Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 1031 อนาคตของทฤษฎีจำนวน

บนเวที

ไวท์บอร์ดเจ็ดกระดานถูกเขียนจนเต็ม!

ไวท์บอร์ดกระดานที่แปดถูกลากขึ้นมาบนเวที ไม่ต้องสงสัยว่าลู่โจวจะทำการพิสูจน์สำเร็จ

การคำนวณและความคิดกระจ่างของเขา รวมไปถึงความเข้าใจลึกซึ้งในเครื่องมือคณิตศาสตร์นั้นน่าประทับใจสำหรับทุกคนในกลุ่มผู้ชม

ใครจะไปรู้ว่าโจทย์ฟังก์ชันเชิงซ้อนสามารถซับซ้อนได้ขนาดนี้

แนวคิดของระนาบเชิงซ้อนและแมนิโฟลด์ที่แตกต่างได้ดูเหมือนเป็นสิ่งที่ต่างกันโดยสิ้นเชิง แต่พวกมันถูกรวมโดยฟังก์ชันซีตาของรีมันน์

ปากกาของลู่โจวเป็นเหมือนกระบองของบีโธเฟน จำนวนเฉพาะที่ไม่เป็นระเบียบมีชีวิตขึ้นมาซึ่งสร้างเพลงให้กับกลุ่มผู้ชม

เหมือนกับที่ชูลทซ์เพิ่งพูดไป มันดูเหมือนกับว่าสิ่งนี้มาจากอีกจักรวาล มันไม่ได้เป็นสิ่งที่มาจากโลกนี้

กลุ่มผู้ชมหวังว่ารายงานจะไม่มีวันจบ

พวกเขาอยากให้ลู่โจวรายงานต่อจนกระทั่งความลับของจักรวาลทั้งหมดถูกเปิดเผยออกมา

โมลิน่านั่งอยู่ในกลุ่มผู้ฟังระหว่างที่เธอกัดปากและกำหมัดแน่น แววตาของเธอเต็มไปด้วยความดื้อรั้น

ปัญหาที่ก่อกวนใจเธอมาหลายปีดูไม่สำคัญอะไรสำหรับลู่โจว ลู่โจวไม่ได้หยุดคิดแม้แต่วินาทีเดียว เขาเขียนต่อไป

ความรู้สึกไร้พลังทำให้เธออารมณ์เสีย

ถึงแม้ว่าเธอไม่มีความสามารถพอที่จะสรุปได้ว่าการพิสูจน์ถูกต้องหรือไม่ เมื่อดูจากบรรยากาศในห้องบรรยาย ผลลัพธ์นั้นชัดเจน

สุดท้ายแล้วความรู้สึกของการตื่นรู้นั้นชัดเจน

แม้แต่ตัวเธอเองก็เชื่อว่าลู่โจวถูกต้อง…

โซฟี โมเรล อดีตอาจารย์นั่งอยู่ข้างโมลิน่า ซึ่งเธอเป็นศาสตราจารย์คณิตศาสตร์ โซฟีมองดูอดีตลูกศิษย์และพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ในความเห็นของฉัน มีโอกาส 80% ที่เขาถูกต้อง…เธอวางแผนจะทำอะไร?”

โมลิน่านิ่งไปสักพักและก้มมองลง

“ฉันไม่รู้สิ อาจจะกลับไปพักที่บ้าน”

เธอใช้เวลาสิบปีที่ผ่านมาในการพยายามแก้ไขโจทย์นี้

ถึงแม้เธอไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เห็นกับตา ความเป็นจริงมักโหดร้าย

เธอพ่ายแพ้

โซฟีถอนหายใจและพยายามปลอบโมลิน่า

“เธอไม่ควรรู้สึกแย่กับตัวเองมากเกินไป มันมีโจทย์อีกมากที่คู่ควรกับแก้”

โมลิน่านิ่งไปชั่วครู่และพูดขึ้น

“อาจจะ”

…

มันถูกต้อง

มันไม่มีความลุ้นระทึกเลย

เมื่อไวท์บอร์ดกระดานที่แปดถูกเขียน ศาสตราจารย์ฟาลติ้งส์หรี่ตา

เวลาตอนนั้น…

มันเหมือนกับประตูเปิดออกในใจเขา เขากำลังเห็นโลกใบใหม่ที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน…

เขาลืมไปแล้วว่าได้รู้สึกแบบนี้ครั้งล่าสุดเมื่อไหร่

เขาจำได้แค่ว่ามันนานมากแล้วในสมัยที่ก็อดเทอดิ๊กยังมีชีวิตอยู่ สมัยที่เขาเขียนจดหมาย ‘ไร้เดียงสา’ ไปหาราชาแห่งพีชคณิตเรขาคณิต…

ศาสตราจารย์เดอลีงย์นั่งอยู่ข้างเขา เดอลีงย์มองดูไวท์บอร์ดอย่างละเอียดถี่ถ้วน

จู่ๆ เขาถามขึ้นว่า “คุณคิดว่าเขาทำไปแล้วใช่ไหม?”

