Reverend Insanity เทพปีศาจหวนคืน - บทที่ 1992 เสาหลักบนเส้นทางมนุษย์

ผู้คนเคลื่อนไหวอยู่บนท้องถนนร้านค้าทั้งสองฝั่งถนนติดป้ายหลากหลายสีสันที่งดงามตระการตา

“โอ้ นี่คือโลกในภาพวาดช่างน่าเหลือเชื่อนักทุกสิ่งดูสมจริงมาก!” ร่างกายของซุนเหยาสั่นสะท้านดวงตาของนางเบิกกว้างหลังจากเข้ามาในภาพวาดนางต้องอุทานออกมาด้วยความประหลาดใจซ้ําแล้วซ้ําอีก

คนรอบข้างมองนางด้วยความงนงง

แต่ซุนเหยาไม่สนใจพวกเขานางกวาดตามองไปรอบๆด้วยความอยากรู้อยากเห็น

ซุนเหยาเป็นผู้ใช้วิญญาณของนิกายคฤหาสน์วิญญาณ นางเป็นเมล็ดพันธุ์อมตะที่ได้รับการสนับสนุนจากวังสวรรค์

ด้วยเหตุนี้นางจึงถูกส่งตัวมาที่นี่

ซุนเหยาเดินไปรอบๆและสํารวจร้านค้าต่างๆอย่างมีความสุข

นางเติบโตและบ่มเพาะอยู่ในนิกายคฤหาสน์วิญญาณมาตลอด นางไม่มีโอกาสติดต่อโลกภายนอกมากนัก

ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่ทําให้นางรู้สึกตื่นตาตื่นใจ

นางใช้หินวิญญาณเพื่อซื้อลูกอมจํานวนมาก นางกินมันขณะเดินเที่ยวไปรอบๆ

นางตัดกระดาษสีแดงให้เป็นรูปผีเสื้อและดอกไม้ด้วยกรรไกร นางเดินเข้าไปในโรงละครเพื่อชมการแสดงนางมองผู้คนสวมชุดที่งดงามและร้องเพลงที่ไพเราะ

นางหยุดอยู่ที่หัวมุมถนนและเห็นชายที่ดูแข็งแกร่งสองคนกําลังยกโม่หินด้วยหน้าอกของพวกเขา

เป็นเพียงเวลานี้ที่บางคนแตะไหล่ของนาง

ซุนเหยาหันหันกลับและพบชายหนุ่มใบหน้าสี่เหลี่ยมจัตุรัสที่ดูซื่อตรงผู้หนึ่ง

ก่อนที่ซุนเหยาจะกล่าวสิ่งใด ชายหนุ่มผู้นี้ก็ชิงเปิดปากกล่าวด้วยรอยยิ้มเขินอาย“เจ้ามาจากสิบนิกายโบราณใช่หรือไม่?”

ซุนเหยาจ้องมองชายหนุ่มด้วยดวงตาเบิกกว้างและอุทานด้วยความประหลาดใจ “พี่ชายท่านก็เช่นกันงั้นหรือ?”

จากนั้นชายหนุ่มก็พยักหน้าและป้องหมัดแนะนําตัว “ข้าคือเส้นต้าเจียงจากนิกายเมฆาวายุ”

“ศิษย์พี่เส้น” ซุนเหยาตกใจ เส้นตาเจียงเป็นคนมีชื่อเสียง แต่ซุนเหยาไม่ใช่สิ่งใดนอกจากผู้ติดตามของฟงจินฮวง

เช่นเดียวกับซุนเหยา เงินต้าเจียงเป็นเมล็ดพันธุ์อมตะที่ได้รับเลือกจากนิกายเมฆาวายุและถูกส่งมายังโลกแห่งภาพวาด

ทั้งสองพบกันในสถานที่แปลกประหลาด แม้มันจะเป็นการพบกันครั้งแรก แต่ทั้งสองกลับรู้สึกใกล้ชิด

