Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 1072 ลูกค้าคนแรก

สายโทรศัพท์ยาวนานสิบนาที

เมื่อเขาได้ยินมาว่าเฉินยู่ซานได้หนูทดลองแล้ว เขาก็มีสีหน้าแปลกประหลาด

ในแง่หนึ่งมันเป็นเรื่องดี

เขาสามารถใช้งานเทคโนโลยีนี้ได้เสียที

ลู่โจวพยักหน้าให้โดยไม่พูดอะไรต่อ

“โอเค เข้าใจแล้ว…

ขอบคุณนะ”

แล้วเขาก็วางสาย

ศาสตราจารย์ลูเมียร์สังเกตดูสีหน้าของลู่โจวระหว่างที่เขาคุยโทรศัพท์ หลังจากลู่โจววางสายเขาอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “เกิดอะไรขึ้นครับ?”

ลู่โจวตอบว่า “มีเรื่องเกี่ยวกับคุณ แต่มันเกี่ยวไม่มากเท่าไหร่ ผมจะอธิบายให้คุณฟังทีหลัง”

เขานิ่งไปชั่วครู่และพูดต่อ

“คุณต้องรอฟังเรื่องงานของคุณพรุ่งนี้ ผมจะจัดหาโรงแรมห้าดาวแถวนี้ให้คุณพัก คุณจะถูกย้ายไปที่พักอาศัยถาวรในอีกไม่กี่วัน ผมขอแนะนำให้คุณทำตามเส้นทางเทคนิคที่คุณร่างไว้วันนี้ ผมมั่นใจว่าคุณมีพิมพ์เขียวอยู่ในใจแล้วแต่เราต้องมาดูรายละเอียดกันอีกที”

ศาสตราจารย์ลูเมียร์หยุดนิ่งไปชั่วครู่ก่อนที่อยู่ดีๆ ตาของเขาเบิกกว้าง

“เดี๋ยวก่อน คุณกำลังบอกว่าผมต้องอยู่ที่จีนเพื่อทำโปรเจกต์กับคุณ? ทำไมคุณไม่บอกเรื่องนี้กับผม? ผมมีงานของผมที่สวิตเซอร์แลนด์ แล้วก็มีเรื่องวีซ่า—”

ลู่โจวไม่อยากฟังเรื่องน่ารำคาญพวกนี้ เขาเลยตัดบทด้วยความรำคาญ “เงินเดือนรายปีหนึ่งล้าน”

” หน่วยเงินยูโรนะ”

ศาสตราจารย์ลูเมียร์อ้าปากกว้างแต่ก็หุบปากลงอีกครั้ง

“…โอเค ผมจะเขียนจดหมายลาออกให้ผู้ว่าจ้างผม”

ลู่โจวพยักหน้าและพูดว่า

“โอเคครับ”

…

หลังจากโทรหาเฉินยู่ซาน ลู่โจวมีไอเดียคร่าวๆ ว่าแผนของเธอเป็นอย่างไรบ้าง

มีคนจำนวนมากในชุดยูนิฟอร์มทหารยืนอยู่ในห้องรับรอง

ลู่โจวจำชายชราคนนี้ได้

ชายคนนี้ไม่ใช่ใครนอกเสียจากฉินจวงเหยียน รัฐมนตรีกระทรวงยุทโธปกรณ์กองทัพอากาศ

ในอดีต สถาบันวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีการบินและอวกาศแห่งสถาบันจินหลิงเพื่อการศึกษาขั้นสูงได้ร่วมมือกับสถาบันวิจัยยุทโธปกรณ์กองทัพอากาศในหลายโปรเจกต์ ซึ่งรวมไปถึงส่วนประกอบให้พลังงานยานอวกาศ

ผู้อำนวยการหลี่จากกระทรวงป้องกันราชอาณาจักรก็มาที่นี่ด้วยเช่นกัน

ลู่โจวเห็นว่าเจ้าหน้าที่สองคนนี้ตื่นเต้นกันมาก และเขารู้ว่าพวกเขาน่าจะรู้แล้วว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้น

“ฮ่าฮ่า นักวิชาการลู่ ไม่เจอกันนานเลยครับ”

รัฐมนตรีฉินจับมือทักทายลู่โจวพร้อมรอยยิ้มอบอุ่นบนใบหน้า

หลังจากที่ลู่โจวปล่อยมือออก เขายิ้มให้และพูดว่า

“ใช่ ไม่เจอกันตั้งนานครับ”

ทั้งสองไม่ได้เจอหน้ากันตั้งแต่ที่พบกันครั้งล่าสุดที่จุดปล่อยยานอวกาศ รัฐมนตรีฉินดูสุขภาพดีขึ้นและมีพลังเหลือล้น

เมื่อลู่โจวพูดคุยสัพเพเหระกับผู้อำนวยการหลี่ รัฐมนตรีฉินพูดเข้าประเด็น

“ผมได้ยินมาว่าคุณเพิ่งสร้างเทคโนโลยีความจริงเสมือนอินเตอร์เฟสเส้นประสาท? ผมขอถามได้ไหมว่ามันคืออะไรกันแน่?”

