Reverend Insanity เทพปีศาจหวนคืน - บทที่ 1619 ข้าไม่เชื่อ

เทพปีศาจหวนคืน บทที่ 1619 ข้าไม่เชื่อ

 

แสงที่งดงามค่อยๆเลือนหายไปจากห้องหิน ฟงจินฮวงมองไปข้างหน้าโดยไม่กระพริบตา

 

ก้อนแสงคล้ายรังไหมขนาดเท่าโม่หินลอยอยู่ด้านหน้านางอย่างเงียบๆ

 

“ขั้นสุดท้าย” ฟงจินฮวงสูดหายใจลึก

 

นางยกฝ่ามือทั้งสองข้างขึ้นและปล่อยแสงสว่างไสวไปทั่วห้อง

 

หากปรมจารย์บนเส้นทางแห่งการหลอมรวมเห็นสิ่งนี้ พวกเขาจะแสดงออกอย่างเคร่งขรึม

 

ตอนนี้ฟงจินฮวงเป็นปรมาจารย์เอกบนเส้นทางแห่งการหลอมรวม ไม่ใช่เรื่องแปลกที่นางจะมี ทักษะที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้

 

สิ่งที่ฟงจินฮวงใช้คือทักษะการหลอมรวมคู่โลหะและไฟ นางค้นพบว่าวิธีนี้เหมาะสมกับนางมากที่สุด

 

“บึ้ม!”

 

หลังจากไม่นานเสียงระเบิดก็ดังขึ้นขณะที่รังไหมแสงหดตัวลงอย่างรวดเร็ว

 

พื้นผิวของรังไหมแสงค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีน้ําเงินเข้มที่ดูมันวาวราวกับโลหะ

 

ในที่สุดข้าก็ประสบความสําเร็จหลังจากล้มเหลวมาหลายครั้ง! ดวงตาของฟงจินฮวงส่องประกายขึ้นด้วยความยินดี

 

วิญญาณระดับห้าก่อตัวขึ้นแต่มันยังต้องได้รับการจัดการอย่างเหมาะสมต่อไป

 

ฟงจินฮวงเปิดปากและส่งลมหายใจอันเย็นเยียบออกไปอย่างระมัดระวัง

 

ลมเย็นพัดไปที่รังไหมสีน้ําเงินและทําให้มันเกิดการสั่นสะเทือนขึ้นเล็กน้อย จากนั้นไอความร้อนก็พวยพุ่งออกมาจากรังไหมและปกคลุมห้องหินเอาไว้ทั้งหมด

 

การใช้วิธีหลอมรวมคู่โลหะและไฟทําให้เกิดผลกระทบตกค้างดังกล่าว อุณหภูมิของวิญญาณที่ถือกําเนิดขึ้นจะสูงมาก หากมันไม่ถูกทําให้เย็นลงภายในเวลาที่กําหนด แม้มันจะไม่ตาย มันก็ยังจะได้รับบาดเจ็บสาหัส

 

การหลอมรวมวิญญาณเป็นเรื่องลึกซึ้งและมีขอบเขตที่กว้างใหญ่ ทุกวิธีบนเส้นทางแห่งการหลอมรวมต่างมีข้อดีและข้อเสีย หากใช้วิธีบนเส้นทางแห่งน้ําแข็งเพื่อหลอมรวมวิญญาณดวงนี้ ผลกระทบที่ตกค้างจะไม่สามารถแก้ไขได้ด้วยอากาศเย็นแต่ต้องได้รับความอบอุ่นเป็นระยะเวลาหนึ่ง

 

ฟงจินฮวงหยุดมือและค่อยๆลุกขึ้นจากเบาะรองนั่ง

 

วิญญาณระดับห้าลอยอยู่บนฝ่ามือของนาง นางทดสอบมันอย่างระมัดระวังก่อนที่นางจะเผยรอยยิ้มสดใสออกมา

 

นางเดินออกจากห้องลับที่อยู่ในถ้ํา

 

