Rise of The Undead Legion - ตอนที่ 216

Chapter 216 : แฮงค์

” โอ๊ย ” – เดฟ เอามือปิดหูตัวเอง

” หยุดกรี๊ดได้แล้ว ! ” – เขาพยายามปิดปาก เคทลิน เสียงร้องดังขึ้นมาจากด้านหลังในตอนที่เขาไปชนบางอย่างเข้ารึใครก็ตามที่อยู่ข้างเตียง

‘ มีคนอื่นอยู่ใต้ผ้าห่มอีกเหรอ ? โอ้ ไม่นะ….’

เขาตัวแข็งทื่อไปและมองดูท่าทีของ เคทลิน โดยที่เธอมองไปยังด้านหลังเขา ปากกับตาของเธอเบิกกว้าง เขากลัวสิ่งที่เขาจะหันไปเจอแต่ก็ตัดสินใจหันกลับไป

ผมสีดำกับหน้าของ วาเนสซ่า

‘เหี้ยยยยย ‘

” นายทำอะไร ? ! ” – เคทลิน ตะโกนออกมา เธอลุกขึ้นนั่งและดึงผ้าห่มมาปิดตัว

” ใครน่ะ ? โอ๊ย ปวดหัวจัง ” -วาเนสซ่า ลุกขึ้นนั่งโดยตาที่ยังปิดอยู่ครึ่งหนึ่ง

” โอ๊ย หยุดพูดเสียงดังกันได้แล้ว ฉัน ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น “

” โกหก ! “

” โอ๊ย หยุดได้แล้ว ฉันไม่ได้ทำอะไร ฉันจำไม่ได้ “- เดฟ หนีไปที่ปลายเตียงเพื่อหลีกเลี่ยงการโดนตีแต่ก็ยังโดนบางอย่าง

วาเนสซ่า ค่อยๆรู้สึกตัวและมองไปที่ เดฟ กับ เคทลิน จากนั้นก็มองไปที่เตียง ถึงจะยังไม่ตื่นแต่เธอก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

” เสื้อผ้าฉันอยู่ไหน ? ” – เคทลิน กรีดร้องอกมา

” ฉัน อ่ะ…” – เดฟ เห็นชั้นในสีดำห้อยอยู่ที่โคมไฟข้างเตียง เขากลืนน้ำลายแล้วส่งสายตามองไปที่ชั้นใน

เคทลิน มองตามและโน้มมตัวเข้ามาฟาดหัวเขา

” ไอ้โรคจิต ! ออกไป ! “

เคทลิน จับชุดชั้นในมาซ่อนไว้ใต้ผ้าห่มและมองจนกว่า เดฟ ออกไปจากห้อง

เดฟ สงสัยว่า โซว์ กับ ราฟ ไปไหน ทำไมสองคนนี้ถึงได้อยู่กับเขา เขามองไปรอบๆหาสาวผมม่วงแต่ก็ไม่มีวี่แวว เสียงบ่นดังขึ้นมาจากทางเดินพร้อมกับประตูเล็กที่เปิดออกและ โซว์ ก็โผล่เข้ามา

” ฉันไม่เชื่อเลยว่านายทำแบบนั้นไปได้ยังไง ราฟ !”

‘เขาทำบ้าอะไร ? ‘

จากในห้องนั้นเสียงของเพื่อนสนิทเขาได้ดังขึ้นมา – ” มันไม่ใช่แบบนั้น โซว์ ฉันคิดว่าเธอเป็น เดฟ ! “

‘เหี้ยอะไรวะเนี้ย ? ! ‘

ชายสีหน้าลนลานเกือบโป๊ ราฟ ได้โผล่มาและมองผ่าน โซว์ ไป

” โอ้ ว่าไงพวก มันไม่ใช่แบบนี้นายเห็นหรอกนะ จริงๆ ! “

โซว์ หันกลับมาแล้วต้องอ้าปากค้าง

เดฟ เริ่มที่หัวเราะออกมา เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

” ชะใช่ ฉันรู้ว่ามันรู้สึกยังไง “

” เดฟ ! ทำไมนายต้องหัวเราะด้วย ! ? นายรู้มั้ยว่าไอ้นี่…ไอ้นี่…ไอ้นี่มันทำอะไร ? “

” ฉันบอกเธอแล้ว – “- ราฟ ขัดขึ้นมา

” ไม่ นายเงียบไว้ซะ นายคือคนผิด ! “

ราฟ มองผ่าน เดฟ ไปและเห็นผู้หญิงอีกสองคนออกมาจากห้อง เคทลิน เอาผ้าเช็ดตัวพันตัวและชุดของ วาเนสซ่า ก็ดูยับๆ เขาถึงกับผิวปากออกมาด้วยความชื่นชม

” โว๊ว ฉันล่ะเคารพนายเลยพวก ! ” – เขายกมือเพื่อจะแท็กกับ เดฟ

” ไม่ มันไม่ใช่แบบนั้น ” – เดฟ เริ่มหัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง ใครจะไปเชื่อเรื่องพวกนี้ ? เขาไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไงแต่มันเหมือนกับมุขในหนังเก่าๆ

โซว์ ส่งสายตาดุมาที่ เดฟ กับการที่เขาหัวเราะ เธอเดินไปที่ประตูห้อง เดฟ และหันกลับมา

