Reverend Insanity เทพปีศาจหวนคืน - ตอนที่ 963

ภูเขาอี้เทียน

แปลโดย iPAT 
ดาบแสงพุ่งผ่านอากาศด้วยความเร็วสูง

 

อย่างไรก็ตามการเดินทางไปยังสระสวรรค์ซึ่งเป็นที่ตั้งของนิกายบัวสวรรค์ยังต้องใช้เวลาไม่น้อย

 

“หือ?” แสงดาบสลายไปและเผยให้เห็นร่างของผีดิบอมตะโป้ชิงกับหยูมู่ฉาน

 

ร่างของโป้ชิงที่ถูกบังคับโดยโม่เหยาขมวดคิ้วก่อนจะส่งดาบแสงพุ่งออกไปรอบๆ

 

ดาบแสงตัดผ่านอากาศและเผยให้เห็นสภาพแวดล้อมที่แท้จริง แต่ในเวลาต่อมาฉากมายาก็ถูกสร้างขึ้นอีกครั้ง

 

“นี่คือคฤหาสน์วิญญาณสวนลวงตาของนิกายบัวสวรรค์ มันถูกสร้างขึ้นเมื่อสามร้อยปีก่อนโดยปีศาจอตะมายา ฮวงเซี่ยว” หยูมู่ฉานอธิบาย

 

ผีดิบอมตะโป้ชิงพยักหน้าและถอนหายใจ “ทุกยุคสมัยมีอัจฉริยะกำเนิดขึ้นเสมอ ดูเหมือนอัจฉิรยะหลายคนจะถือกำเนิดขึ้นหลังจากร่างหลักของข้าจากไป”

 

หยูมู่ฉานกล่าว “ปีศาจอมตะมายาตายไปแล้ว คฤหาสน์วิญญาณอมตะของเขาถูกยึดครองโดยนิกายบัวสวรรค์ จากการตรวจสอบของพวกเรา ผู้ควบคุมคฤหาสน์วิญญาณอมตะหลังนี้ต้องมีระดับการบ่มเพาะที่สูงมาก”

 

ขณะที่เขากล่าวถึงเรื่องนี้ เจ้าวังสวรรค์ ไป่เฉินเทียน และเหลียนจิวเฉินก็ปรากฏตัวขึ้นในที่สุด

 

“การหลบหนีจากโชคชะตาเป็นเรื่องผิดบาป ตอนนี้พวกเจ้ายังคิดวางแผนโจมตีนิกายภายใต้การปกครองของวังสวรรค์ นี่เป็นเรื่องที่ไม่สามารถให้อภัย!” เจ้าวังตะโกนเสียงดังออกมาทันที

 

“พูดมาก!” ผีดิบอมตะโป้ชิงสะบัดแขนเสื้อส่งดาบแสงออกไปอย่างรวดเร็ว

 

เจ้าวัง ไป่เฉินเทียน และเหลียนจิวเฉินคำรามพร้อมกับกระตุ้นใช้ท่าไม้ตายอมตะของพวกเขา

 

ดาบแสงทำลายท่าไม้ตายของพวกเขาแต่มันก็อ่อนแรงลงเล็กน้อยก่อนจะบรรลุถึงตัวผู้อมตะทั้งสาม

 

พวกเขาหายตัวไปและสามารถหลบหนีจากดาบแสง

 

“ขี้ขลาด!” ผีดิบอมตะโป้ชิงเย้ยหยัย

 

ในความเป็นจริงผู้อมตะทั้งสามจากวังสวรรค์คือผู้ควบคุมคฤหาสน์วิญญาณอมตะสวนลวงตา พวกเขาต้องการใช้สิ่งนี้จับกุมโป้ชิงกับหยูมู่ฉาน

 

…..

 

หลายวันผ่านไป

 

ภาคใต้ บนภูเขาไร้นามแห่งหนึ่ง

 

“ตูม ตูม ตูม!”

 

เสียงระเบิดดังขึ้นสามครั้ง เซียวเมิ้งถูกส่งลอยกลับหลังพร้อมกับเลือดที่พุ่งออกมาจากปาก

 

“บึม!”

 

เขาไม่ได้ล้มลงบนพื้นแต่ปะทะกับกลุ่มผู้อาวุโสที่อยู่ด้านหลังทำให้พวกเขาตกอยู่ในสภาพที่น่าอเนจอนาถ

 

พ่ายแพ้อย่างยับเยิน!

