Reverend Insanity เทพปีศาจหวนคืน - บทที่ 1965 ฟงจิวเก้อยังเป็นฟงจิวเก้อ

บนเกาะบัวหิน หลังจากดูความทรงจําของเทพปีศาจบัวแดง ฟงจิ๋วเก้อกลับสู่โลกแห่งความเป็นจริงในที่สุด

เจตจํานงของเทพปีศาจบัวแดงกล่าวอย่างร่าเริง “นอกจากความทรงจําของข้า ข้ามีสองสิ่งที่จะมอบให้เจ้าหนึ่งคือท่าไม้ตายอมตะตัวตนในอนาคตระดับแปดอีกหนึ่งคือเคล็ดลับการหลอมรวมวิญญาณพรหมลิขิต”

เจตจํานงของเทพปีศาจบัวแดงกล่าวต่อ“ท่าไม้ตายอมตะตัวตนในอนาคตระดับแปดจะทําให้เจ้าได้รับพลังการต่อสู้ถึงระดับเก้าทันที ท้ายที่สุดเจ้าก็เป็นผู้พิทักษ์เต่ของเทพอมตะแห่งความฝันที่ถูกกําหนดไว้ล่วงหน้าผู้พิทักษ์เต่ําที่เติบโตเต็มที่จะครอบครองพลังการต่อสู้ถึงระดับเก้าท่าไม้ตายอมตะตัวตนในอนาคตจะช่วยให้เจ้าเข้าถึงสถานะในอนาคตได้ในช่วงเวลาหนึ่ง”

“สําหรับเคล็ดลับการหลอมรวมวิญญาณพรหมลิขิต แม้มันจะเป็นเคล็ดลับที่ไม่สมบูรณ์แต่มันสามารถช่วยเจ้าสร้างเพลงพรหมลิขิตมันจะกลายเป็นเพลงพรหมลิขิตของเจ้า”

“เจ้าจะประสบความสําเร็จในการสร้างเพลงพรหมลิขิตที่สมบูรณ์ในอนาคตแต่ข้าไม่สามารถมอบมันให้เจ้าได้โดยตรงเพราะวิญญาณชะตากรรมยังไม่ถูกทําลายมันไม่ยอมให้สิ่งนี้เกิดขึ้น”

“ดังนั้นข้าจึงต้องดัดแปลงเคล็ดลับการหลอมรวมวิญญาณพรหมลิขิตระดับเก๋สิ่งนี้จะเป็นตัวช่วยชั้นยอดสําหรับเจ้า เจ้าจะเข้าใจเพลงพรหมลิขิตขั้นพื้นฐาน

หัวใจของฟงจิวเก้อสั่นไหว

มรดกที่แท้จริงของเทพปีศาจบัวแดงเหมาะสมกับเขามาก เขาไม่สามารถปฏิเสธมัน

แต่เขายังไม่สูญเสียความเยือกเย็น เขาสัมผัสได้ถึงความหมายที่อยู่เบื้องหลังคํากล่าวของเทพปีศาจบัวแดง

“เพลงพรหมลิขิตขั้นพื้นฐาน?” ฟงจิ๋วเก้อถาม

เจตจํานงของเทพปีศาจุบัวแดงพยักหน้า “ถูกต้อง หลายพันปีต่อจากนี้เจ้าจะดัดแปลงเพลงพรหมลิขิตอีกหลายครั้ง ท่าไม้ตายนี้สามารถเติบโตขึ้นด้วยตัวของมันเองยิ่งผู้อมตะถูกโจมตีด้วยเพลงพรหมลิขิตมากเท่าใดมันก็ยิ่งทรงพลังมากเท่านั้นนี่เป็นท่าไม้ตายที่ยอดเยี่ยม”

“อย่างไรก็ตามข้าต้องเตือนเจ้าบางอย่าง ตราบเท่าที่วิญญาณชะตากรรมยังอยู่เพลงพรหมล์ขิตของเจ้าจะถูกระงับและปิดผนึก”

