Reverend Insanity เทพปีศาจหวนคืน - บทที่ 2113 กินมนุษย์

เทพปีศาจหวนคืนบทที่ 2113 กินมนุษย์

นางค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นอย่างช้าๆ

นางก้มศีรษะลงและมองไปที่หน้าอกของนางมีรอยสักปรากฏอยู่ที่นั่น

รอยสักดูเรียบง่ายแต่เห็นได้ชัดว่ามันเป็นรูปแมวดํา

แมวดําตัวเล็กและดูน่ารักมันอยู่ในท่าหมอบหางของมันยกขึ้น อุ้งเท้าของมันจิบอยู่บนพื้นราวกับมันกําลังจะกระโจนออกไป

‘ผู้อาวุโสคลื่นเดียวดายให้ข้ายืมวิญญาณ ด้วยการใช้พวกมันรอยสักแรกของข้าปรากฏขึ้นในที่สุด’

ไห่ลั่วหลันค่านวณเวลา

ตั้งแต่นางมาที่นี่และสร้างรอยสักแรกมันเป็นเวลาสามสิบวันแล้ว

ระหว่างสามสิบวันนี้ ไห่ลั่วหลันไม่ได้ออกจากกระโจมแม้แต่ครั้งเดียวนอกจากกินอาหารและพักผ่อนนางใช้เวลาทั้งหมดกับการบ่มเพาะ

นางทํางานหนักมาก

ทันใดนั้นเสียงโต้เถียงก็ดังมาจากด้านนอก“ผู้นําเผาท่านล้ำเส้นเกินไปแล้ว!”

“หลายวันนี้ท่านใช้ทรัพยากรมากมายในคลังสมบัติของเราเพื่อบุตรสาวนอกสมรสของท่าน

“แรกเริ่ม ท่านใช้กวางเขาเดี่ยวบรรพกาลเพื่อเพิ่มความอยากอาหารให้กับบุตรสาวหลังจากนั้นท่านยังทําน้ำแกงหนูอสรพิษบรรพกาลเพื่อค้นหาส่วนผสมที่เหมาะสมกับนางต่อมาท่านก็นํา

สมบัติมากมายของเราออกไปทรัพยากรที่ท่านเลือกเป็นสัตว์อสูรเดียวดายเป็นอย่างน้อย”“เราเสนอชื่อท่านเป็นผู้นําแต่ท่านกลับเห็นแก่ตัวท่านทําลายความคาดหวังของเรา!”

ไห่ลั่วหลันได้ยินเรื่องนี้และแสดงออกด้วยท่าทางแปลกๆ

ดูเหมือนผู้อาวุโสของเผ่ากําลังตั้งคําถามและกล่าวโทษผู้นําเผ่าของพวกเขาซึ่งก็คือลู่ตงหลาน

“ข้ากินทรัพยากรอมตะจํานวนมากตอนนี้ผู้อาวุโสคลื่นเดียวดายไม่สามารถควบคุมสถานการณ์ได้อีกแล้วงั้นหรือ?’ ไห่ลั่วหลันคาดเดา

เป็นเพียงเวลานี้ที่เสียงของลู่ตงหลานดังขึ้น“ผู้อาวุโสอย่าพึ่งโกรธ ข้าทําเช่นนี้เพราะเห็นแก่เผ่าของเราเสี่ยวหลันออกมา”

ไห่ลั่วหลันได้ยินและเดินออกจากกระโจมเป็นครั้งแรก

ที่นี่เป็นหุบเขาสีเขียวที่มีแม่น้ำไหลผ่าน

มีกระโจมหลายขนาดอยู่รอบๆและก่อตัวเป็นชนเผ่า

กระโจมของไห่ลั่วหลันอยู่ตรงกลางมันเป็นสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุดขณะเดียวกันมันก็เป็นกระโจมที่ใหญ่ที่สุดนอกกระโจมหลังนี้มีคนกลุ่มหนึ่งกําลังเผชิญหน้ากับลู่ตงหลาน

