสูรมีดยังคงฝ่าเข้ามาถึงระยะ 200 เมตรได้!

พวกมันกางปีกแล้วบินถลาเข้ามา ในที่สุดก็ฝ่าแนวป้องกันเข้ามาถึงพื้นที่ใจกลางได้

ควรจะไปแล้ว!

ในขณะที่เฮคซอดกำลังเตรียมหมุนตัวจากไป เงาสีน้ำตาลเหลืองเงาหนึ่งได้วิ่งตัดเข้ามาในในทัศนวิสัยของมัน

นั่นคือหมาป่าทะเลทรายขนาดใหญ่ตัวหนึ่ง

มันจำได้ว่าอีกฝ่ายเหมือนจะชื่อโลก้าอะไรนี่แหละ

อสูรมีดตัวหนึ่งถูกกดลงไปกับพื้น ก่อนจะจบชีวิตลงด้วยปากขนาดใหญ่ของหมาป่าทะเลทราย

ส่วนอสูรมีดอีกตั้งหนึ่งยกกรงเล็บขนาดใหญ่ที่เหมือนเคียวขึ้นมา ก่อนจะฟันลงมาที่เฮคซอด!

แต่ทันใดนั้นแม่มดกลับทำในสิ่งที่สกายลอร์ดคาดคิดไม่ถึง

เธอพุ่งเข้ามาโดยไม่สนใจอะไร ก่อนจะใช้ร่างกายของตัวเองขวางไปบนเส้นทางการโจมตีของศัตรู กรงเล็บอันแหลมคมตัดขาหน้าข้างหนึ่งของเธอออก ก่อนจะแทงเข้าไปในท้องของเธอ เลือดสดๆ ไหลทะลักออกมาทันที แต่เธอกลับกัดอีกฝ่ายเอาไว้แน่น ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ยอมปล่อย

จากนั้นเมซี่ก็พุ่งลงมาจากท้องฟ้า แล้วฉีกมันออกเป็นชิ้นๆ

“เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม! อดทนไว้นะ!” สาวน้อยที่แปลงร่างเป็นคนรีบหยิบเอาผ้าพันแผลยัดเข้าไปในปากแผลของโลก้าโดยไม่สนใจเลือดที่กระเด็นมาเปื้อนตัว

โลก้ากระดิกหู ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างเหนื่อยๆ “วางใจได้ ไม่ตายง่ายๆ หรอก…”

เมื่อมองดูภาพเหตุการณ์นี้ เท้าที่หมุนไปแล้วครึ่งหนึ่งของเฮคซอดพลันกลับมาที่เดิม

มันเองก็บอกไม่ได้เหมือนกันว่าทำไม

ความคิดที่จะถอยออกไปก่อนที่มีอยู่ก่อนหน้านี้เหมือนจะมีอารมณ์อะไรบางอย่างเพิ่มขึ้นมา

อีก 5 นาที…มันคิดในใจ อย่างมากรออีก 5 นาที

ทันใดนั้นเอง คลื่นพลังเวทมนตร์ที่รุนแรงได้ทะลักออกมาจากหลุมลึก ก่อนจะกวาดผ่านตัวสกายลอร์ดไปเหมือนกับลมพายุ คลื่นกระเพื่อมนี้รุนแรงจนกระทั่งเหล่าแม่มดก็ยังสัมผัสได้ถึงความผิดปกติ พวกเธอตกตะลึงไปกับที่ทันที โดยไม่มีรู้ว่านั่นคือเสียงคำรามที่เปล่งออกมาจากโลกแห่งจิตสำนึก

มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

เฮคซอดมองไปรอบๆ อย่างระมัดระวัง

แต่ภาพที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นก็ทำให้มันต้องตกตะลึง

อสูรมีดกับรังแม่พากันล้มระเนระนาดไปกับพื้น เหมือนกับจู่ๆ ก็สูญเสียวิญญาณไปอย่างไรอย่างนั้น หลังคลื่นกระเพื่อมกระตายตัวออกไป สัตว์ประหลาดของอาณาจักรซีสกายที่ล้มลงไปกับพื้นก็ยิ่งเยอะขึ้นเรื่อยๆ

จากนั้นกองทัพที่หนึ่งเองก็ตกตะลึง

ศัตรูที่ก่อนหน้านี้ยังพากันฝ่ากระสุนปืนแห่เข้ามาพากันหยุดนิ่งลง ปีศาจทะเลเหล่านั้นยังไม่ แต่เดิมพวกมันก็ไม่ใช่กำลังหลักในการบุกโจมตีเข้ามาอยู่แล้ว ในตอนที่รังแม่พากันทยอยล้มลงไป ปีศาจทะเลก็พากันถอยกลับเหมือนกับสายน้ำ

