Reverend Insanity เทพปีศาจหวนคืน - บทที่ 2098 แดนหู

เทพปีศาจหวนคืน บทที่ 2098 แดนหู

ภูเขาโคลนเน่าเปื่อยเป็นหนึ่งในภูเขาที่มีชื่อเสียงของภาคใต้

หากมันอยู่ที่ทะเลทรายตะวันตกทะเลตะวันออกหรือภาคเหนือมันอาจมีชื่อเสียงมากกว่านี้แต่ภาคใต้มีภูเขามากเกินไปดังนั้นภูเขาโคลนเน่าเปื่อยจึงไม่โดดเด่นมากนักผู้คนรู้สึกว่ามันเป็นภูเขาที่ค่อนข้างธรรมดา

สถานที่แห่งนี้ผลิตโคลนเน่าเปื่อนมันเป็นทรัพยากรทั่วไปบนเส้นทางแห่งพิษและเส้นทางแห่งปฐพีมันมีมูลค่าน้อยมากในท้องตลาด

ในฤดูฝน ภูเขาโคลนเน่าเปื่อยจะกลายเป็นหนองน้ำชั่วคราวโคลนเน่าเปื่อยจะกลายเป็นหนองน่าเน่าเปื่อยมา

ในฤดูหนาวโคลนเน่าเปื่อยจะรวมตัวกับหิมะและกลายเป็นโคลนหิมะเน่าเปื่อยนอกจากนี้ภูเขาโคลนเน่าเปื่อยยังผลิตวิญญาณไข่เน่าที่สามารถปลดปล่อยกลิ่นเหม็นเน่าออก

แม้ทรัพยากรบนภูเขาโคลนเน่าเปื่อยจะธรรมดาแต่หมู่บ้านที่อยู่รอบๆยังสามารถใช้ประโยชนจากมัน

ภูเขาโคลนเน่าเปื่อยมีชื่อเสียงเพราะมันสามารถผลิตทรัพยากรอมตะวิญญาณอมตะรวมถึงสัตว์อสูรเดียวดาย

หมู่บ้านในบริเวณนี้ไม่มีผู้อมตะพวกเขามีเพียงผู้ใช้วิญญาณระดับห้า ดังนั้นพวกเขาจึงไม่กล้าอาศัยอยู่บนภูเขา

“เปรี้ยง!”

ในวันนี้ผู้คนในหมู่บ้านหลายแห่งได้ยินเสียงฟ้าร้อง พวกเขาตกใจและไม่แน่ใจ

“เกิดสิ่งใดขึ้นบนภูเขา?”

“เหตุใดถึงมีเสียงฟ้าร้อง?”

“ภูเขาลูกนี้อันตรายมากพวกเราเป็นเพียงผู้ใช้วิญญาณพวกเราไม่สามารถตรวจสอบมัน”ต่อมาผู้คนก็ได้ยินเสียงตะโกนของมนุษย์

“กงรี่เทียน เจ้าหนีไม่พ้น! ข้ารู้ว่าเจ้าซ่อนตัวอยู่ที่นี่แต่เจ้าจะซ่อนตัวอยู่ที่นี่ได้ตลอดไปงั้นหรือ!”

“ออกมาเดี๋ยวนี้ ส่งมอบวิญญาณอมตะจากนั้นข้าจะไว้ชีวิตเจ้า หากเจ้าพลาดโอกาสนี้เมื่อข้าพบเจ้า เจ้าอย่าหวังว่าจะรอดชีวิต!”

ผู้อมตะตระกูลวูตะโกนเสียงดัง

ผู้คนในหมู่บ้านที่อยู่รอบๆภูเขาตกตะลึง

“ผู้อมตะ!”

“ผู้อมตะปรากฏตัวโอ้สวรรค์!”

“ข้ารู้จักปีศาจกงรี่เทียนเขาชอบล่อลวงหญิงพรหมจรรย์ที่ไร้เดียงสา ตอนนี้ผู้อมตะกําลังไล่ล่าเขาเขาต้องตายอย่างแน่นอน!”
ไม่?”

“กงรี่เทียนมีวิญญาณอมตะผู้อมตะจึงมาฉกฉวยมันไปงั้นหรือ?”

“อืม นี่ไม่ใช่การฉกฉวยมันเป็นการรักษาความยุติธรรม!”

