Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 1037 ไทม์แมชชีน

ภายในวอร์ดเดียวกัน

หญิงสาวร่างบางสวมชุดกาวน์ที่ผลิตจากวัสดุพิเศษนอนอยู่ในเคบินพักตัว

ลู่โจวยืนอยู่ข้าง ‘เตียง’ นี้ เขายื่นปึกเอกสารให้กับเธอ

“…นี่เป็นเอกสารทะเบียนบ้าน เราต้องการลายเซ็นของคุณ”

เวร่าเอียงหัวและถามว่า “ทะเบียนบ้าน?”

ลู่โจวพยักหน้าและพูดว่า “ใช่ คุณเป็นผู้ได้รับรางวัลเหรียญฟิลด์ ถึงแม้ว่าเราไม่ได้อยู่ในประเทศอพยพ เรามีนโยบายพิเศษสำหรับคนที่มีพรสวรรค์ ผมได้ติดต่อคณบดีก็อดเดิร์ดจากสถาบันพรินซ์ตันเพื่อการศึกษาขั้นสูงและอธิบายสถานการณ์นี้ให้เขาทราบ ตอนนี้คุณได้รับว่าจ้างจากมหาวิทยาลัยจินหลิงในทางเทคนิค คุณจะอยู่ที่นี่อีกนาน ผมเลยเกรงว่าวีซ่าทำงานไม่เพียงพอ”

วีซ่าไม่ใช่ปัญหาใหญ่ในตอนนี้ แต่เมื่อผ่านไปสองสามทศวรรษ มันอาจจะเป็นปัญหาได้

แล้วก็ด้วยอำนาจการเมืองของลู่โจว เขาสามารถได้ใบผู้พำนักที่ลงทะเบียนสำหรับเวร่า

นอกจากนี้ทั้งมหาวิทยาลัยจินหลิงและสถาบันจินหลิงเพื่อการศึกษาขั้นสูงมีโควตาว่าจ้างชาวต่างชาติที่มีความสามารถ สำหรับนักวิชาการเหรียญฟิลด์อย่างเธอ มหาวิทยาลัยในประเทศทุกแห่งยินดีที่จะรับเธอไว้

มันไม่มีปัญหาสำหรับเธอที่จะปรับตัวเข้าสังคมโลกในอนาคต สังคมในอนาคตจะเปิดกว้างมากขึ้นและอดทนต่อเชื้อชาติและวัฒนธรรมที่หลากหลาย

ถึงแม้ลู่โจวรู้ว่าแผนการมักล้มเหลว และมันเป็นไปไม่ได้ที่จะรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในร้อยปีข้างหน้า มันก็ดีกว่าไม่ทำอะไร

เวร่ากะพริบตาให้ลู่โจวและไม่ได้พูดอะไร เธอหยิบปากกาขึ้นมาเซ็นชื่อตัวเอง

เมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้ต่อต้าน ลู่โจวถอนหายใจอย่างโล่งอกและพูดว่า

“…ตอนนี้คุณไม่ต้องการบัตรประชาชน คุณจะได้รับมันเมื่อคุณตื่นขึ้น และนี่เป็นเอกสารยินยอมรับการรักษา คุณจะอ่านมันไหม?”

ลู่โจวรู้สึกเซอร์ไพรส์ที่เวร่าเซ็นเอกสารทุกฉบับโดยที่ไม่ได้อ่านก่อน ลู่โจวได้เตรียมพร้อมที่จะอธิบายเอกสารให้เธอฟังทีละฉบับ

เวร่ากะพริบตาและยิ้มอย่างอ่อนโยน

“ฉันเชื่อใจคุณ”

จากนั้นเธอคืนปากกาให้ลู่โจว

เธอพูดว่า “โอเคค่ะ…เรียบร้อยแล้วใช่ไหม?”

ลู่โจวเก็บปากกาและพูดว่า

“…ใช่ครับ เรียบร้อยแล้ว”

“เงินเก็บของฉัน…มันมีไม่มาก แต่คุณช่วยส่งมันให้พ่อฉันได้ไหม? ฉันต้องเขียนพินัยกรรมหรืออะไรไหม?”

ลู่โจวอ้าปากแล้วกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เขาหยุดปากไว้

เขากำลังจะบอกเธอว่าพ่อของเธอเป็นคนที่อยากจบชีวิตของเธอในตอนที่เธอโคม่าอยู่ แต่เขาตัดสินใจที่จะไม่บอก

มันไม่มีเหตุผลที่ต้องเพิ่มความโศกเศร้าให้โลกใบนี้

ในอนาคต พ่อของเธอคงจากไปนานแล้ว

ลู่โจวพยักหน้าและพูดว่า

“โอเค ผมจะทำให้…มีอะไรอีกไหม?”