ฟงจิวเก้อส่ายศีรษะ “เทพปีศาจบัวแดง ขอบคุณสําหรับมรดกที่แท้จริง ข้าเข้าใจความหมายของท่านแท้จริงแล้วก่อนหน้านี้ฟางหยวนเคยเตือนข้าหลายครั้งแล้วแต่ข้าจะไม่ทําลายวิญญาณชะตากรรมหรือต่อต้านวังสวรรค์เพียงเพราะมรดกที่แท้จริงของท่าน”

เจตจํานงของเทพปีศาจบัวแดงเผยรอยยิ้มบาง “ข้าไม่ได้ร้องขอสิ่งใด ข้าเพียงแบ่งปันประสบการณ์ของข้าแก่เจ้า ข้ามอบพลังที่จะทําลายโชคชะตาไว้ในมือเจ้าแต่ทางเลือกเป็นของเจ้ามันขึ้นอยู่กับตัวเจ้าเองหลังจากทั้งหมดมีเพียงตัวเจ้าเองเท่านั้นที่สามารถตัดสินใจเลือกเส้นทางของตนเองถูกต้องหรือไม่?”

ฟงจิวเก้อออกจากเกาะบัวหินด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง

โชคชะตาปฏิบัติเป็นพิเศษต่อเทพปีศาจบัวแดง เขาสูญเสียพ่อแม่และคนรักแต่เขาได้รับความแข็งแกร่งและสถานะสูงสุดอย่างไรก็ตามเขาไม่เต็มใจที่จะยอมรับสิ่งนี้

มนุษย์ไม่ใช่หุ่นเชิด พวกเขามีความคิดเป็นของตนเอง

“กระทั่งเทพปีศาจบัวแดงที่ยิ่งใหญ่ยังเป็นเช่นนี้ แล้วข้าในฐานะผู้พิทักษ์เต่จะเป็นเช่นไร?”ฟงจิวเก้อคิดเกี่ยวกับตนเอง

การได้เห็นการเติบโตของฟงจินฮวงเป็นความสุขของพ่อแม่

แม้ฟงจิวเก้อจะไม่มีสถานะผู้พิทักษ์เต่ํา แล้วอย่างไร? เขาจะไม่ปกป้องบุตรสาวของตนเองงั้นหรือ?

“แต่สถานะผู้พิทักษ์เต่เป็นสิ่งที่ข้าชอบและปรารถนาอย่างแท้จริงหรือไม่?”ฟงจิวเก่อถามตัวเอง

ความจริงก็คือไม่มีผู้ใดเคยถามเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้

ไม่ว่าจะเป็นราชันมังกร ฉินติงหลิง หรือผู้อาวุโสสูงสุดลําดับที่หนึ่งของนิกายคฤหาสน์วิญญาณไม่มีผู้ใดถามเขา

ราวกับสถานะนี้คือความรุ่งโรจน์ มันเป็นเรื่องธรรมดาที่ฟงจิวเก้อควรจะยอมรับและดีใจที่ได้รับมันโดยไม่จําเป็นต้องถาม

แต่มันเป็นเช่นนั้นจริงๆหรือไม่?

ฟงจิวเก่อนึกถึงคําถามที่ลึกซึ้งกว่านั้น “ผู้คนมีชีวิตอยู่เพื่อสิ่งใด?

ปัญหานี้กว้างและลึกเกินไป คําตอบของมันจะแตกต่างกันไปในแต่ละบุคคลมนุษย์หนึ่งพันคนอาจมีค่าตอบหนึ่งพันคําตอบแท้จริงแล้วกระทั่งคนๆเดียวกันก็อาจมีค่าตอบที่แตกต่างกันในช่วงเวลาที่ต่างออกไป

ฟงจิ๋วเก้อไม่สามารถตอบคําถามนี้

เขาทําได้เพียงถอยหลังและถามตัวเองอย่างจริงใจ “ข้ามีชีวิตอยู่เพื่อสิ่งใด?”