ทันทีที่นางเปิดประตู เสียงน้ําตก เสียงนก และเสียงใบไม้ก็ดังเข้าหูของนางทันที

 

นอกห้องลับอันเงียบสงบเต็มไปด้วยชีวิต

 

ภูเขาที่อุดมสมบูรณ์ เสียงนกร้อง กลิ่นหอมของดอกไม้ แสงแดด ทุกอย่างงดงามและสงบสุข ฟงจินฮวงกวาดตามองไปรอบๆและเห็นราชันมังกรนั่งอยู่บนหินก้อนใหญ่ริมน้ําตก

 

“ท่านอาจารย์ ดูนี่ ข้าประสบความสําเร็จในการหลอมรวมวิญญาณหมอนแห่งความฝันแล้ว” ฟงจินฮวงถือวิญญาณระดับห้าวิ่งเข้าไปหาราชันมังกรและกล่าวด้วยรอยยิ้ม

 

ราชันมังกรค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นและชําเลืองมองวิญญาณหมอนแห่งความฝันก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย “ไม่เลว”

 

ฟงจินฮวงขมวดคิ้ว “แค่ไม่เลวนั้นหรือ? ท่านอาจารย์ ท่านไม่รู้ว่าข้าล้มเหลวกี่ครั้งก่อนจะประสบความสําเร็จ ด้วยวิญญาณหมอนแห่งความฝัน ผู้ใช้วิญญาณระดับมนุษย์จะสามารถเข้าสู่อาณาจักรแห่งความฝันหากพวกเขานอนอยู่บนหมอนใบนี้ สิ่งนี้จะช่วยนิกายคฤหาสน์วิญญาณและภาคกลางได้มาก”

 

ตั้งแต่ฟงจินฮวงกลายเป็นศิษย์ของราชันมังกร นางอุทิศตนให้กับการฝึกฝนขณะที่ราชันมังกร ไม่ได้สอนสิ่งใดนางแม้แต่น้อย เขาเพียงบอกเล่าเกี่ยวกับสถานการณ์ของโลกใบนี้และประสบการณ์ของเขาเพื่อขยายวิสัยทัศน์ของนางเท่านั้น

 

ด้วยการดูแลอย่างพิถีพิถันของราชันมังกร ฟงจินฮวงไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ตอนนี้นางมีวิสัยทัศน์ในเชิงกลยุทธ์และสามารถมองภาพรวม

 

วิญญาณหมอนแห่งความฝันของฟงจินฮวงดูค่อนข้างธรรมดา แต่เนื่องจากมันเป็นวิญญาณระดับมนุษย์และสามารถใช้ได้กับผู้ใช้วิญญาณระดับมนุษย์ ตราบเท่าที่มันถูกผลิตขึ้นมาเป็นจํานวนมาก ผู้ใช้วิญญาณของภาคกลางจะสามารถเข้าสู่อาณาจักรแห่งความฝันของตนเองและเก็บเกี่ยวทรัพยากรบนเส้นทางแห่งความฝัน นั้นจะทําให้ภาคกลางได้เปรียบในช่วงเริ่มต้นของยุคที่ยิ่งใหญ่

 

วิญญาณดวงนี้สามารถยกระดับแผนการเชิงยุทธศาสตร์ของภาคกลาง ความสําคัญของมันจึงไม่ธรรมดา

 

อย่างไรก็ตามราชันมังกรกลับไม่แปลกใจ “เป็นเรื่องธรรมดาที่เจ้าจะประสบความสําเร็จเช่นนี้ ฮวงเอ๋อ เจ้าคือเทพอมตะแห่งความฝันในอนาคต”

 

ก่อนราชันมังกรจะกล่าวจบประโยค ฟงจินฮวงก็ขัดจังหวะด้วยความไม่พอใจ “เอาล่ะ เข้าใจแล้ว ท่านกําลังจะบอกข้าอีกครั้งว่าข้าได้รับความสําเร็จทั้งหมดนี้เพียงเพราะข้าคือเทพอมตะแห่งความฝันในอนาคตใช่หรือไม่?”

