Reverend Insanity เทพปีศาจหวนคืน - บทที่ 1941 ชีวิตที่ดี

สนามรบเมืองจักรพรรดิ

ฝุ่นควันลอยคละคลุ้ง แผ่นดินแตกแยก ร่องลึกขนาดใหญ่ขยายตัวออกไปข้างหน้าและกลีนกินทุกสิ่งที่กีดขวาง

เมืองจักรพรรดิกําลังพบกับการทําลายล้าง

แม่ที่นี้จะมีผู้อมตะภาคกลางปกป้องอยู่หลายคน แต่พวกเขาไม่สามารถช่วยชีวิตทุกคนในเวลาอันสั้น

ร่องลึกใต้พิภพเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ ไม่มีผู้ใดสามารถคาดเดาว่ามันจะปรากฏขึ้นที่ใดมีเพียงฟางหยวนเท่านั้นที่รู้ว่ามันจะเกิดขึ้นที่นี่ในเวลานี้

เพราะมันเคยเกิดขึ้นในชีวิตก่อนหน้า

ทุกคนตกตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น

ฝ่ายของทะเลทรายตะวันตกทั้งตกใจและมีความสุขขณะที่ฝ่ายของภาคกลางตกใจและหวาดกลัว

ในขณะที่เมืองจักรพรรดิกําลังจะถูกทําลายล้าง วังเมล็ดถั่วศักดิ์สิทธิ์ก็บินเข้าไป

“หยุดมัน!” ผู้อมตะภาคกลางตะโกนออกมาโดยไม่รู้ตัว

“ฟางตี้เฉิงจะทําสิ่งใด?” บรรพชนพันเปลี่ยนแปลงและคนอื่นๆรู้สึกประหลาดใจกับการเคลื่อนไหวของวังเมล็ดถั่วศักดิ์สิทธิ์

ในความเป็นจริงฟางตี้เฉิงที่อยู่ภายในวังเมล็ดถั่วศักดิ์สิทธิ์ก็ตกตะลึงเช่นกัน เขาไม่สามารถควบคุมวังเมล็ดถั่วศักดิ์สิทธิ์และไม่แม้แต่จะขยับร่างกาย

เป็นเพียงเวลานี้ที่ภาพวาดปรากฏขึ้นบนกําแพงของวังเมล็ดถั่วศักดิ์สิทธิ์พร้อมกับเจตจํานงของบางคน

เจตจํานงนี้อยู่ในรูปลักษณ์ของชายหนุ่มที่ดูสุภาพ เขาสวมชุดสีเขียวและผ้าคาดศีรษะสีขาว

เมื่อเห็นการปรากฏตัวนี้ ใบหน้าของฟางเฉิงกลายเป็นมืดครึม เขาตะโกน “เทพอ มตะบัวสวรรค์!”

เทพอมตะบัวสวรรค์เป็นหนึ่งในสามเทพอมตะของวังสวรรค์และเป็นผู้ก่อตั้งนิกายบัวสวรรค์

แน่นอนว่านี่คือเจตจํานงของเทพอมตะบัวสวรรค์

“บัดซบ! มันซ่อนตัวอยู่ในภาพวาด ดังนั้นข้าจึงไม่พบการคงอยู่ของมัน” ฟางตี้เฉิงเข้าใจทันที

“แต่เหตุใดข้าจึงสูญเสียการควบคุมวังเมล็ดถั่วศักดิ์สิทธิ์? ข้าถูกกักขังอยู่ที่นี่อย่างสมบูรณ์

ทันใดนั้นฟางที่เฉิงก็นึกไปถึงชิงโจว

หัวใจของเขากลายเป็นเย็นเยียบ เขาเคยคิดว่าตนเองสามารถปรับแต่งวังเมล็ดถั่วศักดิ์สิทธิ์ได้สมบูรณ์แบบแล้ว แต่ความจริงก็คือเจตจํานงของเทพอมตะบัวสวรรค์ยังเป็นเจ้าของมันมาตลอด

สิ่งนี้ถูกเก็บซ่อนไว้จากฟางตี้เฉิงตัวจริงรวมถึงร่างแยกของฟางหยวน พวกเขาไม่ตระหนักถึงมันแม้แต่น้อย