ส่วนใหญ่เป็นผู้สูงอายุแต่ทุกคนล้วนเป็นผู้อมตะสิ่งที่ดึงดูดความสนใจของไห่ลั่วหลันมากที่สุดก็คือรอยสักบนร่างกายของพวกเขา

“เสี่ยวหลัน มาที่นี่” ลู่ตงหลานโบกมือ

ไห่ลั่วหลันไม่พูดแต่เดินเข้าไปหาลู่ตงหลาน

สายตาของกลุ่มผู้อาวุโสมองไปที่ร่างกายของไห่ลั่วหลันกล่าวให้เฉพาะเจาะจงกว่านั้นก็คือหน้าอกของนางการแสดงออกของกลุ่มผู้อาวุโสเปลี่ยนไป

บางคนรู้สึกไม่อยากจะเชื่อขณะที่บางคนรู้สึกตื่นเต้นมาก
“นี่นี่คือ…”

“ข้าเห็นสิ่งใดผิดไปหรือไม่?”

“ผู้ใดก็ได้ช่วยยืนยันว่านี่คือพยัคฆ์ทมิฬ!?”

ลู่ตงหลานยิ้ม“มันคือพยัคฆ์ทมิฬจริงๆ”

กลุ่มผู้อาวุโสเงียบขณะที่ร่างกายของพวกเขาสั่นเทา

ลู่ตงหลานกล่าวต่อ“ข้ารู้ว่าพวกท่านต้องการถามสิ่งใดเนื่องจากลูกสาวของข้ามีรอยสักพยัคฆ์ทมิฬข้าแน่ใจว่าพวกท่านตระหนักว่านางมีกายาศักดิ์สิทธิ์!มีเพียงกายาศักดิ์สิทธิ์เท่านั้นที่สามารถสร้างรอยสักพยัคฆ์ทมิฬ!”

กลุ่มผู้อาวุโสอ้าปากค้าง

ลู่ตงหลานรอสักครู่ก่อนจะกล่าวต่อ“ตอนนี้พวกท่านยังคิดว่าข้าเห็นแก่ตัวอีกหรือไม่?”

“ไม่แน่นอน!”ผู้อาวุโสคนหนึ่งส่ายศีรษะและกล่าวอย่างหนักแน่น

“นี่คือกายาศักดิ์สิทธิ์ มันอนุญาตให้นางเข้าร่วมพิธีกรรมหมื่นอสูรได้โดยตรง!”ผู้อาวุโสอีกคนมองไห่ลั่วหลันด้วยความตื่นเต้น

“ตราบเท่าที่กายาศักดิ์สิทธิ์เข้าร่วมพิธีกรรมหมื่นอสูรชนเผ่าของเราจะได้รับประโยชน์จากมันเราจะกลายเป็นหนึ่งในเผ่าศักดิ์สิทธิ์สํารอง”ผู้อาวุโสบางคนเริ่มฝันถึงอนาคตที่สดใส

‘กายาศักดิ์สิทธิ์?ไห่ลั่วหลันสงบจิตใจลงนางตระหนักว่าสถานการณ์ยังอยู่ในการควบคุมของลู่ตงหลาน

ริมฝีปากของลู่ตงหลานม้วนขึ้น“เราจะเป็นเพียงเผ่าศักดิ์สิทธิ์สํารองงั้นหรือ?เหตุใดเราจะไม่สามารถกลายเป็นเผ่าศักดิ์สิทธิ์ที่แท้จริง?”
กลุ่มผู้อาวุโสตกตะลึงก่อนจะส่ายศีรษะ

“ท่านผู้น่า อย่าพึ่งรีบร้อน!”