ฟงจิวเก่อนึกย้อนกลับไปถึงประสบการณ์ชีวิตของเขา

เขาชอบดนตรีและเสียงเพลงมาตั้งแต่เด็ก เขาไม่ลังเลที่จะบ่มเพาะบนเส้นทางแห่งเสียง

ตั้งแต่เริ่มบ่มเพาะ เขาต้องการสร้างเพลงเก่าเพลงเพื่อสะท้อนถึงสิ่งมีชีวิตทั้งหมดและสวรรค์พิภพ

เขาพบการเผชิญหน้าโดยบังเอิญในหุบเขา เขาได้รับมรดกที่ถูกทิ้งไว้โดยผู้เชี่ยวชาญที่ยิ่งใหญ่บนเส้นทางแห่งเสียง ผู้อมตะมิติเสียง

เขาปิดประตูฝึกตนและบ่มเพาะอย่างเงียๆเพียงล่าฟัง เขาไม่เคยรู้สึกเหงาเขาหมกมุ่นอยู่กับความสุขแห่งเสียงดนตรี เขาฝึกฝนและใช้ชีวิตทุกวันอย่างเต็มอิ่มอยู่ในหุบเขา เขาก้าวข้ามภัยพิบัติได้อย่างง่ายดายและกลายเป็นผู้อมตะระดับหกโดยไม่ทําให้เกิดความโกลาหล

แม้ฟงจิวเก้อจะกลายเป็นผู้อมตะ แต่เขาไม่มีความเย่อหยิ่ง

เขาใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย เขายังบ่มเพาะอยู่ในหุบเขาและพัฒนามิติช่องว่างของตนจากระดับหกเป็นระดับเจ็ด

วันหนึ่งผู้อมตะสองคนเดินทางมาถึงหุบเขาของฟงจิวเก้อและร่วมร้องเพลงกับเขา

เมื่อผู้อมตะทั้งสามร้องเพลงประสานกัน เวลาราวกับเดินเร็วขึ้น พวกเขาร้องเพลงทั้งคืนจนถึงรุ่งสาง

ทั้งสามหยุดร้องเพลงและหัวเราะอย่างมีความสุข

หลังจากนั้นสองผู้อมตะถูกปิดล้อมและไล่ล่าโดยผู้อมตะฝ่ายธรรมะเมื่อฟงจิวเก้อรู้เรื่องนี้เขาไม่ลังเลที่จะก้าวออกไปช่วยเหลือพวกเขา

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาตํานานที่ไม่มีผู้ใดสามารถหยุดยั้งของฟงจิวเก้อก็เริ่มขึ้นเขาต่อสู้กับสิบนิกายโบราณเพียงลําพังและกลายเป็นผู้ชนะที่มีชื่อเสียงที่สุดในโลก

สิบนิกายโบราณสูญเสียชื่อเสียง พวกเขากล่าวหาว่าฟงจิวเก่อเป็นปีศาจและร่วมมือกันต่อต้านเขา

ฟงจิวเก้อไม่กลัว เขาเดินทางไปยังฐานทัพใหญ่ของศัตรูโดยตรงและทําให้สิบนิกายโบราณพบกับความพ่ายแพ้อย่างน่าสังเวช

ระหว่างกระบวนการนี้ ฟงจิวเก้อได้พบเทพธิดาไปชิงของนิกายคฤหาสน์วิญญาณทั้งสองพัฒนาความรู้สึกที่มีต่อกันด้วยเหตุนี้ฟงจิวเก้อจึงเข้าร่วมกับนิกายคฤหาสน์วิญญาณและกลายเป็นสมาชิกฝ่ายธรรมะ

ชื่อเสียงของนิกายคฤหาสน์วิญญาณพุ่งสูงขึ้นโดยอาศัยความแข็งแกร่งของฟงจิวเก้ออาณาเขตของพวกเขาขยายออกไปพวกเขาสามารถปราบปรามอีกเก้านิกาย

