Reverend Insanity เทพปีศาจหวนคืน - ตอนที่ 1194

เทพปีศาจหวนคืน บทที่ 1194 ไม่คุกเข่า

แปลโดย iPAT 

ผู้อมตะฝ่ายธรรมะพึ่งนั่งลงบนเก้าอี้เมื่อผู้บ่มเพาะสันโดษและปีศาจอมตะปรากฏตัวขึ้น

เมฆสีเทาบินข้ามผ่านท้องฟ้าโดยมีจักรพรรดิอมตะชูตู๋ยืนอยู่ด้านหน้าด้วยความภาคภูมิใจ ด้านหลังชูตู๋มีสมาชิกจากสองกองกำลัง ด้านหนึ่งประกอบด้วยห่าวเจิ้น เชาเหลาอู๋ หลี่ซื่อจุน หวังอู๋หมิง และคนอื่นๆ อีกด้านหนึ่งมีไป่ซูเหริน ไป่ซูหลิง ตลอดไปถึงอดีตผู้อาวุโสสูงสุดทั้งสี่ของเผ่าไห่

ผู้อมตะฝ่ายธรรมะกวาดตามองกองกำลังที่พึ่งมาถึงก่อนจะหยุดสายตาที่ชูตู๋

ไม่กี่ลมหายใจต่อมา กลุ่มผู้อมตะฝ่ายธรรมะผู้หนึ่งก็ส่งหัวเราะออกมา “ฝ่ายธรรมะของเราจะชนะการต่อสู้ครั้งนี้อย่างแน่นอน นิกายชูและเผ่าไป่ซูอันใด พวกเขากล้ายั่วยุตระกูลฮวงจินของเรางั้นหรือ?”

“ฮ่าฮ่าฮ่า กล่าวได้ดี”

“ดังคาด เราต้องระวังชูตู๋เล็กน้อยเท่านั้น”

กลุ่มผู้อมตะฝ่ายธรรมะพูดคุยด้วยความผ่อนคลาย

ในทางตรงข้าม การแสดงออกของห่าวเจิ้น เชาเหลาอู๋ ไป่ซูเหริน และคนอื่นๆ ดูมืดมนและกังวลมาก

พวกเขาเข้าใจสถานการณ์

ฝ่ายธรรมะนำคฤหาสน์วิญญาณอมตะมาถึงสามหลัง

วังอสนี วังตะวันตก และหอคอยเทพแสง

แต่ฝ่ายของชูตู๋ พวกเขาเดินทางมาด้วยเมฆสีเทาที่ดูน่าสมเพชเท่านั้น

ฝ่ายธรรมะดื่มสุราและทานอาหารอยู่ในคฤหาสน์วิญญาณอมตะวังตะวันตกอย่างผ่อนคลาย แต่ฝ่ายของชูตู๋ยืนอยู่ท่ามกลางสายลม

ฝ่ายธรรมะพูดคุยและหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน ในทางตรงข้ามฝ่ายของชูตู๋ยืนอยู่ท่ามกลางความเงียบ

มีเพียงชูตู๋เท่านั้นที่แสดงออกด้วยความผ่อนคลาย

เขามีทั้งสมองและมัดกล้ามเนื้อ เขาฉลาดมากและคาดเดาเหตุการณ์นี้ไว้แล้วตั้งแต่ก่อนออกเดินทาง ดังนั้นเขาจึงไม่รู้สึกกังวลใดๆ

ชูตู๋มองผู้อมตะที่อยู่ด้านข้างและกล่าว “น้องเซี่ย เจ้าเก็บตัวบ่มเพาะมาเป็นเวลานานและมีความสำเร็จที่น่าอัศจรรย์ ตอนนี้เป็นเวลาที่เจ้าจะสร้างชื่อให้กับตนเองแล้ว ข้าจะมอบการต่อสู้แรกให้เจ้า หลังการต่อสู้ครั้งนี้ ข้าเชื่อว่าชื่อของเจ้าไม่เพียงจะถูกเผยแพร่ไปทั่วโลกแต่ยังมีโอกาสฝากร่องรอยไว้ในประวัติศาสตร์อีกด้วย!”

ดวงตาของผู้อมตะแซ่เซี่ยส่องประกายขึ้นเมื่อได้ยินถ้อยคำเหล่านี้

“ครั้งก่อนพี่ชูเชิญข้าแต่เวลานั้นข้ากำลังหลอมรวมวิญญาณและไม่สามารถออกมา คราวนี้ข้าต้องทำให้โลกทั้งใบรู้จักชื่อเซี่ยอู่เหิงของข้า!”