“บุตรสาวของท่านมีการบ่มเพาะระดับเจ็ดแต่การเป็นผู้ชนะในพิธีกรรมหมื่นอสูรระดับการบ่มเพาะของนางยังไม่เพียงพอ”

“เราต้องอดทน ตราบเท่าที่นางบรรลุระดับแปด นางจะกลายเป็นจักรพรรดินีศักดิ์สิทธิ์!”“เราต้องปกป้องและเลี้ยงดูนางเพื่อให้เผ่าของเรากลายเป็นเผ่าศักดิ์สิทธ์แต่เราไม่ควรเสี่ยง

ลู่ตงหลานเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะพยักหน้า“ผู้อาวุโสกล่าวได้ถูกต้องแล้วข้ารีบร้อนเกินไปแต่ปฏิเสธไม่ได้ว่ายิ่งเสี่ยวหลันแข็งแกร่งขึ้น ตําแหน่งของนางในพิธีกรรมหมื่นอสูรก็จะสูงขึ้นเผ่าของเราจะได้รับประโยชน์มากขึ้นเช่นกัน”

กลุ่มผู้อาวุโสพยักหน้า“ถูกต้อง”

ลู่ตงหลานโค้งคํานับ“ดังนั้นข้าหวังว่าทุกท่านจะเข้าใจและช่วยสนับสนุนเสี่ยวหลันอย่างเต็มที่ยิ่งนางได้รับประโยชน์เท่าใดเผ่าของเราก็จะได้รับประโยชน์เท่านั้น”

กลุ่มผู้อาวุโสตอบรับด้วยรอยยิ้มสดใส

ด้วยการจัดการอย่างพิถีพิถันของลู่ตงหลานไห่ลั่วหลันจึงได้รับการยอมรับจากชนเผ่า

ไห่ลั่วหลันยังเข้าใจเหตุผลหลักประการหนึ่งที่ผีดิบอมตะตะวันเดือดส่งนางมาที่นี่นั่นเป็นเพราะสุดยอดกายาเทพยุทธ์ที่แท้จริงมีประโยชน์อย่างมากในถ้ำสวรรค์หมื่นอสูร

ไห่ลั่วหลันถามลู่ตงหลานว่าเหตุใดสุดยอดกายาเทพยุทธ์ที่แท้จริงจึงถือเป็นกายาศักดิ์สิทธิ์

ของที่นี่และเพราะเหตุใดมันจึงมีสถานะสูงส่ง

ลู่ตงหลานตอบ “มีข่าวลือว่าเทพปีศาจคลั่งครอบครองสุดยอดกายาเทพยุทธ์ที่แท้จริงเช่นกันแต่ไม่มีผู้ใดสามารถยืนยันเรื่องนี้”

สิ่งนี้ไม่สําคัญไห่ลั่วหลันทิ้งข้อมูลนี้ไว้เบื้องหลังในไม่ช้า

นางยังบ่มเพาะรอยสักของนางต่อไป

คราวนี้ไม่เพียงลู่ตงหลานแต่คนทั้งเผ่าต่างให้การสนับสนุนนาง

ในไม่ช้ารอยสักรูปแมวดําของไห่ลั่วหลันก็เติบโตขึ้นและกลายเป็นรอยสักรูปพยัคฆ์สีดํา

เมื่อมาถึงจุดนี้ความช่วยเหลือของกลุ่มผู้อาวุโสก็ลดน้อยลง

ตลอดกระบวนการ พวกเขาใช้จ่ายทรัพยากรมหาศาลแต่ข่าวดีสําหรับไห่ลั่วหลันก็คือรอยสักพยัคฆ์ทมิฬแข็งแกร่งอย่างไม่น่าเชื่อ พลังอํานาจของมันไปไกลกว่าวิธีการทั้งหมดของนางก่อนหน้านี้

รอยสักพยัคฆ์ทมิฬกลายเป็นท่าไม้ตายที่ทรงพลังที่สุดของนาง

“แต่นี่ยังไม่เพียงพอ!”ลู่ตงหลานกล่าว“ตั้งแต่นายท่านของเราส่งเจ้ามาที่นี่ข้าก็จะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อเลี้ยงดูเจ้าและไม่ทําให้นายท่านผิดหวัง!ผู้อาวุโสยังไม่ได้ใช้สมบัติจากคลังของ

