Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 1006 เพื่อนเก่าที่ห่างหายไป

หลังจากที่เจอกับแม็กซิม ลู่โจวรู้สึกประหม่าน้อยลงไปเยอะเลย

เขารู้สึกว่าชายคนนี้เป็นคนที่ค่อนข้างน่าสนใจ

แม้ว่าแม็กซิมจะเป็นมืออาชีพ แต่เขาก็พูดเล่นอยู่บ่อยๆ

ปัญหาก็คือพวกเขาทั้งหมดไม่มีใครเก่งภาษาอังกฤษเลยทำให้เกิดความสับสนในการสื่อสารเล็กน้อย

“คุณแต่งงานหรือยัง มีแฟนหรือยัง”

“ยังครับ” ลู่โจวพูด เขารู้สึกอายเขาจึงพูดต่อ “ไม่ใช่เพราะว่าผมหาใครไม่ได้ แต่ผมยุ่งอยู่กับงาน จึงไม่มีเวลาออกเดทเลย”

“โอเค โอเค แล้วสาวๆ ที่ทำงานล่ะ คุณจีบไม่เป็นใช่ไหมล่ะ ผมเข้าใจความรู้สึกคุณดี” แม็กซิมเลิกคิ้วและพูด “คุณจะต้องหาที่ที่มีสาวสวยๆ และคุยกับพวกเขา คุณพอจะรู้จักที่ดีๆ ไหม เซนต์ปีเตอร์สเบิร์กมีที่ดีๆ อยู่นะ”

ลู่โจว “???”

การขับรถจากสนามบินนานาชาติเซนต์ปีเตอร์สเบิร์กไปโรงแรมคอรินเทียใช้เวลาครึ่งชั่วโมง ตึกรามบ้านช่องและรูปหล่ออิงประวัติศาสตร์และน่าตื่นเต้น

แต่ยิ่งพวกเขาขับเข้าใกล้ใจกลางเมืองเท่าไหร่ บรรยากาศโดยรอบก็ดูทันสมัยขึ้น

เมืองใหญ่ๆ ของโลกจะมีย่านธุรกิจที่คล้ายๆ กัน ล้วนรายล้อมไปด้วยป่าคอนกรีตและต้นไม้เหล็ก

แต่ตอนที่ลู่โจวมาถึงทางเข้าโรงแรมคอรินเทีย เขาประทับใจกับโรงแรมที่มีการออกแบบสไตล์ปราสาทรัสเซีย

นี่มันแตกต่างจากงานประชุมที่บราซิลโดยสิ้นเชิง

งานประชุมนี้ได้รับการสปอนเซอร์จากรัฐบาลท้องถิ่นและเจ้าหน้าที่รัสเซีย ดังนั้นผู้ร่วมงานจึงได้เข้าพักที่โรงแรมห้าดาวที่สวยงามใจกลางเมือง

ไม่ว่าแรงจูงใจที่อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์นี้จะเป็นอะไร นักคณิตศาสตร์ที่ไม่ได้รวยขนาดนั้นก็รู้สึกขอบคุณที่ได้มีโอกาสเข้าพักในโรงแรมที่หรูหราแบบนี้

หลังจากที่ลู่โจวมาถึงโรงแรม ทีมรักษาความปลอดภัยของเขาออกมา แต่ดูจากที่มีตำรวจยืนอยู่ตามถนนและผู้รักษาความปลอดภัยที่โรงแรมแล้ว หน่วยความมั่นคงกลางเพิ่มระดับความปลอดภัยให้สูงขึ้นรอบๆ โรงแรมนี้

แม้ว่าจะมีกลุ่มคนจีนที่หน่วยความมั่นคงกลาง แต่ลู่โจวก็ไม่ได้เชื่อใจรัสเซียเต็มร้อยในการดูแลความปลอดภัยของเขา

หลังจากที่ลู่โจวเข้าห้องไป สิ่งแรกที่เขาทำคือเปิดโน้ตบุ๊คและเชื่อมต่อกับไวไฟโรงแรม

