Reverend Insanity เทพปีศาจหวนคืน - บทที่ 2092 หวังเซียวเอ๋อ

เทพปีศาจหวนคืน บทที่ 2092 หวังเซียวเอ๋อ

ในถ้ําธรรมดาแห่งหนึ่งสี่ผู้อนาจารพักอยู่ที่นี่

พวกเขาเป็นผู้ใช้วิญญาณระดับสี่ของภาคกลางที่ปล้นสวาทและชื่นใจหญิงสาวมามากมายในเวลานี้ชายทั้งสี่กําลังยืนเป็นวงกลมอยู่รอบๆเด็กหนุ่มผู้หนึ่งที่นอนหมดสติอยู่บนพื้น

“เหตุใดเขายังไม่ตื่น?”

“เขานอนหลับมาหลายวันแล้วเขาไม่ได้กินดื่มแต่เขายังเต็มไปด้วยพลังชีวิต”

“พวกเจ้าคิดว่าเขาเป็นผู้อมตะหรือไม่?”คนทั้งสี่กําลังพูดถึงหวังเซียวเอ๋อ

หวังเซียวเอ๋อเป็นเด็กเลี้ยงแกะธรรมดาแต่ชีวิตโหดร้ายกับเขามาก ระหว่างการต่อสู้ไล่ล่าฟางหยวนบ้านของเขาถูกทําลายล้าง สมาชิกในครอบครัวของเขาเสียชีวิตทั้งหมด

แต่ด้วยเหตุผลบางประการหวังเซียวเอ๋อกลับไม่ตายเขาตกอยู่ในสภาพที่แปลกประหลาดจนถึงตอนนี้

“ลองคิดดู ตอนที่เราพบเขาครั้งแรกต้นหญ้าและดอกไม้เติบโตขึ้นและเหี่ยวแห้งตายอย่างต่อเนื่องมันเป็นปรากฏการณ์ที่แปลกประหลาดเขาอาจเป็นผู้อมตะที่เข้าร่วมในการต่อสู้ครั้งนั้นเขาอาจได้รับบาดเจ็บขณะที่ศัตรูคิดว่าเขาตายไปแล้วแต่ในความเป็นจริงเขากลับใช้วิธีการบางอย่าง
เพื่อรักษาชีวิตของเขาเอาไว้อย่างไรก็ตามมันทําให้เขาตกอยู่ในสภาพนี้” อวี้ป๋ากวงพยายาม

เชื่อมโยง

พวกเขาเป็นเพียงผู้ใช้วิญญาณ พวกเขาไม่รู้ข้อมูลที่วังสวรรค์เผยแพร่ออกไปในสวรรค์สีเหลือง

“หากเขาเป็นผู้อมตะ เหตุใดผู้อมตะถึงแต่งตัวเช่นนี้?” ซือเปาชี้ไปที่เสื้อผ้าของหวังเซียวเอ๋อ

เสื้อผ้าของหวังเซียวเอ๋อเหมือนผ้าขี้ริ้วเห็นได้ชัดว่าเขามีสถานะต่ำที่สุดในสังคมเขาไม่มีคุณสมบัติแม้แต่จะเป็นผู้ใช้วิญญาณ

ฟานชุนเหยาลูบคางของตน“หากเราสามารถค้นวิญญาณของเขา เราจะรู้ความจริงอย่างไรก็ตามเราพยายามค้นวิญญาณเขามาตลอดทั้งวันแต่มันกลับไร้ประโยชน์นี่คือสิ่งที่ผู้ใช้วิญญาณไม่สามารถทําได้

วิธีคํานวิญญาณแพร่กระจายออกไปในวงกว้างตั้งแต่เทพปีศาจจิตวิญญาณสร้างวิธีนี้ขึ้นมาผู้ใช้วิญญาณปีศาจที่ไม่รู้จักวิธีค้นวิญญาณถือเป็นความอัปยศของพวกเขา

คนทั้งสี่กัดฟัน พวกเขาไม่เคยพบสถานการณ์ที่แปลกประหลาดเช่นนี้พวกเขาไม่รู้ว่าควรทําอย่างไร

ดวงตาทั้งแปดจ้องมองหวังเซียวเอ๋ออย่างจริงจัง

เฉินหยินเต๋าถอนหายใจ“เห้อ…ดูสภาพของเขา หากนี่เป็นผู้อมตะหญิง…”