ศาสตราจารย์ฟาลติ้งส์ไม่ได้ตั้งตัว เขารวบรวมสติและตอบอย่างกลางๆ

“ผมมั่นใจ 90%”

ศาสตราจารย์เดอลีงย์ยิ้มและถามว่า “คุณเริ่มพูดโดยมีความไม่ชัดเจนในใจตั้งแต่เมื่อไหร่?”

ฟาลติ้งส์ไม่ได้สนใจมุกตลกที่เพื่อนเก่าพูดขึ้น เขาพูดอย่างใจเย็น “สุดท้ายแล้วมันเป็นสมมติฐานของรีมันน์ เราจึงต้องระมัดระวัง แล้วก็คุณคิดอย่างไรล่ะ?”

ศาสตราจารย์เดอลีงย์นิ่งไปชั่วครู่และพูดขึ้น

“ผมไม่สามารถหาตัวอย่างที่มาล้มล้างทฤษฎีของเขาได้ เหมือนกับที่ผมไม่สามารถหารากที่ไม่ชัดแจ้งนอกเหนือเส้นคริติคอล…”

ศาสตราจารย์เดอลีงย์พูดอย่างมั่นใจ

“ผมบอกได้แค่ว่าข้อพิสูจน์ของเขามีตรรกะต่อเนื่อง”

ศาสตราจารย์ฟาลติ้งส์ดูเซอร์ไพรส์เล็กน้อย

ถึงแม้ว่าฟาลติ้งส์ไม่ได้พูดอะไร เดอลีงย์รู้ว่าฟาลติ้งส์กำลังคิดอะไร

การต่อเนื่องทางตรรกะนั้นหมายความว่าข้อพิสูจน์ถูกต้อง…

ผู้คนที่นั่งที่อีกฟากหนึ่งของห้องบรรยายก็กำลังพูดคุยกัน

เมื่อเฟฟเฟอร์แมนเห็นลู่โจวเขียนสูตรที่สำคัญลงไป เขาหันไปหาเถาเจ๋อเซวียนและถามว่า “คุณเชี่ยวชาญในด้านทฤษฎีจำนวนมากกว่า…คุณคิดเห็นอย่างไรบ้าง?”

ศาสตราจารย์เถามีประกายความตื่นเต้นในดวงตา แต่ก่อนที่เขาจะพูดได้ ชายที่นั่งอยู่ใกล้เคียงลุกขึ้นด้วยความตื่นเต้นและพูดว่า

“นั่นไง!”

ชายคนนั้นไม่สนใจแววตาเหยียดหยามจากนักวิชาการที่นั่งอยู่รอบเขา

ชายคนนี้เหมือนอยู่ที่เกมฟุตบอลมากกว่าที่งานประชุมคณิตศาสตร์

เถาเจ๋อเซวียนมองดูศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนและยักไหล่

“ดูเหมือนว่า…มีคนตอบคำถามแทนผมแล้ว

“ผมรู้สึกเหมือนกับเขา”

…

แถวสุดท้ายของการคำนวณถูกเขียน

ปากกามาร์กเกอร์ถูกวางลง

ห้องบรรยายตอนนี้กลับเงียบสงัด

ไม่มีเสียงใดดังขึ้นที่ห้องบรรยาย

ลู่โจวก้าวถอยหลังสองก้าวและมองดูการคำนวณบนไวท์บอร์ดที่เขียนอย่างเรียบร้อย เขาใช้เวลาเกือบสามสิบวินาทีในการรำลึกถึงการเดินทางของเขา รวมถึงก้าวที่เขาเลือกเพื่อให้เขามาถึงที่ที่เขาอยู่ในวันนี้…

การกระทำนี้ทำให้กลุ่มผู้ฟังมีโอกาสได้ย่อยข้อมูล

ลู่โจวกระแอมแล้วหันไปหากลุ่มผู้ชมและพูดว่า

“เราได้พบการแจกแจงของรากที่ไม่ชัดแจ้งบนฟังก์ชันซีตาของรีมันน์ ซึ่งรากที่ไม่ชัดแจ้งทั้งหมดของฟังก์ชันซีตาของรีมันน์บนระนาบเชิงซ้อน Re(s) = 1/2 อยู่บนเส้นตรง