สนามรบที่เดิมกำลังเดือดพล่านพลันเงียบสงบลง

ทหารที่กล้าบางคนที่กล้าหน่อยกระโดดออกมาจากหลุมเพลาะ ก่อนจะใช้ปากปืนกระทุ้งไปที่ศัตรูที่นอนฟุบอยู่บนพื้น แต่อีกฝ่ายกลับไม่มีปฏิกิริยาใดๆ เหมือนกับตายไปแล้วอย่างไรอย่างนั้น

หลังแรงกดดันอันมหาศาลหายไป ทุกคนต่างก็แสดงสีหน้าเหมือนได้เกิดใหม่อีกครั้ง สิ่งแรกที่พวกเขาทำไม่ใช่การเฉลิมฉลองในชัยชนะ หากแต่เอาปืนยันไปบนพื้นแล้วค่อยๆ นั่งลงไปกับพื้น พร้อมกับเงยหน้ามองไปบนท้องฟ้าแล้วถอนใจออกมา

“เอ๋?” เมซี่มองไปรอบๆ ด้วยสีหน้าเหมือนไม่อยากจะเชื่อ “นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันจิ๊บ?”

ส่วนเฮคซอดนั้นมองไปยังบอทธ่อมเลสแลนด์

ภายในใจมันมีความคิดอย่างหนึ่งผุดขึ้นมา แต่มันก็ไม่กล้ายืนยันว่าการคาดเดาของตัวเองถูกหรือไม่

สงครามแห่งโชคชะตา…บางทีอาจจะจบสิ้นลงจริงๆ แล้ว

แถมยังไม่มีวันจะเกิดขึ้นอีกตลอดกาลด้วย

……

“เจ้าเดาถูกต้อง ข้าเป็นคนสร้างอาณาจักรซีสกายขึ้นมาเอง” ผู้พิทักษ์วางมือลงพร้อมกับพูดออกมา “ตอนแรกพวกมันเป็นแค่เครื่องมือที่เข้ามาช่วยในการคัดเลือกสิ่งมีชีวิต โดยเอามาใช้เปรียบเทียบกับ ‘กลุ่มที่วิวัฒนาการขึ้นมาตามธรรมชาติ’ ขณะเดียวกันก็เป็นการเพิ่มความกดดันในการใช้ชีวิตให้กับเผ่าพันธุ์ต่างๆ ได้ ในช่วงหมื่นปีแรก การต่อสู้เพื่อเอาชีวิตรอดยังเป็นแบบดั้งเดิมอยู่ แผนการเองก็ยังถือว่าราบรื่นอยู่ แต่หลังจากนั้นเผ่าพันธุ์ต่างๆ เริ่มใช้พลังเวทมนตร์ได้มากขึ้นเรื่อยๆ ในตอนที่ข้าพบว่าพวกมันสามารถสร้างปัญหาให้กับเปลได้ ข้าก็เลยเพิ่มความสามารถให้กับพวกมันเพิ่มขึ้น”

“ข้าเองก็เคยหวังว่าถ้าอาณาจักรซีสกายสามารถวิวัฒนาการไปจนถึงระดับที่สามารถปรับตัวอยู่ในสภาพแวดล้อมที่มีพลังเวทมนตร์เข้มข้นสูงได้ ปัญหาทั้งสองข้อที่เจ้าพูดมาก็น่าจะคลี่คลายได้” เมื่อพูดถึงตรงนี้มันจึงถอนใจออกมา “เสียดายที่พลังเวทมนตร์ส่งผลกระทบต่อจิตสำนึกเป็นสองทาง อาณาจักรซีสกายที่ถูกควบคุมตอนนี้สามารถใช้พลังเวทมนตร์ได้จำกัดอย่างมาก ส่วนใหญ่พวกมันพึ่งพายีนคุณภาพสูงกับเทคโนโลยีทางชีวภาพมาก กลับกลายเป็นในบรรดาเผ่าพันธุ์ที่ถูกกำจัดทิ้งไปเหล่านั้นที่สุดท้ายอาจจะอารยธรรมที่สามารถวิวัฒนาการจนทำลายผ่านพลังออกไปได้

โรแลนด์สังเกตเห็นว่าเสียงของมันไม่ได้ฟังดูสุขุมเหมือนอย่างก่อนหน้านี้อีกแล้ว หากแต่มีการเปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อย

“บางทีมันอาจจะเป็นเหมือนอย่างที่เจ้าพูดมา สงครามแห่งโชคชะตาที่สร้างขึ้นมาเพื่อปกป้องเปลอาจจะไม่สามารถทำให้เกิดสิ่งมีชีวิตที่สมบูรณ์แบบเหมือนอย่างที่คิดได้” ถึงแม้น้ำเสียงของผู้พิทักษ์จะฟังดูท้อใจเล็กน้อย แต่มันกลับเหมือนเป็นการหลุดพ้นอย่างหนึ่ง “แผนการนี้มันไม่มีผลลัพธ์มาตั้งแต่ต้นแล้ว”

…………………………………………………………………………