ลู่โจวไม่อยากตอบคำถามนี้อีก โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับคนทั่วไป

เขารู้ว่ารัฐมนตรีฉินไม่น่าจะสนใจรายละเอียดทางเทคนิค

“มันอธิบายยากเล็กน้อย ผมโชว์ให้คุณดูดีกว่า”

รัฐมนตรีฉินรู้สึกโล่งอก

“เยี่ยมครับ!”

ผ่านไปไม่นาน ผู้คนกลุ่มนี้เดินเข้าห้องแล็บไป

ชายชราทั้งสองมองดูเก้าอี้ที่คล้ายกับเก้าอี้คลินิกหมอฟัน แล้วมองหน้ากันด้วยสีหน้าแปลกๆ

มันชัดเจนเลยว่าเขาสองคนกำลังคิดอะไรอยู่

ทั้งรัฐมนตรีฉินและผู้อำนวยการหลี่สงสัยว่าสิ่งนี้ยอดเยี่ยมเหมือนที่สตาร์สกายเทคโนโลยีอ้างไว้หรือไม่

ถ้าเกิดนักวิชาการลู่ที่ได้รับการนับถือไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วย พวกเขาคงไม่ใจเย็นกันแบบนี้

“สิ่งนี้คือ…เครื่องจำลองภาพเสมือนจริงใช่ไหม?” ผู้อำนวยการหลี่พูดว่า เขามองดูเก้าอี้สภาพไม่น่าดูแล้วขมวดคิ้วพร้อมกับพูดว่า “ดูธรรมดาไปหน่อยนะ?”

“ครับ มันเรียบง่าย สิ่งนี้เป็นแค่เครื่องทดลอง” ลู่โจวมองดูสองคนนี้และพูดว่า “พูดกันพอแล้ว ใครอยากเป็นคนลองก่อนดีครับ?”

ผู้อำนวยการหลี่และรัฐมนตรีฉินมองหน้ากัน

ในที่สุดผู้อำนวยการหลี่พูดขึ้นก่อน

“ผมไปเอง”

ลู่โจวพยักหน้าและไม่ได้พูดอะไร เขาบอกให้ทีมงานช่วยเชื่อมต่อผู้อำนวยการหลี่กับเครื่อง

มีแสงสัญญาณกะพริบขึ้นในตอนที่เครื่องเริ่มทำงาน

คนกลุ่มนี้ในห้องแล็บรอคอยสองสามนาทีให้ผู้อำนวยการหลี่ใช้เครื่อง

รัฐมนตรีฉินเริ่มหมดความอดทนเล็กน้อย ในที่สุดผู้อำนวยการหลี่ถอดหมวกออกด้วยสีหน้าตกตะลึง

รัฐมนตรีฉินมองดูผู้อำนวยการหลี่และถามว่า “มันเป็นอย่างไรบ้าง?”

ผู้อำนวยการหลี่ส่งหมวกให้รัฐมนตรีฉินและตอบเขาไป “…ผมบรรยายไม่ถูกเลย คุณลองเองดีกว่า”

“งั้นก็ลุกขึ้น ขอผมลองหน่อย”

รัฐมนตรีฉินกระวีกระวาดปีนขึ้นที่นั่งและสวมหมวกเข้าที่ศีรษะ

ลู่โจวพยักหน้าให้กับทีมงานที่เปิดใช้งานเครื่อง

ผ่านไปสักพักหนึ่งรัฐมนตรีฉินก็ถอดหมวกออก เขารู้สึกช็อกยิ่งกว่าผู้อำนวยการหลี่ และมือของเขาสั่นเครือ

มีเหตุผลเพียงแค่ข้อเดียวเท่านั้น

ทุกอย่างในโลกเสมือนดูสมจริงเกินไป

มันไม่ใช่แค่สมจริง มันเหมือนกับว่าทุกอย่างมีชีวิต

ก้อนเมฆโพล้เพล้สีแดงบนท้องฟ้าและใบหญ้าสีน้ำเงินพัดไหวไปตามลมทำให้เขานึกถึงบ้านเกิดช่วงฤดูใบไม้ร่วง…

เขาไม่อาจจะบรรยายสิ่งที่เห็นตรงหน้าได้

ในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้วว่าทำไมผู้อำนวยการหลี่ถึงรู้สึกอึ้งมากขนาดนั้น

“สุดยอดไปเลย…”

ผ่านไปไม่นานรัฐมนตรีฉินมีสีหน้าตึงเครียด เขาถามลู่โจวตรงๆ “มันเป็นไปได้ไหมที่จะใช้เครื่องนี้ฝึกนักบิน?”

