Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 1075 การทดสอบระบบเสมือนจริงครั้งแรก

หลี่เกาเหลียงสาบานได้เลยว่านี่เป็นภารกิจทางทหารที่แปลกที่สุดเท่าที่เขาเคยทำ

นี่ก็เป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้วที่เขาได้มาเข้าร่วมโปรเจกต์วิจัยลับสุดยอดนี้

งานของพวกเขานั้นเรียบง่ายมากๆ

แค่นอนลงบนอุปกรณ์หลายสิบชนิด และร่วมมือกับนักวิจัยเพื่อทดสอบในสภาพแวดล้อมเสมือนจริง รวมถึงทำแบบทดสอบปรนัย…

จริงๆ แล้ว การอยู่ในโลกเสมือนจริงนั้นค่อนข้างรู้สึกแปลกมาก

ในตอนแรกพวกมันก็มีสภาพแวดล้อมทั่วไป เช่น ทุ่งหญ้า มหาสมุทร ภูเขา ฯลฯ จากนั้นพวกเขาก็เริ่มเข้าสู่โลกที่แปลกประหลาด โลกที่สร้างจากวัตถุที่แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยซึ่งดูเหมือนมันจะเป็นชิ้นส่วนของความทรงจำของพวกเขาเอง

มันเป็นความรู้สึกที่ยากเกินจะอธิบายได้

บางครั้งมันก็ทำให้พวกเขารู้สึกว่าจิตใจไม่ดี

นักวิชาการลู่ได้ให้สัญญาว่าพวกเขาจะได้รับการตรวจสุขภาพเป็นประจำเพื่อให้แน่ใจว่ามันจะไม่ส่งผลข้างเคียงหรือปฏิกิริยาใดๆ

หลี่เกาเหลียงไม่มีอะไรจะบ่นภารกิจนี้ ยังไงแล้วเขาก็ความเคารพและชื่นชมอาจารย์ลู่มากๆ นักวิชาการลู่เป็นคนที่ช่วยประดิษฐ์ส่วนต่อประสาทเทียมให้ ซึ่งหากไม่มีพวกมันแล้วหลี่เกาเหลียงก็จะไม่สามารถลุกจากเตียงได้เลย

แต่เขาก็ไม่รู้ว่าการทดลองพวกนี้มีประโยชน์อะไร

เขากำลังเดินไปตามทางเดิน และได้ยินทหารหลายคนกำลังคุยกันในห้องทดลอง

“… ฉันปวดหัวและคอทุกครั้งที่อยู่ในโลกเสมือนจริง”

“นั่นเรียกว่าความเจ็บปวดเหรอ? อดทนหน่อยน่า”

“มันไม่ค่อยสบายเท่าไหร่… นายแน่ใจแล้วใช่มั้ยว่ามันจะไม่ส่งผลต่อสมองน่ะ? แม่บอกว่าฉันไม่ใช่เด็กที่ฉลาด ถ้าสิ่งนี้ทำให้ฉันเป็นโง่กว่าเดิมล่ะก็—”

“ไม่มีทาง! เราตรวจร่างกายสัปดาห์ละครั้ง ถ้ามันมีอะไรขึ้นมาพวกเขาก็จะเจอก่อนอยู่แล้ว”

“แต่ใครจะรู้ว่าการตรวจร่างกายมันแม่นยำแค่ไหน”

ขณะที่ทั้งสองกำลังพูดคุยกัน พวกเขาได้ยินเสียงไอมาจากนอกประตู พวกเขาเงียบลงทันที

หลี่เกาเหลียงเดินเข้าไปข้างใน และมองไปที่ทหารเหล่านั้น เขายิ้มและพูดว่า

“มีอะไรเหรอ สุภาพบุรุษ? เงียบจังเลยนะ”

ทหารทั้งสี่คนรู้สึกหวาดกลัว ทุกคนกลั้นหายใจและกลัวที่จะพูดออกมา

พวกเขามีสีหน้าเคร่งเครียด

หลี่เกาเหลียงมองไปรอบๆ ห้องทดลองที่เงียบงันนี้ ก่อนจะพูดขึ้น

“พวกนายเป็นทหาร และมันเป็นความรับผิดชอบของนายที่จะต้องทำตามคำสั่งที่ได้รับมา”

“ถ้าอยากลาออก คนคนนั้นก็จะถูกปลดออกไปอย่างไร้ศักดิ์ศรี”

“จำไว้ว่าฉันไม่สนหรอกว่าความกังวลหรือข้อสงสัยของนายคืออะไร แค่หุบปากและทำภารกิจไปก็พอ!”

หลี่เกาเหลียงตะโกนใส่ทหารทั้งสี่

“เข้าใจไหม?”

“ครับท่าน!”

