Rise of The Undead Legion - ตอนที่ 67
Chapter 67: ศัตรูมีอยู่ทุกที่
เดฟตรวจสอบผู้หญิงตรงหน้า ปีศาจนางเงือกนั้นมีชื่อเป็นสีเขียว ดังนั้นเธอจึงไม่ใช่ศัตรู
[ Zola ]
เลเวล : 400
Ancient-Demoness (Epic Tier)
ระดับความอันตราย : เป็นมิตร
HP : 400,000
ลดดาเมจ 50,000
ดูดซับเวทย์ 80,000
คนรักเก่าของ Drahma the Berserker แม่มดที่ทรงพลัง ความกระหายในพลังของเธอทำให้เธอโดนสาปอยู่ในสภาพนี้
เดฟมองไปที่ Drahma และมองไปที่ปีศาจสาว ก่อนจะหันกลับมาที่ Drahma – ” บ้าเอ้ย นี่เธอเป็นแฟนเก่านายงั้นเหรอ ? “
” ใช่ Zola เป็นคนรักเก่าของข้า ” – Drahma พูดขึ้นพร้อมกับแก้มที่ดูเปลี่ยนสีไป
Lone Arrow มองไปมาระหว่างทั้งสองและแสดงสีหน้าแปลกใจออกมา
” ฉันสงสัยว่าพวกเขาจะ….นายรู้ใช่มั้ย ” – เธอหัวเราะ
” หยุดเลย ! ฉันไม่อยากรู้ ” – เดฟพูดขึ้น
” เกิดอะไรขึ้นที่นี่ Drahma ? ” – เดฟถาม
แทนที่จะตอบกลับ ยักษ์นั้นกลับเดินไปที่ริมแม่น้ำแล้วคุกเข่าลงไป เขาเอื้อมมือลงไปในลาวาก่อนที่นางเงือกจะโดดขึ้นมาในอ้อมแขนเขาพันตัวรอบแขนเขาเอาไว้ เธอใช้ร่างกายส่วนบนพิงที่แขนของ Drahma เอาไว้
” การตัดสินใจของเธอน่ะเห็นแก่ตัว ” – Drahma พูดขึ้นอย่างเศร้าๆ
” นายไปกับ Death King ด้วยเหตุผลของตัวเอง นายจากไปก่อน “- เธอตอบกลับ
” ฉันไม่ได้มีทางเลือก ความตายของเผ่าฉัน…ครอบครัวฉันและพี่น้องฉัน…มีแค่ราชาเท่านั้น ” – Drahma พูดขึ้น
” อะไรที่ผ่านแล้วก็ให้มันผ่านไป ทำไมนายถึงได้มาอยู่ที่นี่ ? กับพวกอันเดตน้อยและมนุษย์ ? ” – นางเงือกถามและมองไปที่เดฟกับ Lone Arrow
เดฟตอบกลับทันที – ” เราเป็นเพื่อนของ Drahma และเรามาที่นี่เพราะภารกิจ เธอจะให้เราผ่านไปได้มั้ย ? “
” เจ้ามีกลิ่นที่ต่างออกไป เจ้าต้องมาจากโลกภายนอก…โลกใต้ดินคงจะเปิดออกแล้วสินะ ? ” – เธอพันรอบนิ้วของ Drahma เอาไว้แล้วแหย่ยักษ์นั่นพร้อมกับถามผู้เล่นทั้งสอง
” ใช่ มันเปิดออกแล้วและมันจะมีคนนอกเข้ามาอีก ” – เดฟตอบกลับ
” โอ้ มันนานแล้วนะตั้งแต่ครั้งล่าสุดที่ฉันได้กินเนื้อมนุษย์….นั่นใครกัน ? นั่นใช่พวกนั้นมั้ย ?” – หญิงสาวพูดขึ้นแล้วมองไปที่ Lone Arrow ราวกับว่าเธอเป็นอาหาร
