Reverend Insanity เทพปีศาจหวนคืน - บทที่ 1574 พลังที่แท้จริงของเฉินอี้

เทพปีศาจหวนคืน บทที่ 1574 พลังที่แท้จริงของเฉินอี้

ยักษ์สวรรค์ทั้งสูงใหญ่และทรงพลัง มันยกแขนขึ้นและส่งหมัดตรงไปยังสี่ผู้อมตะภาคกลาง

ดวงตาของเฉินอี้ส่องประกายขึ้นด้วยความเย้ยหยัน “ปล่อยข้า!”

เปรียบเทียบกับยักษ์สวรรค์ ร่างของเฉินอี้มีขนาดเล็กมาก อย่างไรก็ตามกลิ่นอายที่เขาระเบิดออกมากลับสามารถแข่งขันกับยักษ์สวรรค์ได้อย่างเท่าเทียม

ท่าไม้ตายอมตะโซ่เถาวัลย์!

เฉินอี้ชี้นิ้วออกไปขณะที่แสงสีเขียวหยกจํานวนนับไม่ถ้วนพุ่งเข้ารัดพันยักษ์สวรรค์

ยักษ์สวรรค์ต่อสู้อย่างดุเดือด แต่ด้วยการกีดขวางจากโซ่เถาวัลย์ หมัดของยักษ์สวรรค์จึงถูกเบี่ยงเบนทิศทางมันพุ่งเข้าปะทะดินเมฆและสร้างรูช่องโหว่ขนาดใหญ่ทิ้งไว้

เฉินอี้ลอยขึ้นสู่อากาศและชี้นิ้วออกไปอีกครั้ง

แสงสีเขียวหยกเพิ่มจํานวนขึ้นขณะที่โว่เถาวัลย์ผูกมัดยักษ์สวรรค์เอาไว้อย่างแน่นหนา

จิตวิญญาณแผ่นดินหลางหยาคํารามด้วยความโกรธและบังคับยักษ์สวรรค์อย่างเต็มที่ อย่างไรก็ตามพละกําลังของยักษ์สวรรค์กลับไม่สามารถทําลายเถาวัลย์ที่รัดพันอยู่บนร่างกายของมันได้นี่ทําให้จิตวิญญาณแผ่นดินหลางหยารู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมาก

“ผมที่หก!” จิตวิญญาณแผ่นดินหลางหยาเรียก

ผมที่หกใช้ท่าไม้ตายอมตะของเขาทันที แสงสีทองระเบิดออกจากร่างของยักษ์สวรรค์และทําลายเถาวัลย์จํานวนมากในครั้งเดียว แต่ในไม้ช้ามันก็ฟื้นตัวกลับมาอีกครั้ง

เฉินอี้เย้ยหยันขณะใช้ท่าไม้ตายต่อไป

เถาวัลย์ที่ถูกทําลายตกลงบนพื้นเมฆ แต่ด้วยความตั้งใจของเฉินอี้ พวกมันจึงเติบโตขึ้นเป็นต้นไม้ใหม่

ต้นไม้ใหญ่เติบโตขึ้นรอบๆยักษ์สวรรค์และกลายเป็นกรงขนาดใหญ่ที่กักขังมันเอาไว้ภายใน

เมื่อเวลาผ่านไปกิ่งไม้ก็เริ่มเกี่ยวพันกันจนกลายเป็นกรงขังทรงกลมที่มีลําต้นขนาดมหึมาเป็นเสาค้ําจุนมันเอาไว้

ท่าไม้ตายอมตะเรือนจําต้นไม้บรรพกาล!

ยักษ์สวรรค์หลุดพ้นจากการรัดพันของเถาวัลย์แต่มันกลับถูกกักขังไว้ในเรือนจําต้นไม้บรรพกาลจิตวิญญาณแผ่นดินหลางหยาคํารามด้วยความโกรธและสั่งให้ผู้อมตะ เผ่ามนุษย์ขนปลดปล่อยท่าไม้ตายสายโจมตีของพวกเขา

แต่เรือนจําต้นไม้บรรพกาลกลับสามารถดูดซับการโจมตีทั้งหมดและกระทั่งใช้มันเป็นสารอาหารเพื่อเสริมความแข็งแกร่งให้กับตัวมันเองอีกด้วย