 

ใบหน้าของเซียวเมิ้งซีดขาวราวกระดาษ เขาเบิกตาโตมองไปยังเซียวซานด้วยความโกรธและเกลียดชัง

 

ด้านหลังเซียวซานมีผู้ใช้วิญญาณปีศาจสองคนยืนอยู่ ทั้งสองต่างเป็นผู้ใช้วิญญาณระดับห้า คนหนึ่งอ้วนสูง อีกคนผอมเตี้ย

 

หลายวันก่อนเซียวซานเดินเข้าไปในถ้ำซึ่งเป็นเขตหวงห้ามของตระกูลเซียว เซียวเมิ้งจึงต้องการใช้โอกาสนี้ยึดอำนาจและสังหารเซียวซาน

 

เซียวซานวิ่งหนีขณะที่เซียวเมิ้งและกลุ่มผู้อาวุโสไล่ล่า

 

การไล่ล่าครั้งนี้นำพวกเขามาถึงภูเขาไร้นามแห่งหนึ่ง เซียวซานตกอยู่ในสถานการณ์สิ้นหวัง ขณะที่เขากำลังจะถูกสังหารโดยเซียวเมิ้ง ผู้ใช้วิญญาณปีศาจทั้งสองกลับบินลงมาช่วยเขาเอาไว้

 

เซียวเมิ้งผลักกลุ่มผู้อาวุโสออกไปและลุกขึ้นยืนตะโกน “เซียวซาน เจ้าคนชั่ว เจ้าเป็นผู้นำตระกูลฝ่ายธรรมะแต่กลับร่วมมือกับฝ่ายปีศาจ!”

 

เซียวซานหัวเราะเสียงดังและส่ายศีรษะ “เซียวเมิ้ง ข้ามองเจ้าผิดไป เพียงเพื่ออำนาจ เจ้าสามารถสังหารข้าได้จริงๆ จิตใจของเจ้าช่างชั่วช้านัก น่าขันที่ข้าดีต่อเจ้ามาตลอด เจ้าเป็นญาติสนิทคนเดียวบนโลกใบนี้ของข้า แต่เจ้ายังกล้าบิดเบือนความจริงและทำร้ายข้า อย่างไรก็ตามข้าเชื่อว่าทุกคนจะสามารถแยกแยะความจริงได้อย่างง่ายดาย”

 

“ท่านเซียวเมิ้ง ศัตรูแข็งแกร่งเกินไป พวกเราต้องถอย!”

 

“ถูกต้อง พวกเรายังมีเวลา”

 

“เซียวซานได้รับบาดเจ็บสาหัสแต่ผู้ใช้วิญญาณระดับห้าอีกสองคนยังอยู่ในสภาพสมบูรณ์ที่สุด”

 

กลุ่มผู้อาวุโสพยายามเกลี้ยกล่อมเซียวเมิ้งอย่างแผ่วเบา

 

“พรวด!” เซียวเมิ้งกระอักเลือดออกมาและกล่าวด้วยความรังเกียจ “พวกเขาไม่ต่างจากสุนัขจรจัด แม้ระดับการบ่มเพาะจะสูงแต่พวกเขามีวิญญาณไม่มากนัก พวกเจ้าจะกลัวสิ่งใด?”

 

แม้เขาจะกล่าวออกมาเช่นนี้แต่เขาก็รู้ว่าเขาไม่สามารถสังหารเซียวซานได้ในวันนี้

 

เขาครุ่นคิด ‘ตอนนี้ข้าถือไพ่เหนือกว่า ข้ามีหลักฐานเพื่อเอ่ยอ้างความชอบธรรม หลังจากกลับภูเขาแสง ข้าจะสามารถรับสืบทอดตำแหน่งผู้นำ เมื่อเวลานั้นมาถึง ข้าจะออกประกาศจับเซียวซาน ตอนนี้เขาไม่มีตระกูลหนุนหลัง เขาทำได้เพียงหลบหนี ความแข็งแกร่งของเขาจะลดลงเรื่อยๆ มันจะฉลาดกว่าหากข้ารอเวลาที่เหมาะสมและฆ่าเขา!’

 

ด้วยความคิดนี้ เซียวเมิ้งจึงไม่ดื้อรั้นอยู่ต่อ

 

“เซียวซาน เจ้าทรยศต่อฝ่ายธรรมะ เจ้าต้องตายอย่างสุนัข ตอนนี้ข้าจะไว้ชีวิตเจ้า แต่ข้าจะมารับมันในอนาคตอย่างแน่นอน!”

