Reverend Insanity เทพปีศาจหวนคืน - บทที่ 1976 บทกวีของหลี่เสี่ยวไป

“นายท่านผู้ใช้วิญญาณเชิญ” พนักงานเชิญฮัวซ่งและอันฉงเข้าไปในร้าน

“นี่คือโรงน้ําชาที่มีชื่อเสียงของเมืองหลวง ข้ามักมาที่นี่เสมอ” ฮัวซึ่งถ่ายทอดเสียงไปยังอันฉง

ทั้งสองปลอมตัวเป็นผู้ใช้วิญญาณเมื่อพวกเขามาถึงเมืองหลวงของถ้ําสวรรค์วรรณกรรม

อันฉงต้องการสํารวจเมืองหลวง แต่ฮัวซึ่งนําเขามาที่นี่ ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถปฏิเสธ

“ข้าต้องการโต๊ะบนชั้นห้า” ฮัวซ่งคุ้นเคยกับที่นี่เป็นอย่างมาก

บนชั้นห้าพวกเขาสามารถมองผ่านช่องหน้าต่างและเห็นผู้คนบนท้องถนน

“คนเหล่านี้เป็นบัณฑิตรุ่นปัจจุบันของถ้ําสวรรค์วรรณกรรม พวกเขาเป็นความหวังในอนาคตของเรา” ฮัวซ่งมอบวิญญาณระดับห้าสายตรวจสอบให้กับอันฉงมันสามารถสังเกตปราณพรสวรรค์ของเป้าหมาย

หลังจากใช้มัน วิสัยทัศน์ของอันฉงก็เปลี่ยนแปลงไป ตอนนี้เขาสามารถมองเห็นปราณพรสวรรค์ที่อยู่เหนือศีรษะของผู้คน

“ในเมื่อพวกเจ้ามีวิญญาณที่สามารถตรวจสอบพรสวรรค์ เหตุใดพวกเจ้ายังต้องจัดการแข่งขันนี้?” อันฉงถาม

ฮัวซ่งหัวเราะเบาๆ “เจ้าอาจไม่รู้ ปราณพรสวรรค์เหมือนระดับการบ่มเพาะแม้บางคนจะมีพรสวรรค์ที่ยิ่งใหญ่แต่พวกเขาอาจไม่สามารถใช้มันได้อย่างถูกต้องการแข่งขันนี้ต้องการให้พวกเขาสร้างบทกวีขึ้นมาทันทีพวกเขาไม่สามารถโกงมันเป็นการทดสอบบัณฑิตเหล่านี้บางคนมีพรสวรรค์ที่ดีแต่อาจไม่มีแรงบันดาลใจเพียงพอที่จะสร้างบทกวีที่มีคุณภาพสูง

อันฉงพยักหน้า “ข้าเห็นค่ายกลวิญญาณอมตะ มันสามารถขยายความคิดสร้างสรรค์ของบัณฑิตงั้นหรือ?”

ฮัวซึ่งพยักหน้า “ถูกต้อง ภายในค่ายกลวิญญาณอมตะ บัณฑิตสามารถแสดงความสามารถที่เหนือกว่าปกติออกมาพวกเขาจะสามารถใช้พรสวรรค์ของตนเองได้อย่างเต็มที่

หลังจากนั้นพนักงานก็นําสุราอาหารเข้ามา

“เป็ดมหาสมบัติ นกกระจอกด้ายทอง เนื้อหมีก้ามปู พวกมันต่างเป็นอาหารจานเด็ดของร้านโปรดเพลิดเพลิน”พนักงานกล่าว

ฮัวซ่งมอบหินวิญญาณให้พนักงานหนึ่งก่อนก่อนที่พนักงานจะออกไปจากห้อง

ฮัวซ่งอธิบาย “แม้ชาของที่นี่จะเป็นชาระดับมนุษย์ แต่ชาชนิดนี้ถูกสร้างขึ้นโดยท่านฮัวหยูขณะที่ท่านยังเป็นผู้ใช้วิญญาณระดับสี่ ท่านเป็นนักปราชญ์ที่ยิ่งใหญ่ด้วยเหตุนี้ชาชนิดนี้จึงถูกเรียกว่าชานักปราชญ์ที่ยิ่งใหญ่”

“โอ?” อันฉงรู้สึกสนใจ นี่คือชาที่ถูกสร้างขึ้นโดยผู้อมตะระดับแปดในวัยหนุ่ม

“เช่นนั้นมาดื่มชากันเถอะ” อันฉงดื่มชา เขาปิดเปลือกตาลงและรู้สึกหัวใจเต้นแรงราวกับเขาประสบความสําเร็จหลังจากทํางานหนักมาหลายทศวรรษในที่สุดเขาก็มีชื่อเสียงและก้าวขึ้นสู่จุด สูงสุดของชีวิต

“ชาดี ชาดี” อันฉงยกย่อง “แม้นจะเป็นชาระดับมนุษย์ แต่มันมีร่องรอยของเส้นทางมนุษย์แฝงอยู่”

ระหว่างสงครามชะตากรรม วังสวรรค์ใช้ท่าไม้ตายอมตะบนเส้นทางมนุษย์ที่น่าตกตะลึงคนทั้งโลกร์เรื่องนี้ดังนั้นเส้นทางมนุษย์จึงมีชื่อเสียงไปทั่วโลก

ขณะที่ผู้อมตะทั้งสองกําลังเพลิดเพลินกับชาของพวกเขา ประตูสีทองของสนามแข่งขันก็เปิดออกอย่างช้าๆ

ความโกลาหลปะทุขึ้นทันที

“เปิดแล้ว เปิดแล้ว!”