หลี่เกาเหลียงพยักหน้าและพูด

“ออกไปได้”

ทั้งสี่คนถอนหายใจอย่างโล่งอก พวกเขาสวมหมวกกันน็อคและออกจากห้องทดลองอย่างรวดเร็ว

หลี่เกาเหลียงมองไปที่คนเหล่านั้นที่เดินออกไป จากนั้นเขาก็หยิบหมวกกันน็อคขึ้นมาและวางไว้ด้านข้างอย่างเรียบร้อย

เมื่อเขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่ประตู เขาก็เงยหน้าขึ้นและเห็นลู่โจว

หลี่เกาเหลียงยิ้มและพูด

“นักวิชาการลู่? มีอะไรให้ช่วยเหรอครับ?”

“ไม่หรอก” ลู่โจวยิ้มและพูดว่า “ผมบังเอิญได้ยินที่คุณพูดกันเมื่อกี้น่ะ มันไม่จำเป็นต้องเข้มงวดขนาดนั้นก็ได้นะ”

หลี่เกาเหลียงส่ายหัวและพูด

“นักวิชาการลู่ พวกเราทหารก็เป็นแบบนี้แหละครับ ผมฟังคุณในเรื่องวิทยาศาสตร์เพราะผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับการวิจัยเลย แต่ผมรู้จักคนของผมดี”

ลู่โจวพยักหน้า

“โอเค งั้นผมไม่ขอรบกวนแล้ว”

เขาหยุดชั่วครู่ก่อนถามว่า “เป็นไงบ้าง? อยู่ที่นี่มาหนึ่งเดือนแล้ว เริ่มชินหรือยัง?”

หลี่เกาเหลียง “คุณกำลังพูดถึงการทดลองหรือการอยู่ที่นี่ครับ?”

ลู่โจว “ทั้งคู่นั่นแหละ”

หลี่เกาเหลียงกล่าวว่า “ผมเริ่มชินกับการอยู่ที่นี่ แต่เรื่องการทดลอง… ผมรู้สึกว่ามันแปลกไปหน่อย”

หลู่โจวกล่าวว่า “แปลกเหรอ เช่นอะไรล่ะ?”

หลี่เกาเหลียงหยุดชั่วครู่ก่อนจะพูด

“ผมเป็นคนตรงๆ ดังนั้นอย่าโกรธนะครับ ผมได้รับแจ้งว่าภารกิจจะเป็นการทดสอบอุปกรณ์ฝึกเสมือนจริง แต่จนถึงตอนนี้ผมรู้สึกเหมือน… เราแค่เล่นๆ กันก็เท่านั้น ไม่ได้ทำอะไรที่ดูท่าจะเป็นประโยชน์เลยสักนิด”

เขาไม่ใช่คนเดียวที่รู้สึกแบบนี้

เพราะในช่วงเดือนที่ผ่านมา เขาเองก็ได้ยินทหารหลายคนพูดแบบนี้เหมือนกัน

ทหารอากาศเหล่านี้มีทักษะการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยมและความซื่อสัตย์ของพวกเขาก็ไร้ที่ติเช่นกัน ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงได้รับความไว้วางใจให้ทำงานภายใต้ความเครียดสูงเช่นนี้

แต่เมื่อพวกเขาไม่มีเป้าหมายหรือภารกิจในใจ พวกเขาก็จึงลำบากใจในการทำงาน

“มันไม่มีประโยชน์ยังไง? ต้องขอบคุณพวกคุณนะ เพราะระบบใกล้จะเสร็จสมบูรณ์แล้ว” ลู่โจวคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “เอาเป็นว่าผมโชว์ให้คุณดูได้ว่าเราทำอะไรได้แล้วบ้าง”

ทันใดนั้นลู่โจวก็พูดคำที่ไม่คาดคิด

“คุณเคยดูเรื่อง สตาร์ชิป ทรูเปอร์ไหม?”

หลี่เกาเหลียงหยุดชั่วครู่และพูดว่า “คิดว่านะครับ… แต่จำอะไรไม่ค่อยได้แล้ว”

ลู่โจวกล่าวว่า “แล้ว เฮโล ล่ะ? เกมคอมพิวเตอร์น่ะ”

หลี่เกาเหลียง “ผมไม่ชอบเล่นเกมเท่าไหร่ และการยิงปืนในเกมทำให้เวียนหัว แต่ก็เล่นเกมมือถือเป็นครั้งคราว”

ลู่โจวพยักหน้า

“ดี”

หลี่เกาเหลียงรู้สึกงง

เขาไม่รู้ว่าทำไมลู่โจวถึงถามคำถามนอกเรื่องแบบนี้

ลู่โจวหยุดครู่หนึ่งก่อนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ตอนนี้ผมต้องการให้คุณเลือกคนที่ดีที่สุดจากกองทหารของคุณสิบคน… รวมทั้งตัวคุณด้วย”

หลี่เกาเหลียงตอบอย่างรวดเร็วว่า “ขอทราบรายละเอียดภารกิจเฉพาะนี้หน่อยครับ”

ลู่โจว “มันเหมือนกับภารกิจทางอากาศนอกโลกน่ะ”

“เป้าหมายที่ตั้งคือที่ไหนครับ?”

ลู่โจว “รีช ดาวเคราะห์ใน เฮโล”

หลี่เกาเหลียง “…???”

………………………