วังเมล็ดถั่วศักดิ์สิทธิ์บินลงบนพื้นกลางเมืองจักรพรรดิ

แสงสีเขียวพุ่งออกจากวังเมล็ดถั่วศักดิ์สิทธิ์ราวกับคลื่นน้ําและกลืนกินเมืองทั้งเมืองเข้าไป

ภาพวาดปรากฏขึ้นทุกหนทุกแห่ง มันเป็นฉากของเมืองจักรพรรดิที่มีผู้คนพลุกพล่าน

ผู้คนใช้ชีวิตอยู่ภายในภาพวาดอย่างมีความสุข

หลังจากทั้งหมดมันเป็นภาพวาดที่เต็มไปด้วยความลึกซึ้งบนเส้นทางมนุษย์

ท่าไม้ตายอมตะชีวิตที่ดี!

“เมืองจักรพรรดิมีการจัดเตรียมของเทพอมตะบัวสวรรค์ซ่อนอยู่งั้นหรือ?”

“เทพอมตะบัวสวรรค์เคยอาศัยอยู่ในเมืองจักรพรรดิในช่วงเวลาที่ท่านยังเป็นมนุษย์อย่าบอกข้าว่าข่าวลือเป็นความจริง?”

“เส้นทางแห่งภาพวาดช่างลึกซึ้งนัก!”

กลุ่มผู้อมตะภาคกลางรู้สึกมีความสุข

ฝ่ายของทะเลทรายตะวันตกตระหนักถึงสถานการณ์ที่เลวร้าย

วังเมล็ดถั่วศักดิ์สิทธิ์เชื่อมต่อกับเมืองจักรพรรดิอย่างสมบูรณ์ มันกลายเป็นคฤหาสน์วิญญาณอมตะขนาดมหึมาที่มีจุดศูนย์กลางคือวังเมล็ดถั่วศักดิ์สิทธิ์ขณะที่เมืองจักรพรรดิกลายเป็นอาณาเขตรอบนอกของมัน

ในจังหวะที่รอยแยกกาลังจะกลืนกินเมืองจักรพรรดิ

เมืองจักรพรรดิกลับบินขึ้นสู่ท้องฟ้า

ผู้คนจํานวนนับไม่ถ้วนที่อยู่ในเมืองโห่ร้องด้วยความยินดี

พวกเขารอดพ้นจากความตายโดยไม่คาดคิด

บางคนสะอื้นไห้ด้วยความยินดี บางคนคุกเข่าลงและทําความเคารพภาพวาด

ท่าไม้ตายอมตะชีวิตที่ดีสามารถดึงพลังของมนุษย์ไปเสริมความแข็งแกร่งให้กับตัวมันเอง

ภาพวาดสะสมพลังงานและส่งต่อให้กับวังเมล็ดถั่วศักดิ์สิทธิ์

เจตจํานงของเทพอมตะบัวสวรรค์ที่อยู่ภายในวังเมล็ดถั่วศักดิ์สิทธิ์มองไปยังฟางตี้เฉิงด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม“ฟางหยวนข้าต้องขอบคุณเจ้าที่นําวังเมล็ดถั่วศักดิ์สิทธิ์มาที่นี่และปกป้องผู้คนจากภัยพิบัติ

ทั้งหมดคือการจัดเตรียมของเทพอมตะบัวสวรรค์!

ในชีวิตก่อนหน้า วังเมล็ดถั่วศักดิ์สิทธิ์ไม่ได้ถูกนําออกมาจากตระกูลฟาง ดังนั้นเมื่องจักรพรรดิจึงถูกทําลายล้างในชีวิตนี้ร่างแยกฟางตี้เฉิงของฟางหยวนนวังเมล็ดถั่วศักดิ์สิทธิ์มายังเมืองจักรพรรดิแต่มันกลายเป็นการช่วยเหลือฝ่ายตรงข้าม