“อย่าผลักข้า!”

“ให้ข้าเข้าไปก่อน!”

ฝูงชนพุ่งเข้าไปในประตู

หลี่เสี่ยวไปเป็นหนึ่งในพวกเขาแต่เขาอยู่ด้านหลัง

เขาเคลื่อนที่ไปพร้อมกับฝูงชนขณะวิเคราะห์กฎของการแข่งขัน

การแข่งขันมีสิบแปดรอบ แต่ละรอบทุกคนต้องแต่งบทกวี ผลงานของพวกเขาจะได้รับการประเมินและมีเพียงครึ่งเดียวที่สามารถผ่านเข้าสู่รอบต่อไป

“ในรอบต่อไป จํานวนผู้เข้าแข่งขันจะลดลงครึ่งหนึ่ง หากบางคนพลาดพวกเขาจะถูกส่งกลับไปรอบก่อนหน้าหากพวกเขายังพลาดอีกพวกเขาจะตกรอบ

“อย่างไรก็ตามการแข่งขันจะจัดขึ้นเพียงเจ็ดวัน ทุกคนมีโอกาสสามครั้งที่จะทดลอง

“ด้วยวิธีนี้ ถ้ําสวรรค์วรรณกรรมจะสามารถคัดเลือกเมล็ดพันธุ์อมตะที่เหมาะสมที่สุดต่อให้บางคนทําพลาด พวกเขาก็ยังมีโอกาสแก้ตัวบัณฑิตที่ล้มเหลวตลอดเจ็ดวันจะไม่ได้รับความช่วยเหลือจากวังหลวงในการก้าวเข้าสู่ขอบเขตอมตะ”

หลี่เสี่ยวไปถอนหายใจ

ตอนนี้เขามาถึงสนามแข่งขันแล้ว มันเต็มไปด้วยบัณฑิต มีผู้คนมากกว่าหนึ่งพันและนี่เป็นเพียงวันแรก

หลี่เสี่ยวไปรออีกสิบห้านาทีก่อนที่บันฑิตทั้งหมดจะมาถึง

ผู้คนเต็มไปด้วยชีวิตชีวา

โชคดีที่สนามแข่งขันแรกอยู่ในค่ายกลวิญญาณอมตะ มันสามารถขยายแรงบันดาลใจให้กับผู้เข้าแข่งขัน

“ปัง ปัง ปัง ปัง!”

เสียงกลองดังขึ้น จากนั้นเสียงสายหนึ่งก็พุ่งเข้าสู่จิตใจของบัณฑิตทั้งหมด“การแข่งขันบทกวีระดับโลกเริ่มขึ้นแล้วหัวข้อแรกในวันนี้คือ ฤดูใบไม้ผลิพวกเจ้ามีเวลาห้านาทีในการคิดบทกวี”

“หัวข้อแรกคือฤดูใบไม้ผลิงั้นหรือ?” บางคนขมวดคิ้วขณะที่บางคนมีความสุข

หลี่เสี่ยวไปคิดกับตนเอง มีบทกวีเกี่ยวกับฤดูใบไม้ผลิมากมาย หัวข้อนี้ดูเหมือนง่ายบัณฑิตส่วนใหญ่มีบทกวีเกี่ยวกับหัวข้อนี้เก็บไว้แต่การแข่งขันครั้งนี้ต้องการให้พวกเขาสร้างบทกวีขึ้นมาอย่างกะทันหันพวกเขาสามารถนําบทกวีที่มีอยู่มาดัดแปลงเพื่อสร้างบทกวีชิ้นใหม่ของตนเอง
“แต่ในความเป็นจริงหัวข้อนี้ค่อนข้างยาก หลี่เสี่ยวไปคิดอย่างลึกซึ้ง

เขาต้องแข่งขันกับคนรอบข้าง ตราบเท่าที่บทกวีของเขาเหนือกว่าคนครึ่งหนึ่งเขาจะสามารถเข้าสู่รอบต่อไป

หลายคนสังเกตเห็นจุดนี้เช่นกัน

พวกเขาเริ่มครุ่นคิด บางคนนั่งลง บางคนเดินไปรอบๆ บางคนก้มศีรษะพึมพํากับตนเองเบาๆ

หลี่เสี่ยวไปคิด “ข้าควรใช้บทกวีใด?”