เมื่อวังแปดสิบแปดเปลวเพลิงที่แท้จริงพังทลายลง ฟงจิวเก่อนํากลุ่มผู้อมตะของภาคกลางเดินทางไปตรวจสอบความจริงเบื้องหลังเหตุการณ์นี้

หลับจากนั้นเขาได้รับการช่วยเหลือจากฟางหยวน เขาชําระหนี้ด้วยการช่วยฟางหยวนปิดกั้นวุหยงที่ภาคใต้หลังจากชําระหนี้ฟงจิวเก้อออกไล่ล่าฟางหยวนอีกครั้ง

จนถึงจุดนี้ ฟางหยวนปล่อยฟงจิวเก้อไปหลายครั้งและชี้นําให้เขาไปยังเกาะบัวหินเพื่อรับมรดกที่แท้จริงของเทพปีศาจบัวแดง

“หากการเดินทางทั้งชีวิตของข้าถูกกําหนดโดยวิญญาณชะตากรรมข้ายินดีที่จะใช้ชีวิตเช่นนี้หรือไม่?

ฟงจิวเก่อส่ายศีรษะ เขาเต็มใจที่จะมองมันจากมุมมองอื่น ข้าเลือกเองทั้งหมด!ย้อนกลับไปข้าเลือกที่จะยืนหยัดเพื่อสหายทั้งสองข้าละทิ้งชีวิตสันโดษที่สงบสุขเพราะความโกรธ ข้าต้องการทวงคืนความยุติธรรมด้วยตัวข้าเอง

“ข้าแต่งงานกับไปชิงและมีลูกกับนาง นั่นเป็นเพราะข้ารักนาง ข้าสอนลูกสาวของข้าและเลี้ยง ดูนางให้เป็นผู้ใหญ่ นั่นเป็นความรักที่ข้ามีต่อลูกสาวของข้า โชคชะตาไม่ได้กําหนดไว้

“หากโชคชะตาต้องการให้ข้าละทิ้งไปชิงและฮวงเอ่อ ข้าจะทําเช่นเดียวกับเทพปีศาจบัวแดงหรือไม่?

“หากตอนนี้ข้ามีโอกาสที่ดี ตราบเท่าที่ข้าเคลื่อนไหว ข้าสามารถทําลายวิญญาณชะตากรรมข้าจะทําหรือไม่?

การทําลายวิญญาณชะตากรรมขัดต่อผลประโยชน์ของตัวเขาเองรวมถึงฟงจินฮวงเพราะวิญญาณชะตากรรมกําหนดให้ฟงจินฮวงเป็นเทพอมตะแห่งความฝัน!

“แต่ฮวงเอ๋อต้องการเป็นเทพอมตะแห่งความฝันจริงหรือไม่?

ฟงจิวเก้อตระหนักในทันทีว่าไม่มีผู้ใดเคยถามห่งจินฮวงเกี่ยวกับเรื่องนี้มาก่อนเช่นเดียวกับที่ไม่เคยมีผู้ใดถามเขาว่าต้องการเป็นผู้พิทักษ์เต่ําหรือไม่

ทุกอย่างราวกับเป็นไปตามธรรมชาติและไม่มีสิ่งใดต้องสงสัย

ฟงจิวเก้อถามคําถามที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้นกับตนเอง

“หากฮวงเอ๋อชอบชะตากรรมที่นางจะได้เป็นเทพอมตะแห่งความฝันเมื่อวิญญาณชะตากรรม อยู่ตรงหน้าข้าและข้าสามารถทําลายมันได้อย่างง่ายดายข้าจะทําหรือไม่?