ผู้อมตะแซ่เซี่ยตอบชูตู๋ก่อนจะบินออกไป

เขายืนกอดอกอยู่บนสนามประลองอย่างเงียบๆ

ในวังตะวันตก ผู้อมตะบางคนชี้นิ้วไปที่เซี่ยอู่เหิงและกล่าวอย่างขบขัน “พวกเขาส่งเด็กน้อยไร้ชื่อออกมาตาย”

เหนียงเอ๋อปิงซื่อกำลังจะลุกขึ้นแต่ถูกหยุดไว้โดยเหนียงเอ๋ออี้ฟาง “อดทนไว้ ศัตรูเป็นเพียงผู้อมตะระดับหกที่ไร้ชื่อเสียง การฆ่าเขาไม่เพียงพอ รอบนี้เจ้าไม่จำเป็นต้องลงมือ”

“อา…” เหนียงเอ๋อปิงซื่อครุ่นคิดและตระหนักว่ามันเป็นความจริง ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจไม่ลุกขึ้น

“ผู้ใดจะออกไปเป็นคนแรก” กงหว่านถิงถาม

ผู้อมตะหนุ่มผู้หนึ่งลุกขึ้นยืน “ข้า เย่หลิวเสี่ยวจิน ยินดีออกไปเป็นคนแรก!”

กงหว่านถิงลังเลอยู่ชั่วขณะ นางคิดในใจ ‘จักรพรรดิอมตะชูตู๋เป็นบุคคลที่ไม่สามารถดูแคลน เขาส่งตัวละครนิรนามออกมาในรอบแรก เขาย่อมไม่ใช่คนธรรมดา หากฝ่ายเราประมาท เราอาจแพ้ในการต่อสู้ครั้งแรก นั่นย่อมไม่ใช่เรื่องดี’

เย่หลิวเสี่ยวจินเป็นผู้อมตะวัยเยาว์และยังไร้ชื่อเช่นเดียวกับฝ่ายตรงข้าม

ในเวลานี้ผู้อมตะเผ่าเย่หลิว เย่หลิวซุ้ยหงจึงเผยรอยยิ้มกล่าว “แม้เด็กผู้นี้จะเป็นเพียงผู้อมตะระดับหก แต่เขามีความสามารถในการต่อสู้และมีท่าไม้ตายอมตะที่ผู้อาวุโสสูงสุดลำดับที่หนึ่งของเผ่าเย่หลิวยังต้องยกย่อง”

กงหว่านถิงไม่ต้องการสร้างความขัดแย้งตั้งแต่แรก ดังนั้นนางจึงต้องยอมรับ “เช่นนั้นเราจะรอดูความกล้าหาญของผู้เยาว์เผ่าเย่หลิว”

“รับทราบ!” ผู้อมตะหนุ่มหันหลังกลับและเดินออกไป

เมื่อเขาเดินผ่านเหนียงเอ๋อปิงซื่อ เขาชำเลืองมองเหนียงเอ๋อปิงซื่อด้วยสายตาเย้ยหยัน

‘เจ้า!” เหนียงเอ๋อปิงซื่อแทบไม่สามารถระงับความโกรธและพุ่งเข้าโจมตีฝ่ายตรงข้าม

แต่เย่หลิวเสี่ยวจินเดินออกไปแล้ว

เหนียงเอ๋อปิงซื่อสร้างชื่อให้กับตนเองในการต่อสู้ที่แดนศักดิ์สิทธิ์อินทรีย์เหล็ก แต่คนหนุ่มสาวมักไม่เต็มใจที่จะยอมรับความพ่ายแพ้ เย่หลิวเสี่ยวจินเป็นหนึ่งในนั้น

ครั้งนี้เขาตั้งใจที่จะสร้างชื่อให้กับตนเองผ่านการต่อสู้ที่ดุเดือด

การประลองครั้งแรกที่กำลังจะปะทุขึ้นอยู่ภายใต้การเฝ้ามองของผู้คนทั้งหมด

ในเวลาเดียวกันที่ภาคใต้

“ข้าบอกข้อมูลสำคัญทั้งหมดเกี่ยวกับถ้ำไป่เซียงกับเจ้าแล้ว หลังจากทายาทในสายเลือดของไป่เซียงกลายเป็นผู้อมตะ อสรพิษขาวตัวนี้จะนำทางพวกเขาเข้าไปในถ้ำสวรรค์ไป่เซียง แต่ถ้ำสวรรค์ไป่เซียงเต็มไปด้วยอันตราย เพราะไป่เซียงเป็นปีศาจอมตะ เจ้าต้องระวังตัวให้มาก ตามข้อมูลของนิกายเงา ไป่เซียงเป็นคนยโสและกดขี่ผู้คน มีเพียงผู้อมตะที่แข็งแกร่งเท่านั้นจึงจะสามารถพูดคุยกับเขา เจ้าอย่าได้ดื้อรั้นเกินไป จงทำเพื่อผลประโยชน์เท่านั้น”

