Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 1124 ‘กล่องดำ’

ลู่โจวมั่นใจว่า…เขาคิดถูก!

แบตเตอรี่นี้เป็นแบตเตอรี่ชนิดเดียวกับเศษซากหมายเลขหนึ่ง!

วินาทีที่เขาเห็นแบตเตอรีออกมาจากปืนไรเฟิลของเขา รังสีพลังงานก็เริ่มโปรยปรายลงมาจากท้องฟ้า ครอบคลุมทั้งสนามรบ

ลู่โจวเห็นโดรนรูปทรงคล้ายกระโจมหลายลำบนท้องฟ้าจากนั้นก็มีกระสุนตกลงมาราวกับห่าฝน

ก่อนที่แบตเตอรี่จะตกลงบนพื้น มันก็ถูกยิงด้วยลำแสงแล้ว

เขารู้ดีว่าแบตเตอรี่นี้เหมือนกับแบตเตอรี่เศษซากหมายเลขหนึ่งของระบบ…

ไม่นาน ความฝันของเขาก็ถูกหยุดไป

ขาของลู่โจวกระตุกขณะที่ถอดหมวกออก

จากนั้นก็มีโดรนที่บินอยู่ใกล้ๆ เขา

[เจ้านาย! เป็นไงบ้าง?]

แม้ว่าลู่โจวจะไม่รู้สึกเจ็บปวดใดๆ แต่การตายนั้นก็ไม่เคยสบายเลยแม้แต่นิดเดียว โดยเฉพาะตอนที่เขาโดนรังสีที่มีพลังงานสูงแบบนั้น ลู่โจวเกือบจะพัฒนา PTSD บนโดรนโจมตีเหล่านี้แล้ว

ลู่โจวลุกขึ้นจากเตียงด้วยอาการปวดหัว เขาคว้าและจับโดรนของเสี่ยวไอเอาไว้เพราะเข้าใจผิดว่าเป็นโดรนจู่โจม

“ก็ดี… แล้วข้อมูลล่ะ? การเก็บรวบรวมข้อมูลเป็นไง? เราสามารถดูความฝันได้ไหม?”

นี่คือสิ่งที่เขาสนใจมากที่สุด

มีหลายสิ่งที่น่าดูมากมายในเมืองวงแหวนขนาดใหญ่ ถ้าบันทึกหายไป มันน่าเสียดายน่าดู

ไม่ต้องพูดถึงศาสตราจารย์เลน

และสิ่งที่เรียกว่า ‘ออราเคิล’ ของเขา

สัญชาตญาณของลู่โจวบอกเขาว่า ออราเคิลนั้นอาจจะเป็นโอกาสที่เปิดเผยความลับของระบบก็ได้

เสี่ยวไอ [ทุกอย่างถูกบันทึกไว้แล้ว… แต่ดูเหมือนจะมีปัญหาบางอย่าง]

ลู่โจวหยุดชั่วครู่และขมวดคิ้ว

“ปัญหาอะไร?”

[หลังจากแปลงสัญญาณประสาทแล้ว การบันทึกนั้นเปลี่ยนวิธีการจัดเก็บแบบเดิม และถูกจัดเก็บตามการคำนวณแบบคลุมเครือพิเศษแทน]

ลู่โจว “… หมายความว่ายังไง?”

เสี่ยวไอ [พูดง่ายๆ มันคือ ‘กล่องดำ’…]

เสี่ยวไอใช้เวลาประมาณสามนาทีในการอธิบายให้เขาฟัง

ทุกคนรู้ว่ายิ่งทฤษฎีเอนโทรปี ความสุ่ม ความไม่แน่นอน และปริมาณข้อมูล มีมากเท่าไหร่การกำหนดตัวแปรสุ่มก็จะยิ่งมากขึ้นเท่านั้น

แต่ในทางกลับกัน ยิ่งเอนโทรปีมากเท่าไหร่ ปริมาณของข้อมูลที่สร้างขึ้นก็จะยิ่งมากขึ้นเท่านั้น

เพื่อที่จะเก็บข้อมูลจำนวนมากในพื้นที่จัดเก็บที่จำกัด ‘วอยด์เมมโมรี่’ จึงถูกจัดเก็บโดยใช้อัลกอริธึมการบีบอัดพิเศษ

โดยปกติ ข้อมูลจะถูกเก็บไว้ในฮาร์ดไดรฟ์เป็นไบต์ และแต่ละไบต์แทนตัวเลขหรือตัวเลข ทำให้สะดวกในการอ่านและเขียนออกมา แต่ข้อเสียของมันคือมันใช้พื้นที่จัดเก็บมากเกินไป

แต่สำหรับ ‘วอยด์เมมโมรี่’ นั้นแตกต่าง รูปแบบการจัดเก็บคล้ายกับแถวของสมการเชิงเส้นที่มีพารามิเตอร์ที่ไม่แน่นอนมากกว่า

อินพุตค่า X ที่ต่างกันจะสร้างเอาต์พุตค่า Y ที่แตกต่างกัน แม้ว่าสมการจะสั้น แต่ปริมาณข้อมูลที่สร้างขึ้นอาจมีขนาดใหญ่เกินจินตนาการได้

มันมีประโยชน์อย่างชัดเจน มันสามารถจัดเก็บข้อมูลของระบบสุริยะทั้งหมดโดยใช้ความจุเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

และแน่นอนว่าข้อเสียก็ชัดเจนเหมือนกัน

ยิ่งระดับความไม่แน่นอนของข้อมูลสูงเท่าไหร่ การอ่านข้อมูลก็จะยิ่งยากมากขึ้นเท่านั้น

ถ้าใครอยากเข้าใจข้อมูล ก็ต้องแก้สมการออกมาก่อน

มันคงจะเป็นการดีถ้ามันเป็นแค่สมการกำลังสอง เพราะแม้แต่นักเรียนมัธยมปลายก็สามารถแก้ค่า x ที่เป็นไปได้ได้

แล้วถ้าหากมันเป็นพหุนามอันดับสูงกว่าล่ะ?