ลู่โจวรู้อยู่แล้วว่ารัฐมนตรีฉินจะถามแบบนี้ เขายังเดาได้ว่าเฉินยู่ซานบอกอะไรกับเขา

เขาคิดถึงเรื่องนั้นและพูดว่า “ผมไม่ค่อยรู้เกี่ยวกับกระบวนการฝึกฝนนักบินเสียเท่าไหร่ แต่มันเป็นไปได้ในทางทฤษฎีที่ผู้เชี่ยวชาญจะพัฒนาหลักสูตรการฝึกเพื่อเลียนแบบยานอวกาศ”

เมื่อรัฐมนตรีฉินได้ยินว่ามันเป็นไปได้ทางทฤษฎี เขาถามทันทีว่า “เครื่องทั้งหมดนี้ราคาเท่าไหร่?”

ลู่โจวยิ้มแล้วส่ายหน้า

“ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนครับ เทคโนโลยีนี้เสร็จแค่ครึ่งเดียว ผมยังสร้างไม่เสร็จ”

“เสร็จครึ่งเดียว?” รัฐมนตรีนิ่งไปชั่วครู่และพูดว่า “แต่ผมรู้สึกว่า—”

“คุณรู้สึกว่ามันสมบูรณ์แบบแล้วใช่ไหมครับ?” ลู่โจวพูดต่อ “มันสมบูรณ์แบบแค่สำหรับความจริงที่เรียบง่าย แต่เมื่อความจริงซับซ้อนมากขึ้น นั่นก็เป็นอีกปัญหาหนึ่ง

“โดยเฉพาะการใช้ฝึกฝนนักบิน นอกจากเราจะต้องจำลองเคบินของเครื่องบินแล้ว ก็ต้องจำลองสภาพแวดล้อมทางกายภาพและแอโรไดนามิคสำหรับกระบวนการบินทั้งหมดด้วย”

“โดยทั่วไปเราต้องสร้างระบบสำหรับเทคโนโลยีความจริงเสมือนเสียก่อน แล้วสร้างชุดเครื่องมือพัฒนาสำหรับระบบนี้”

รัฐมนตรีฉินรู้สึกงงเล็กน้อย เขาหยิกคิ้วตัวเองและพูดว่า “โอเค แล้วมีอะไรที่พวกเราช่วยได้ไหม?”

ลู่โจวพยักหน้า

“…ไม่ว่ามันเป็นวิธีการคำนวณแบบกระจายหรือแบบปกติ เราต้องการกลุ่มอาสาสมัครจำนวนมาก”

รัฐมนตรีฉินมองดูผู้อำนวยการหลี่ จากนั้นก็พูดอย่างจริงจังกับลู่โจว

“…มันปลอดภัยใช่ไหม? ผมหมายถึงการทดลองจะส่งผลกระทบต่อสมองไหม?”

ลู่โจวส่ายหน้าและพูดว่า “ไม่เลยครับ เอาจริงแล้วไมโครเคอร์เรนท์ที่ใช้กับสมองโดยอุปกรณ์นี้เล็กน้อยเทียบกับจำนวนข้อมูลที่สมองภายใต้เงื่อนไขปกติ คุณสามารถมองว่ามันเป็นวิธีการผ่อนคลาย…แน่นอนว่าสมองยังทำงานอยู่ มันไม่ใช่การแทนที่การนอนหลับ”

รัฐมนตรีใช้เวลาประมวลผลคำของลู่โจวอยู่สักพัก

เขาขมวดคิ้วและถามว่า “งั้นมันไม่มีผลข้างเคียงใช่ไหม?”

ลู่โจวพยักหน้า

“ใช่ครับ”

รัฐมนตรีฉินถามทันทีว่า “คุณต้องการคนมากแค่ไหน?”

ลู่โจวตอบ “ยิ่งมากยิ่งดีครับ มันไม่มีจำนวนที่ตายตัว”

“ยิ่งมากยิ่งดี” รัฐมนตรีฉินขมวดคิ้วและครุ่นคิดอยู่สักพัก จากนั้นเขาถามว่า “หนึ่งกองทัพมากพอไหม?”

ลู่โจว “…?”

…………………………….