“พวกเจ้าคิดว่าเราจะพบผู้อมตะหากเราไปที่นั่นหรือไม่?เราจะได้รับวิธีกลายเป็นผู้อมตะหรือหลังสงครามชะตากรรมผู้คนทั้งโลกตระหนักถึงการคงอยู่ของผู้อมตะก่อนหน้านี้ผู้อมตะเป็นเพียงการดํารงอยู่ในตํานานเท่านั้นหวัง

“บัดซบ!”กงรี่เทียนได้รับบาดเจ็บเขาซ่อนตัวอยู่ในถ้ำบนภูเขาโคลนเน่าเปื่อยด้วยความสิ้น

“เห้อ…ผู้อมตะตระกูลวูกดขี่ผู้คนมากเกินไปตอนนี้ข้าทําให้พวกเจ้าเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้

แล้ว” กงรี่เทียนมองหวังเซียวเอ๋อและสี่ผู้อนาจารด้วยความรู้สึกผิด

ก่อนหน้านี้ที่หลุมสุริยันจันทรา สถานการณ์ค่อนข้างโกลาหล มันทําให้สี่ผู้อนาจารและหวัง เซียวเอ๋อติดร่างแหและถูกไล่ล่ามาพร้อมกับกงรี่เทียน

กงรี่เทียนตระหนักถึงความโลภของสี่ผู้อนาจาร เขาใช้มรดกอมตะหลอกล่อเพื่อให้ได้รับความ

ช่วยเหลือจากพวกเขา

สี่ผู้อนาจารค่อนข้างแข็งแกร่ง เมื่อพวกเขาร่วมมือกับกงรี่เทียน ทั้งหมดจึงสามารถหลบหนี จากผู้ใช้วิญญาณระดับห้าเช่นวูจี้และเฉิงซินซื่อ

อย่างไรก็ตามช่วงเวลาดีๆมักอยู่ไม่นาน เมื่อมรดกที่แท้จริงเฉิงเทียนถูกเปิดเผย ทุกตระกูลจึง

ส่งผู้อมตะออกมา

กงรี่เทียนและคนอื่นๆตกอยู่ในอันตรายร้ายแรง พวกเขาทําได้เพียงซ่อนตัวเท่านั้น

“หากเราตาย แล้วอย่างไร?”

“พี่กง นี่เป็นโชคชะตาของเรา!”

“ตายในมือของผู้อมตะก็น่าสนใจเช่นกัน”

สี่ผู้อนาจารหัวเราะคิกคัก พวกเขาล้วนเป็นสมาชิกฝ่ายปีศาจ ในช่วงเวลาสิ้นหวัง พวกเขา

สามารถแสดงทัศนคติที่ไม่แยแสต่อชีวิตออกมา

“เอาล่ะ พูดพอแล้ว ผู้ใดบอกว่าพวกเจ้าจะตาย” ทันใดนั้นเจตจํานงหนึ่งก็ลอยออกมาจากร่าง
ของกงรีเทียน

เมื่อเห็นเจตจํานงนี้ การแสดงออกของสี่ผู้อนาจารกลายเป็นซับซ้อน

นี่คือเจตจํานงของกงเฉิงเทียนที่อยู่ในมรดกที่แท้จริง นอกจากนี้มันยังมีวิญญาณอมตะและ

พลังงานอมตะ ด้วยวิธีนี้กงรี่เทียนจึงสามารถใช้วิธีการอมตะ

นี่คือเหตุผลที่สี่ผู้อนาจารไม่โจมตีกงรี่เทียนและยึดครองมรดกจากเขา

คนกลุ่มนี้สามารถรอดชีวิตมาถึงที่นี่เพราะความช่วยเหลือจากเจตจํานงของกงเฉิงเทียน

“บรรพชน ท่านฟื้นแล้ว อาการบาดเจ็บของท่านหายหรือยัง? คํากล่าวของท่านหมายความว่า เรายังมีทางรอดงั้นหรือ?” ดวงตาของกงรี่เทียนส่องประกายเจิดจ้า

เจตจํานงของกงเฉิงเทียนถอนหายใจ “ข้าไม่ได้รับบาดเจ็บ การใช้วิธีการของผู้อมตะทําให้ข้า อ่อนเพลียเล็กน้อย ดังนั้นข้าจึงต้องพักผ่อนและใช้วิญญาณเพื่อเติมเจตจํานงของข้า สําหรับเรื่อง ที่ว่าพวกเจ้าจะรอดชีวิตหรือไม่ แน่นอนว่าพวกเจ้าจะรอด เหตุใดข้าจึงบอกให้พวกเจ้ามาที่นี่ มัน

เป็นเพราะที่นี่จะทําให้พวกเราสามารถหลบหนีจากคนเหล่านั้น”

หลังกล่าวจบค่า กงเฉิงเทียนก็กระตุ้นใช้วิธีการอมตะของเขา

ทุกคนตกใจเมื่อเห็นเส้นทางปรากฏขึ้นในถ้ำ

พวกเขาเดินลึกเข่าไปก่อนจะพบห้องโถงแห่งหนึ่ง
เจตจํานงของกงเฉิงเทียนถอนหายใจก่อนกล่าว“ย้อนกลับไปร่างหลักของข้าใช้เวลาร้อยปีเพื่อตรวจสอบสถานที่แห่งนี้ในที่สุดร่างหลักของข้าก็พบว่ามันคือแดนหูน่าเสียดายในเวลานั้นร่างหลักแก่เกินไปและมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นานดังนั้นร่างหลักจึงทิ้งการจัดเตรียมเอาไว้ก่อนจะจาก