 

หลังกล่าวจบคำ เซียวเมิ้งและกลุ่มผู้อาวุโสเร่งล่าถอยอย่างระมัดระวัง

 

เขาได้รับบาดเจ็บแต่เขายังมีพลังเหลืออยู่

 

ผู้ใช้วิญญาณปีศาจทั้งสองมีวิญญาณในการครอบครองไม่มากนัก ดังนั้นพวกเขาจึงไม่กล้าไล่ล่าโดยประมาท

 

“พี่เซียว เราพบกันอีกครั้ง” เห็นกลุ่มของเซียวเมิ้งจากไป ผู้ใช้วิญญาณปีศาจอ้วนสูงชื่อ ซันเพิ่งหู จึงเปิดปากกล่าวด้วยหยดน้ำในดวงตา

 

ผู้ใช้วิญญาณปีศาจผอมเตี้ยชื่อ จ้าวซิงซิง พยุงร่างเซียวซานและกระตุ้นใช้วิญญาณสายรักษา “อย่าพึ่งกล่าวถึงอดีต รักษาอาการบาดเจ็บของพี่เซียวก่อน”

 

อาการบาดเจ็บของเซียวซานได้รับการรักษาอย่างรวดเร็วโดยผู้ใช้วิญญาณปีศาจทั้งสอง

 

เซียวซานถอนหายใจ “โชคดีที่พวกเจ้าอยู่ที่นี่ มิฉะนั้นข้าคงตายไปแล้ว แต่น้องชายของข้าช่างโหดเหี้ยมนัก เขาจะไล่ล่าข้าอีกและจะไม่หยุดจนกว่าข้าจะตาย ข้าสามารถรักษาอาการบาดเจ็บเหล่านี้ด้วยตนเอง พวกเจ้าไปเถอะ ข้าไม่ต้องการให้พวกเจ้ามีส่วนร่วม”

 

“ท่านกำลังกล่าวสิ่งใด? ครั้งนั้นหากไม่ได้รับความช่วยเหลือจากท่าน ข้าคงตายไปแล้ว ชีวิตของข้าเป็นท่าน!”

 

“ถูกต้อง ในอดีตข้าเคยสังหารศัตรูเพื่อแก้แค้นแต่ถูกจับโดยคนตระกูลเซียว เมื่อท่านได้ยินเรื่องราวของข้า ท่านกลับปล่อยข้าไป ความเมตตานี้ยังอยู่ในใจของข้าเสมอ”

 

ซันเพิ่งหูกับจ้าวซิงซิงกล่าวด้วยความจริงใจ

 

“เราทั้งคู่จะไม่ทอดทิ้งท่าน!”

 

“หากเซียวเมิ้งต้องการต่อสู้ เราก็จะสู้จนถึงที่สุด!”

 

ทั้งสองแสดงทัศนคติที่แน่วแน่

 

เซียวซานรู้สึกซาบซึ้งใจทนแทบไม่สามารถกลั้นน้ำตา “เห้อ…หลายปีผ่านไป ข้าเข้าใจเรื่องนี้อย่างชัดเจน ผู้ใดกล่าวว่าฝ่ายปีศาจเป็นคนชั่วไร้ปรานี? ในความเป็นจริงคนหน้าซื่อใจคดที่แสร้งแสดงความเมตตาอันจอมปลอมกลับมีอยู่ทุกหนทุกแห่งในฝ่ายธรรมะ”

 

“พี่เซียวกล่าวถูกต้องแล้ว! พวกเราฝ่ายปีศาจมีธรรมชาติที่ตรงไปตรงมาขณะที่ฝ่ายธรรมะมักใช้ข้ออ้างเพื่อกำจัดพวกเรา หากฝ่ายธรรมะไม่ต้อนรับท่าน พวกเราจะรวมกลุ่มและเดินทางไปทั่วโลก!” ซันเพิ่งหูกล่าวอย่างหนักแน่น

 

เซียวซานเงียบ

 

เขายังมีความคิดและอุดมการณ์ของฝ่ายธรรมะฝังอยู่ในใจ เขาไม่ต้องการเข้าสู่เส้นทางสายปีศาจ

 

เขารู้ว่ามีวิญญาณอมตะดวงหนึ่งอยู่ในร่าง เขายังต้องการกลับตระกูลเซียว

 

เห็นการแสดงออกของเซียวซาน จ้าวซิงซิงจึงเปิดปากกล่าว “พี่ใหญ่ ท่านอาจไม่เข้าใจ เมื่อผู้คนได้ยินว่าท่านถูกขับออกจากตระกูล ญาติของท่านจะไล่ล่าท่าน มีเพียงคนที่ดีต่อท่านด้วยหัวใจที่แท้จริงจึงจะอยู่เคียงข้าท่าน หลายปีที่ผ่านมาท่านช่วยเหลือผู้คนไว้มากมาย โดยไม่คำนึงถึงฝ่ายธรรมะหรือปีศาจ ทุกคนยินดีที่จะต่อสู้เพื่อท่าน!”