 

ราชันมังกรหัวเราะและเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “ฮวงเอ๋อ เจ้าเชื่อในโชคชะตาหรือไม่?”

 

ฟงจินฮวงขมวดคิ้ว “ท่านอาจารย์กําลังกล่าวถึงวิญญาณชะตากรรมงั้นหรือ?”

 

ราชันมังกรพยักหน้า “ถูกต้อง มันเป็นวิญญาณชะตากรรมที่ถูกบันทึกไว้ในตํานานมนุษย์คนแรกและเป็นวิญญาณชะตากรรมที่วังสวรรค์กําลังซ่อมแซม”

 

ตํานานกล่าวว่ามนุษย์คนแรกทุ่มเทความพยายามอย่างมากและกระทั่งเสียสละสองมือของตนเองเพื่อหลอมรวมวิญญาณความมั่งคั่งก่อนจะประสบความสําเร็จในที่สุด

 

เขานําบุตรชายเยี่ยนฮวงเล่ยชื่อและบุตรสาวหว่านจินเมี่ยวฮวาไปที่บ้านของมนุษย์วิหค

 

แต่น่าแปลกที่มนุษย์วิหคทั้งหมดหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

 

“เกิดสิ่งใดขึ้น?” มนุษย์คนแรกมึนงง

 

“นั่นเป็นเพราะข้ามาที่นี่ พวกเขากลัวข้าและวิ่งหนีไป” แมงมุมลายขาวดําเดินตรงเข้ามาหามนุษย์คนแรกอย่างสบายอารมณ์

 

“เจ้าคือ?” มนุษย์คนแรกถาม

 

แมงมุมขาวดํายิ้ม “มนุษย์ เจ้าเคยเดินผ่านเส้นทางที่ข้าสร้างขึ้นหลังประตูแห่งชีวิตและความตาย เจ้ายังไม่รู้อีกงั้นหรือว่าข้าคือผู้ใด? ข้าคือวิญญาณชะตากรรม”

 

หว่านจินเมี่ยวฮวากล่าว “วิญญาณชะตากรรม เจ้ามีขนาดเท่าฝ่ามือของข้า เหตุใดมนุษย์วิหคถึงกลัวเจ้า?”

 

วิญญาณชะตากรรมหัวเราะคิกคัก “เพราะพวกเขาแสวงหาอิสรภาพ แต่ชะตากรรมผูกมัดและกักขังพวกเขา”

 

เยี่ยนฮวงเล่ยชื่อพึมพํา “ดังนั้นความตั้งใจของเจ้าก็เหมือนกับพวกเรา เจ้าล้มเหลวและไม่สามารถจับมนุษย์วิหค นอกจากนั้นเจ้ายังขัดขวางพวกเรา”

 

วิญญาณชะตากรรมหัวเราะเสียงดัง “ผู้ใดบอกว่าข้าล้มเหลว? มนุษย์วิหคไล่ล่าอิสรภาพแต่พวกเขาจะรู้สิ่งใด การหลบหนีของพวกเขาอยู่ในระดับผิวเผินเท่านั้น ข้าผูกมัดพวกเขาไว้แล้ว เส้นทางสู่อิสรภาพของพวกเขาถูกจัดเตรียมไว้โดยข้าทั้งหมด แต่พวกเขาคิดว่าพวกเขาประสบความสําเร็จ พวกเขาไม่รู้สิ่งใดเลย เช่นเดียวกับพวกเจ้าลองมองดูตัวเอง”

 

มนุษย์คนแรก หว่านจินเสี่ยวฮวา และเยี่ยนฮวงเล่ยชื่อก้นหน้ามองร่างกายของตนเอง

 

พวกเขาเห็นใยแมงมุมสีขาวติดอยู่ที่แขนขาและลําตัว

 