จิตวิญญาณแผ่นดินหลางหยาหยุดเคลื่อนไหวเมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น เขาทดสอบอยู่ชั่วครู่ก่อนจะตระหนักว่าวิธีที่มีประสิทธิภาพที่สุดในการทําลายเรือนจําต้นไม้บรรพกาลคือการใช้กําปั้นของยักสวรรค์

ผู้อมตะเผ่ามนุษย์ขนรู้สึกว่างเปล่า พวกเขาทําได้เพียงควบคุมยักษ์สวรรค์เพื่อปล่อยหมัดและส่งฝ่าเท้าออกไปเท่านั้น

“บัดซบ!” จิตวิญญาณแผ่นดินหลางหยาสบถสาปแช่งขณะที่หน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ

เขาติดอยู่ที่นี่และไม่สามารถใช้ความช่วยเหลือฟางหยวน เขาทําได้เพียงเฝ้ามองฟงจิวเก้อและเทพธิดาคือเว่ยโจมตีค่ายกลวิญญาณอมตะของพวกเขาโดยไม่สามารถทําสิ่งใด

จิตวิญญาณแผ่นดินหลางหยารีบติดต่อผู้อมตะเผ่ามนุษย์หิน “เร็วเข้า! ปล่อยมังกรหิน แรกกําเนิดออกมา!”

“โฮก…” เสียงมังกรดังขึ้นพร้อมกับร่างอันใหญ่โตที่ปรากฏต่อหน้าทุกคน

มังกรหินแรกกําเนิด!

ร่างกายของมันถูกสร้างขึ้นจากหินและเต็มไปด้วยร่องรอยของพลังงานแห่งเต๋าบนเส้นทางแห่งปฐพี ร่างของมันทั้งหนักและหนา เขี้ยวมังกรของมันคมเหมือนหินงอกหินย้อยความใหญ่โตของมันเป็นสิ่งที่น่าประทับใจมาก

มังกรหินแรกกําเนิดอาจดูเหมือนเป็นสิ่งมีชีวิตที่เคลื่อนไหวได้ช้า แต่ในความเป็นจริงมันสามารถบินขึ้นสู่ท้องฟ้าได้อย่างรวดเร็วและสร้างเงาขนาดใหญ่ขึ้นบนพื้น

สี่ผู้อมตะจากวังสวรรค์ที่อยู่ภายใต้เงาดําเงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจ

“ผู้ใดจะคิดว่าแดนศักดิ์สิทธิ์หลางหยาจะมีมังกรหินแรกกําเนิดซ่อนอยู่!” ฟงจิวเก้อถอนหายใจ

เทพธิดาอเว่ยยิ้ม “มันไม่ได้อยู่ในแดนศักดิ์สิทธิ์หลางหยา มันน่าจะมาจากเผ่ามนุษย์หิน”

ในฐานะผู้เชี่ยวชาญบนเส้นทางแห่งปัญญาที่ยิ่งใหญ่ เทพธิดาจ๋อเว่ยสามารถอนุมานความจริงได้ทันที

“ให้ข้าทําลายมังกรหินแรกกําเนิดตัวนี้!” จักรพรรดินีอสูรสายฟ้าเลียริมฝีปากขณะที่เจตจํานงแห่งการต่อสู้ของนางพุ่งสูงขึ้น

“ไม่จําเป็น!” เฉินอี้กล่าวก่อนจะชี้นิ้วออกไปโดยใช้ท่าเดิม

ท่าไม้ตายอมตะโซ่เถาวัลย์!

เถาวัลย์แผ่ขยายออกไปมัดร่างมังกรหินเอาไว้ แต่ในขณะที่มันถูกพันธนาการ มันก็ยังพุ่งเข้าไปหาผู้อมตะภาคกลางทั้งสี่

ผู้อมตะทั้งสี่หลบออกไปขณะที่มังกรหินพุ่งกระแทกพื้น หลังจากนั้นเฉินอี้ก็ใช้ท่าไม้ตายอมตะเรือนจําต้นไม้บรรพกาลอีกครั้งเพื่อกักขังมันไว้ภายใน