พวกเขาแต่อีกไม่กี่วันสถานการณ์จะเปลี่ยนไป”

กลุ่มผู้อาวุโสก็มีทายาทเช่นกัน แม้ไห่ลั่วหลันจะมีกายาศักดิ์สิทธิ์ แต่นางก็เป็นทายาทของผู้นําเผ่าผู้อาวุโสเหล่านั้นจะไม่ทุ่มเททรัพยากรทั้งหมดเพื่อนางนี่เป็นเรื่องธรรมชาติ

หลายวันต่อมาเผ่าวิหคเพลิงสีน้ำเงินถูกโจมตีโดยเผ่าหลอมรวมเปลวเพลิงพวกเขาประสบ

ความสูญเสียครั้งใหญ่และถูกบังคับให้หลบหนีออกจากหุบเขา

ขณะถอยทัพ ผู้นําเผ่าวิหคเพลิงสีน้ำเงินนํากองทหารของนางต่อสู้อย่างดุเดือด เผ่าหลอมรวมเปลวเพลิงถูกบังคับให้ล่าถอยและปล่อยให้เผ่าวิหคเพลิงสีน้ำเงินยึดอาณาเขตกลับคืน

เผ่าหลอมรวมเปลวเพลิงยังไม่ยอมแพ้ พวกเขาตั้งค่ายพักแรมอยู่นอกหุบเขาและรอโอกาส
โจมตี

ช่วงดึกของวันนี้

ลู่ตงหลานนําาไห่ลั่วหลันออกจากจุดรวมพลเข้าไปยังถ้ำแห่งหนึ่งเพื่อพบกับผู้นําเผ่าหลอมรวม
เปลวเพลิง

ผู้นําเผ่าหลอมรวมเปลวเพลิงมองไห่ลั่วหลันและเผยรอยยิ้ม “ข้าคือผู้อมตะคลื่นอําพัน เจียวฮ่า
2″

เจียวอ่าวเป็นหนึ่งในเจ้าเกาะของถ้ำสวรรค์นิรันดร

ปรากฏว่าสถานการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นแผนการของลู่ตงหลานกับเจียวฮ่าว

เจียวฮ่าวน่าทรัพยากรอมตะจํานวนมากออกมามอบให้ลู่ตงหลาน “นี่คือทรัพยากรทั้งหมดที่ข้า

สามารถรวบรวมมาได้มันเหมาะสมกับไห่ลั่วหลัน”

“นอกจากนี้เรายังมีสิ่งนี้…”เจียวอ่าวนําศพออกมา

เปลวเพลิงที่เสียชีวิตในการต่อสู้ก่อนหน้านี้

พวกมันเป็นซากศพของผู้อมตะกล่าวให้ชัดเจนกว่านั้นก็คือศพของผู้อาวุโสเผ่าหลอมรวมลู่ตงหลานนําศพของผู้อมตะออกมาเช่นกันพวกมันคือศพของผู้อาวุโสเผ่าวิหคเพลิงสีน้ำเงิน

ต่อหน้าไห่ลั่วหลันลู่ตงหลานเริ่มใช้ศพปรุงอาหาร!

ไห่ลั่วหลันตะลึง “พวกท่านต้องการให้ข้ากินเนื้อมนุษย์เหล่านี้งั้นหรือ?”