 

เซียวซานขมวดคิ้วแต่ยังไม่ตอบสนอง

 

ในจังหวะนี้เสียงสายหนึ่งดังขึ้นในใจของเซียวซานอีกครั้ง “โง่เง่า! เหตุใดต้องสนว่าฝ่ายธรรมะหรือปีศาจ? เมื่อเจ้าได้รับมรดกอมตะของข้า เจ้าก็มีคุณสมบัติที่จะสร้างตระกูลเซียวขึ้นมาใหม่และนำตระกูลสู่ความรุ่งโรจน์ด้วยตัวของเจ้าเอง! เอาล่ะ ข้าจะมอบภารกิจให้เจ้า ฟังให้ดี…”

 

เซียวซานรู้สึกตื่นเต้นและตั้งใจฟัง

 

เสียงในใจบอกว่าหากเขาผ่านการทดสอบนี้เขาจะได้รับมรดกอมตะที่แท้จริงและสามารถก้าวเข้าสู่ขอบเขตอมตะ

 

‘รวบรวมผู้ใช้วิญญาณบนภูเขาลูกนี้และสร้างหมู่บ้านที่มีป้อมปราการเพื่อต่อสู้กับศัตรูที่บุกรุก ตราบเท่าที่สามารถรักษาที่มั่นได้เป็นเวลาหนึ่งร้อยวัน ข้าจะได้รับมรดกอมตะและกลายเป็นผู้อมตะ!’

 

เซียวซานกำหมัดแน่นขณะที่ดวงตาส่องประกายด้วยความคาดหวัง

 

“ดี มาพยายามด้วยกัน! คนที่เรียกตนเองว่าฝ่ายธรรมะคอยดูให้ดี!” เซียวซานกล่าวอย่างกล้าหาญ

 

ซันเพิ่งหูและจ้าวซิงซิงดีใจมาก

 

หลังจากพูดคุยกินดื่มกันสักพัก พวกเขาก็เริ่มเกิดความรู้สึกใกล้ชิด

 

เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม เซียวซานจึงแนะนำให้พวกเขาสาบานเป็นพี่น้อง

 

ซันเพิ่งหูและจ้าวซิงซิงอุทานว่านี่เป็นความคิดที่วิเศษมาก

 

พวกเขาหยดเลือดลงในชามและใช้วิญญาณสาบานเป็นพี่น้อง

 

หลังจากคนทั้งสามกลายเป็นพี่น้องร่วมสาบาน ใบหน้าของเซียวซานจึงเต็มไปด้วยชีวิตชีวา

 

เขายืนเผชิญหน้ากับลมภูเขาและถอนหายใจ “เซียวซานฝ่ายธรรมะตายไปแล้วเมื่อวานนี้ คนที่ยืนอยู่ที่นี่คือเซียวซานฝ่ายปีศาจ ที่นี่คือสถานที่แห่งโชคชะตา มันคือลิขิตสวรรค์ ข้าจะสร้างหมู่บ้านใหม่บนภูเขาลูกนี้ เราจะต้อนรับผู้ใช้วิญญาณปีศาจและทำงานร่วมกันเพื่อต่อต้านฝ่ายธรรมะ!”

 

ใบหน้าของซันเพิ่งหูกลายเป็นแดงก่ำด้วยความตื่นเต้น “พี่ใหญ่ ท่านเป็นวีรบุรุษที่ยิ่งใหญ่และมีคุณธรรมสูง นี่เป็นการกระทำที่ยอดเยี่ยมนัก!”

 

จ้าวซิงซิงกล่าวด้วยใบหน้าไร้ปรานี “ข้าถูกฝ่ายธรรมะไล่ล่าไปทุกหนทุกแห่งตลอดหลายปีที่ผ่านมา ข้าต้องใช้ชีวิตอยู่กับการหลบหนี นี่ไม่ใช่สิ่งที่ข้าต้องการ พี่ใหญ่ ข้าจะสนับสนุนท่านอย่างสุดความสามารถ!”

