Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 1082 ความหมาย

เนื่องจากเทคโนโลยีส่วนต่อประสาทเทียมการจำลองภาพเสมือนจริงของสตาร์สกายเทคโนโลยีและสถาบันจินหลิงเพื่อการศึกษาขั้นสูงได้เป็นศูนย์กลางของความสนใจทั่วโลก

ในฐานะที่ลู่โจวเป็นหัวหน้าของทั้งสตาร์สกายเทคโนโลยีและสถาบันการศึกษาชั้นสูง เขาจึงควรยืนต่อหน้ากล้องในงานแถลงข่าวเพื่อบอกผู้คนเกี่ยวกับเทคโนโลยีใหม่นี้

แต่แทนที่จะเขาจะทำอย่างนั้น ตอนนี้เขากลับยืนเงียบๆ ในวอร์ดแทน

วอร์ดนี้มีชื่อพิเศษ มันถูกเรียกว่า ‘วอร์ดพักตัวเยือกแข็ง’

ผู้ป่วยระยะสุดท้ายจากทั่วทุกมุมโลกถูกย้ายมาที่นี่

ค่าใช้จ่ายของเครื่องจำศีลค่อนข้างต่ำเมื่อเทียบกับการอยู่ในห้องไอซียู

นอกจากสารสกัดแบคทีเรียบนดาวอังคารที่มีราคาแพงก็มีค่าใช้จ่ายในการทำให้อุปกรณ์ทำงานที่สวนทาง

แน่นอนว่ามันราคาถูกเมื่อเทียบกับการรักษารูปแบบอื่น

ผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างลู่โจวซึ่งมาเยี่ยมผู้ป่วย

ผู้หญิงคนนั้นดูจะอายุสี่สิบปลายๆ และเธอจับมือกับเด็กชายอายุห้าขวบเอาไว้ น้ำตาของเธอค่อยไหลๆ ออกมาจากหางตาอย่างช้าๆ

คนที่อยู่ภายใต้การแช่แข็งอาจจะเป็นสามีของเธอ และเด็กที่ยืนอยู่ข้างเธอก็คงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ขณะที่เขายืนอยู่ที่มองอยู่อย่างเงียบๆ

ผู้หญิงคนนั้นสังเกตเห็นลู่โจวที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ไม่นานเธอก็ตกใจเมื่อจำเขาได้

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็เดินไปหาเขาพร้อมกับอุ้มลูกชายของเธอและถามอย่างระมัดระวังว่า “สวัสดีค่ะ คุณใช่…นักวิชาการลู่หรือเปล่าคะ?”

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ลู่โจวก็พยักหน้า

“ใช่ครับ”

“ขอบคุณค่ะ…”

ลู่โจวมองไปที่ผู้หญิงคนนี้และส่ายหัว

“ผมไม่ใช่หมอหรอก ไม่จำเป็นต้องขอบคุณอะไร”

“หมอบอกเราว่าคุณช่วยเขาเอาไว้…คุณช่วยเรา”

ลู่โจวมองมาที่เธอและรอให้เธอพูดต่อ

“เรา…ไม่มีเงินจริงๆ” หญิงสาวพูดด้วยสีหน้าขมขื่น เธอกล่าวขณะหวนคิดถึงอดีตว่า “เราขายบ้านและใช้เงินออมทั้งหมดไปกับค่ารักษาพยาบาลของสามี และตอนนี้เราแทบจะไม่เหลืออะไรแล้ว เมื่อไม่กี่เดือนก่อน สามีบอกให้ฉันหยุดการรักษาและเก็บเงินไว้เพื่อให้ลูกชายของเรา แต่…”

เสียงของผู้หญิงคนนั้นสั่นเมื่อเธอสูดหายใจเข้าลึกๆ เธอยิ้มอย่างไม่เต็มใจ

“ยังไงก็ขอบคุณคุณ…ขอบคุณนะคะ!