“เสี่ยวไอ เธอมีหน้าที่ตรวจดูกล้อง ถ้าเห็นอะไรน่าสงสัย รีบบอกฉันเลยนะ”

กล่องข้อความเด้งขึ้นตรงมุมขวาล่างของหน้าจอ

เสี่ยวไอ [ถึงตาเสี่ยวไอออกโรงแล้วเหรอ ไม่ต้องห่วงค่ะเจ้านาย เสี่ยวไอเอาอยู่! ≧ω≦]

คุณคือความปลอดภัยอีกชั้นหนึ่ง ซึ่งมันก็ไม่น่าจะช่วยอะไรได้

เนื่องจากการรักษาความปลอดภัยที่แน่นหนาจากหน่วยความมั่นคงกลางและกรมเสนาธิการใหญ่กองทัพปลดปล่อยประชาชน คงไม่มีใครกล้าสร้างปัญหาแน่นอน

ฉันไม่คิดว่าเสี่ยวไอจะมีประโยชน์ขนาดนั้นที่นี่ แต่ปลอดภัยไว้ก่อนก็ดี…

แน่นอนว่าลู่โจวคงไม่พูดออกมา

แต่ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็ใส่ใจกับความรู้สึกของเสี่ยวไอ

เสี่ยวไอ [ เจ้านาย เจ้านาย ระบบควบคุมลิฟต์และระบบล็อกประตูจัดการโดยเซิร์ฟเวอร์เดียวกับกล้องวงจรปิด เสี่ยวไอติดตั้งประตูหลังได้ไหม (≖◡≖✿)]

ลู่โจว “เอาเลย แต่อย่าทำให้อะไรแปลกๆ โดยไม่ได้ถามฉันนะ”

เสี่ยวไอ [โอเคค่ะเจ้านาย ไม่ต้องห่วง!]

แม้ว่าหน่วยความมั่นคงกลางจะวางมาตรการป้องกันหลายชั้น แต่พวกเขาก็อยู่ต่างประเทศ ปลอดภัยไว้ก่อนดีกว่าเสียใจภายหลัง

หลังจากเหตุการณ์ทั้งหมด ลู่โจวเปลี่ยนเสื้อผ้าและออกจากห้อง

หวังเผิงรอเขาอยู่ที่ระเบียง

เขาเห็นลู่โจวเดินออกมาจากห้องและถาม “คุณจัดกระเป๋าแล้วเหรอ”

“ใช่” ลู่โจวพยักหน้าและพูด “ผมอยากจะถามพอดีว่ามันโอเคใช่ไหมที่จะไว้ใจรัสเซียในเรื่องความปลอดภัย”

หวังเผิง “เรายังเกี่ยวข้องกับงานด้านความปลอดภัย แต่เราอยู่ต่างประเทศตอนนี้ เราจะทำอะไรโดยพลการไม่ได้ และเราต้องทำงานอยู่เบื้องหลัง คุณพักผ่อนให้เต็มที่เถอะครับ ความปลอดภัยของคุณเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด”

ลู่โจวยิ้มและพูด “ผมไม่ได้กังวลขนาดนั้นหรอก ผมก็แค่สงสัย อีกอย่างผมออกไปหาอะไรกินข้างนอกได้ใช่ไหม”

“ได้ครับ” หวังเผิงพยักหน้าและพูด “คุณอยากให้ผมเดินไปกับคุณ หรือตามคุณไปลับๆ “

ลู่โจว “…แค่อยู่ข้างๆ ผม”

ลู่โจวไม่ได้จะทำอะไรที่อันตรายเสียหน่อย เขากำลังจะออกไปหาอะไรทาน

การจะขอให้หวังเผิงคอยดูแลความปลอดภัยของเขาคงเป็นเรื่องยุ่งยากเกินไป

…

งานประชุมคณิตศาสตร์นานาชาติจะมีขึ้นในอีกสองวัน

แม้ว่าจะมีบางคนมาถึงเซนต์ปีเตอร์สเบิร์กกันบ้างแล้ว แต่คนส่วนใหญ่ไม่ได้เตรียมตัวขนาดนั้น คนส่วนใหญ่ที่โรงแรมยังเป็นนักท่องเที่ยว