พวกเขายังค้นพบว่าไม่ใช่เพียงพวกเขาแต่กระทั่งดอกไม้ใบหญ้า หิน น้ํา ทุกสิ่งถูกผูกมัดด้วยใยแมงมุม

 

ใยแมงมุมเหล่านั้นเชื่อมต่อกันและขยายออกไปอย่างไม่รู้สิ้นสุด

 

“นี่คือใยขอข้า มันเรียกว่าใยครอบปฐพี ทุกสิ่งบนโลกใบนี้ถูกผูกไว้ด้วยใยนี้เพื่อจัดระ เบียบ ทุกคนที่พวกเจ้าพบและทุกสิ่งที่เกิดขึ้นล้วนถูกควบคุมโดยข้าทั้งหมด” วิญญาณชะตากรรมกล่าว

 

มนุษย์คนแรกและลูกๆของเขารู้สึกหนาวสั่นอยู่ภายในใจและเริ่มดิ้นรนต่อสู้

 

วิญญาณชะตากรรมยิ้ม “ไร้ประโยชน์ พวกเจ้าหนีไม่พ้น ชะตากรรมไม่สามารถเปลี่ยนแปลง”

 

มนุษย์คนแรกมองวิญญาณชะตากรรมด้วยความโกรธ “วิญญาณชะตากรรม เหตุใดเจ้าต้องจัดการและล้อเล่นกับพวกเรา จากสิ่งที่เจ้ากล่าว ความยากลําบากและโชคร้ายทั้งหมดที่ข้าพบคือ การกระทําของเจ้าทั้งหมด การสูญเสียลูกๆของข้าก็เป็นเพราะเจ้าเช่นกัน!”

 

วิญญาณชะตากรรมกล่าวอย่างสงบ “มนุษย์ ข้ารู้ว่าเจ้าต้องการช่วยบุตรชายคนโตหยางเมิ้ง แต่เขาตายไปแล้ว ความตายเป็นชะตากรรมที่จําเป็นสําหรับมนุษย์ เจ้าไม่สามารถช่วยเขา นอกจากนั้นเจ้ายังต้องการพึ่งพาวิญญาณความมั่งคั่งเพื่อช่วยบุตรสาวเสิ้นไห่หลุนฮุย นั่นเป็นไปไม่ได้เช่นกัน”

 

ด้วยความตั้งใจของวิญญาณชะตากรรม ใยแมงมุมดึงวิญญาณความมั่งคั่งของมนุษย์คนแรกไปอยู่ด้านหน้ามัน

 

“ปล่อยมัน นั่นเป็นวิญญาณของเรา!” เยี่ยนฮวงเล่ยชื่อตะโกน

 

ดวงตาของหว่านจินเมี่ยวฮวากลายเป็นสีแดงและเริ่มสะอื้นให้ “ท่านพ่อสละมือของท่านเพื่อหลอมรวมวิญญาณความมั่งคั่ง กล้าดีอย่างไรถึงนํามันไป!?”

 

มนุษย์คนแรกดิ้นรนแต่ใยแมงมุมกลับยิ่งมัดแน่น

 

วิญญาณชะตากรรมหัวเราะ “ชีวิตและความตายถูกกําหนดโดยโชคชะตา ความเจริญรุ่งเรืองขึ้นอยู่กับสวรรค์ มนุษย์ เจ้าถูกลิขิตให้เป็นคนจนต่ําต้อย ถูกทรมาน และอับอายจนกลาย เป็นบ้า สุดท้ายเจ้าจะตาย แม้เจ้าจะหล่อเหลาและมั่งคั่ง เจ้าก็ไม่สามารถเพลิดเพลินกับมัน หากเจ้าถูกลิขิตให้เป็นคนจน แม้เจ้าจะขุดทองคําขึ้นมา มันก็จะกลายเป็นทองแดง หากเจ้าถูกลิขิตให้เป็นคนรวย แม้เจ้าจะหยิบกระดาษขึ้นมา มันก็จะกลายเป็นผ้าไหมชั้นดี ทุกอย่างอยู่ภายใต้การควบคุมของข้า”