อิงอู๋เซี่ยเตือนไป่หนิงปิง

นิกายเงาต้องการฉกฉวยผลประโยชน์ในการเดิมพันห้าเซียงมานานแล้ว

แต่เพราะโอกาสยังไม่เอื้ออำนวย แผนการนี้จึงถูกเลื่อนออกไป แน่นอนว่าเหตุผลหลักเพราะนิกายเงาพยายามหลอมรวมวิญญาณทารกอมตะเป็นอันดับแรก

นิกายเงาเลือกไป่หนิงปิงด้วยเหตุผลสองประการ หนึ่ง นางเป็นผู้หลบหนีจากโชคชะตา สอง นางมีส่วนเกี่ยวข้องกับการเดิมพันห้าเซียง

ไป่หนิงปิงตะคอก “ข้ารู้ว่าควรทำสิ่งใด!”

อิงอู๋เซี่ยไม่สะทกสะท้านและยังเผยรอยยิ้ม “เอาล่ะ ไปได้”

ไป่หนิงปิงนำอสรพิษขาวออกมา

มันเป็นวิญญาณระดับห้าที่ถูกดึงดูดเข้าหาไป่หนิงปิงเพราะสุดยอดกายาน้ำแข็งแห่งความมืด

ไป่หนิงปิงกระตุ้นใช้งานมิติช่องว่างอมตะเทียมของนางทันที

ในความเป็นจริงนิกายเงาขโมยวิธีนี้มาจากวังสวรรค์ แต่พวกเขามีความเข้าใจเกี่ยวกับมันเพียงหกสิบส่วน ดังนั้นมันจึงมีข้อบกพร่องมากมาย

ด้วยมิติช่องว่างเทียม ไป่หนิงปิงสามารถก้าวเข้าสู่ขอบเขตอมตะได้เป็นการชั่วคราวโดยไม่ต้องก้าวข้ามภัยพิบัติ อาจกล่าวได้ว่านางเป็นผู้อมตะปลอม

โดยปกติไป่หนิงปิงจะอยู่ในร่างของมนุษย์เพศหญิง แต่หลังจากกระตุ้นใช้งานมิติช่องว่างเทียม นางจะกลายเป็นผู้อมตะชาย

บางครั้งการเปลี่ยนร่างเป็นหญิงและชายสลับไปมาก็ทำให้ไป่หนิงปิงรู้สึกอึดอัดใจอยู่บ้าง

อย่างไรก็ตามไม่มีผู้ใดล้อเลียนนางเกี่ยวกับเรื่องนี้

ไท่เป่ยหยุนเฉิงเป็นคนใจดี ขณะที่ไห่ลั่วหลันไม่สนใจรายละเอียดเล็กๆน้อยๆเหล่านี้ สำหรับซื่อหนิว เขากังวลเกี่ยวกับความสำเร็จและความล้มเหลวของไป่หนิงปิงมากกว่าเพราะมันจะส่งอิทธิพลอย่างมากต่อนิกายเงา

ไป่หนิงปิงเริ่มปลดปล่อยกลิ่นอายของผู้อมตะออกมา เมื่ออสรพิษขาวสัมผัสได้ถึงสิ่งนี้ ร่างกายของมันเริ่มสั่นสะท้านขึ้นก่อนที่มันจะส่งเสียงกรีดร้องขึ้นสู่ท้องฟ้า

เสียงกรีดร้องของมันแตกต่างจากอสรพิษทั่วไปอย่างสิ้นเชิงเพราะมันเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ยิ่งใหญ่และทรงพลัง

จากนั้นอสรพิษขาวก็นำร่างของไป่หนิงปิงทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า

ไห่ลั่วหลัน อิงอู๋เซี่ย และคนอื่นๆยืนมองอยู่ที่ตำแหน่งเดิม

พวกเขาไม่สามารถติดตามไปเพราะพวกเขาไม่มีสายเลือดของไป่เซียง ตอนนี้ทุกอย่างขึ้นอยู่กับไป่หนิงปิงเท่านั้น

ไป่หนิงปิงมองลงไปด้านล่าง เมื่อเห็นกลุ่มเมฆหมอกหนาทึบ ช่วยไม่ได้ที่เขาจะคิดถึงหมู่บ้านตระกูลไป่

นั่นเป็นการเผชิญหน้าครั้งแรกระหว่างไป่หนิงปิงกับอสรพิษขาว…

ที่น้ำพุจิตวิญญาณธรรมชาติของตระกูลไป่ อสรพิษขาวปรากฏตัวขึ้นที่นั่น

“คารวะนายท่านผู้ยิ่งใหญ่!” ผู้นำตระกูลไป่คุกเข่าลงบนพื้นและกระตุ้นไป่หนิงปิงในวัยเยาว์ “ไป่หนิงปิง เหตุใดไม่คุกเข่าลง!?”