” ผู้หญิงจะคุยกัน ! ” – โซว์ พูดขึ้นแล้วปิดประตูจนเกือบจะงับเท้า เดฟ เดฟ กับ ราฟ โดนทิ้งให้อยู่ในความอึดอัด

” บ้าเอ้ย เสื้อผ้าฉัน ” – เดฟ พูดขึ้นแล้วไปเคาะประตู

” ฉันไม่ได้ทำอะไรนะพวก ” – ราฟบอก – ” ไปเถอะ เราจะเรียกรูมเซอร์วิต ฉันมั่นใจว่ามันต้องมีผ้าขนหนูรึ…ผ้าปูบ้าง ” – เขาหัวเราะ

เดฟ ได้แต่พยักหน้าแล้วเดินไปยังทางเดิน

ราฟ กับ เดฟ ได้กินอาหารเช้าแต่ทั้งสองคนบอกไม่ได้เลยว่าอะไรที่พาพวกเขามาถึงห้องได้และเด็กสาวสามคนโผล่มาพร้อมกับสีหน้าโกรธๆ เดฟ พยายามจะคุยกับพวกเธอผ่านประตูห้องแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ ราฟ ได้กลับไปที่เตียงเพื่อนอนต่อ เมื่อทำอะไรไม่ได้ เดฟ ก็ตัดสินใจใช้เครื่องเล่นในห้อง โซว์ กับ ราฟ เพื่อล็อคอินเข้าไปในเกม

***

ผ่านมามากกว่า 24 ชม.ในเกม

การแบนจากเมืองได้ถูกนับใหม่

คุณมีเวลา 10 นาทีในการออกจากเมือง Moria

***

เดฟ ไม่ได้สนใจแจ้งเตือน เขาออกไปเดินเล่นในเมืองต้องการพักผ่อนจิตใจกับเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นทั้งดีและแย่ เขาคิดว่าจะลองตรวจสอบรายชื่อดูว่ามีเพื่อนเข้ามาด้วยมั้ยแต่ก็ตัดสินใจว่าคงไม่ดีเท่าไหร่

Moria เป็นเมืองเล็กๆ ถึงแม้ว่าจะมีประกาศฆ่าบนหัวแต่เขาก็ไม่ได้ถูกผู้เล่นคนไหนตามจนถึงตอนที่เขาเดินไปถึงประตูเมือง

แต่ทันทีที่ เดฟ ก้าวออกมาจากเมืองมิติก็ได้เปิดออกและเงาหนึ่งก็โผล่มาตรงหน้าเขา

” ว่าไงเด็กน้อย ” – เสียงนั้นดังขึ้นมาจากเงา

” นาย ! นายคือคนที่ขโมยของฉันไป เอาคืนมา ! “

” ฉันไม่ได้ขโมยอะไรและฉันก็ไม่ให้คืนด้วย ” – เงานั้นหัวเราะ

” มันดูไม่เข้าท่าเลย ! นายขโมยคริสตัลของหัวใจแห่งความตายไป อันที่ราชาอันเดตให้กับฉันมา “

” นายไม่ฟังเลยนิ มันเป็นของฉัน “

เงาเริ่มหายไปเผยให้เห็นร่างดูคล้ายเด็กวัยรุ่นใส่แจ็คเก็ตหนังสีดำแขนกุด เขามีผมโมฮอร์คสีฟ้าและเจาะหูกับจมูก สิ่งที่คาดอยู่ที่คอดูเหมือนว่าจะเป็นกีตาร์

เดฟ ได้ตรวจสอบอีกฝ่ายดูทันที

***

ผิดพลาด ! ตัวตนที่ไม่อาจจะระบุได้

ตรวจสอบล้มเหลว

***

เด็กหนุ่มยิ้มออกมาและโบกมือ สายตาของ เดฟ พร่าไปและได้โผล่มาในบาร์ บาร์ที่ตรงกำแพงนั้นมีเวทีตั้งอยู่

เดฟ มองไปรอบๆ ที่แห่งนี้ว่างเปล่ามีแค่แสงไฟที่ส่องไปมาเผยให้เห็นกำแพงไม้และพื้นปูน

เด็กหนุ่มโผล่ขึ้นมาที่เวทีและเริ่มเล่นเพลงที่ดูคุ้นเคย

” ไม่ บันได…ไม่ เริ่มงานเลี้ยงได้ ! ” – เด็กหนุ่มหัวเราะ – ” ตามสบายนะ เด็กน้อย “

เขาหยุดเล่นและวางกีตาร์ลง

‘ ไอ้ประหลาดนี่เป็นใคร ‘

” ฉันอยากให้นายช่วยฉันบางอย่าง เด็กน้อย “

” หยุดเรียกฉันว่าเด็กซะที ! นายอายุน้อยกว่าฉันอีก ถ้าใครจะต้องเป็นเด็กก็นายนั่นแหละ ! “

” แต่ฉันเป็นเทพ งั้นนายก็ต้องเป็นเด็กน้อย ตกลงตามนั้น ตอนนี้ถ้านายหยุดขัด เราจะได้มาคุยธุระกันและเอาอันเดตของฉันกลับมา “

” นะ…นายเอาพวกนั้นกลับมาได้งั้นเหรอ ? “

” ก็ใช่ ฉันเป็นเทพแห่งอันเดตไงล่ะ ดังนั้นก็ได้ “