“ฉันแค่มีความสุขที่เขายังมีชีวิตอยู่

“และตอนนี้ฉันกำลังจะพาลูกชายของฉันกลับไปที่บ้านเกิด ดังนั้นนี่อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่อาจจะได้เห็นเขาแล้ว หมอบอกว่าโรงพยาบาลในอนาคตสามารถรักษาเขาได้อย่างแน่นอน และฉันหวังว่ามันจะเป็นจริง…ฉันแค่ต้องการให้เขาแข็งแรง  สูบบุหรี่น้อยลง และกินอาหารดีๆ เพื่อสุขภาพตัวเอง…ฉันหวังว่าเขาจะไม่คิดถึงฉันจนเกินไป…”

ผู้หญิงคนนั้นตระหนักได้ว่าลู่โจวอาจจะไม่สนใจเธอเท่าไหร่ เธอดูเขินอายเมื่อพูดกับลูกชาย

“มาเถอะ ลูกควรมาขอบคุณฮีโร่คนนี้…”

เด็กน้อยกะพริบตาขณะที่เขาจ้องไปที่ลู่โจว เขาพูดด้วยน้ำเสียงขี้กลัว

“ขอบคุณครับ”

ลู่โจวยิ้มและลูบหัวของเด็กน้อย

“ด้วยความยินดี เด็กน้อย เราต้องขอบคุณแม่มากกว่านะ ดูแลตัวเองดีๆ ”

เด็กมองลู่โจวและพูดว่า “แล้วพ่อล่ะครับ? เขากำลังจะตื่นแล้วใช่มั้ยครับ?”

“แน่นอน”

เด็กพยักหน้าขณะที่ลู่โจวมองให้กำลังใจเขา

แม่และลูกได้บอกลาเขา และจากไป

แต่เมื่อแม่เดินไปที่ประตู จู่ๆ เธอก็หยุดและหันกลับมามอง เธอโค้งคำนับอย่างจริงใจให้ลู่โจวก่อนจะเดินจากไป

ในทางเดินระหว่างแม่และลูกชายได้พูดคุยกัน

“แม่…ผู้ชายคนนั้นเป็นใครครับ?”

“เขาเป็นนักวิทยาศาสตร์น่ะ”

“นักวิทยาศาสตร์? ผมอยากเป็นนักวิทยาศาสตร์…”

บทสนทนาจางหายไปเมื่อเสียงฝีเท้าเงียบลงและเงียบลง

ลู่โจวถอนหายใจ เขารู้สึกเศร้าเล็กน้อย

เขาไม่ชอบการอยู่ในโรงพยาบาลเท่าไหร่

มันมีความรู้ความรู้เศร้าลอยอยู่เต็มไปหมด

ไม่นานเขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าจากด้านหลัง

เขามองไปที่หมอและพูด

“ผลการทดสอบเป็นอย่างไรบ้าง?”

“นี่ครับ…”

ลู่โจวรับรายงานทางการแพทย์จากแพทย์และมองดูมัน เขาดูผิดหวัง

แม้ว่าเขารู้ตั้งแต่แรกแล้วว่ามันแทบจะเป็นไปไม่ได้ที่จะหวังให้คนในสภาวะหลับใหลเชื่อมต่อกับโลกเสมือนจริงผ่านคลื่นสมอง ตอนนี้หัวใจของเขาไหลลงไปสู่ก้นบึ้งทันทีเมื่อเขาอ่านรายงาน

วิธีเดียวคือการปลุกสมองครึ่งหนึ่ง

แต่มันเป็นสิ่งที่อันตราย

หมอมองลู่โจวและถามว่า “คุณต้องการให้ผมอธิบายให้คุณฟังไหม?”

“ไม่จำเป็น…” ลู่โจวสูดหายใจเข้าลึกๆ และพับรายงานทางการแพทย์ จากนั้นเขาก็ยัดมันลงในกระเป๋าและพูดว่า “ผมรู้แล้วว่ามันเป็นอย่างไร ขอบคุณนะ”

“ไม่ต้องห่วง” แพทย์ยิ้มและพูดว่า “ผมควรจะขอบคุณคุณมากกว่า เพราะเทคโนโลยีการพักตัวเยือกแข็งและส่วนต่อประสาทเทียมได้ช่วยชีวิตผู้คนมากมายเอาไว้”

“เหรอครับ?”

