Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 1125 มันพอเป็นไปได้ไหม?

อย่างไรก็ตาม…ความจริงมักโหดร้ายเสมอ

ลู่โจวใช้เวลาทั้งบ่ายในห้องทดลองของเขาเพื่อพยายามเอาชนะเกม ‘วอยด์เมมโมรี่บี’

แต่มันก็ไม่เป็นผล โดยเฉพาะตอนที่โดรนที่มามันทำให้เขาถึงกับสงสัยว่ามันจบแค่ตรงนั้นหรือเปล่า? จะเกิดอะไรขึ้นถ้าตัวละครของเขาตายในการต่อสู้และเป็นจุดจบของวอยด์เมมโมรี่บีล่ะ

เหมือนกับตอนที่เขาหยิบรูบิคจากวอยด์เมมโมรี่เอ ที่ตอนนั้นความทรงจำก็ถูกตัดออกไปทันที เขาไม่มีโอกาสได้ศึกษามันให้ดีด้วยซ้ำ

เขาพยายามใช้วิธีมากมายในการต่อสู้

ตัวอย่างเช่น การยิงเพื่อนร่วมทีมของเขาในยานอวกาศเพื่อพยายามควบคุมยาน หรือออกจากทีมเมื่อเขาลงจากลิฟต์ทันที และเหตุการณ์ก็จะไม่เป็นไปตามเนื้อเรื่องหลัก

ซึ่งผลลัพธ์นั้นค่อนข้างน่าอนาถใจ

ครั้งแรกที่เขาพยายามยกปืนใส่เพื่อนร่วมทีม เขาถูกทหารคนอื่นผลักลงทันที อันต่อไปหนักกว่าอีก หลังจากหนีออกจากทีม เขาถูกติดตามโดยอุปกรณ์กำหนดตำแหน่งบนเอ็กโซสเกลเลตัน ไม่นานเขาก็ถูกยิงตายโดยกัปตัน

นั่นคือจุดจบของมัน

เขาถูกยิงในที่สาธารณะ และพวกเขาไม่ให้โอกาสเขาได้ขึ้นศาลด้วยซ้ำ เขาสงสัยจริงๆ ว่ามันมีสิทธิของมนุษย์ต่างดาวที่อารยธรรมขั้นสูงไหม

หลังจากพยายามสามสิบครั้ง ลู่โจวก็เอาชนะการทรมานได้สำเร็จ

และความพยายามของเขาก็สำเร็จเสียที

ขณะที่สนทนากับเพื่อนร่วมทีม เขาก็เข้าใจคร่าวๆ เกี่ยวกับ ‘เกม’ นี้แล้ว

โดยเขาเป็นส่วนหนึ่งของเผ่าพันธุ์ที่เรียกว่า ‘คาลัน’

แถมเขายังได้เรียนรู้เกี่ยวกับความเป็นมาของโลกแห่งวงแหวนนี้อีกด้วย

หลังจากสงครามและความขัดแย้งหลายครั้ง คาลันได้ทำลายดาวเคราะห์ทั้งหมดในระบบสุริยะและใช้เวลากว่าสามร้อยปีในการสร้างวงแหวนรอบเขตที่อยู่อาศัย การสร้างแถบที่อยู่อาศัยทรงกลมนี้เป็นจุดเริ่มต้นของยูโทเปียทั้งหมด

แม้ว่าชาวคาลันจะใช้เวลาถึงสามร้อยปีในการสร้างยูโทเปียนี้ขึ้นมา แต่ไม่ใช่ชาวคาลันทุกคนจะมีโอกาสได้ใช้ชีวิตในอุดมคติ

หลังจากสร้างโลกแห่งวงแหวน อาณาเขตของเอ็มไพร์ก็เริ่มน้อยลง แต่ยังมีดาวเคราะห์เหมืองแร่และดาวเกษตรกรรมอีกสองสามแห่งที่คอยจัดหาวัตถุดิบที่จำเป็นสำหรับอุตสาหกรรมการผลิต

แต่เนื่องจากความเหลื่อมล้ำทางการเมืองและเศรษฐกิจ ทำให้การอยู่บน ‘วงแหวน’ เป็นความฝันของชาวนาและคนงานในเหมืองจำนวนมาก