คําถามนี้ทําให้ฟงจิวเก้อลังเล เขาไม่แน่ใจ เขารู้สึกสับสนและหลงทาง

ความเป็นจริงไม่ได้ให้เวลาเขาคิดไตร่ตรองเกี่ยวกับเรื่องนี้

สงครามแห่งชะตากรรมบังคับให้ฟงจิวเก้อเข้าร่วม

บนภูเขาขนดก เขาช่วยฟงจินฮวงด้วยเพลงพรหมลิขิต

ด้วยท่าไม้ตายอมตะตัวตนในอนาคตระดับแปด เขากลายเป็นหนึ่งในผู้อมตะที่แข็งแกร่งที่สุดของโลกใบนี้พลังอํานาจของเพลงพรหมลิขิตทําให้จางเฉิงหยุดเคลื่อนไหว

ในสนามรบ ฟงจิวเก้อพบกับฟางหยวนอีกครั้ง

ฟางหยวนลอบส่งเสียงไปหาฟงจิวเก้ออย่างลับๆ “ฟงจิวเก้อ ในที่สุดเจ้าก็สร้างเพลงพรหมลิขิตเจ้าคิดอย่างไรกับเพลงนี้?”

ฟงจิวเก้อเงียบ

เขาต้องยอมรับว่านี่คือเพลงของเขาจริงๆ มันเป็นเพลงที่เขาสร้างขึ้นด้วยตนเองเสียงของเขาอยู่ในเพลงนี้

“ถูกต้องข้าไม่ต้องการเรียนรู้การดํารงอยู่ของโชคชะตา แต่ข้าสัมผัสได้ถึงความโหดร้ายของโชคชะตาข้าเห็นชีวิตของผู้คนจํานวนนับไม่ถ้วนที่มีขึ้นมีลงข้าเห็นความหวังการดิ้นรนความสุขความทุกข์ความเศร้าและความสิ้นหวังของคนเหล่านั้น…”

“บางคนกล่าวว่าโชคชะตาถูกกําหนดไว้แล้วแต่โชคเป็นตัวแปรที่สามารถเปลี่ยนแปลงหากเป็นเช่นนั้นข้าก็อยากให้ตัวแปรนั้นมีอยู่ในตัวทุกคนและทุกรูปแบบชีวิตการเปลี่ยนแปลงต่างๆควรเกิดขึ้นจากการตัดสินใจเลือกของตนเอง!”

ฟงจิวเก้อเข้าใจความปรารถนาที่แท้จริงของตนเองในที่สุด

“ข้าไม่ได้สร้างเพลงชะตากรรมแต่ข้าสร้างเพลงพรหมลิขิต นี่คือความคิดที่ตรงไปตรงมาที่สุดในใจของข้า

เป็นเพียงเวลานี้ที่เขาตระหนักถึงแผนการของฟางหยวนและเทพปีศาจบัวแดง

ทั้งสองรู้จักธรรมชาติของฟงจิวเก้อ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่พยายามโน้มน้าวใจเขาพวกเขาเพียงส่งมอบบทเพลงพรหมลิขิตให้เขาและให้เสียงของฟงจิวเก้อโน้มน้าวจิตใจของตัวเขาเอง

เมื่อฟงจิวเก้อร้องเพลงพรหมลิขิต เขาสามารถสนับสนุนและเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับฝ่ายของเขาในขณะเดียวกันศัตรูของเขาจะอ่อนแอลงแต่ความจริงก็คือเขาร้องเพลงเพื่อตัวเองเขาร้องเพลงเพื่อทําความเข้าใจความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเขาเอง!

และตอนนี้เขาเข้าใจแล้ว

เขารักเทพธิดาไปชิง เขารักฟงจินฮวงบุตรสาวของเขา แต่ฟงจิวเก้อไม่ได้มีชีวิตอยู่เพื่อหญิงทั้งสอง

ภรรยาและบุตรสาวของเขาเป็นเพียงทางเลือกที่เขาเลือกระหว่างการเดินทางของเขาสิ่งเหล่านี้เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเขาแต่มันไม่ใช่ทั้งหมด!

“ข้ามีชีวิตอยู่เพื่อสิ่งใด?”