เดฟเดินมาขวางหน้า Lone Arrow เอาไว้แล้วพูดขึ้น – ” ไม่ เธอไม่ใช่อาหาร อย่างน้อยก็สำหรับตอนนี้ ยังไงซะก็มีนักผจญภัยมากมายกำลังมาที่นี่และฉันเห็นว่าเธอกับ Drahma เอ่อ…..รู้จักกัน ฉันไม่ได้สงสัยในพลังของเธอแต่จำนวนคนน่ะเอาชนะความกล้าได้ เธอน่าจะออกจากที่นี่ไปซะ “
Drahma วาง Zola ลงที่เดิมก่อนจะตอบกลับ – ” เธอทำไม่ได้ “
” ทำไมถึงเป็นแบบนั้น ? “- Lone Arrow ที่รู้สึกว่าถูกทิ้งไว้คนเดียวถามขึ้นมา
” เธอออกจากบ่อนี้ไม่ได้นานนัก…..” – Drahma วางนางเงือกลงไปในบ่อแล้วตอบกลับ
” งั้นเธอก็ซ่อนตัวอยู่ในบ่อนี้ได้ ไม่จำเป็นที่เธอต้องตายอย่างไร้ความหมาย “
” โอ้ นายจะมาสนใจอะไร นายทำให้ฉันนึกถึง Drahma สมัยก่อนเลย ” – นางเงือกพูดขึ้น
บรรยากาศเริ่มแปลกไปเรื่อยๆจน เดฟต้องกระแอมออกมาแล้วพูดขึ้น – ” เราต้องไปแล้ว Drahma เราช้ากว่านี้ไม่ได้แล้ว “
เวลานับถอยหลังไปเรื่อยๆ
ความกดดันนั้นมากขึ้นเรื่อยๆ เดฟรู้ว่ามันมีกลุ่มผู้เล่นตามพวกเขามา แม้ว่าพวกเขาจะจัดการพวกนั้นได้แต่มันก็จะมีคนรู้ถึงตัวตนของเขาที่นี่และพวกนั้นก็จะเข้ามาเพื่อหวังว่าจะฆ่าเขาและเปิดอีเวนต์อันเดต
Drahma ลุกขึ้นยืนและเดินหน้าต่อโดยมีเดฟกับ Lone Arrow ที่ซึ่งหันไปมองนางเงือกเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินตามไป
” เฮ้ Mr.Skeletal นายรู้เรื่องสองคนนั้นมั้ย ? ” – เธอถาม
” ฉันไม่รู้ ฉันไม่มีเวลาไปสนใจด้วย เราต้องเดินหน้าให้เร็วกว่านี้ ” – เขาตอบกลับแล้วเดินหน้าต่อ
” ชิ ไม่มีความโรแมนติกเอาซะเลย “- Lone Arrow พึมพำ
สะพานข้ามบ่อน้ำนี้ยากที่จะพอสำหรับร่างขนาดใหญ่ของ Drahma ต้องขอบคุณที่มันไม่ถล่มลงไป เดฟเดินตาม Drahma ไปโดยมี Lone Arrow ตามมาด้วย
เมื่อมาถึงที่ปลายสะพาน กำแพงที่มีร้อยร้าวก็เริ่มแตกออกเปิดทางให้กับพวกเขา
” ลึกเข้าไปมีปีศาจที่แข็งแกร่งอยู่ ฉันคิดว่าฉันเอาชนะมันได้แต่ฉันไม่มั่นใจว่าพวกนายจะปลอดภัยหรือเปล่า ” – Drahma พูดขึ้น
” ไม่ต้องกังวล ฉันจะพยายามเอาตัวรอดเอง ” – เดฟพูดขึ้น เขาไม่มีตัวเลือกอยู่แล้ว การอยู่ที่นี่ก็มีแต่รอให้กลุ่มผู้เล่นเข้ามาหาตัว เมื่อไม่มีตัวเลือกในการออกจากที่นี่ เขาก็ได้แต่ต้องเดินหน้าต่อ