มีบทกวีเกี่ยวกับฤดูใบไม้ผลิมากมายอยู่ในความทรงจําของเขา พวกมันล้วนเป็นบทกวีชั้นยอด

แต่การใช้บทกวีระดับตํานานตั้งแต่รอบแรกไม่ใช่เรื่องฉลาด มันจะทําให้หลี่เสี่ยวไปไม่สามารถอธิบายตนเองในอนาคตพรสวรรค์ของเขาไม่สูงนักหากเขานําบทกวีที่น่าตกใจออกมาตอนนี้เขาจะดึงดูดความสงสัย

หากโชคของเขาดี หลี่เสี่ยวไปอาจเสี่ยง แต่ตอนนี้โชคของเขาไม่ดีหลี่เสี่ยวไปต้องเลือกเส้นทางที่ปลอดภัย

ขณะที่หลี่เสี่ยวไปกําลังคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ บัณฑิตหลายคนก็เริ่มท่องบทกวีของพวกเขาแล้ว

แสงหลากหลายสีสันส่องประกายขึ้นและทําให้บัณฑิตเหล่านั้นได้รับผลประโยชน์บางอย่าง

บางคนได้รับวิญญาณ บางคนได้รับระดับการบ่มเพาะที่เพิ่มขึ้น บางคนได้รับพลังวิญญาณขณะที่บางคนฟื้นตัวจากความเหนื่อยล้า

นี่คือท่าไม้ตายอมตะการช่วยเหลือผู้มีความสามารถด้านวรรณกรรม

เจ้าของดั้งเดิมของถ้ําสวรรค์วรรณกรรมทิ้งท่าไม้ตายนี้ไว้ก่อนที่เขาจะเสียชีวิตด้วยความช่วยเหลือนี้บัณฑิตที่มีสามารถจะได้รับการสนับสนุน

หลี่เสี่ยวไปัตัดสินใจท่องบทกวีของเขาในที่สุด

“ในคืนที่พระจันทร์เต็มดวง แสงจันทร์ข้ามผ่านท้องฟ้าเป็นเส้นตรงและหักเห

“ความอบอุ่นของฤดูใบไม้ผลเล็ดลอดผ่านช่องหน้าต่างขณะที่จักจั่นส่งเสียงคร่ครวญ”

หลังจากหลี่เสี่ยวไปท่องบทกวี แสงสีเขียวก็ส่องประกายขึ้นบนร่างกายของเขา

บัณฑิตที่อยู่รอบๆหลี่เสี่ยวไปรู้สึกถึงแรงกดดันที่มองไม่เห็นและถูกบังคับให้ถอยออกไปพื้นที่ว่างขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นโดยมีหลี่เสี่ยวไปยืนอยู่ตรงกลาง

“ช่างเป็นแสงสว่างที่รุนแรงนัก!”

“บทกวีชั้นยอดปรากฏแล้ว!”

“ผู้ใดจะคิดว่าบทกวีชั้นยอดจะปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็ว ข้าสงสัยว่าผู้ใดสร้างมันขึ้นมา?”

บัณฑิตหลายคนมองไปที่หลี่เสี่ยวไปด้วยความชื่นชมและสงสัย

หลี่เสี่ยวไป์แสดงออกอย่างสงบแต่ในใจรู้สึกขัดแย้ง เห้อ…ข้าทํามากเกินไป ผลลัพธ์ค่อนข้างสะดุดตาข้าได้รับความสนใจมากเกินไป

เขามองไปรอบๆโดยหวังว่าบางคนจะก้าวขึ้นมาและดึงความสนใจไปจากเขา

เมื่อแสงสีเขียวจางหาย ระดับการบ่มเพาะของหลี่เสี่ยวไปก็เพิ่มขึ้นทันที

“โอ้ บทกวีชั้นยอดปรากฏแล้ว ข้าต้องอ่านมัน” ที่โรงน้ําชา ฮัวซึ่งมีความสุขมาก

หลังจากอ่านบทกวีของหลี่เสี่ยวไป๋ฮัวซ่งพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ “ยอดเยี่ยมยอดเยี่ยม!หลี่เสี่ยวไป์ผู้นี้ยังเด็กแต่บทกวีของเขาเป็นผู้ใหญ่มาก”

“โดยปกติ บทกวีฤดูใบไม้ผลิจะบรรยายเกี่ยวกับความเขียวขจีหรือดอกไม้ แต่บทกวีของเขาใช้แนวคิดอื่นเขาใช้ฉากกลางคืนเพื่อปกปิดแสงอาทิตย์ของฤดูใบไม้ผลิมันค่อนข้างน่าสนใจ

“มันต้องถูกสร้างขึ้นโดยประสบการณ์ของเขาเอง”

“บทกวีของหลี่เสี่ยวไปผู้นี้มีแนวคิดที่ยอดเยี่ยม!”

ฮัวซ่งยกย่องอยู่ชั่วครู่ราวกับเขาพึ่งกินอาหารเลิศรสเข้าไป เขามองอันฉงและยิ้ม “ข้าสงสัยว่าเจ้าคิดอย่างไรกับบทกวีนี้?”

อันฉงรู้สึกปวดหัว เขาคิด หากเจ้าไม่บอกข้า ข้าจะไม่รู้ว่ากวีบทนี้ดีอย่างไร เห้อ…เขาต้องการให้ข้าวิจารณ์มันข้าควรกล่าวอย่างไร?