ไม่เพียงแต่จำนวนการคำนวณเพิ่มขึ้นแบบทวีคูณ แต่จำนวนผลลัพธ์ที่เป็นไปได้ก็เพิ่มมากยิ่งขึ้นด้วย

อันที่จริง หน่วยความจำที่ระบบได้มอบให้เขานั้นดูคล้ายกับสมการพหุนาม

คล้ายกับสมการลำดับที่ n และที่ n ค่าของ n คือมิติของวอยด์เมมโมรี่ ในขณะที่ NPC และสภาพแวดล้อมเป็นไปตามตรรกะของสมการ

ในทางทฤษฎีแล้ว ถ้าระบบวอยด์เมมโมรี่ถูกคัดลอกทั้งหมดไปยังเซิร์ฟเวอร์ของเสี่ยวไอ จะทำให้เสี่ยวไอสามารถปรับเปลี่ยนหน่วยความจำได้

อย่างไรก็ตามเมื่อพารามิเตอร์ของสมการเปลี่ยนไป มันก็จะกลายเป็นสมการที่ต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง ความฝันที่มีก็จะเปลี่ยนไป

ดังนั้นหากพวกเขาต้องการไขความลับนี้ให้ได้ พวกเขาต้องการบางสิ่งที่คล้ายกับโค้ดบุ๊ก

กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือพวกเขาต้องการ ‘สคริปต์’ หรือ ‘กลยุทธ์’ เพื่อที่จะได้จำลองการกระทำของ NPC และสร้างสิ่งที่เกิดขึ้นใหม่ได้

อันที่จริงโค้ดบุ๊กนั้นมีอยู่ในหน่วยความจำของมันเอง

ลู่โจวมั่นใจถึงเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ว่าถ้าเขาทำตาม ‘ภารกิจ’ และพาศาสตราจารย์เลนไปที่สภาเอ็มไพร์ได้ เขาจะสามารถเปิดเผยความลับของคำพยากรณ์ได้แน่นอน

เขาแค่ต้องทำภารกิจให้สำเร็จเท่านั้น

เขาอาจจะสามารถค้นหาเบาะแสที่คาดไม่ถึงได้ในระหว่างปฏิบัติภารกิจก็เป็นได้

แต่นั่นก็เป็นเพียงทฤษฎีเท่านั้น

เพราะในฐานะนักวิทยาศาสตร์แล้ว มันเป็นเรื่องยากที่จะต่อสู้กับทหารที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีแบบนั้น และไม่มีทางที่เขาจะเอาชนะทหารต่างดาวได้แน่ๆ

นั่นเป็นเรื่องที่ไม่สมจริงเลยสักนิด

“ฉันควรจะทำไงดีล่ะเนี่ย!”

ลู่โจวนึกถึงลำแสงพลังงานที่ตกลงมาจากท้องฟ้า

เขาจะเอาชนะพวกเขาได้อย่างไร

ในที่สุดเขาก็เข้าหลี่เกาเหลียงที่เข้าไปทดสอบระบบแฟนท่อมครั้งแรก เขารู้สึกผิดต่อหลี่เกาเหลียงทันที

โชคดีที่ก่อนที่เขาจะเข้าวอยด์เมมโมรี่ เขาได้ใช้เครื่องถอดรหัสประสาทเพื่อบันทึกสัญญาณสมองของเขาโดยให้ก๊อบปี้ ‘เกม’ เอาไว้

เพราะไม่อย่างนั้น ถ้าเขามีโอกาสที่จะเอาชนะเกมนี้ๆ เพียงครั้งเดียวล่ะก็ เฟคเกอร์ก็เฟคเกอร์เถอะ อาจจะผ่านไม่ได้ด้วยซ้ำ

เสี่ยวไอ [เจ้านาย ช่วยปล่อยเสี่ยวไอหน่อยได้ไหม?]

ลู่โจวมองไปที่โดรนในมือแล้ววางลงบนโต๊ะ

มันเริ่มบินขึ้นไปในอากาศอีกครั้ง หลังจากเงียบไปครู่หนึ่งลู่โจวก็ถามทันที “เราปรับความทรงจำหรือแต่งอาวุธไม่ได้ใช่ไหม?”

[ใช่… (╥_╥)]

“แล้วการข้ามจุดเริ่มต้นแรกล่ะ?”

[ก็ไม่ได้เหมือนกัน… อัลกอริธึมหน่วยความจำนั้นซับซ้อนเกินไป (╥_╥)]

“ช่วยเปลี่ยนวิธีแสดงออกหน่อยได้ไหม?”

[ได้เลย… ()〔〕)]

ลู่โจว “…”

ให้ตายเถอะ!

ไร้ประโยชน์จริงๆ!

ลู่โจวสูดหายใจเข้าลึกๆ และปรับอารมณ์ของเขาก่อน จากนั้นก็สวมหมวกและนอนลงไป

“มาวัดกันอีกสักครั้ง”

ถ้าครั้งแรกไม่ได้ผ่านก็ไปอีกครั้งสิ!

ลู่โจวเชื่อว่าตราบใดที่เขาไม่ยอมแพ้และอดทนไหว เขาก็จะสามารถหาวิธีที่จะจบเกมได้อย่างแน่นอน!

………………………