เมื่อตระหนักถึงอันตราย ฟางตี้เฉิงพยายามดิ้นรนอย่างหนัก

แต่เขาไม่สามารถขัดขึ้นและยังถูกส่งเข้าไปในภาพวาดของวังเมล็ดถั่วศักดิ์สิทธิ์โดยตรง

วิสัยทัศน์ของฟางที่เพิ่งเปลี่ยนแปลงไป ตอนนี้เขาอยู่ในภาพวาดแล้ว

มันเป็นฉากที่เขาค่อนข้างคุ้นเคยเพราะเขาเคยปลูกเมล็ดถั่วศักดิ์สิทธิ์ที่นี่

ฟางที่เฉิงพบว่าเขาสามารถเคลื่อนไหวได้อีกครั้งแต่มันยังไร้ประโยชน์ไม่ว่าเขาจะพยายามอย่างไรเขาก็ไม่สามารถหลบหนีออกจากภาพวาด

“ข้าถูกขังไว้ในภาพวาด!” ฟางตี้เฉิงคิดถึงท่านหญิงดอกไม้ในชีวิตก่อนหน้า ครั้งนั้นนางถูกขังไว้ในภาพวาดป่าไผ่บนหอคอยดวงตาสวรรค์

ฟางที่เฉิงพยายามติดต่อร่างหลักของเขา แต่เขาพบว่าเขาไม่สามารถสื่อสารกับโลกภายนอกวิธีการสื่อสารทั้งหมดของเขาไม่ได้ผล

ใจเย็นๆ ขายังมีความหวังสุดท้าย!” ฟางที่เฉิงครุ่นคิดก่อนจะกระตุ้นใช้ท่าไม้ตายอมตะต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์แห่งชะตากรรม!

โชคดีที่ท่าไม้ตายนี้ได้รับการปรับปรุงแล้ว เมื่อมันถูกกระตุ้นใช้งาน การแสดงออกของเทพอมตะบัวสวรรค์ก็เปลี่ยนแปลงไปทันที

นี่เป็นวิธีเดียวที่สามารถต่อต้านมัน กระทั่งเทพอมตะบัวสวรรค์ก็ไม่สามารถหยุดเขา

ภายนอก การแข่งขันใหญ่บนเส้นทางแห่งการหลอมรวมยังดําเนินต่อไป

การแข่งขันรอบสุดท้ายกําลังจะจบลง

“ข้าทําสําเร็จ!”

“สําเร็จแล้ว!”

หงอและเยฟานกล่าวออกมาพร้อมกัน พวกเขาหลอมรวมวิญญาณได้สําเร็จในเวลาเดียวกัน

ผู้ตัดสินต้องการตรวจสอบช่วงเวลาอย่างละเอียด แต่ในจังหวะนี้แสงสีเขียวกลับส่องประกายนบนร่างกายของเด็กหนุ่มทั้งสองและนําพวกเขาบินจากไป

แสงสีเขียวนําหงอี้และเยฟานมายังวังเมล็ดถั่วศักดิ์สิทธิ์

เมื่อเห็นคนทั้งสองมาถึง เจตจํานงของเทพอมตะบัวสวรรค์ที่กําลังกัดฟันแน่นก็ใช้พวกเขาเป็นตัวหมากเบี้ยและส่งพวกเขาเข้าไปในภาพวาดทันที

“เกิดสิ่งใดขึ้น?”

“ผู้ใดชนะ?”

หงอี้และเยี่ฟานมองหน้ากันด้วยความตกตะลึง พวกเขาอยู่ในภาพวาดที่ถูกสร้างขึ้นโดยท่าไม้ตายอมตะชีวิตที่ดี สิ่งที่พวกเขาเห็นคือเมืองที่สงบสุข

สิ่งนี้ทําให้พวกเขารู้สึกสับสนเป็นอย่างมาก

“เราอยู่ที่ใดบนโลกใบนี้?”

“ไม่มีผู้อมตะต่อสู้กันอยู่นอกเมือง เหตุใดเราไม่ได้ยินเสียงการต่อสู้เลย?”

“ข้ากําลังฝันไปหรือไม่?”

หงอี้หยิกเนื้อตัวเองและรู้สึกถึงความเจ็บปวดอย่างรุนแรงง