ไป”

“แดนหู? มันคือแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งสวรรค์พิภพในตํานานมนุษย์คนแรกงั้นหรือ?”ทุกคนประหลาดใจมาก

เจตจํานงของกงเฉิงเทียนยิ้ม“แน่นอน!แดนหูคล้ายแดนซี่พวกมันต่างเป็นแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งสวรรค์พิภพบนเส้นทางแห่งพลังปราณรี่เทียนเจ้ารู้หรือไม่ว่าวิธีการที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว

ของร่างหลักของข้าคือการยิงกระแสน้ำออกจากรูขุมขนในร่างกาย แดนหูและแดนซี่เป็นตัวช่วยที่สมบูรณ์แบบสําหรับท่าไม้ตายของข้าด้วยการใช้มันเราจะสามารถหลบหนีจากผู้ไล่ล่าเหล่านั้น”

“เยี่ยม!” ทุกคนมีความสุข

แม้พวกเขาจะไม่กลัวตายแต่พวกเขาก็ไม่อยากตาย

เจตจํานงของกงเฉิงเทียนกล่าวเสริม “น่าเสียดายที่พวกเจ้าไม่ใช่ผู้อมตะ รี่เทียนเจ้าไม่สามารถนําแดนหูจากไปเมื่อข้าใช้ท่าไม้ตายนี้ พวกเจ้าจะถูกส่งกระจัดกระจายออกไปด้วยความเร็วสูงไม่มีผู้ใดสามารถตามจับพวกเจ้าแต่แดนหูจะถูกทิ้งไว้ที่นี่”

กงรี่เทียนไม่แยแส “บรรพชนการรักษาชีวิตสําคัญที่สุดเนื่องจากเราไม่สามารถนําแดนหูออกไปเราก็จะปล่อยให้ตระกูลวูเก็บรักษามันไว้ให้เราวันหนึ่งข้าจะทําให้วูจี้และเฉิงซินซื่อครวญครางอยู่ใต้เท้าของข้า พวกนางต้องชดใช่!”

กงรี่เทียนกล่าวด้วยสายตาดุร้าย

เจตจํานงของกงเฉิงเทียนหัวเราะเสียงดัง “ดีทายาทของข้าควรเป็นเช่นนี้!”

กงเฉิงเทียนเป็นสมาชิกฝ่ายปีศาจเช่นกัน

เป็นเพียงเวลานี้ที่เฉินหยินเต๋าเปิดปากกล่าว“ท่านผู้อมตะคนเหล่านี้คือพี่น้องของข้าเราต้องการเดินทางไปด้วยกันข้าได้ยินท่านกล่าวว่าเราต้องแยกย้ายกันไปเช่นนั้นหรือ?”

เจตจํานงของกงเฉิงเทียนพยักหน้า“หากร่างหลักของข้าอยู่ที่นี่ ข้าสามารถใช้แดนหูส่งพวกเจ้าหลบหนีไปด้วยกันแต่ตอนนี้ข้ามีเพียงเจตจํานงข้าแทบไม่สามารถใช้แดนหูไม่ว่าจะเป็นทิศทางหรือปลายทางข้าก็ไม่สามารถควบคุมพวกเจ้าสามารถเลือกซ่อนตัวอยู่ที่นี่หลังจากข้ากับรี่เทียนจากไปผู้อมตะภาคใต้จะไล่ล่าเรา”จริง

เฉินหยินเต๋าและคนอื่นๆรู้สึกถึงปัญหา

ตั้งแต่พวกเขามีโอกาสหลบหนีพวกเขาก็ควรออกไปมากกว่า

การอยู่ที่นี่เสี่ยงเกินไป

แต่หากพวกเขาเลือกหลบหนีพวกเขาจะไม่สามารถอยู่กับหวังเซียวเอ๋อ

หากพวกเขาไม่สามารถอยู่กับหวังเซียวเอ๋อคําสาปจะทํางาน!

“พี่กง เราต้องคุยกัน”เมื่อคิดถึงเรื่องนี้เฉินหยินเต๋าก็ถอนหายใจและตัดสินใจที่จะพูดความกงรี่เทียนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเขาถูกพาไปยังมุมหนึ่งขณะที่ทั้งสองพูดคุยกันอย่างเงียบๆ

“เป็นเช่นนี้” กงรี่เทียนอ้าปากค้าง“ผู้ใดจะคิดว่าคนภาคกลางจะน่าสนใจเช่นนี้”

เสียงสนทนาของพวกเขาฟังไม่ได้ศัพท์

ดังนั้นหวังเซียวเอ๋อจึงเปิดปากถามด้วยความสงสัย“พี่น้องของข้า พวกท่านคิดว่าท่านหัวหน้ากําลังกล่าวสิ่งใดกับพี่กง?”