ลู่โจวเดินออกจากลิฟต์และเดินไปที่ล็อบบี้โรงแรม เขากำลังจะออกไปสำรวจร้านอาหารพื้นเมือง แต่เจอกับคนคุ้นหน้าที่ล็อบบี้โรงแรมเสียก่อน

ชายคนนั้นมีผมหยิกสีน้ำตาลและรอยยิ้มที่สดใสสไตล์หนุ่มข้างบ้าน แน่นอนว่านั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญ สิ่งที่สำคัญก็คือชายคนนี้ได้รับเหรียญฟิลด์ในอายุเพียงสามสิบกว่าและเป็นหนึ่งในสามนักวิชาการอนาคตไกลที่ฟาลติ้งส์ยืนยัน

แม้แต่ตัวลู่โจวเองก็ยอมรับว่าชายคนนี้หล่อกว่าเขา

พวกเขาสบตากัน

พวกเขาจำกันและกันได้ ทั้งคู่ต่างแสดงสีหน้าประหลาดใจ

“ลู่โจว?”

“…ชูลทซ์” ลู่โจวพูด “บังเอิญจังเลย! คุณอยู่ที่นี่แล้วเหรอ”

แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้สนิทกัน แต่พวกเขาก็เป็นมากกว่าแค่คนรู้จักทั่วไป

เกือบจะเจ็ดปีที่แล้ว ทั้งคู่เจอกันที่งานประกาศรางวัลทฤษฎีจำนวนโคล แต่เพราะพวกเขาทำงานวิจัยกันคนละสาขา ในช่วงปีที่ผ่านมาพวกเขาจึงแทบจะไม่ได้ติดต่อกันเลย

หลังจากที่ต้องอยู่กับข้าราชการรัสเซียมาทั้งวัน ลู่โจวรู้สึกดีใจที่ได้เจอเพื่อนร่วมงานของเขา

ชูลทซ์จับมือขวาของลู่โจวและพูด “ฮ่าฮ่า บังเอิญจังเลย! ผมคิดว่าคนดังอย่างคุณ จะมาหลังจากงานเลี้ยงเปิดตัวเสียอีก ผมไม่คิดว่าคุณจะมาที่นี่เร็วขนาดนี้”

ลู่โจว “กระทรวงพลังงานสหพันธรัฐรัสเซียชวนให้ผมไปเยี่ยมชมโรงไฟฟ้านิวเคลียร์ฟิวชั่นก่อนการประชุม คุณเองก็ยุ่งเหมือนกัน แล้วคุณมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร”

“ผมมาที่นี่เพื่อมาเยี่ยมเพื่อนเก่า เขาไม่ค่อยชอบให้ใครรบกวน ผมคงไม่มีโอกาสได้คุยกับเขาระหว่างการประชุม ผมก็เลยมาก่อน” ชูลทซ์พูด “คุณอยากจะไปกับผมไหม”

ลู่โจวลังเลและพูด “ผมไม่ได้รู้จักเพื่อนของคุณสักหน่อย บางทีมันอาจจะไม่ใช่ความคิดที่ดีนะ”

ชูลทซ์ยิ้มและพูด “ไม่เป็นไร เขาเป็นคนดี แม้ว่าเขาจะแปลกๆ ไปสักหน่อย เขาสนใจในตัวคุณมานานแล้ว ผมคิดว่าเราจะมีเวลาดีๆ ด้วยกัน”

อยู่ดีๆ หวังเผิงที่ยืนอยู่ด้านหลังลู่โจวก็พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“คุณบอกได้ไหมว่าคนคนนั้นคือใคร”

ชูลทซ์เลิกคิ้ว

“เพเรลมาน!

“คุณอาจเคยได้ยินชื่อเขามาแล้ว”

……………………