Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 1094 ราคาเป็นเพียงเหตุผลหนึ่งเท่านั้น

หลังจากการบรรยายจบลง ลู่โจวก็ตอบคำถามของนักเรียนประมาณสิบนาที จากนั้นเขาก็เก็บหนังสือเรียนและออกจากห้องไป

เพเรลมานซึ่งนั่งอยู่ด้านหลังห้องเรียนยืนขึ้น และเดินตามลู่โจวออกจากห้องเรียนไป

เขามีสีหน้าครุ่นคิดในขณะที่เขาพูดขึ้นมา

“นั่นเป็นการบรรยายปกตินี่นา”

ลู่โจวยิ้มและพูดว่า “มันเป็นคลาสสำหรับนักศึกษาระดับปริญญาตรีเท่านั้นน่ะครับ”

เพเรลมาน “ทำไมคุณถึงสอนนักศึกษาระดับปริญญาตรีล่ะ?”

ลู่โจว “เพราะการทบทวนทำให้ชัดเจนและยิ่งชัดเจนมากขึ้น แถมยังสามารถช่วยให้เราเข้าใจสิ่งที่ทำให้ซับซ้อนและซับซ้อน…อันที่จริงนี่คือสิ่งที่แฟร์คิดเช่นกัน และผมก็เห็นด้วยกับเขา บางทีนักเรียนของผมอาจจะกลายเป็นผู้ได้รับรางวัลฟิลด์ก็ได้ ซึ่งนั่นจะเป็นการเติมเต็มให้พวกเขาอย่างมาก”

เพเรลมานไม่ได้แสดงออกอะไร

ทัศนคติของเขาที่มีต่อคณิตศาสตร์คือการแสวงหาความบริสุทธิ์ตลอดเวลา ดังนั้นเขาคือบุคคลที่ไม่เข้ากับคำพูดของลู่โจวเลยสักนิด

เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูด

“…อะไรทำให้ซับซ้อนและสับสน”

“อ่า…” ลู่โจวพยักหน้าและพูดว่า “ตัวอย่างเช่น ทฤษฎีแรงจูงใจและลู่โจว ทฤษฎีบทที่ดูเหมือนง่ายเหล่านี้อธิบายหลักการที่ชัดเจนน้อยกว่า แล้วสาระสำคัญของตัวเลขคืออะไร? อารยธรรมของเราได้คิดเกี่ยวกับปัญหานี้ตั้งแต่มีคณิตศาสตร์มา นักคณิตศาสตร์ผู้ยิ่งใหญ่มักเป็นนักเทววิทยาหรือนักปรัชญา”

เพเรลมาน “คุณเป็นนักศาสนศาสตร์เหรอ?”

ลู่โจว “น่าเสียดายที่ผมเป็นนักวัตถุนิยม…และนี่คือห้องทำงานของผม”

ลู่โจวเปิดประตูและเปิดไฟขึ้น

ปกติคนจะเยอะกว่านี้ แต่ว่าวันนี้เป็นวันเสาร์ ผู้ช่วยสามคนของเขาออกไปหลังสี่โมงเย็นแล้ว แม้ว่าเขาจะไม่ต้องการให้นักเรียนเข้ามาในช่วงสุดสัปดาห์ แต่ส่วนใหญ่ใช้เวลาช่วงสุดสัปดาห์ในห้องสมุดกัน

“ช่วยผมย้ายกระดานไวท์บอร์ดจากมุมห้องหน่อยสิ”

“ได้”

เพเรลมานเดินไปข้างหน้าและลากไวท์บอร์ดออกจากมุมห้องมา ขณะที่ลู่โจวหยิบปากกามาคเกอร์ออกจากลิ้นชักโต๊ะทำงานของเขา

ลู่โจวเดินไปที่กระดานไวท์บอร์ดและกำลังจะตอบคำถามจากเพื่อนต่างชาติของเขา ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้ามาจากนอกห้องทำงาน คนนั้นๆ ถือวิสาสะเคาะประตูแล้วเดินเข้าไปทันที

“นักวิชาการลู่ ขอโทษที่รบกวนคุณ…เดี๋ยวก่อน คุณคือศาสตราจารย์เพเรลมานใช่มั้ย?” คณบดีฉินกล่าวขณะที่เขามองไปที่เพเรลมานที่ยืนอยู่ข้างๆ กันกับลู่โจว

เขาเพิ่งกลับมาจากการประชุม และต้องการปรึกษากับลู่โจวว่าจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไรดี เขาไม่คิดว่าจะเจอคนนั้นๆ ยืนอยู่ในห้องทำงานของลู่โจว

เพเรลมานมองไปที่ชายชราและพยักหน้า

“ใช่ครับ…มีอะไรเหรอ?”