เขามีตัวเลือกเดียวคือการเดินหน้าต่อ, การเสี่ยงชีวิตเพื่อเอาตัวรอดจากมอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งรึอยู่ที่นี่เพื่อพบกับความตายจากกลุ่มผู้เล่นที่ตามมา
” กล้าหาญจริงๆ ” – Drahma พูดขึ้นแล้วเดินเข้าไปในประตู
เมื่อทุกคนเข้ามาด้านใน เดฟ ก็ได้ยินเสียงลมที่พัดโหยหวนดังขึ้นจากในรู
” มันมีทางออกที่นี่ มันอาจจะเป็นอีกด้านของภูเขาที่เราเข้ามา ” – เดฟพูดขึ้น
” เราต้องเอาชนะอะไรก็ตามที่อยู่ที่นั่นก่อนที่จะเรียกมันว่าทางออกได้ ” – Lone Arrow ค้านขึ้นมา เธอมองไปที่สีหน้าของ Drahma และรู้ว่าพวกเขาเริ่มตึงเครียดกันเพิ่มขึ้นแค่ไหน
” มอนสเตอร์ที่อยู่ที่นี่คือเจ้าของปีศาจทั้งหมดที่เราเจอมาก่อนหน้านี้ มันคือ Demon Lord และค่อนข้างที่จะแข็งแกร่ง ” – Drahma พูดขึ้นแล้วเดินไปตามทางเดิน ทุกก้าวที่เขาเดินจะทำให้ถ้ำแห่งนี้สั่นไหว
” นายเหมือนจะไม่สนใจความมืดแล้วนี่ ? ” – เดฟพูดขึ้น เขาจำได้ว่า Lone Arrow บ่นมากแค่ไหนตอนที่เข้ามาในดันเจี้ยนตอนแรก
” นายอยากให้ฉันทำยังไง ? มันไม่ใช่ความผิดฉันนี่ที่พวกอันเดตนายทำคบไฟฉันเสียเปล่าไป…ฉันก็แค่ปรับตัว ” – เธอพูดพร้อมกับใช้นิ้วม้วนผมตัวเอง
” มันไม่ได้เสียเปล่า! มันเป็นกลยุทธ์ ! มนุษย์หมาป่าน่ะเกลียดไฟ ! ” – เขาเถียงกลับพยายามแสดงจุดยืน
” ได้จ้า พ่อนักเทคนิค ไม่จำเป็นต้องใช้ทั้งหมดก็ได้มั้ยหล่ะ ” – Lone Arrow หัวเราะคิกคัก
อยู่ๆเดฟก็ได้หยุดจน Lone Arrow เดินเข้ามาชนเขา เธอเอามือถูจมูกตัวเองแล้วพูดขึ้น – ” อะไร ? “
” ดูข้างหน้าสิ ” – เดฟพูดขึ้น
มันมีแสงที่ปลายอุโมงค์ที่พวกเขาเดินอยู่ แสงนั้นมาจากท้องฟ้า
” นั่นทางออกเหรอ ? ” – Lone Arrow ถาม
” ฉันไม่คิดแบบนั้น….” – เดฟตอบกลับ
Drahma ออกไปก่อนและพูดขึ้นมาทันที – ” ระวังด้วย ดูเหมือนว่าเรื่องมันค่อนยุ่งยากหน่อย ! ” -เขาพูดก่อนจะเอากระบองพาดที่ไหล่ตัวเอง
มันมีลานกว้างที่มีเส้นผ่านศูนย์กลางมากกว่าพันฟุต มันมีรูปร่างเหมือนกับสนามต่อสู้ที่มีกำแพงหินสูง พื้นดินเป็นสีดำที่ซึ่งเห็นรอยแตกเต็มไปหมด รอยแตกเหล่านี้เปล่งแสงสีแดงจากลาวาออกมา