“ข้าจะไม่คุกเข่าต่อหน้าวิญญาณ!” ไป่หนิงปิงกล่าวอย่างเย็นชา

แม้อสรพิษขาวจะปลดปล่อยกลิ่นอายที่ยิ่งใหญ่ออกมาพร้อมกับเจตนาสังหาร แต่ไป่หนิงปิงกลับไม่รู้สึกหวาดกลัวแม้แต่น้อย ดวงตาสีฟ้าของเขายังจ้องมองอสรพิษขาวโดยไม่ละสายตา…

“ตามบันทึกลับของตระกูล เมื่อผู้ใช้วิญญาณได้รับการยอมรับจากอสรพิษขาว มันจะนำคนผู้นั้นบินขึ้นสู่ท้องฟ้าเพื่อรับสืบทอดมรดก”

“ดังนั้นความลับของการรับสืบทอดมรดกของไป่เซียงก็คือการเป็นผู้อมตะ”

คำถามที่ติดอยู่ในใจของไป่หนิงปิงมาตลอดสุดท้ายก็ได้รับคำตอบในวันนี้

“โดยไม่ทันตั้งตัว ข้ามาถึงระดับนี้แล้ว” ไป่หนิงปิงสูดหายใจลึก “สำเร็จหรือล้มเหลวไม่สำคัญ ฮ่าฮ่า ข้าหวังเพียงว่าถ้ำสวรรค์ไป่เซียงจะไม่น่าเบื่อเกินไป!”

แดนศักดิ์สิทธิ์หลางหยา ในห้องลับของเมืองเมฆา

ฟางหยวนพ่นลมหายใจออกมาอย่างแผ่วเบา

ในมือของเขาถือวิญญาณระดับมนุษย์บนเส้นทางแห่งความฝันที่พึ่งหลอมรวมสำเร็จเอาไว้

ความก้าวหน้าในการบ่มเพาะของเขาหยุดลงและไม่สามารถยกระดับได้อีกเพราะเขากลืนกินแดนศักดิ์สิทธิ์ทั้งหมดในความทรงจำไปแล้ว อาจมีบางส่วนที่เหลืออยู่แต่ระดับความสำเร็จของเขาไม่เอื้ออำนวยให้กลืนกินพวกมัน

เขาตระหนักว่าอาณาจักรแห่งความฝันเป็นวิธียกระดับความสำเร็จอย่างรวดเร็วที่สุด ดังนั้นในช่วงเวลาที่ผ่านมาเขาจึงหมกมุ่นอยู่กับการหลอมรวมวิญญาณระดับมนุษย์บนเส้นทางแห่งความฝัน

วิญญาณระดับมนุษย์บนเส้นทางแห่งความฝันรวมกับวิญญาณอมตะคลี่คลายปริศนาสามารถสร้างท่าไม้ตายอมตะคลี่คลายความฝัน

ด้วยท่าไม้ตายนี้ ฟางหยวนจะสามารถคลี่คลายอาณาจักรแห่งความฝันเพื่อเพิ่มความสำเร็จให้กับตนเอง

‘งานประลองทุ่งโลหิตเริ่มขึ้นแล้ว…ข้าควรเข้าร่วมสักสองสามครั้งและสังหารผู้อมตะสักสองสามคนเพื่อกลืนกินแดนศักดิ์สิทธิ์ของพวกเขาและก้าวเข้าสู่ระดับเจ็ด’

‘แม้ทะเลตะวันออกจะมีเมืองจิ๋วและแดนศักดิ์สิทธิ์มากมายอยู่ที่นั่น แต่มันไกลเกินไป ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อข้าเคยไปที่นั่นมาแล้ว เจตจำนงสวรรค์ย่อมรู้เรื่องนี้และสามารถวางแผนกำจัดข้า’

‘มันดีกว่าที่ข้าจะอยู่ที่นี่เพื่อหลอมรวมวิญญาณระดับมนุษย์บนเส้นทางแห่งความฝันและออกไปสังหารผู้อมตะในงานประลองทุ่งโลหิตในภายหลัง’