การพิสูจน์เสร็จสิ้น แต่ว่าการเดินทางเพิ่งเริ่มขึ้น ยังมีอีกหลายคำถามที่โลกยังหาคำตอบไม่ได้

ยกตัวอย่างเช่นส่วนขยายของซีรีส์ดิริชเลต แอล รากที่ไม่ชัดแจ้งทั้งหมดของฟังก์ชันดีริชเลตก็ถูกตั้งที่เส้นตรงของระนาบเชิงซ้อน Re(s) = 1/2 ใช่ไหม? แล้วฟังก์ชันแอลที่แปลงอัตโนมัติล่ะ? เรายังไม่มีคำตอบสำหรับคำถามล้ำลึกพวกนี้

ประวัติศาสตร์บอกกับเราว่าเมื่อเราแก้ไขปัญหาได้จะมีอีกสองปัญหารอคอยเราอยู่”

ลู่โจวนิ่งไปครู่หนึ่งและพูดต่อ

“มีหลายสิ่งที่ผมอยากพูดหลังจากชุมชนวิชาการได้ทำการประเมินข้อพิสูจน์ของผม แต่ว่า…ผมคิดว่ามันไม่สำคัญ”

ทั้งห้องบรรยายเงียบสนิท

ลู่โจวสามารถสัมผัสได้ถึงความตึงเครียดจากกลุ่มผู้ชม เขาพยักหน้าและพูดด้วยเสียงที่ดังขึ้น

“ประการแรก มาตอบคำถามก่อนหน้าว่าเกิดอะไรขึ้นต่อไปกับทฤษฎีจำนวนวิเคราะห์?

คำตอบของผมคือศาสตร์ความรู้เก่าแก่นี้จะได้รับการเสริมพลังและเจริญรุ่งเริงกว่าที่เคยเป็น

สำหรับตัวผม ผมอาจจะวิจัยฟังก์ชันดีริชเลตและสมมติฐานของรีมันน์ทั่วไป…หรือผมอาจจะวิจัยฟังก์ชันที่เกี่ยวข้องบนจุดศูนย์ไม่ชัดแจ้งสำหรับฟังก์ชันซีตาของรีมัน

แต่ว่ามันมีโจทย์ที่ใหญ่กว่ารอผมอยู่”

ลู่โจวหยุดไปชั่วขณะและกวาดตามองกลุ่มผู้ชม เขาซึมซับบรรยากาศและสูดลมหายใจเข้าลึก

“ซึ่งก็คือการรวมพีชคณิตกับเรขาคณิต!”

ทันทีที่ลู่โจวพูดจบ กลุ่มผู้ชมตกใจกันหมด!

การรวมพีชคณิตกับเรขาคณิต!

ผู้คนรู้สึกช็อก คลางแคลงใจ อยากรู้ สับสน…

“การรวม…พีชคณิตและเรขาคณิต? โอ้ พระเจ้า”

“ฟังดูเหลือเชื่อ”

“ชุมชนวิชาการยังไม่ได้ตัดสินข้อพิสูจน์ของเขาเลย และเขาก็ทำตัวยโสแล้ว!”

“ถ้ามีใครสามารถทำได้ ก็คงเป็นเขา…”

มีความวุ่นวายเกิดขึ้นในกลุ่มผู้ชม

ตาของนักวิชาการหวังเปิดกว้าง เขาไม่อาจจะเชื่อว่าลู่โจวนำเสนออะไรที่บ้าขนาดนี้

โมลิน่าดูช็อก การรวมพีชคณิตและเรขาคณิตเป็นภูเขาที่สูงกว่าสมมติฐานของรีมันน์โดยไม่ต้องสงสัย เธอไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงอ้างอะไรใหญ่โตเช่นนี้ หลังจากที่พิสูจน์สมมติฐานของรีมันน์

ฟาลติ้งส์ก็เซอร์ไพรส์เช่นกัน

แต่เขาเซอร์ไพรส์กับเรื่องอื่น

ชายชราจ้องมองลู่โจวในขณะที่พูดพึมพำกับตัวเอง “ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย…”

การรวมพีชคณิตและเรขาคณิต…

มันเป็นสิ่งสุดท้ายที่ฟาลติ้งส์อยากทำก่อนที่จะเกษียณ

เขาไม่คิดว่าลู่โจวมีไอเดียเหมือนกับเขา

………………………