 

มนุษย์คนแรก เยี่ยนฮวงเล่ยชื่อ และหว่านจินเมี่ยวฮวาเริ่มสาปแช่งวิญญาณชะตากรรมด้วยความโกรธ

 

วิญญาณชะตากรรมไม่รู้สึกใดๆ มันยังไร้กังวลและผ่อนคลายมาก “หลายคนสาปแช่งข้า แต่แล้วอย่างไร? มนุษย์ ไม่ว่าเจ้าจะสาปแช่งข้าอย่างไร มันก็ไม่มีสิ่งใดเปลี่ยนแปลง”

 

ทันใดนั้นวิญญาณชะตากรรมก็ขยับใยแมงมุมและส่งเยี่ยนฮวงเล่ยชื่อกับหว่านจินเมี่ยวฮวาบินออกไปก่อนจะหายไปจากมุมมองสายตาของมนุษย์คนแรก

 

“ลูกๆของข้า!” มนุษย์คนแรกกรีดร้อง

 

วิญญาณชะตากรรมกล่าวอย่างเย็นชา “มนุษย์ อย่าโทษข้า นี่คือชะตากรรมของเจ้า ไม่เพียงเจ้า ความเหงาเป็นชะตากรรมของทุกคน แม้พวกเขาจะเป็นลูกของเจ้า พวกเขาก็ไม่สามารถอยู่กับเจ้าตลอดชีวิตและจะจากไปในที่สุด การพบกันของทุกคนเป็นเพียงเรื่องชั่วคราว การพลัดพรากเป็นเรื่องปกติ”

 

อย่างไรก็ตามมนุษย์คนแรกยังดิ้นรนต่อสู้ แต่ยิ่งเขาดิ้นรนมากเท่าใด ใยแมงมุมก็ยิ่งรัดเขาแน่นมากเท่านั้น

 

มนุษย์คนแรกรู้สึกกดดันมากขึ้นเรื่อยๆ และเริ่มรู้สึกหายใจไม่ออก

 

เขาหอบหายใจอย่างหนักหน่วงและค่อยๆหมดแรงต่อสู้

 

มนุษย์คนแรกเริ่มหลั่งน้ําตา “เหตุใดชะตากรรมของข้าจึงน่าสงสารนัก!?”

 

วิญญาณชะตากรรมเงียบ

 

แต่ในจังหวะนี้มีเสียงสายหนึ่งดังขึ้นในใจของมนุษย์คนแรก มันคือวิญญาณตัวตน “มนุษย์ จงเชื่อในความแข็งแกร่งของตนเองแทนที่จะโทษชะตากรรม!”

 

มนุษย์คนแรกหยุดร้องไห้และตระหนักได้ทันที “ถูกต้อง แม้ข้าจะไม่มีวิญญาณความแข็งแกร่ง แต่วิญญาณตัวตนยังได้รับพลังจากวิญญาณความแข็งแกร่ง ข้ามีความแข็งแกร่งของตนเอง วิญญาณตัวตน ข้าสามารถพึ่งพาเพียงเจ้าเท่านั้น!”

 

วิญญาณตัวตนระเบิดแสงระยิบระยับออกมาและพยายามทําลายใยแมงมุม

 

ใยแมงมุมบางเส้นขาดแต่เส้นอื่นกลับผูกมัดมนุษย์คนแรกแน่นขึ้น

 

“ความแข็งแกร่งของตนเองยังไม่เพียงพองั้นหรือ?” มนุษย์คนแรกกังวล “ถูกต้อง วิญญาณตัวตน เจ้าเคยกัดวิญญาณแห่งความรัก หากความแข็งแกร่งไม่เพียงพอ เราจะพึ่งพาความรัก!”

