Reverend Insanity เทพปีศาจหวนคืน - บทที่ 1434 ความตายของหงซื่อ

“ครืน…”

คลื่นยักษ์เคลื่อนผ่านอสูรปีวอกแรกกำเนิดก่อนจะพุ่งโจมตีหงซื่อ

หัวใจของหงซื่อจมดิ่งลง

เขาเป็นผู้อมตะระดับแปดชั้นยอดของวังสวรรค์ ตอนนี้เขาตระหนักได้ในที่สุด

‘ฟางหยวนและคนเหล่านี้สามารถควบคุมสายธารแห่งกาลเวลา!’

เขาตกใจมาก

นี่หมายความว่าเขาตกลงสู่หลุมพรางโดยไม่รู้ตัวจนถึงตอนนี้

มันเป็นเรื่องที่น่าอับอาย

‘นี่เป็นไปได้อย่างไร? ฟางหยวนได้รับมรดกที่แท้จริงของไห่ฟาน แต่คนผู้นี้ไม่สามารถควบคุมสายธารแห่งกาลเวลา! มันคือสิ่งที่เทพธิดาจื่อเว่ยอนุมานไว้’

ความตกใจค่อยๆหายไปจากหัวใจของหงซื่อแต่เปลี่ยนเป็นความสงสัย

ความคิดมากมายผุดขึ้นในใจของเขา

‘นี่อาจเป็นพลังอำนาจจากมรดกที่แท้จริงของเทพปีศาจบัวแดง’

‘มีเพียงเทพปีศาจบัวแดงเท่านั้นที่สามารถควบคุมบางส่วนของสายธารแห่งกาลเวลา’

เมื่อเห็นคลื่นยักษ์พุ่งเข้ามา การแสดงออกของหงซื่อกลายเป็นแน่วแน่

‘ลืมมันไปซะ!’

‘ข้าจะให้พวกเจ้าได้เห็นพลังอำนาจที่แท้จริงของข้า!’

“อ๊าก!” หงซื่อคำรามและปลดปล่อยกลิ่นอายของวิญญาณจำนวนนับไม่ถ้วนออกมาอย่างต่อเนื่อง

ศีรษะล้านของเขาส่องประกายระยิบระยับ

ภายใต้การจ้องมองของเขา คลื่นน้ำค่อยๆกลับสู่สภาพเดิม

ในเวลาเดียวกันระลอกคลื่นแห่งกาลเวลาก็พุ่งออกมาจากร่างของเขาและเคลื่อนที่ไปยังไป่หนิงปิงและคนอื่นๆ มันดูเหมือนช้าแต่แท้จริงแล้วมันเร็วมาก

ความโกรธทำให้หงซื่อปลดปล่อยพลังอำนาจออกมาอย่างเต็มที่

‘โอ้ ช่างอัศจรรย์นัก เขากระตุ้นใช้ท่าไม้ตายอมตะอย่างน้อยสี่ท่าพร้อมกัน’ หัวใจของฟางหยวนสั่นสะท้านขึ้นเมื่อเห็นฉากนี้

เทพธิดาจื่อเว่ยมอบภารกิจกำจัดฟางหยวนในสายธารแห่งกาลเวลาให้กับหงซื่อเพียงผู้เดียว นี่แสดงให้เห็นว่าเขามีความแข็งแกร่งเพียงพอสำหรับภารกิจนี้

ตอนนี้เขาปลดปล่อยพลังอำนาจที่แท้จริงออกมา มันสามารถหยุดคลื่นยักษ์และรับรองความปลอดภัยของเขา ขณะเดียวกันเขายังสามารถโจมตีไป่หนิงปิงและคนอื่นๆอย่างรุนแรง

ใบหน้าของไป่หนิงปิงและคนอื่นๆกลายเป็นซีดเผือด พวกนางติดอยู่ในฝุ่นทรายสีเหลืองและไม่สามารถปลดปล่อยตนเอง

พลังของคลื่นแห่งกาลเวลายากที่จะคาดเดา แต่ความน่ากลัวของมันกระทั่งฟงจิวเก้อยังไม่กล้าสัมผัสโดยไม่ต้องกล่าวถึงไป่หนิงปิงและคนอื่นๆ