คําถามนี้ทําให้เขากลับมาที่จุดเริ่มต้น เขาต้องการร้องเพลงเก่าเพลงเพื่อสะท้อนถึงสิ่งมีชีวิตทั้งหมดและสวรรค์พิภพ

ปัจจุบันเขาสร้างเพลงเก่าเพลงเรียบร้อยแล้วแต่เขายังไม่สามารถถ่ายทอดทุกสิ่งเกี่ยวกับชีวิตและสวรรค์พิภพเขาต้องร้องเพลงต่อไป

แต่เมื่อเขาต้องการร้องเพลงต่อ โชคชะตากลับกลายเป็นมือที่มองไม่เห็นที่พยายามเหนี่ยวรั้งเขาเอาไว้ แล้วเขาจะร้องเพลงอย่างอิสระได้อย่างไร?

เมื่อเห็นว่าฟงจิวเก้อไม่ตอบคําถาม ฟางหยวนกล่าวต่อระหว่างการต่อสู้อันดุเดือด“ฟงจิวเก้อเสียงของเจ้าคือความทะเยอทะยานของเจ้าคนที่สร้างเพลงพรหมลิขิตขึ้นมาจะร่วมมือกับวังสวรรค์ได้อย่างไร?”

ฟงจิวเก่อตอบกลับอย่างสงบ “เจ้าช่างรู้จักข้าดีนัก! แต่ถึงกระนั้นข้าก็จะไม่ร่วมมือกับเจ้าเว้นเพียงเจ้าจะสามารถสร้างสถานการณ์ที่เราสามารถทําลายวิญญาณชะตากรรมได้อย่างง่ายดายมิฉะนั้นข้าจะไม่ช่วยเจ้าไม่ว่าอย่างไรวงสวรรค์และภาคกลางก็ปฏิบัติต่อข้าเป็นอย่างดีมาตลอดดังนั้นทุกอย่างจะขึ้นอยู่กับเจ้า”

ฟางหยวนหัวเราะคิกคัก “เช่นนั้นก็คอยดูให้ดี”

ต่อมาฟางหยวนจงใจรับหมัดของราชันมังกรและแสรั้งล่มไปที่หอเย็บปักถักร้อยก่อนจะกระตุ้นการจัดเตรียมของเทพปีศาจคลั่ง

ฟางหยวนใช้การจัดเตรียมของเทพปีศาจคลั่งที่ฟงจิวเก้อเป็นผู้ชี้นําเพื่อพิชิตวังสวรรค์และทําลายวิญญาณชะตการรมโดยตรง

หลังจากได้ยินคํากล่าวของราชันมังกร ฟงจิวเก้อตระหนักว่าการต่อสู้ยังไม่จบ

เมื่อเทพปีศาจบัวแดงปรากฏตัวขึ้น ฟงจิวเก้อค่อยๆตระหนักถึงแผนการของเขา

ดังนั้นเมื่อฟางหยวนขอเคล็ดลับการหลอมรวมวิญญาณพรหมลิขิตฟงจิวเก้อจึงต้องลงมือในที่สุด

เขาช่วยฟางหยวน เขาตัดสินใจด้วยตัวของเขาเอง!

ในอดีต เมื่อฟงจิวเก้อยื่นมือเข้าช่วยเหลือสองผู้อมตะและท้าทายสิบนิกายโบราณเขาเคยกล่าวว่า “ไม่มีฝ่ายธรรมะหรือฝ่ายปีศาจ มีเพียงฟงจิวเก้อบนโลกใบนี้จะอยู่หรือจากไปข้าจะตัดสินใจด้วยตัวของข้าเอง”

ตอนนี้เขาควรจะอยู่หรือไป?

คําถามนี้ไม่สามารถทําให้เขาสับสนได้อีกต่อไป

เขา ฟงจิวเก้อ เคยเปลี่ยนจากฝ่ายปีศาจเป็นฝ่ายธรรมะ ตอนนี้ได้เวลากลับไปแล้ว!

สุดท้ายฟงจิวเก้อก็ยังเป็นฟงจิ๋วเก้อเสมอ