 

จากนั้นวิญญาณตัวตนก็ระเบิดแสงที่อ่อนโยนออกมาและพยายามทําลายใยแมงมุมอีกครั้ง แต่ผลลัพธ์ยังเหมือนเดิม

 

วิญญาณชะตากรรมกล่าว “มนุษย์ เหตุใดเจ้ายังไม่เข้าใจ? ความรักคือชะตากรรม ข้าทําให้หยางเมิ้งตกหลุมรักอวี๋หยินฮวง ข้าจัดการให้มนุษย์หินตกหลุมรักนาง ข้ายังจัดการวิญญาณความสําเร็จและวิญญาณความล้มเหลว สุดท้ายพวกเขาก็ตายด้วยเหตุนี้”

 

“ไม่!” มนุษย์คนแรกกรีดร้อง

 

วิญญาณชะตากรรมเงียบ

 

มนุษย์คนแรกค่อยๆหมดแรงที่จะร้องไห้ เขาพึมพําอย่างไร้เรี่ยวแรง “ข้าเข้าใจแล้ว ข้ารู้แล้วว่าเหตุใดมนุษย์วิหคจึงแสวงหาอิสรภาพ”

 

วิญญาณชะตากรรมยิ้ม “มนุษย์ เจ้าต้องการแสวงหาอิสรภาพด้วยงั้นหรือ?”

 

มนุษย์คนแรกพยักหน้า “ถูกต้อง หากข้ามีอิสระ ข้าจะไม่ถูกผูกมัดโดยเจ้าอีกต่อไป”

 

วิญญาณชะตากรรมกล่าว “แต่ดูมนุษย์วิหคเหล่านั้น แม้พวกเขาจะแสวงหาอิสรภาพ แต่พวกเขาก็ยังอยู่ภายใต้การควบคุมของข้า”

 

มนุษย์คนแรกส่ายศีรษะ “อิสรภาพของข้าแตกต่างจากพวกเขา ข้าจะไล่ล่าอิสรภาพที่แท้จริง”

 

วิญญาณชะตากรรมหัวเราะเสียงดัง “อิสรภาพที่แท้จริงของคนผู้หนึ่งก็คือความวิกลจ ริต โอ้ มนุษย์ จงดูเอาเองว่าเจ้ากําลังแสวงหาสิ่งใด อิสรภาพที่แท้จริงจะนําเจ้าไปสู่ความวิกลจริต เจ้าจะเสียสติ แต่นั่นก็ยังเป็นสิ่งที่ข้าเตรียมไว้ให้เจ้า”

 

“ไม่ ข้าไม่เชื่อเจ้า! ข้าจะใช้ความแข็งแกร่งและสติปัญาของตนเองเพื่อให้ได้รับอิสรภาพ ข้าไม่เชื่อคําพูดของเจ้า ข้าจะหลบหนีจากการควบคุมของเจ้า!” มนุษย์คนแรกโต้แย้ง

 

เสียงหัวเราะของวิญญาณชะตากรรมดังขึ้นไปอีก “โอ้ มนุษย์ เจ้าบ้าไปแล้ว เจ้าบ้าไปแล้ว จริงๆ เจ้าลืมแล้วงั้นหรือว่าวิญญาณตัวตนกัดวิญญาณความแข็งแกร่งและวิญญาณแห่งความรัก ดังนั้นเจ้าจึงมีเพียงความแข็งแกร่งของตนเองและความรักของตนเองแต่ไม่มีสติปัญญาของตนเอง โอ้ มนุษย์ เมื่อเจ้าคิดว่าเจ้าฉลาด มันจะเป็นสัญญาว่าเจ้ากําลังจะเป็นบ้า”

 

“ฮ่าฮ่าฮ่า” มนุษย์คนแรกหัวเราะ “ข้าไม่เชื่อเจ้า โอ้ วิญญาณชะตากรรม ข้าไม่เชื่อเจ้า ข้าไม่เชื่อว่ามีโชคชะตาอยู่บนโลกใบนี้!