อีกสามคนมองหน้ากัน

“ฮ่าฮ่าฮ่า” ในเวลาต่อมาพวกเขาก็หัวเราะอย่างรู้เท่าทันกัน

หลังจากเงียบไปชั่วครู่ซือเปาก็ไม่สามารถอดทนได้อีกต่อไปเขาตะโกน“บัดซบ!การรอคอยเช่นนี้ไม่มีประโยชน์ข้าจะลงมือ!”
อ

“เจ้าจะทําสิ่งใด?”ฟานชุนเหยาถาม

ซือเปาหัวเราะ“ท่าเช่นนี้!”

ก่อนที่เขาจะกล่าวจบประโยคเขาก็โจมตีออกไปแล้วเขายิงเปลวเพลิงสีแดงไปที่หวังเซียวเอ๋

“เจ้าบ้าไปแล้วงั้นหรือ!?” คนอื่นๆตกใจ

แต่ในไม่ช้าพวกเขาก็เห็นปรากฏการณ์ที่แปลกประหลาดอีกครั้ง

พวกเขาเห็นเส้นด้ายแสงสีเงินส่องประกายขึ้นรอบๆหวังเซียวเอ๋อ เส้นด้ายแสงสีเงินปิดกั้นเปลวเพลิงสีแดงของซือเปาและทําให้มันสลายหายไป

ซือเปาและคนอื่นๆตกตะลึง ทุกคนรู้ว่านี่เป็นวิธีการโจมตีที่ทรงพลังที่สุดของซือเปาแต่หวังเซียวเอ๋อกลับสามารถจัดการมันได้อย่างง่ายดาย

“พิจารณาจากกลิ่นอายของเขาเห็นได้ชัดว่าเขาเป็นมนุษย์ธรรมดา”

“แต่เขาสามารถป้องกันการโจมตีของซือเปาขณะนอนหลับ นี่คือสิ่งที่แม้แต่ผู้ใช้วิญญาณระดับหายังไม่สามารถหาได

“หากเขาไม่ใช่ผู้อมตะ เขาจะเป็นสิ่งใดนี่ไม่ใช่สิ่งที่ผู้ใช้วิญญาณจะสามารถทําได้!”

“เดี๋ยว! เปลือกตาของเขาขยับ!”

ทั้งสี่ตกใน ถ้ําตกอยู่ในความเงียบงัน

หวังเซียวเอ่อค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้น วิสัยทัศน์ของเขายังพร่ามัว จิตใจของเขายุ่งเหยิงเขาลุกขึ้นนั่ง

ผู้ใช้วิญญาณทั้งสี่คุกเข่าลงบนพื้นและตะโกน “ท่านผู้อมตะ โปรดไว้ชีวิตพวกเราด้วย!”

หวังเซียวเอ๋อตกใจ“พวกเจ้าเป็นผู้ใด?ที่นี่ที่ไหน?เดี๋ยว! ข้าคือผู้ใด?”หวังเซียวเอ๋อจับศีรษะของเขาและแสดงความเจ็บปวดขึ้นบนใบหน้า

ผู้ใช้วิญญาณปีศาจทั้งสี่มองหน้ากัน ความคิดที่คล้ายคลึงกันปรากฏขึ้นในใจของพวกเขา

‘อย่าบอกว่าผู้อมตะ…สูญเสียความทรงจ่างั้นหรือ?”

หลายวันต่อมา

ในหุบเขา ยามค่ําคืน กองไฟกําลังลุกไหม้

“มาดื่มสุรากันเถอะ” เฉินหยินเต๋าวางมือบนไหล่ของหวังเซียวเอ๋อขณะส่งสุราให้ฝ่ายหลังใบหน้าของหวังเซียวเอ๋อกลายเป็นสีแดงจากการดื่มสุราจํานวนมาก

หลังจากนั้นซือเปาก็ส่งเนื้อย่างให้กับหวังเซียวเอ๋อ

“มากินเนื้อกันเถอะ” ซือเปากล่าวและรู้สึกอยากอาเจียนอยู่ภายใน คนร้ายผู้นี้ไม่เคยใจดีกับผู้ใดมาก่อน