“เขากำลังบังคับให้ข้าปรากฏตัว” ฟางหยวนพึมพำและมองไปยังเจตจำนงของเทพปีศาจจิตวิญญาณที่อยู่ด้านข้าง

เขาใช้ไป่หนิงปิงและคนอื่นๆเป็นเหยื่อล่อ แต่มันจะเป็นการสูญเสียครั้งใหญ่หากพวกนางตายอยู่ที่นี่

นอกจากนั้นยังมีอิงอู๋เซี่ยซึ่งเป็นร่างแยกของเทพปีศาจจิตวิญญาณที่เขาต้องเก็บไว้

เจตจำนงของเทพปีศาจจิตวิญญาณหัวเราะ “อย่ากังวล ฟางหยวน เกาะบัวหินแห่งนี้ถูกสร้างขึ้นโดยเทพปีศาจบัวแดง แม้หงซื่อจะสามารถรับมือคลื่นน้ำแต่อย่าลืมปราณดาบ”

“ฟังให้ดี นี่เป็นท่าไม้ตายอมตะที่ทรงพลังที่สุดของเต๋าจิ่วหลาง ชื่อของมันคือดาบเก้าเก้า เมื่อกระตุ้นใช้งาน มันจะปลดปล่อยปราณดาบเก้าชั้นออกไป ปราณดาบแต่ละชั้นมีพลังทำลายล้างที่น่าสะพรึงกลัว หากปราณดาบแต่ละชั้นถูกทำลาย พวกมันสามารถฟื้นตัวขึ้นมาได้อีกเก้าครั้ง นั่นหมายความว่ามันสามารถโจมตีได้แปดสิบเอ็ดครั้ง นี่เป็นท่าไม้ตายที่กระทั่งเต๋าจิ่วหลางยังเคยใช้งานเพียงสามครั้งตลอดช่วงชีวิตของเขา ทุกครั้งที่เขาใช้มัน มันจะกลืนกินชีวิตของเขาไปหนึ่งร้อยปี และท่าไม้ตายอมตะที่ข้าจะใช้หลังจากนั้นคือผลงานชิ้นเอกของซื่อหยวน!”

ไม่นานหลังจากนั้นฟางหยวนก็เห็นปราณดาบเก้าสชั้นพุ่งออกจากสายธารแห่งกาลเวลา

แสงจากปราณดาบสว่างมาก กระทั่งฟางหยวนที่กำลังมองมันผ่านภาพยังรู้สึกเจ็บปวดในดวงตา

เมื่อเห็นปราณดาบเหล่านี้ ใบหน้าของหงซื่อแสดงให้เห็นถึงความหวาดกลัวและสิ้นหวัง

เขาตระหนักถึงภัยคุมคามร้ายแรงต่อชีวิตของเขาจากปราณดาบเหล่านี้ นี่ไม่ใช่เรื่องตลก หากเต๋าจิ่วหลางเกิดที่ภาคกลาง เขาจะได้เข้าสู่วังสวรรค์อย่างแน่นอน

เขาเป็นบุคคลในตำนานบนเส้นทางแห่งดาบของทะลทรายตะวันตก

การโจมตีครั้งนี้เป็นการแสดงพลังอำนาจที่ยิ่งใหญ่ของเขา มันเป็นท่าไม้ตายที่เขาใช้ในการต่อสู้กับซื่อหยวน

หงซื่อรู้สึกหวาดกลัวเป็นอย่างมาก เขาไม่สนใจคลื่นน้ำ ไป่หนิงปิง หรือผู้ใดอีกต่อไป

เขาตะโกนสุดเสียงขณะกระตุ้นใช้ไพ่ตายที่ซ่อนเอาไว้เพื่อปกป้องตนเอง

“บึม บึม บึม…”

การระเบิดครั้งใหญ่ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ปราณดาบโจมตีเขาซ้ำแล้วซ้ำอีก

