Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 1111 จักรวาลสมบูรณ์แบบ

[เจ้านายกำลังคิดอะไรอยู่เหรอ? :3]

ลู่โจวนั่งมาครึ่งชั่วโมงโดยไม่ขยับเขยื้อนใดๆ

ทำให้เสี่ยวไอเริ่มสงสัยว่าเจ้านายของมันยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า?

ลู่โจวมองดูดวงอาทิตย์ที่ค่อยขึ้นๆ จากเพอร์เพิลเมาน์เทนที่อยู่ห่างไกล เขากำลังมองดูหมอกยามเช้า

“… ฉันกำลังคิดถึงอดีตของฉันน่ะ”

เสี่ยวไอ [(• ∀ •)?]

“ฉันคิดถึงมันจริงๆ”

ลู่โจวอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ด้วยอารมณ์

เริ่มด้วยข้อคาดการณ์ของโจวเพื่อพิสูจน์ประพจน์ทางคณิตศาสตร์ครั้งแรกของเขา หลักการคาดการณ์คู่เพื่อการพิสูจน์ข้อคาดการณ์ของปอลีญัก จากนั้นก็ข้อคาดการณ์ของก็อลท์บัค จากนั้นก็รางวัลมิลเลนเนียม …

เขาได้พิสูจน์สมการที่ยากที่สุดในโลกมามากมายโดยไม่รู้ตัว

แต่ตอนนี้เขากำลังก้าวไปข้างหน้าอีกก้าวหนึ่งใหญ่

และขั้นตอนนี้ก็มาไกลกว่าขั้นตอนทุกอย่างที่เขาเคยทำมาก่อน

แม้แต่การเพิ่มประพจน์ทั้งหมดที่เขาได้พิสูจน์แล้วรวมทั้งสมมติฐานของรีมันน์ ก็ไม่สามารถเทียบกับสิ่งที่เขาได้ทำเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วได้

แน่นอนว่าถ้าไม่มีงานฐานรากก่อนหน้านี้ เขาคงไม่มีวันมาถึงจุดนี้ได้แน่นอน

“ก็อตเท็นดิ๊กพูดถูก”

“ทฤษฎีโคโฮโมโลยีสากล ซึ่งกระตุ้นค่าแรงจูงใจอยู่ในหมวดหมู่ Q โคโฮโมโลยีของสัมประสิทธิ์ใดๆ สามารถคำนวณได้โดยใช้ค่าสัมประสิทธิ์ Z”

“ไม่เพียงแค่นั้น แต่ตัวเลขทั้งหมดสามารถแยกออกมาเป็นจุดบนพื้นผิวที่มีมิติสูงได้ รูปภาพเรขาคณิตทั้งหมดที่สอดคล้องกับนิพจน์พีชคณิตสามารถเปลี่ยนผ่านโทโพโลยีแล้ว ในที่สุดก็กลับมาที่พื้นผิวเดิม…

“นี่คือจักรวาลที่สมบูรณ์แบบ”

ไม่มีอะไรต้องสงสัยอีกต่อไปแล้ว

ทั้งหมดที่เขาต้องทำคือรายละเอียดงานขั้นสุดท้าย

หลังจากหยุดนิ่งไปครึ่งชั่วโมง เขาก็เริ่มเขียนอีกครั้ง

ปากกาของเขาเลื่อนไปมาบนกระดาษอย่างไหลลื่น

ราวกับว่าเขาเคยทำมาแบบนี้แล้วหลายพันครั้ง ราวกับว่าลู่โจวค่อยๆ วางอิฐก้อนสุดท้ายอย่างเบาๆ ในการสร้างขั้นสุดท้าย

เดิมทีลู่โจวคิดว่าหลังจากสำเร็จบางสิ่งที่นักวิชาการจำนวนนับไม่ถ้วนใฝ่ฝันมานานนับพันปี เขาจะต้องภูมิใจและปลาบปลื้มแน่นอน