หวังเซียวเอ๋อไม่เพียงดูร่าเริงขึ้นแต่เสื้อผ้าของเขาก็เปลี่ยนไป ตอนนี้คุณภาพชีวิตของเขาดีขึ้นมาก

เขาดื่มสุราและกินเนื้อย่างขณะกล่าว“พี่น้องพวกท่านเป็นคนดีมาก ไม่เพียงพวกท่านจะช่วยข้าพวกท่านยังปฏิบัติต่อข้าเป็นอย่างดี”

“อย่ากล่าวเช่นนั้น”เฉินหยินเต๋าตบไหล่หวังเซียวเอ๋อ“มันเป็นโชคชะตาที่เราได้พบกัน”ขณะเดียวกันเขาก็รู้สึกขมขื่นอยู่ภายภายใน เขาคิด‘สุราที่ข้าเก็บมานานกว่าสิบปีข้าอยากเก็บไวให้ตัวเอง!’

“เราอยู่ในสถานการณ์เดียวกันเราต้องช่วยเหลือซึ่งกันและกัน”อวี้ป๋ากวงที่พึ่งกลับมาจากการตรวจสอบพื้นที่กล่าวด้วยรอยยิ้ม

“พึ่งพาครอบครัวเมื่ออยู่ที่บ้าน พึ่งพาสหายเมื่ออยู่ข้างนอกตราบเท่าที่ทุกคนช่วยเหลือกันข้าเชื่อว่าโลกนี้จะดีขึ้นกว่าเดิม!”ฟานชุนเหยากล่าว

หลังจากยืนยันว่าหวังเซียวเอ๋อเป็นผู้อมตะที่สูญเสียความทรงจํา คนทั้งสี่ตัดสินใจปฏิบัติต่อ

เขาเหมือนญาติสนิท

หากหวังเซียวเอ๋อฟื้นคืนความทรงจําในอนาคต เมื่อเขาเห็นว่าพวกเขาปฏิบัติต่อเขาเป็นอย่างดีเขาจะไม่ทําเรื่องเลวร้ายกับพวกเขา

หวังเซียวเอ๋อดื่มสุราและกินเนื้อย่างจนอิ่มหลังจากนั้นเขาก็ไปนอนบนเตียงที่นุ่มสบายที่คนทั้งสี่จัดเตรียมไว้

เขากลายเป็นคนความจําเสื่อมจริงๆตน

แม้เขาจะไม่สูญเสียความสามารถในการใช้ชีวิตแต่เขาก็ไม่สามารถจดจําาเรื่องราวในอดีตของในช่วงเวลาเลวร้ายผู้ใช้วิญญาณทั้งสี่ยื่นมือเข้าช่วยเหลือเขา

หวังเซียวเอ๋อจ๋าได้เพียงชื่อของตนเอง

เขารู้สึกมีความสุขมากขณะที่ผู้ใช้วิญญาณทั้งสี่รู้สึกเหมือนถูกทรมาน

พวกเขาเป็นผู้ใช้วิญญาณปีศาจพวกเขาไม่เคยปฏิบัติต่อผู้อื่นเช่นนี้มาก่อน

ดังนั้นสองสามวันต่อมาผู้ใช้วิญญาณปีศาจทั้งสี่จึงไม่สามารถอดทนได้อีกต่อไป

“ทุกคน แม้ข้าจะอยากรู้วิธีก้าวเข้าสู่ขอบเขตอมตะแต่ชีวิตเช่นนี้ยากล่าบากเกินไป” “ข้าเข้าใจเราต้องระวังตัวตลอดเวลามันน่าอึดอัดใจจริงๆ”

“ความกังวลของข้าคือหากผู้อมตะฟื้นคืนความทรงจําเขาจะปฏิบัติต่อพวกเราอย่างไร?”

“หากเขาเป็นผู้อมตะฝ่ายธรรมะเขาจะทําอย่างไรกับผู้ใช้วิญญาณปีศาจเช่นพวกเรา?”

“หากเขาเป็นปีศาจอมตะและจําฉากที่พวกเราโจมตีเขาได้เขาจะฉีกร่างพวกเราออกเป็นชิ้นๆหรือไม่?”