“ไม่ๆ ไม่มีปัญหา ผมไม่คิดว่าคุณจะมาที่นี่น่ะ” คณบดีฉินกล่าวขณะที่เขาพยายามระงับความตื่นเต้นของเขาเอาไว้ “คุณควรจะบอกเราล่วงหน้านะ เราสามารถให้คุณเยี่ยมชมรอบๆ มหาวิทยาลัยได้”

เพเรลมานมองเขาอย่างแปลกใจและพูดว่า “ผมมาที่นี่เพื่อถามคำถามกับศาสตราจารย์ลู่น่ะ ผมต้องสมัครล่วงหน้าด้วยมั้ย?”

“เปล่า ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ฉันแค่พูดว่า…”

คณบดีฉินพยายามอธิบายอย่างช้าๆ ขณะที่ลู่โจวส่ายหัวและพูดก่อน

“ไม่เป็นไรครับ เพเรลมาน”

คณบดีฉินถอนหายใจด้วยความโล่งอกและพูดว่า “เอาล่ะ…ผมจะคุยกับคุณทีหลังนะ”

คณบดีฉินออกจากออฟฟิศและปิดประตูไป

เพเรลมานรู้สึกสับสน เขามองดูลู่โจวและถามว่า “มันเกี่ยวกับอะไรเหรอ?”

“ไม่มีอะไรหรอก” ลู่โจวยิ้มและมองไปที่ไวท์บอร์ดในขณะที่เขาพูดว่า “ไปต่อกันเถอะ”

…

เห็นได้ชัดว่าเพเรลมานเตรียมพร้อมสำหรับการเยือนจีนมาพอสมควร

เขาพกสมุดเล่มเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยวลีภาษาจีนที่ใช้กันทั่วไปตลอดจนโน้ตที่เขาทำขึ้นเมื่ออ่านบทความของลู่โจวอีกด้วย

พูดตามตรง ลู่โจวมีช่วงเวลาที่ลำบากในการตอบคำถามของเพเรลมานมาก เพราะเขาสามารถตอบได้เพียงประมาณหกสิบเปอร์เซ็นต์เท่านั้น

“…นั่นเป็นคำถามที่น่าสนใจนะ แต่นั่นคือทั้งหมดที่ผมตอบได้แล้วล่ะ ผมอาจจะต้องกลับไปหาคุณหลังจากที่ผมค้นคว้าเสร็จแล้ว”

“ไม่เป็นไร” เพเรลมานปิดสมุดจดของเขาและส่ายหัวในขณะที่พูดว่า “ผมคิดว่าเราจะสามารถพูดคุยคำถามเหล่านี้ร่วมกันได้ ผมไม่คิดว่าคุณจะตอบคำถามมากมายขนาดนี้…”

ลู่โจว “…”

บ้าเอ๊ย

ทำไมไม่บอกฉันให้เร็วกว่านี้ล่ะ!

ลู่โจวคิดว่าคำถามของเพเรลมานมาจากการอ่านบทความ อย่างไรก็ตามเขาไม่คิดว่าปัญหาพวกนี้จะไม่เกี่ยวข้องกับเอกสาร

ลู่โจวยิ้มและพูดอย่างถ่อมตน

“ถ้าคิดได้จากคำถามของคุณ ผมคิดว่าคุณคงสนใจทฤษฎีการรวมแรงครั้งใหญ่สินะ มันเกิดขึ้นที่กลุ่มวิจัยของผมและมันยังคงต้องการคนเพิ่มอยู่…ผมไม่รู้ว่าคุณจะสนใจไหม?”

ลู่โจวไม่มีความหวังมากนัก แต่เพเรลมานอับอายสำหรับนิสัยเก็บตัวของเขา

แต่คำตอบของเพเรลมานนั้นทำให้ลู่โจวต้องประหลาดใจ เพเรลมานพูดโดยไม่ลังเล

“ถ้าคิดว่าผมช่วยได้ก็ให้ผมเข้าร่วมด้วยเถอะนะ”

ลู่โจวพูดไม่ออก เพเรลมานขมวดคิ้วและพูด

“…มีปัญหาอะไรอีกเหรอ?”