“นี่เป็นไปได้อย่างไร?” ผู้อมตะเผ่ามนุษย์กลายพันธุ์รู้สึกประหลาดใจและผิดหวังมาก

กระทั่งจิตวิญญาณแผ่นดินหลางหยายังต้องสูดหายใจลึกและรู้สึกหนาวเย็นไปถึงแกนกระดูก

มังกรหินแรกกําเนิดที่พวกเขาต้องการพึ่งพากลับถูกกําจัดอย่างง่ายดายโดยเฉินอี้เพียงลําพัง

ด้านเทพธิดาจ่อเว่ยและฟงจิวเก้อ พวกเขากําลังปราบปรามค่ายกลวิญญาณอมตะ

สําหรับจักรพรรดินีอสูรสายฟ้า นางยังไม่ได้ทําสิ่งใดเลย

การแสดงออกของฟางหยวนกลายเป็นน่าเกลียด แต่เขาไม่รู้สึกแปลกใจมากนัก

“มังกรหินแรกกําเนิดมีจุดเด่นในด้านการป้องกัน เมื่อมันได้รับบาดเจ็บ ผู้อมตะเผ่ามนุษย์ นจะเสียสละตนเองเพื่อรักษามันไว้”

เมื่อผู้อมตะได้รับบาดเจ็บ การรักษาพวกเขาเป็นเรื่องที่ยากลําบาก ยิ่งระดับการบ่มเพาะสูงเท่าใดการรักษาก็ยิ่งยากลําบากมากเท่านั้น

สําหรับผู้อมตะระดับแปด หากพวกเขาได้รับบาดเจ็บ พวกเขาต้องให้ความสําคัญกับมันและรักษาตนเองโดยไม่สามารถแบ่งความสนใจไปกับสิ่งอื่นแต่วิธีการรักษามังกรหินสามารถทําได้ระหว่างการต่อสู้ นี้เป็นสิ่งที่ทําให้คู่ต่อสู้ของมันรู้สึกปวดหัว

มังกรหินมีชื่อเสียงด้วยเหตุนี้

แต่วันนี้แตกต่างออกไป เพราะคู่ต่อสู้ของมันคือผู้อมตะระดับแปดของวังสวรรค์ เฉินอี้! 

ประการแรก วังสวรรค์ปราบปรามและกําจัดผู้อมตะเผ่ามนุษย์กลายพันธุ์มาตลอด ด้วยรากฐานดังกล่าว พวกเขาจึงคุ้นเคยกับมังกรหินของเผ่ามนุษย์หินเป็นอย่างดี

ประการที่สอง มังกรหินแรกกําเนิดตัวนี้ไม่มีวิญญาณอมตะระดับแปดในการครอบครองขณะที่เฉินอี้สามารถใช้ท่าไม้ตายอมตะระดับแปดและมีวิธีต่อสู้ที่เหมาะสม สิ่งนี้นําไปสู่ความได้เปรียบที่ยิ่งใหญ่และทําให้มังกรหินแรกกําเนิดกลายเป็นไร้ประโยชน์ไปอย่างสมบูรณ์

สุดท้าย ท่าไม้ตายอมตะของเฉินอี้ไม่ใช่ท่าไม้ตายอมตะทั่วไปโดยเฉพาะเรือนจําต้นไม้บรรพกาลที่ไม่เกรงกลัวต่อท่าไม้ตายอมตะของศัตรู นี่เป็นเรื่องยากที่จะกําจัด

ไม่ใช่เรื่องแปลกที่มังกรหินแรกกําเนิดจะถูกกําหราบโดยเฉินอี้

ยิ่งมันพยายามดิ้นรนเท่าใด มันก็ยิ่งถูกผูกมัดเท่านั้น โดยปราศจากความช่วยเหลือจากภายนอก มันจะไม่สามารถปลดปล่อยตนเองออกมาจากโซเถาวัลย์และแน่นอนว่ายังมีเรือนจําต้นไม้บรรพกาลอยู่อีกชั้น

“มนุษย์ขนเราต้องพึ่งพาตนเอง!” จิตวิญญาณแผ่นดินหลางหยาตะโกนเมื่อเขาเห็นจุดอ่อนของเรือนจําต้นไม้บรรพกาลและเริ่มทําลายมัน

“สมกับเป็นค่ายกลวิญญาณรูปแบบการต่อสู้โบราณยักษ์สวรรค์” เฉินอี้เผยรอยยิ้มและพิ่มทํา “แต่อย่าคิดว่าจะสามารถทําลายเรือนจําต้นไม้บรรพกาลของข้าได้โดยง่าย”