 

วิญญาณชะตากรรมเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะเปิดปากกล่าวอีกครั้ง “แม้เจ้าจะไม่เชื่อ ข้าก็ยังมีอยู่”

 

มนุษย์คนแรกโต้ตอบ “ไม่ นั่นไม่เป็นความจริง เมื่อข้าหยุดเชื่อในตัวเจ้า การคงอยู่ของเจ้าจะถูกทําลาย ข้าปฏิเสธที่จะเชื่อในโชคชะตา ดังนั้นโชคชะตาจะไม่มีอยู่! ฮ่าฮ่าฮ่า”

 

วิญญาณชะตากรรมส่ายศีรษะและถอนหายใจ “น่าเสียดาย มนุษย์ เจ้าบ้าไปแล้วจริงๆ” 

 

มนุษย์คนแรกเกาศรษะและผิวหนังของตน น้ําตาและน้ํามูกของเขาผสมปนกัน เขาดิ้นรนและคุกเข่าลงบนพื้นก่อนจะกลิ้งไปมา

 

ดังคําประกาศของวิญญาณชะตากรรม มนุษย์คนแรกบ้าไปแล้ว

 

….

 

เป็นเพียงเวลานี้ที่ฉากในอดีตปรากฏขึ้นใจในของราชันมังกร

 

หนึ่งล้านปีก่อน

 

“เจ้าเชื่อในโชคชะตาหรือไม่?” ราชันมังกรยืนมองศิษย์ของเขาด้วยสายตาที่อบอุ่น

 

ศิษย์ของเขาเป็นเด็กหนุ่มที่หล่อเหล่า ดวงตาสดใส เส้นผมสีดํายาวลงมาถึงเอว และมีปานรูปดอกบัวสีแดงอยู่กลางหน้าผาก

 

ราชันมังกรกล่าวต่อ “บัวแดง เจ้าคือเทพอมตะในอนาคต เจ้าจะนําเผ่าพันธุ์มนุษย์ก้าวขึ้นสู่จุดสุงสุด เจ้าจะประสบความสําเร็จอย่างแน่นอน เจ้าจะหลอมรวมวิญญาณและสร้างทักษะของตนเอง เจ้าจะกลายเป็นความภาคภูมิใจของบิดามารดา เจ้าจะเป็นผู้ปกครองโลกใบนี้ ชื่อของเจ้าจะถูกบันทึกไว้ในประวัติศาสตร์ เจ้าจะเป็นผู้นําของวังสวรรค์และนําพรมาสู่สิ่งมีชีวิตทั้งหมด เจ้าจะส่องประกายเจิดจ้าตลอดกาล”

 

เด็กหนุ่มบัวแดงกระพริบตาก่อนจะเผยรอยยิ้มกว้าง “ดูเหมือนจะไม่มีสิ่งใดเลวร้าย เช่นนั้นข้าจะเชื่อในโชคชะตา!”

 

ราชันมังกรกลับสู่โลกแห่งความจริงหลังจากมีนงงเล็กน้อย

 

เขามองฟงจินฮวงและกล่าวอย่างเคร่งขรึม “ฮวงเอ๋อ เจ้าต้องตระหนักว่าเจ้าคือเทพอมตะแห่งความฝันในอนาคต เจ้าจะสร้างเส้นทางแห่งความฝันและปกครองโลกใบนี้ เจ้าจะส่องประกายเจิดจ้าและนําเผ่าพันธุ์มนุษย์ก้าวขึ้นสู่จุดสูงสุด อย่ากังวล อย่าลังเล ใช้ความสําเร็จแต่ละก้าวเพื่อเดินไปข้างหน้าอย่างไม่ย่อท้อจนกว่าจะถึงจุดสูงสุดของโลกใบนี้!”

 

ดวงตาของฟงจินฮวงส่องประกายขึ้น นางเผยรอยยิ้มงดงาม

 

ราชันมังกรยิ้มตอบ

 

ฟงจินฮวงกล่าว “หากทั้งหมดนี้ถูกกําหนดโดยโชคชะตาข้าไม่เชื่อในโชคชะตา!”

 

“อันใด!?” รอยยิ้มของราชันมังกรหายไปจากใบหน้าของเขาทันที