แต่พอถึงช่วงเวลาที่เขามา เขากลับไม่ได้ตื่นเต้นแต่กลับสงบและใจเย็นมากกว่า

เหมือนกับมันถูกทำให้เกินขึ้นเช่นนี้

ไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างประหลาดใจ

ปากกาของเขาเขียนจุดหนึ่งจุดเพื่อจบในบรรทัดที่สองของหน้าสุดท้าย

ลู่โจวมองดูเส้นการคำนวณที่เรียบร้อยบนกระดาษและยิ้ม

“ในที่สุด…”

“บางทีนี่อาจเป็นการปูทางไปสู่อนาคตก็ได้”

ตอนนี้พีชคณิตและเรขาคณิตเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันในแง่นามธรรมแล้ว เราสามารถใช้กรอบทฤษฎีง่ายๆ เพื่อเปลี่ยนปัญหาพีชคณิตให้เป็นสมการทางเรขาคณิตได้ และเพื่อประยุกต์ใช้วิธีการและเครื่องมือในสาขาต่างๆ อีกด้วย

ด้วยเครื่องมือและวิธีการใหม่เหล่านี้ สมการเก่าๆ จำนวนมากจะไม่ถูกมองว่าเป็นสมการอีกต่อไป…

เพราะคณิตศาสตร์เป็นสาขาที่เปลี่ยนแปลงไปตลอดเวลา

เมื่อสมการเก่าได้รับการพิสูจน์ สมการใหม่ก็จะถูกสร้างขึ้นเพื่อกวนนักคณิตศาสตร์ในอนาคตข้างหน้า

แม้ว่าเขาจะอยู่ระดับสิบในวิชาคณิตศาสตร์แล้วก็ตาม…

แต่บางทีโลกนี้อาจจะไม่น่าเบื่อจนเกินไปสำหรับเขา

ลู่โจวดูการคำนวณบนกระดาษและใช้เวลาห้านาทีในการหวนคิดถึงอดีตที่ผ่านมาทั้งหมด จากนั้นเขาก็ส่งอีเมลถึงศาสตราจารย์ฟาลติ้งส์และลุกขึ้นจากเก้าอี้

เขาออกไปข้างนอกเป็นเวลานานแล้ว เขาเกือบลืมไปแล้วว่าวันนี้เป็นวันอะไรของสัปดาห์

เขาต้องออกไปข้างนอกบ้างก่อนที่เขาจะกลายเป็นแวมไพร์

“เอาล่ะ”

โดรนที่วางอยู่บนชั้นวางหนังสือเริ่มลอยขึ้นอย่างช้าๆ จากนั้นมีคำพูดปรากฏขึ้นบนจอแสดงผลของโดรน

[โอเคเจ้านาย เจ้านายกำลังจะพาเสี่ยวไอไปช้อปปิ้งใช่ไหม? ヾ(≧▽≦*)]

“ช้อปปิ้งเหรอ? เรากำลังจะไปเดินป่ากัน!”

[ฮะ? ไต่เขาอีกแล้ว… (̄ △ ̄ ;)]

“ ถ้าโตเมื่อไหร่ ฉันจะพาไปในที่ที่มีผู้คนพลุกพล่านนะ”

ลู่โจวเหยียดแขนที่แข็งทื่อออกไปด้านหน้าและยิ้ม เขาเพิกเฉยอีโมจิที่น่าเศร้าของเสี่ยวไอและเดินออกจากห้องทำงานไป

…

ย่านที่อยู่อาศัยจงซาน อินเตอร์เนชั่นแนลนั้นติดอยู่กับเพอร์เพิลเมาน์เทน มันมีเส้นทางที่เดินผ่านด้านหลังของย่านชานเมืองตรงไปยังยอดเขาได้

ลู่โจวเคยปีนขึ้นไปบนยอดเขาบนเส้นทางนี้มาก่อน

เขาใส่ชุดออกกำลังกายและรองเท้าวิ่ง เขาเริ่มวิ่งจ๊อกกิ้งกับผ้าขนหนูบนไหล่และเสี่ยวไอที่กำลังบินอยู่ด้านบน

ลู่โจวทักทายยามที่ทางเข้าประตูหลังและออกจากประตูไป เขาเดินตามขั้นบันไดหินและวิ่งเหยาะเรื่อยๆ ประมาณสองสามกิโลเมตรก่อนที่จะเริ่มเดิน จากนั้นไม่นานเขาก็มาถึงศาลากลางเขาลูกนี้