 

“พี่น้องที่ดี!” เซียวซานโอบไหล่คนทั้งสอง “ฝ่ายปีศาจเต็มไปด้วยความหวาดระแวง หากเราจะทำสิ่งนี้ เราต้องลดละอคติให้มากที่สุดเพื่อสร้างความน่าเชื่อถือและความภักดี พวกเราสามพี่น้องจะสร้างหมู่บ้านที่มีชื่อว่าหมู่บ้านอี้เทียน! ภูเขาลูกนี้จะมีชื่อว่าภูเขาอี้เทียน!”

 

ฟางหยวนถอนหายใจเมื่อสังเกตเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น

 

ภูเขาไร้นามที่ซ่อนคฤหาสน์วิญญาณอมตะสนามรบแห่งความโกลาหลและผีดิบอมตะสุดยอดกายาเทพยุทธ์ที่แท้จริงระดับแปดก็คือภูเขาอี้เทียน!

 

ในความเป็นจริงฟางหยวนจำได้ตั้งแต่เห็นมันครั้งแรก

 

มันเป็นเพียงแค่เขาไม่คิดว่าเหตุผลที่แท้จริงของการต่อสู้บนภูเขาอี้เทียนจะเป็นเช่นนี้

 

‘ตอนนั้นสถานะของข้ายังต่ำเกินไป วิสัยทัศน์ของข้าถูกจำกัด มีรายละเอียดมากมายที่ซ่อนอยู่ในประวัติศาสตร์ แต่ผู้ใดได้รับคฤหาสน์วิญญาณอมตะสนามรบแห่งความโกลาหลในชีวิตก่อนหน้าของข้า?’

 

ฟางหยวนเต็มไปด้วยความสงสัยและความปรารถนา

 

แต่เขาไม่มีความตั้งใจที่จะแข่งขันกับผู้อมตะคนอื่นๆในการปรับแต่งคฤหาสน์วิญญาณอมตะ

 

แน่นอนว่าเขาจะไม่ประสบความสำเร็จ

 

การต่อสู้ที่แท้จริงบนภูเขาอี้เทียนคือการต่อสู้ระหว่างเจตจำนงเพื่อปรับแต่งคฤหาสน์วิญญาณอมตะ การต่อสู้เป็นหมู่คณะจะค่อยๆเปลี่ยนเป็นการต่อสู้ส่วนตัว คนที่เหลือรอดเป็นคนสุดท้ายจะได้ครอบครองคฤหาสน์วิญญาณอมตะสนามรบแห่งความโกลาหล

 

อย่างไรก็ตามเขตต้องข้ามของผู้อมตะขยายออกไปเป็นรัศมีหลายหมื่นลี้เรียบร้อยแล้ว ดังนั้นสิ่งแรกที่พวกเขาต้องทำก็คือเลือกมนุษย์เพื่อเป็นตัวแทน

 

มันจะกลายเป็นสนามรบของผู้ใช้วิญญาณระดับมนุษย์

 

ร่างกายของมนุษย์เหล่านั้นจะถูกดัดแปลงโดยวิธีการบนเส้นทางแห่งปัญญา

 

กล่าวโดยสรุป ผู้อมตะจะเลือกมนุษย์บางคนและเปลี่ยนพวกเขาให้เป็นเครื่องมือที่ใช้ปรับแต่งคฤหาสน์วิญญาณอมตะสนามรบแห่งความโกลาหล

 

เซียวซานเป็นบุคคลที่ผู้อมตะตระกูลเซียวเลือก

 

ในร่างกายของเขาไม่เพียงมีวิญญาณอมตะฝังอยู่แต่ยังมีกระทั่งพลังงานอมตะและเจตจำนงจำนวนมากของผู้อาวุโสสูงสุดตระกูลเซียว

 

เนื่องจากเซียวซานเป็นเพียงผู้ใช้วิญญาณระดับมนุษย์ ดังนั้นเขาจึงไม่ตระหนักถึงความจริงเหล่านี้

 

นอกจากเซียวซาน เซียวเมิ้งก็เป็นตัวหมากของผู้อมตะตระกูลเซียวเช่นกัน มิฉะนั้นพวกเขาจะไล่ล่ากันมาจนถึงภูเขาอี้เทียนโดยบังเอิญได้อย่างไร

 

กระทั่งผู้ใช้วิญญาณระดับห้าที่เป็นตัวตนบนจุดสูงสุดของโลกผู้ใช้วิญญาณมนุษย์ก็ยังถูกขังอยู่ในความมืดและถูกชักใยโดยผู้อมตะบางคนโดยไม่รู้ตัว