“ศิษย์พี่เส้น ข้าสงสัยว่านิกายต้องการให้เราทําสิ่งใดที่นี่?” ซุนเหยาถาม

เงินต้าเจียงส่ายศีรษะ “ข้าไม่รู้สิ่งใดเลย เดิมที่ข้าคิดว่าข้าจะได้รับคําแนะนําเกี่ยวกับการบ่มเพาะจากผู้อาวุโสบางคนข้าไม่ได้คาดหวังว่านิกายจะจัดเตรียมสิ่งเหล่านี้เอาไว้”

พวกเขาไม่รู้ข้อมูลใดๆ ดังนั้นทั้งสองจึงตัดสินใจเดินทางไปพร้อมกัน

“ขออาหารหน่อย แม่ข้าไม่ได้กินข้าวมาสามวันแล้ว”

“โปรดให้เงินพวกเราด้วย”

“พ่อของข้าจากไปแล้ว ข้าต้องการขายตัวเองเพื่อหาเงินไปทําศพของท่านพ่อ ผู้มีเมตตาโปรดช่วยข้าด้วย”

ทั้งสองเดินไปตามเส้นทางอย่างไร้จุดหมาย แต่สิ่งที่พวกเขาเห็นคือผู้คนที่หิวโหยจํานวนมาก

ในทางกลับกัน ผู้คนมากมายที่เดินอยู่บนท้องถนนพยายามหลีกเลี่ยงพวกเขา

“มันเกิดขึ้นได้อย่างไร? พวกเขาอยู่ห่างกันเพียงช่วงตึก” ซุนเหยารู้สึกประหลาดใจเมื่อเห็นฉากนี้

เงินต้าเจียงวิเคราะห์ “นี่คือโลกภาพวาดของเมืองจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์ทุกฉากคือสิ่งที่เกิดขึ้นจริงในประวัติศาสตร์ของเมืองจักรพรรดิดูเหมือนที่นี่จะเป็นช่วงเวลาหลังจากเมืองจักรพรรดิเผชิญ หน้ากับภัยพิบัติ

ซุนเหยารู้สึกเห็นใจ “ศิษย์พี่เส้น แม้พวกเขาจะเป็นเพียงคนในภาพวาดและไม่ใช่สิ่งมีชีวิตที่แท้จริงแต่พวกเขาก็น่าสงสารมากข้าต้องการช่วยพวกเขา”

เงินต้าเจียงรู้สึกประทับใจค่ากล่าวของซุนเหยา เขายิ้ม “ข้าก็คิดเช่นเดียวกันเหตุใดพวกเราไม่ช่วยกัน?”

“เยี่ยม!” ซุนเหยาตกลงทันที

ทั้งสองบริจาคเงินและซื้ออาหารให้กับขอทานเหล่านั้น

“พวกท่านช่างใจดีนัก”

“ขอบคุณผู้มีพระคุณ เราจะไม่มีวันลืมความเมตตานี้”

“ผู้มีพระคุณ โปรดอนุญาตให้ข้าติตตามพวกท่านเพื่อตอบแทนความเมตตานี้”
ทุกคนรู้สึกซาบซึ้ง

ทันใดนั้นเสียงแหลมสูงก็ดังขึ้น “พวกเจ้ากําลังทําสิ่งใด?”

เมื่อซุนเหยากับเงินต้าเจียงหันหลังกลับ พวกเขาก็เห็นผู้ใช้วิญญาณในชุดคลุมสีขาวท่าทางเย่อหยิ่งยืนอยู่

“ท่านก็คือศิษย์พี่เซียวฉีซิงแห่งนิกายผีเสื้อจิตวิญญาณ!” เส้นต้าเจียงป้องหมัดทักทาย

ซุนเหยาอ้าปากค้าง เซียวฉีซึ่งเป็นคนมีชื่อเสียงเช่นกัน ด้วยเหตุนี้นางจึงเปิดปากกล่าวด้วยความตื่นเต้น“ซุนเหยาแห่งนิกายคฤหาสน์วิญญาณทักทายศิษย์พี่เซียว”