ปกติเมื่อเขามาที่นี่เพื่อวิ่งตอนเช้าเขาจะวิ่งกลับตรงจุดนี้ แต่ครั้งนี้เขาอยากเดินขึ้นไปอีก

ลู่โจวเข้าไปในศาลาและกำลังจะหยุดพัก ทันใดนั้นเขาก็สังเกตเห็นชายชราคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่บนม้านั่งหินในศาลาตรงหน้า

ชายคนนั้นสวมเสื้อกล้ามและดื่มจากถ้วยชาสีน้ำตาลที่เขาถืออยู่

ชายชราเห็นลู่โจว เขาจึงยิ้มให้และพูดว่า

“ โอ้ อาจารย์ลู่ อะไรทำให้ขึ้นมาที่นี่แต่เช้ากันล่ะ?”

แม้ว่าลู่โจวจะไม่รู้จักเขา แต่ชายชราอาจรู้จักเขาจากข่าวก็ได้ เขาอาจจะอยู่ชุมชนเดียวกันก็ได้

“ ผมอยู่บ้านนานเกินไปครับ เลยอยากออกมาสูดอากาศข้างนอก และดูว่าผมจะปีนขึ้นไปบนยอดก่อนพระอาทิตย์ขึ้นได้ไหม จากนั้นก็ค่อยดูพระอาทิตย์ที่ยอดเขาน่ะครับ” ลู่โจวมองไปที่เส้นขอบฟ้าและถามว่า “แล้วคุณล่ะ?”

“ ฉันเหรอ?” ชายชราหยุดครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ฉันเกษียณแล้ว ฉันแค่เดินไปรอบๆ ภูเขาและแม่น้ำไปเรื่อยเท่านั้น”

เขามองไปที่ขอบฟ้าและหยีตาลง

“ น่าเสียดายนะ ดูเหมือนว่าคุณจะไปดูพระอาทิตย์ขึ้นที่ด้านบนไม่ทัน”

ดวงอาทิตย์กำลังจะขึ้นในอีกห้านาที และนี่เป็นช่วงเวลาที่สวยงามที่สุดของวัน

ต้องใช้เวลาอย่างน้อยครึ่งชั่วโมงในการวิ่งขึ้นไปบนยอดเขา

ลู่โจวยิ้มแล้วพูด

“ดูที่นี่ก็สวยเหมือนกันครับ”

เส้นขอบฟ้าเริ่มกลายเป็นสีแดงสด ทำให้ยากต่อการแยกความแตกต่างระหว่างก้อนเมฆและภูเขาได้

แสงแดดสีทองเริ่มโปรยปรายและส่งลงมาที่บนภูเขา

หมอกยามเช้ารอบภูเขาค่อยๆ จางหายไปอย่างช้าๆ

ชายชรามองภาพที่สวยงามจากระยะไกล และถอนหายใจอย่างสงบ

“ เพอร์เพิลเมาน์เทนนั้นสวยงาม แต่ไม่สวยเท่าภูเขาไท่และภูเขาเฮง คนหนุ่มๆ อย่างคุณน่าจะใช้ประโยชน์จากร่างกายของไปดูภูเขาและหินแปลกๆ พวกนั้นดูนะ โดยเฉพาะภูเขาไท่ ชีวิตที่ไม่ได้สำรวจอะไรมันไม่คุ้มค่าที่จะมีชีวิตอยู่”

“ ชีวิตที่ไม่ได้สำรวจ?”

ลู่โจวมองดูเมฆสีที่สองแสงสีทองและทันใดนั้นเขาก็พูดขึ้นว่า “บางทีอาจไม่จำเป็นต้องปีนขึ้นไปบนยอดก็ได้”

ความคิดในใจของเขานั้นรวดเร็วกับพระอาทิตย์ขึ้น

โลกของระดับสิบที่เขาใฝ่หามาตลอด…

ปรากฏว่า…

มันอยู่ในใจของเขาเรียบร้อยแล้ว…

………………………………