“…ไม่มีอะไรหรอก ผมแค่ไม่คิดว่าคุณจะตอบง่ายๆ แบบนี้”

ลู่โจวกลับสู่ความเป็นจริงและกล่าวว่า “แน่นอน คุณช่วยได้แน่ๆ เราจะสร้างหอคอยคณิตศาสตร์นี้ไปด้วยกัน…ยินดีต้อนรับ เพื่อนร่วมงานของเรา”

ลู่โจวหันกลับมาที่โต๊ะและหยิบเอกสารออกมาจากลิ้นชัก เขาเหลือบดูเอกสารและตรวจดูให้แน่ใจว่ามีเอกสารที่ถูกต้องก่อนที่จะส่งให้เพเรลมาน

“นี่คือเอกสารการเยี่ยมชมและแลกเปลี่ยน มันถูกประทับตราเรียบร้อยแล้ว แค่เซ็นชื่อก็รับวีซ่าระยะยาวได้เลย

“นอกจากนี้ผมคิดว่าคุณน่าจะยังไม่มีที่อยู่ที่นี่สินะ หอพักที่เพิ่งสร้างใหม่ที่มหาวิทยาลัยจินหลิงนั้นค่อนข้างดี มันมีพื้นที่ประมาณเก้าสิบตารางเมตรอยู่ใกล้ๆ วิทยาเขต แถวอาคารแผนกคณิตศาสตร์และห้องสมุด ผมสมัครสถานะนักวิชาการเยี่ยมเยียนให้คุณได้ คุณแค่ต้องลงนามในเอกสารนี้—”

เพเรลมานหยุดชั่วครู่หนึ่งและขัดจังหวะเขา “เดี๋ยวก่อน นักวิชาการที่มาเยี่ยมเยียนนี่คืออะไร?”

ลู่โจว “อย่างที่ชื่อบอกไว้ คุณจะทำงานที่นี่เทียบเท่าศาสตราจารย์ที่มีชื่อเสียงคนหนึ่ง”

เพเรลมานกล่าวว่า “ผมไม่ต้องการทำงาน และผมไม่สนใจการสอน ผมจะออกจากที่นี่หลังจากเราจบทฤษฎีการรวมแรงครั้งใหญ่ของพีชคณิตและเรขาคณิต ผมนอนบนโซฟาได้สบายๆ ถ้ามันจำเป็น ผมไม่ต้องการอพาร์ตเมนต์หรอก”

ลู่โจวส่ายหัวและพูดว่า “ไม่ ไม่ได้ แม้ว่าคุณต้องการที่จะนอนบนโซฟา คุณก็ต้องมีหลังคาเพื่อนอนอยู่ดี”

เพเรลมานยักไหล่และพูดว่า “ผมได้ยินชูลซ์บอกว่าบ้านของคุณค่อนข้างใหญ่”

ลู่โจวกล่าวว่า “…ลืมมันไปเถอะ ไม่มีใครนอกครอบครัวของผมที่เคยนอนในบ้านของผมมาก่อน”

เพเรลแมน: “…”

เมื่อเห็นว่าเพเรลมานลังเล ลู่โจวจึงกล่าวว่า “คุณไม่ต้องกังวลกับการสอนหรอกนะ การเป็นศาสตราจารย์ที่มีชื่อเสียงไม่ได้หมายความว่าคุณต้องสอนเท่านั้น ถ้าคุณต้องการสอนจริงๆ ล่ะก็ ผมมั่นใจว่านักเรียนทุกคนจะขอบคุณสำหรับความเอื้ออาทรอย่างแน่นอน นอกจากนี้คุณยังจะได้รับเงินเดือนเพิ่มขึ้นอีกด้วย”

เพเรลมาน “ไม่ใช่ว่าผมไม่ชอบการสอนหรอกนะ แต่ผมแค่ไม่อยากเสียเวลากับเรื่องไร้สาระแบบนั้น”

ลู่โจว “ผมไม่ได้บังคับคุณหรอกนะ”

“โอเค ขอบคุณนะ”

“ไม่เป็นไรครับ” ลู่โจวยิ้มและยื่นมือออกมาในขณะที่เขาพูด “เป็นเกียรติที่ได้ร่วมงานกับคุณในโปรเจกต์อันยิ่งใหญ่นี้”

เพเรลมานจับมือกับลู่โจวและยิ้มให้

เขาได้คิดอะไรได้อย่างรวดเร็วในขณะที่เขาพูด

“ผม…ผมขออะไรหน่อยสิ”

ลู่โจวยิ้มแล้วพูด

“เชิญเลยครับ”

เพเรลมานไอและพูด

“ห้องขนาดนั้นมันใหญ่เกินไป ช่วยหาอพาร์ทเมนต์เล็กๆ ให้ผมหน่อยได้ไหม บางทีอาจจะสักยี่สิบตารางเมตรก็ได้…คือผมอึดอัดเวลาอยู่พื้นที่กว้างน่ะ”

ลู่โจวมองเขาอย่างแปลกใจและพูดว่า “ผมคิดว่าคุณอาศัยอยู่ในอพาร์ตเมนต์เล็กๆ เพราะมันราคาถูกเสียอีก”

เพเรลมานตอบกลับ

“ราคาเป็นแค่เพียงหนึ่งเหตุผลเท่านั้นแหละ”

………………………