เวลาของพวกเขากำลังหมดลง

สารสกัดฟีโรโมนแบคทีเรีย X-0172 ใช้เวลาทำงานประมาณครึ่งชั่วโมง เพื่อให้เธอใช้เวลาครึ่งชั่วโมงสุดท้ายโดยไม่ต้องรอคอยอย่างกระวนกระวาย พยาบาลได้ฉีดฟีโรโมนให้ก่อนที่เธอเซ็นเอกสาร…

ลู่โจวไม่อยากมองดูนาฬิกา แต่เขารู้ว่าเวลาของเขากำลังหมดลง

เวร่าพูดขึ้นว่า “จริงๆ แล้ว…มันมีอีก ฉันมีคำขอสุดท้าย แต่มันฟังดูเด็กน้อยไปหน่อย…”

ลู่โจวพูดตอบ “…บอกผมมา”

แก้มของเธอค่อยๆ แดงขึ้น

“จำคริสต์มาสครั้งนั้นได้ไหม? ครั้งที่บ้านของคุณที่พรินซ์ตัน…”

ลู่โจวไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ เธอถึงรื้อฟื้นเรื่องที่ผ่านมานานแล้ว เขาพยักหน้าและพูดว่า

“ผมจำได้ ทำไมล่ะ?”

“เมื่อเช้านั้น ก่อนที่ฉันเอาผ้าเช็ดตัวไว้บนหัวคุณ จริงๆ แล้ว ฉัน…”

เธอกัดปากแล้วลังเล ราวกับว่าเธอไม่อยากหลุดเผยความลับออกไป

แต่เธอคิดว่าเธอไม่มีโอกาสพูดสิ่งนี้ในอนาคต ดังนั้นเธอจึงลังเลแค่เล็กน้อยก่อนที่จะพูดด้วยความกล้าหาญ

“จริงๆ แล้ว…ฉันจูบคุณ”

ลู่โจว “???”

เวร่าแอบมองดูหน้าลู่โจวเพื่อดูท่าทีของเขา

มันดูเหมือนว่าลู่โจวรู้สึกอึ้ง เธอจึงรีบพูดเสริม

“ไม่ ไม่ใช่ตรงนั้น…ตรงที่หน้าผาก”

ลู่โจว “…”

ไม่แปลกใจเลย…

เช้านั้นหลังจากที่เมาค้าง เขาสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่อบอุ่นและชุ่มชื้นบนหน้าผา แต่ผ้าเช็ดตัวบนหัวเขากลับเย็น เวลานั้นเขาคิดว่ามันแปลก แต่เขาไม่ได้คิดอะไรมาก

ตอนนี้เวร่าได้บอกให้เขารู้ เขาเข้าใจในที่สุดว่าเกิดอะไรขึ้น…

“อาจจะเป็นเพราะว่าตอนนั้น ฉันชื่นชมและพึ่งพาคุณจริงๆ นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันทำแบบนั้นไป…

บางครั้งฉันทำถามตัวเองว่า ฉันมีความรักหรือเปล่า? และฉันอยากได้อะไรจากเรื่องนี้?

…ขอบคุณที่ให้พื้นที่ฉันในการคิดถึงเรื่องนี้เพื่อแยกแยะระหว่างการชอบใครสักคนและการพึ่งพาใครบางคน”

ลู่โจวพยักหน้าและพูดว่า “งั้น…มันชัดเจนแล้วใช่ไหม?”

เวร่ายิ้มให้เขา

“อืม มันเป็น…อย่างหลัง”

ถึงลู่โจวรู้อยู่แล้ว แต่หัวใจเขากลับเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อเขาได้ยินสิ่งนี้

เธอหลับตาและเงยหน้าขึ้น

“…ฉันไม่อยากพูดถึงมัน”

ลู่โจวมองดูขนตาสั่นเท่าของเธอ และเขาเอื้อมตัวไปหอมหน้าผากของเธอ

กลิ่นดอกมะลิทำให้ลู่โจวมึนงงเล็กน้อย

เวร่ามีท่าทีชัดเจนกว่า ทั้งลำคอ ใบหู และหน้าของเธอแดงเป็นมะเขือเทศ

เธอลืมตาขึ้น

ระหว่างที่เวร่าพูดอย่างประหม่า เสียงของเธอมีทั้งความเขินอายและความตื่นเต้น

“ฉันรู้สึกว่าฉันจะแช่แข็งไม่ได้”

ลู่โจวลุกขึ้นยืนและพูดว่า “การแช่แข็งเป็นขั้นตอนสุดท้ายของฟิสิกส์ คุณจะหลับลงไปก่อน จากนั้นเมื่อคุณตื่นขึ้นมา…”

ลู่โจวกลืนน้ำลาย

ถึงเขาเตรียมใจมาแล้วสำหรับเรื่องนี้ เขาก็ยังไม่สามารถพูดจบประโยคได้

เวร่าพูดแทนเขา

“จากนั้น…ฉันจะอยู่ในโลกใหม่?”