ลู่โจวละสายตาจากหมอแล้วมองไปที่ตู้พักตัว

ราวกับมันแข็งไปทุกอย่าง ไม่เพียงแต่น้ำค้างบนกระจกห้องโดยสาร แต่ยังรวมถึงเวลาด้วย

หมอดูหดหู่เล็กน้อยในขณะที่เขาถอนหายใจ

“อยากอยู่เงียบๆ ไหมครับ?”

“แน่นอน…”

หมอพยักหน้าและออกจากห้องไปโดยไม่พูดอะไร

ตอนนี้ลู่โจวอยู่คนเดียวในวอร์ด

เขามองไปที่ตู้และทันใดนั้นเขาก็พูดขึ้น

“ผมอยู่นี่แล้ว

“โปรเจกต์ต่อไปคือการรวมกันของพีชคณิตและเรขาคณิต…คิดว่าฉันมีไอเดียแล้วล่ะ”

ลู่โจวกลืนน้ำลายและต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ในท้ายที่สุดเขาก็ส่ายหัวและยิ้ม

“ช่างมันเถอะ…

“แม้ว่าผมจะบอกความคิดของผมให้คุณฟัง แต่คุณก็คงไม่ได้ยินอะไร

“ผมจะบันทึกไว้เพื่ออนาคต

“และเมื่อคุณตื่นขึ้น คุณจะได้อ่านหนังสือของผมได้ คุณเป็นนักเรียนที่ดีที่สุดของผม ดังนั้นผมแน่ใจว่าคุณจะสามารถเข้าใจบทความนี้โดยที่ผมไม่ต้องอธิบายอะไร”

ลู่โจวอยู่ในวอร์ดจนกระทั่งพยาบาลมาตรวจดูการทำงานของห้องพักตัวเป็นประจำ ไม่นานลู่โจวก็เดินจากไป

…

เขานั่งอยู่ในรถของหวังเผิงหลังจากที่ลู่โจวออกจากโรงพยาบาล

หวังเผิงโยนบุหรี่ทิ้งนอกตัวรถก่อนที่จะสตาร์ทรถ

“ไปไหนครับ?”

“สนามบิน”

“กลับไปที่จินหลิงเหรอครับ?”

“ใช่”

เดิมทีลู่โจววางแผนจะอยู่ปักกิ่งต่ออีกสองสามวัน แต่เขาไม่มีอารมณ์จะไปเยี่ยมเพื่อนเก่าของเขาอีกแล้ว และตอนนี้เขาต้องการกลับไปพักผ่อน

เพื่อนๆ ของเขารู้ว่าเขาเป็นคนค่อนข้างเก็บตัว ดังนั้นพวกเขาจะไม่โทษอะไรที่ไม่ได้ไปหา

รถเริ่มขับออกไปท่ามกลางความเงียบงันของทั้งคู่

หวังเผิงรู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่น่าเบื่อในขณะที่เขาพยายามจะสนทนา

“มีคนพูดถึงคุณทางออนไลน์เกี่ยวกับเทคโนโลยีการจำลองภาพเสมือนจริง”

“เหรอ”

“ไม่สนใจเหรอครับ?”

“ใช่ ตอนนี้ไม่มีอารมณ์”

ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็เริ่มดังขึ้น

ลู่โจวหยิบโทรศัพท์ออกมา และเมื่อเขาเห็นหมายเลขปลายสายเขาก็ต้องขมวดคิ้ว

ปกติเขาจะไม่รังเกียจที่จะคุยกับคนนี้ๆ แต่ตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์ที่จะคุยด้วย เขาเมินสายนี้เมื่อมาถึงโรงพยาบาลครั้งแรก แต่ตอนนี้เขาโทรมาอีกครั้ง

หวังเผิงเห็นสายที่ถูกลู่โจวปัดออกอย่างรวดเร็ว

เขามองไปที่กระจกมองหลังและถามว่า “จะไม่รับเหรอครับ?”

“ไม่…” ลู่โจวโยนโทรศัพท์ทิ้งแล้วพูดว่า “ไม่ใช่สายสำคัญ”

……………………