ด้วยความคิดนี้ ฟางหยวนจึงเข้าสู่อาณาจักรแห่งความฝันของตนเองอีกครั้ง

ในขบวนสินค้าที่กำลังสัญจรไปตามเส้นทางภูเขา

ฟางหยวนเป็นหนึ่งในสมาชิกของขบวนสินค้านี้

ฟางหยวนต้องการพิสูจน์ว่าตนเองเหนือกว่าน้องชายที่มีพรสวรรค์นภาที่หนึ่ง แต่ผู้นำตระกูลไม่ให้โอกาสนี้แก่เขา

ผู้นำตระกูลวางแผนร้ายต่อฟางหยวนและทำให้เขาพบกับความพ่ายแพ้

สุดท้ายเขาก็ถูกทุกคนทอดทิ้งและดูแคลน

“พรสวรรค์นภาที่สามไร้อนาคต”

“แม้เจ้าจะชนะฟางเจิ้ง แล้วอย่างไร พรสวรรค์นภาที่หนึ่งคืออนาคตของตระกูล!”

“ในฐานะพี่ชาย เจ้าไร้ความอดทนและพยายามสร้างความยากลำบากให้กับน้องชายของเจ้า ช่างน่าอายนัก”

ผู้ชนะครอบครองทุกสิ่ง

ฟางหยวนถูกเนรเทศออกจากตระกูล เขาต้องเข้าร่วมกับขบวนสินค้าและทำงานอย่างหนัก

“หยุดรถ ถนนสายนี้ขรุขระเกินไป พักก่อน” เสียงของเด็กหนุ่มดังมาจากภายในรถม้า

“แต่นายน้อย พวกเรายังอยู่ไกลจากหมู่บ้านถัดไป พวกเราพักมาสามครั้งแล้ว หากพักอีก เราจะไม่สามารถเดินทางออกจากภูเขาลูกนี้ได้ก่อนฟ้ามืด” ผู้ดูแลขบวนสินค้ายืนอยู่นอกรถม้าและกล่าวด้วยความกังวล

“เพี๊ยะ!”

แส้ฟาดลงมาที่ร่างของผู้ดูแลขบวนสินค้าและส่งเขาบินออกไป

“เจ้ากล่าวสิ่งใด?”

“ขบวนสินค้านี้เป็นของตระกูลของข้า ข้ามีสิทธิ์จัดการทั้งหมด เจ้าเป็นเพียงคนรับใช้ต่ำต้อยแต่เจ้ากลับกล้าสั่งสอนข้างั้นหรือ?”

ผู้ใช้วิญญาณหนุ่มท่าทางดุร้ายเดินออกมาจากรถม้า

“บ่าวสมควรตาย บ่าวสมควรตาย!”

ขบวนสินค้าหยุดเคลื่อนไหวทันที

เสียงดังมาจากด้านหน้า “เกิดสิ่งใดขึ้นด้านหลัง?”

คำถามดังมาจากด้านหลังเช่นกัน “เกิดสิ่งใดขึ้นด้านหน้า?”

เห็นสายตาที่จ้องมองมา ผู้ใช้วิญญาณหนุ่มขมวดคิ้วและตะโกน “มองสิ่งใด? ทาสที่เกียจคร้าน หากพวกเจ้ายังมองข้า ข้าจะควักลูกตาของพวกเจ้าออกมา!”

ฟางหวนก้มศีรษะลง

“เจ้า ถูกต้อง เจ้า!” ผู้ใช้วิญญาณหนุ่มชี้นิ้วมาที่ฟางหยวน “ออกมา คุกเข่าลงเป็นเก้าอี้ให้ข้า นี่ถือเป็นเกียรติที่ข้ามอบให้เจ้า ข้าต้องการพักผ่อนข้างนอกสักพัก”

ฟางหยวนเงยหน้ามองผู้ใช้วิญญาณหนุ่ม

“ข้าจะไม่คุกเข่า”

“กระไรนะ!?” ผู้ใช้วิญญาณหนุ่มรู้สึกไม่อยากจะเชื่อ

“เจ้าพูดว่าจะไม่คุกเข่างั้นหรือ?” นิ้วของเขาชี้มาที่ฟางหยวนด้วยอาการสั่นเทา

การแสดงออกของเขาดูเกินจริงราวกับเขาได้ยินเรื่องตลกที่สุด

“ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าจะไม่คุกเข่า!? เจ้าเป็นทาสแต่เจ้าไม่ยอมคุกเข่างั้นหรือ!?”

จากนั้นเขาก็ได้ยินคำกล่าวของฟางหยวนอีกครั้ง

“ถูกต้อง ข้าจะไม่คุกเข่า”