หงซื่อซ่อนตัวอยู่ในบอลแสง เมื่อการโจมตีจบลง มีบาดแผลขนาดใหญ่อยู่บนร่างกายของเขา

ไม่มีเลือดไหลออกมาจากบาดแผลแต่สิ่งนี้กลับบ่งบอกถึงสถานการณ์ที่น่าสมเพชของเขาเพราะบาดแผลเหล่านั้นเต็มไปด้วยร่องรอยของพลังงานแห่งเต๋าบนเส้นทางแห่งดาบที่ยังบุกรุกเข้าไปยังอวัยวะภายในของเขาอย่างต่อเนื่อง

“ฮ่าฮ่าฮ่า ดู เขาจบแล้ว” เจตจำนงของเทพปีศาจจิตวิญญาณหัวเราะเสียงดัง

“เอาล่ะ ต่อไป!” เจตจำนงของเทพปีศาจจิตวิญญาณขยับมือ “นี่เป็นไพ่ตายของซื่อหยวน ฮ่าฮ่า ข้าไม่เชื่อว่าเจ้าจะรอดจากสิ่งนี้!”

หลังกล่าวจบคำ ปราณดาบที่ทรงพลังค่อยๆปรากฏขึ้นจากคลื่นยักษ์

รูม่านตาของหงซื่อหดเล็กลง มีเพียงความคิดเดียวที่อยู่ในใจของเขาเวลานี้ ‘หนี!’

แต่เขาพบว่าตนเองไม่สามารถขยับเขยื้อน

‘นี่คือท่าไม้ตายของซื่อหยวน นรกดาบ! อา…’

หัวใจของหงซื่อเต้นแรงด้วยความตื่นตระหนก

เขาใช้วิธีการทั้งหมดเพื่อต่อต้านท่าไม้ตายอมตะดาบเก้าเก้า ตอนนี้เขาอยู่ในสภาพที่อ่อนแอมาก พลังป้องกันของเขาแทบเป็นศูนย์

‘ข้าจะตายอยู่ที่นี่งั้นหรือ?’ หงซื่อรู้สึกถึงความตายที่ใกล้เข้ามา

อย่างไรก็ตามในเวลานี้เจตจำนงของเทพปีศาจจิตวิญญาณกลับอุทาน “ไม่ดีแล้ว เกาะบัวหินไม่สามารถแบกรับภาระนี้ หากเรายืนกรานที่จะสังหารหงซื่อ รากฐานของเกาะบัวหินจะถูกใช้ไปจนหมด แต่หากเราปล่อยหงซื่อไป มันจะสามารถอยู่ได้อีกหลายปี”

“ฆ่าเขา!” ฟางหยวนตัดสินใจโดยไม่ลังเล

“เอาล่ะ เข้าใจแล้ว” เจตจำนงของเทพปีศาจจิตวิญญาณตอบรับและหยุดพูด

หงซื่อดิ้นรนอย่างหนักแต่ยังไม่สามารถกำจัดโซ่ตรวนที่ผนึกการเคลื่อนไหวของเขาเอาไว้

การแสดงออกของเขาเปลี่ยนเป็นน่ากลัวขณะที่เขากรีดร้องอย่างไม่หยุดยั้ง

“ผู้ใดจะคิดว่าข้าผู้ยิ่งใหญ่หงซื่อจะตายอยู่ที่นี่จริงๆ!”

“การเสียสละของข้าไม่สำคัญ แต่ข้าทำให้แผนการของวังสวรรค์ล้มเหลวและปล่อยปีศาจต่างโลกฟางหยวนเดินทางต่อไปได้อย่างอิสระ!”

“ข้าไม่ยอมรับ! อ๊าก…ข้าต้องไม่แพ้…”

หงซื่อคำรามซ้ำแล้วซ้ำอีกแต่เสียงของเขาก็หยุดลงในที่สุด

พลังชีวิตของเขาสูญสลายไปอย่างสมบูรณ์ ปราณดาบเหมือนสัตว์อสูรในตำนานที่กลืนกินพลังชีวิตของเขาเข้าไปท่ามกลางความมืดมิด

ผู้อมตะระดับแปดบนเส้นทางแห่งกาลเวลาของวังสวรรค์ หงซื่อ ตายแล้ว!