บนกำแพงนั้นมีสิ่งมีชีวิตนับพันนั่งและบินอยู่ พวกมันเหมือนกับปีศาจที่พวกเขาเคยสู้มาตอนที่เข้ามาในถ้ำและได้เพชรจากพวกมัน
ใจกลางสนามต่อสู้นั้นมีร่างหนึ่งยืนอยู่ เขาสูงแค่ครึ่งเดียวของ Drahma เขาแผ่ออร่าปีศาจออกมาจากตัวและเขาสีดำที่ด้านข้างหัวที่มีความยาวอย่างน้อย 10 เมตร เขามีตาที่แดงกล่ำและเขี้ยวที่แหลมคม
ผิวของเขาคล้ายกับพื้นหิน มันมีไฟพุ่งออกมาตามรอยแตกของตัว
สิ่งที่สะดุดตาที่สุดคงเป็นจำนวนแขน เขามี 4 แขน อีก 2 แขนโผล่ออมาจากไหล่ราวกับใบมีดและเท้าทั้งสี่ข้าง
” ยินดีต้อนรับสู่ที่ที่ต่ำต้อยของข้า ! ดูเหมือนว่า Ramsha จะส่งพวกที่มีค่ามา ! ” – ปีศาจคำรามออกมา
Ramsha นั้นคือมอนสเตอร์ตัวแรกที่เขาพบตอนที่เข้ามาในโลกใต้ดิน มันเป็นผู้พิทักษ์ของที่นี่และอาจจะเป็นสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งที่สุด มันยังให้เควสกับเดฟ ในการฆ่าปีศาจให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
Drahma เดินเข้าไปก่อน เกือบจะทันใดนั้นสิ่งมีชีวิตที่เหมือนกับค้างคาวก็ได้พุ่งเข้ามาจากข้างๆ
” เอาชนะพวกนี้ก่อน ก่อนที่จะมีโอกาสมาสู้กับข้า ! ” – ปีศาจพูดขึ้นแล้วหลอมรวมตัวเองไปกับพื้นหิน
” มันมักจะเป็นแบบนี้ตลอด เมื่อไหร่ก็ตามที่อยากสู้กับบอส บอสจะส่งพวกลูกน้องมาก่อนเสมอ…” – เดฟพูดพร้อมกับหักนิ้วตัวเองเตรียมพร้อมที่จะสู้
” ถ้าไม่ใช่แบบนั้นมันก็ไม่สนุกสิ ” – Lone Arrow พูดขึ้นมา
” มันไม่สำคัญหรอก ยิ่งศัตรูเยอะ xp ก็ยิ่งเยอะและของก็มากขึ้นไปด้วย ! ” – เดฟตะโกนกลับมา
” นั่นคือทั้งหมดที่นายคิดหรือไง ของเนี้ยนะ ? นายไม่กังวลเรื่องความปลอดภัยของสาวน้อยคนนี้หรือไง ? “- Lone Arrow แหย่
” ของพวกนี้คือความฝันสำหรับผู้ชาย ! ” – เดฟตะโกนออกมาแล้วพุ่งออกไปตามหลัง Drahma เข้าโจมตีมอนสเตอร์ตรงหน้า
Lone Arrow ได้แต่หัวเราะออกมาแล้วเริ่มยิงธนูเข้าใส่มอนสเตอร์
ตอนนั้นปาร์ตี้กิลด์ได้ผ่านบึงพิษมาได้แล้วและได้เข้าไปในถ้ำที่เดฟและ Lone Arrow อยู่แล้ว
YOU MAY ALSO LIKE
๓าตั้ม
แก็งที่ตามมาทำไมมากันไวจัง แล้วไหนบอกว่าถ้ามาเองมันช้าถึงได้ขี่ drahmaมา สรุปว่าพวกนั้นเคลื่อนที่ไวกว่ามอน?