คนทั้งสี่มีความคิดที่คล้ายคลึงกัน

พวกเขาพูดคุยกันสักพักก่อนจะตัดสินใจหนีจากหวังเซียวเอ๋อตาย

ชีวิตน่าอนาถเกินไปขณะที่รางวัลไม่สามารถมองเห็น แท้จริงแล้วพวกเขาอาจต้องรอจนตัว

“เราจะหลบหนีจากหวังเซียวเอ๋อได้อย่างไร?”

“เราจากไปโดยตรงไม่ได้ หากเขาฟื้นความทรงจํา เขาอาจไล่ล่าพวกเรา”

“ข้ามีความคิดที่ดี”

“บอกมาเร็วเข้า”

“หลุมสลายวิญญาณอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ พวกเราจะไปที่นั่นและปลดปล่อยตนเองจากตัวปัญหาผู้นี้!”

วันต่อมา

คนทั้งสี่นําหวังเซียวเอ๋อเข้าไปที่หลุมสลายวิญญาณ

สถานที่แห่งนี้เคยเป็นภูเขาธรรมดาที่ไม่มีสิ่งใดพิเศษ แต่หลังจากการต่อสู้ไล่ล่าฟางหยวนสถานที่แห่งนี้กลายเป็นสถานที่พิเศษ

ในเวลานั้นเทพปีศาจจิตวิญญาณยิงบอลวิญญาณสีดําออกมาแต่วังมังกรหลบได้บอลวิญญาณพุ่งเข้าปะทะภูเขาลูกนี้และทําให้มันกลายเป็นหลุมขนาดใหญ่

หลุมแห่งนี้เต็มไปด้วยร่องรอยของพลังงานแห่งเต๋าบนเส้นทางแห่งจิตวิญญาณ

สิ่งทีชีวิตทั้งหมดที่เคยอาศัยอยู่ที่นี่ถูกกําจัดแต่ดวงวิญญาณของพวกมันยังอยู่

ร่องรอยของพลังงานแห่งเต๋าบนเส้นทางแห่งจิตวิญญาณ เส้นทางแห่งวายุเส้นทางแห่งปฐพี

และเส้นทางอื่นๆรวมตัวกันและให้กําเนิดอสูรวิญญาณทุกประเภทขึ้นในสายหมอก

สิ่งมีชีวิตที่เข้ามาในบริเวณนี้จะถูกสังหารโดยอสูรวิญญาณเหล่านั้นและทําให้หลุมสลายวิญญาณแห่งนี้น่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ

คนทั้งห้าพยายามหลีกเลี่ยงอสูรวิญญาณและเดินทางไปยังจุดศูนย์กลางของหลุมสลายวิญญาณ

อวี้ป๋ากวงใช้ข้ออ้างเกี่ยวกับการตรวจสอบและหายตัวไป

หวังเซียวเอ๋อไม่เข้าใจสถานการณ์เขาถาม“พี่น้องเหตุใดเราจึงมาที่นี่?”

เฉินหยินเต๋ายิ้มและคิดกับตนเอง‘เห็นได้ชัดว่าเราต้องการทิ้งเจ้าไว้ที่นี่!แน่นอนว่าเราจะไม่ทําโดยตรงเราจะล่ออสูรวิญญาณมาที่นี่และแสร้งเป็นไม่สามารถต่อสู้เพื่อปกป้องเจ้าเราจะล่อ

อสูรวิญญาณไปที่อื่นราวกับเรากําลังเสี่ยงชีวิต’

นอกจากสิ่งนี้ คนทั้งสี่ยังมีอีกความคิดหนึ่ง

กรณีที่ผู้อมตะตายด้วยน้ำมือของอสูรวิญญาณเขาอาจทิ้งมรดกไว้เบื้องหลัง

ผู้คนบนเส้นทางสายปีศาจมักมีความกล้าที่ไม่ธรรมดา

สี่ผู้อนาจารเป็นสมาชิกบนเส้นทางสายปีศาจที่โดดเด่นในแง่นี้

แน่นอนว่าเฉินหยินเต๋าไม่ได้กล่าวความจริงเขาตบไหล่หวังเซียวเอ๋อและกล่าวว่า“น้องชายเรามาที่เทือกเขาวายุวิปโยคเพื่อรวบรวมทรัพยากรหลุมสลายวิญญาณถูกสร้างขึ้นโดยการต่อสู้

ระหว่างผู้อมตะดังนั้นพวกเราจึงมาที่นี่เพื่อเก็บเกี่ยวผลประโยชน์”