ลู่โจวพยักหน้าและพูดว่า “ใช่…สำหรับคุณ ทุกอย่างมันจะเกิดขึ้นในชั่วพริบตา”

ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปเร็วแค่ไหน สำหรับคนที่อยู่ในการพักตัวทุกอย่างจะเกิดขึ้นในชั่ววูบ

เธอไม่ต้องรอนานเลย

หนึ่งศตวรรษจะผ่านไปโดยที่เธอไม่รู้ตัว

เวร่ารู้สึกได้ว่าตาของเธอเริ่มหนักอึ้ง เธอมองไปที่เขาราวกับว่าเธออยากจำภาพนี้ไว้ในใจของเธอ

“แต่ฉันยังไม่อยากหลับตา ฉันยังไม่อยากจากไปเลย…”

“อย่าโง่ไปเลย…”

“ฉันอยากโง่…ฉันจะไม่หลับตา”

“ขอโทษ…”

เวร่าหมดสติอย่างช้าๆ

เธอเริ่มหลับใหลและหายใจอย่างสงบ

ลู่โจวยืนอยู่ข้างแคปซูลพักตัว เขาจ้องมองหน้าเธอเป็นเวลานาน ศาสตราจารย์หลิวจิวปิงเตือนเขาเบาๆ

“เธอหลับไปแล้ว

ฟีโรโมนที่ถูกปล่อยแบคทีเรีย X-0171 กำลังป้องกันเซลล์โฮสต์ในสภาวะพักตัว…กระบวนการประสบความสำเร็จอย่างมาก”

“คุณน่าจะดีใจกับเธอ”

หวังเผิงที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ไม่ได้พูดอะไรออกมา เขาเพียงแค่ตบไหล่ลู่โจว

ลู่โจวสูดลมหายใจเข้าลึกและพูดว่า

“…งั้นเริ่มกันเลย”

ศาสตราจารย์หลิวจัวปิงพยักหน้าและพูดว่า

“ครับ”

…

กระบวนการจำศีลได้เริ่มขึ้นแล้ว

ลู่โจวมองดู ‘ไทม์แมชชีน’ เครื่องนี้ที่นั่งอยู่ในห้องแล็บ

นักวิชาการจ้าวจงจี้กระแอมเบาๆ และพยายามปลอบเขา

“คิดถึงแง่บวกนะ เราอยู่ในยุคของเทคโนโลยีแตกตื่น เรามีแม้กระทั่งพลังงานฟิวชั่นที่ควบคุมได้ในตอนนี้ บางทีเราอาจจะรักษามะเร็งได้ใน 70 ปี…เฮ้อ แต่คุณคงอายุมากขึ้นเล็กน้อยในเวลานั้น”

พยาบาลที่ดูแลเวร่ามาตลอดได้เช็ดน้ำตาที่ขอบตา

“อายุเป็นเพียงแค่ตัวเลขสำหรับเวร่า…เธอนั้น…”

“ไม่ต้องพูดอะไร!”

พยาบาลปิดปากเงียบหลังจากที่เธอโดนนักวิชาการตำหนิ

ถึงอายุจะเป็นแค่ตัวเลข พวกเขาคงไม่ได้อยู่ด้วยกันในอนาคต

เอาจริงแล้วนักวิชาการจ้างจงจี้กำลังเกี่ยวกับลู่โจวมากกว่าผู้ป่วยพักตัว

นักวิชาการระดับท็อปส่วนใหญ่เป็นคนเพี้ยน พวกนั้นใจร้อนและมักมองโลกในแง่ร้าย

ไม่ใช่แค่นั้น ลู่โจวอาจจะมีชีวิตอยู่ต่อไม่ถึงอีก 70 ปี…

ศาสตราจารย์หลิวจัวปิงยืนอยู่ข้างคอนโซลควบคุม เขาสั่งให้ลูกน้องได้ทำขั้นตอนเริ่มทำงานแคปซูลพักตัวให้สำเร็จ ทันใดนั้นศาสตราจารย์หลิวจัวปิงคิดอะไรบางอย่างได้

“เอ่อ…เรากำลังเผยแพร่เรื่องนี้ต่อสาธารณะเหรอ?”

ลู่โจวสูดลมหายใจเข้าลึกและจำสิ่งที่พ่อของเขาพูดได้ เขาจึงพูดว่า

“ประกาศไปเลย

เธอเป็นผู้ได้รับรางวัลเหรียญฟิลด์…เราปิดข่าวไม่ได้หรอก ถ้าเราปิดข่าว ผู้คนจะสงสัยว่าเธออยู่ที่ไหน

แล้วก็เราไม่มีเหตุผลต้องปกปิดเรื่องนี้”

………………………..