เซียวฉีซึ่งมองซุนเหยา “เจ้ามาจากนิกายคฤหาสน์วิญญาณงั้นหรือ? ดูเหมือนฟงจินฮวงจะถูกละทิ้งจริงๆ พ่อของนางทรยศวังสวรรค์ ไม่แปลกใจเลยที่นางไม่ได้รับเลือก”

ซุนเหยาขมวดคิ้ว “ศิษย์พี่ฟงไม่สนใจเรื่องเหล่านี้”

“ฮ่าฮ่าฮ่า นางเป็นคนเย่อหยิ่ง น่าเสียดาย วิหคเพลิงร่วงหล่นลงจากท้องฟ้าและกลายเป็นไก่”เซียวซึ่งเผยรอยยิ้มเย้ยหยัน “พวกเจ้าช่วยเหลือขอทานเหล่านี้งั้นหรือ?พวกเขาไม่ใช่คนจริงๆเหตุใดพวกเจ้าต้องทําเช่นนี้?”

“ไม่มีเหตุผล เราเพียงอยากช่วย” เงินต้าเจียงยิ้ม

“ฮ่าฮ่า ความเห็นใจ…” เซียวฉีซิงส่ายศีรษะดูแคลน “หมายความว่าพวกเจ้าไม่รู้ความสําคัญของการเดินทางครั้งนี้พวกเจ้ากําลังเสียเวลาอยู่ที่นี่!”

“โอ?” ดวงตาของเงินต้าเจียงส่องประกายขึ้น “ศิษย์พี่เซียวรู้สิ่งใดงั้นหรือ?”

เซียวฉีซึ่งมองเงินต้าเจียง “ไม่ใช่เรื่องใหญ่ที่จะบอกพวกเจ้า โลกภาพวาดนี้เป็นท่าไม้ตายอมตะของเทพอมตะบัวสวรรค์ พวกเรามาที่นี่เพื่อฝึกฝนข้าแน่ใจว่าเจ้าสังเกตเห็นแล้วผู้ใช้วิญญาณของที่นี่บ่มเพาะบนเส้นทางมนุษย์เป็นหลัก”

“สิ่งที่นิกายต้องการคือให้พวกเราบ่มเพาะบนเส้นทางมนุษย์ เราจะกลายเป็นผู้อมตะบนเส้นทางมนุษย์แม่โลกในภาพวาดจะไม่ใช่ของจริงแต่การบ่มเพาะบนเส้นทางมนุษย์ไม่ใช่ของปลอมเราสามารถนําวิญญาณบนเส้นทางมนุษย์ออกไปภายนอก”

“เป็นเช่นนั้น!” ดวงตาของซุนเหยาเบิกกว้างแต่ในไม่ช้านางก็แสดงออกด้วยความสงสัย “เหตุใดนิกายไม่บอกข้า?”

ในทางกลับกัน เงินต้าเจียงเพียงถามว่า “ศิษย์พี่เซียวได้รับข้อมูลนี้มาจากที่ใด?”

เซียวฉีซึ่งยิ้มก่อนกล่าวด้วยความภาคภูมิใจ “นิกายผีเสื้อจิตวิญญาณไม่ได้แจ้งข้อมูลนี้แก่ข้าเช่นกันแต่ข้าถามมันมาจากท่านปู่ทวดของข้า”

เงินต้าเจียงพยักหน้าด้วยความเข้าใจ แต่เมื่อเห็นซุนเหยายังมึนงง เขาจึงต้องเปิดปากอธิบาย“ศิษย์พี่เซียวมีสถานะสูงส่งและมีความรู้กว้างขวางปู่ทวดของเขาคือท่านผู้อมตะเซียวไปหง”

“อา…เป็นเช่นนี้” สายตาของซุนเหยาที่มองเซียวฉีซิงเปลี่ยนไปอีกครั้ง