เจียวฮ่าวตัดเนื้อมนุษย์และยิ้ม “อย่าคิดว่ามันเป็นเนื้อมนุษย์ปฏิบัติต่อมันเช่นทรัพยากรอมตะรอยสักจะถูกสร้างขึ้นโดยพลังงานแห่งเต๋าเหล่านี้มันมีประโยชน์ต่อเจ้ามาก”

หลังกล่าวจบคํา เจียวฮ่าวก็โยนเนื้อสองสามชิ้นลงไปในหม้อ

ลู่ตงหลานกล่าวต่อ“ไห่ลั่วหลันมีเนื้อไม่มากที่เหมาะสมกับเจ้า ร่างกายของเจ้าสามารถย่อย

เนื้อเหล่านี้ได้อย่างง่ายดายมันจะช่วยยกระดับรอยสักของเจ้าได้เป็นอย่างดี!”

ไห่ลั่วหลันหน้าซีด “การกินเนื้อมนุษย์เป็นที่นิยมในถ้ำสวรรค์หมื่นอสูรงั้นหรือ?”

ลู่ตงหลานกล่าวอย่างชัดเจน “ไม่แม้การกินเนื้อมนุษย์จะช่วยยกระดับรอยสักได้ดีแต่มันเป็นการกระทําของปีศาจการกินเนื้อของสมาชิกชนเผ่าในที่สาธารณะหมายความว่าเจ้าเป็นผู้บ่มเพาะบนเส้นทางปีศาจ เจ้าจะถูกพิพากษาดังนั้นเราจึงนําเจ้ามาที่นี่เจ้ามีกายาศักดิ์สิทธิ์แต่หากเจ้าถูกค้นพบว่ากินเนื้อมนุษย์สถานะของเจ้าจะสูญสิ้นแต่นี่เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้เรามีเวลาน้อยเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งของเจ้าอย่างรวดเร็วการกินเนื้อมนุษย์เป็นวิธีที่ดีที่สุด”

“มันสุกแล้ว กินเถอะ”

ลู่ตงหลานส่งน้ำแกงให้ไห่ลั่วหลัน

ไห่ลั่วหลันอาเจียนออกมานางถาม “พวกท่านเคยกินเนื้อมนุษย์หรือไม่?”

ลู่ตงหลานส่ายศีรษะแต่เจียวอ่าวพยักหน้าและกล่าว “ข้าเป็นคนแรกที่มาที่นี่หลังจากตัวตนในฐานะคนนอกของข้าถูกเปิดเผยข้าก็ถูกไล่ล่าข้าตกอยู่ในสถานการณ์สิ้นหวังและต้องกินเนื้อมนุษย์เพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งอย่างเร่งด่วนด้วยวิธีนี้ข้าจึงสามารถเอาชีวิตรอดมาได้และกลายเป็นผู้นําเผ่าหลอมรวมเปลวเพลิงในที่สุด”

ลู่ตงหลานกล่าวอย่างสงบ “ไห่ลั่วหลัน เจ้าสามารถเลือกที่จะไม่กินมัน เราจะไม่บังคับเจ้าเราเพียงทํางานตามคําสั่งของนายท่านอย่างดีที่สุดเท่านั้น ข้าเข้าใจว่าเหตุใดเจ้าถึงปฏิเสธมันนี่เป็นเพียงวิธีการหนึ่งที่จะทําให้เจ้าแข็งแกร่งขึ้นเจ้าสามารถเลือกกินทรัพยากรชนิดอื่นแต่มันจะใช้เวลามากขึ้น”

“ต้องใช้เวลานานเท่าใด?” หูของไห่ลั่วหลันกระตุก

ลู่ตงหลานยิ้ม “ความแตกต่างระหว่างข้ากับเจียวฮ่าวมีขนาดใหญ่โตมาก มันเหมือนสวรรค์กับเหวลึกแม้ข้าจะใช้เวลาทั้งชีวิต ข้าก็ไม่สามารถแซงหน้าเขา”

คําตอบชัดเจนมาก

“ข้าจะกินมัน!” ไห่ลั่วหลันแสดงออกอย่างจริงจัง
นางดื่มนํ้าแกงค่าโต นางกินเนื้อจนหมดการแสดงออกของลู่ตงหลานเปลี่ยนไปขณะที่เจียวฮ่าวพยักหน้าเล็กน้อย