การเคลื่อนไหวของยักษ์สวรรค์หยุดลงอย่างกะทันหัน

จิตวิญญาณแผ่นดินหลางหยากลายเป็นผืนงง เขาหันกลับหลังและพบมือที่เกิดจากกิ่งไม้จับขาของยักษ์สวรรค์เอาไว้

“มันคือสิ่งใด?” ยักษ์สวรรค์ฟาดฝ่ามือทั้งสองข้างลงไปเหมือนขวาน

มือไม้ถูกแยกออกโดยขวานยักษ์

ยักษ์สวรรค์ต้องการโจมตีมันอีกครั้งแต่ในจังหวะนี้มนุษย์พฤกษาก็โผล่ขึ้นมาจากใต้ดินและพุ่งเข้าโจมตีหน้าอกของยักษ์สวรรค์และส่งมันล้มลงบนพื้นในครั้งเดียว

ผู้อมตะของนิกายหลางหยาพยายามบังคับยักษ์สวรรค์ให้ยืนขึ้น แต่มนุษย์พฤกษากลับโจมตีอย่างต่อเนื่องมันกระโดดขึ้นสู่อากาศก่อนจะพุ่งลงไปกระแทกยักษสวรรค์อีกครั้ง

ภายใต้แรงกดดันมหาศาล ผู้อมตะเผ่ามนุษยขนทําเรื่องผิดพลาดโดยการใช้ท่าไม้ตายอมตะกับมนุษย์พฤกษา

อาการบาดเจ็บของมนุษย์พฤกษาถูกเยียวยาและกลายเป็นแข็งแกร่งยิ่งกว่าเดิม ตอนนี้ร่างกายของมันขยายใหญ่ขึ้นจนมีขนาดเท่ากับยักษ์สวรรค์เรียบร้อยแล้ว

เฉินอี้เผยรอยยิ้มพึงพอใจนี่คือท่าไม้ตายอมตะของเขา หุ่นเชิดต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ มันเป็นท่าไม้ ตายต่อเนื่องจากเรือนจําต้นไม้บรรพกาลและมีเพียงการโจมตีทางกายภาพเท่านั้นที่จะส่งผลต่อมัน

“นี่คือพลังแห่งมรดกที่แท้จริงของเทพอมตะบัวสวรรค์!” ดวงตาของจักรพรรดินีอสูรสายฟ้าส่องประกายขึ้น

เฉินอี้แสดงความสามารถอันยิ่งใหญ่ออกมาในครั้งนี้ เขากําหราบทั้งยักษ์สวรรค์และมังกรหินแรกกําเนิดด้วยตัวเขาเพียงผู้เดียว

นี่คือพลังที่แท้จริงของเขา ในฐานะผู้อาวุโสสูงสุดลําดับที่หนึ่งของนิกายบัวสวรรค์และผู้สืบทอดมรดกที่แท้จริงของเทพอมตะบัวสวรรค์ แน่นอนว่าเขาย่อมต้องมีพลังการต่อสู้ที่ไม่ธรรมดา

ก่อนหน้านี้ในการต่อสู้ที่ทะเลทรายผีเขียว เขารู้สึกคับข้องใจเป็นอย่างมาก เขาต่อสู้โดยคํานึงถึงคฤหาสน์วิญญาณอมตะวังเมล็ดถั่วศักดิ์สิทธิ์และไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระในการต่อสู้ครั้งนั้นผู้อาวุโสสูงสุดลําดับที่หนึ่งของตระกูลฟางมีข้อได้เปรียบในด้านความแข็งแกร่งและเชี่ยวชาญในการต่อสู้ระยะประชิด นั่นทําให้เฉินอี้กลายเป็นฝ่ายเสียเปรียบและไม่สามารถทําสิ่งใด

อย่างไรก็ตามตอนนี้เฉินอี้สามารถปลดปล่อยพลังอํานาจที่แท้จริงของเขาออกมา แม้เขาจะยังไม่ได้ใช้ต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์แห่งชะตากรรมที่เป็นไพ่ตายของเขา แต่เขาก็สามารถกําหราบยักษ์สวรรค์และมังกรหินแรกกําเนิดได้อย่างสมบูรณ์