เหมือนกับชาวดีทรอยต์ที่ต้องการย้ายไปนิวยอร์ค…

นี่คือสั่งที่ลู่โจวเข้าใจ

ส่วนเรื่องออราเคิลนั้น พวกทหารไม่รู้อะไรมาก หลังจากเล่นมานับครั้งไม่ถ้วน ลู่โจวได้คุยกับทหารจนครบ ยกเว้นผู้บัญชาการอินซ์ เขารู้ถึงบุคลิกและลักษณะของทหารแต่ละคน ยกเว้นคนคนเดียว

แล้วทำไมเขาถึงไม่คุยกับอินซ์…

ที่จริงแล้ว ลู่โจวต้องการคุยกับอินซ์มากๆ แต่เขาไม่สนใจลู่โจวเลย…

เพราะนี่มันคือความเหลื่อมล้ำทางชนชั้นในหมู่ชาวคาลันไม่ผิด

ผู้บัญชาการเป็นมิตรกับนักวิชาการมากกว่าเหล่าทหารมาก

“ฉันทำไม่ได้…” ลู่โจวถอดหมวกกันน็อคเป็นครั้งที่สามสิบเอ็ด และยอมแพ้อีกครั้ง เขามองไปที่เพดานและถอนหายใจเฮือกใหญ่ “เราต้องทำอย่างอื่น”

แม้ว่า ‘เกม’ จะสนุกแค่ไหนก็ตาม แต่หลังจากไม่ผ่านติดต่อกันถึงสามสิบเอ็ดครั้ง เขาก็รู้สึกเบื่อหน่ายกับความคิดตัวเอง

เสี่ยวไอ [เจ้านายโอเคไหม? (T_T)]

“ก็ดี”

ลู่โจวจับคางอย่างครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ไม่นานดวงตาของเขาสว่างขึ้นทันทีในขณะที่เขาพูด

“เดี๋ยวก่อนนะ!”

เสี่ยวไอ [หืม? 0.0]

“งั้นก็ให้ทีมเรสพอนเล่นแทนฉันสิ!”

ลู่โจววางหมวกกันน็อคไว้ข้างๆ แล้วลุกขึ้น

“เพราะมันเป็นแค่เกม ดังนั้นก็ควรปล่อยให้มันเป็นหน้าที่ของมือโปร”

ลู่โจวบังเอิญรู้จักผู้เล่นคนหนึ่ง แม้ว่าเขาจะไม่ใช่ผู้เล่นที่เก่งที่สุดในโลก แต่เขาก็อดทนได้ทุกอุปสรรค เขาสามารถนอนบนอุปกรณ์เสมือนจริงได้ทั้งวันและไม่ยอมแพ้ใดๆ

นี่ยังไม่รวมถึงโปรเจกต์แผนพระเจ้าผู้ยิ่งใหญ่ของสตาร์สกายเทคโนโลยีที่เขาสามารถหากำลังคนได้อย่างง่ายดาย

หากทีมเรสพอนยังไม่สามารถเอาชนะเกมได้ เขาก็ยังสามารถปล่อยให้มันเป็นเกมทดสอบสาธารณะได้!

เขาไม่ได้กลัวว่าความลับจะไหลออกมา

เพราะสุดท้ายนี้มันก็เป็นแค่ ‘วิดีโอเกม’ เท่านั้น

ไม่ว่าผู้เล่นจะจริงจังกับเกมแค่ไหน แต่พวกเขาก็คิดแค่ว่าเกมก็คือเกม

และอาจมีบางคนที่สามารถดึงข้อมูลเพิ่มเติมจากเกมได้อีกด้วย

แม้ว่าจะมีอุบัติเหตุเกิดขึ้นเสี่ยวไอที่คอยดูอยู่ตลอดเวลาก็จะซ่อมแซมความเสียหายได้

หลังจากที่ลู่โจวตัดสินใจแล้ว เขาก็ออกจากห้องทดลองไปทันที เขาออกมาข้างนอกและโทรหาเฉินยู่ซานทันที เขาโทรไปบอกเธอเกี่ยวกับการทดลองใหม่ครั้งนี้

เสร็จแล้วเขาก็มาเหยียดหลังและนั่งบนเก้าอี้ออฟฟิศ

ขณะที่พระอาทิตย์กำลังจะตกดิน เขากำลังจะโทรหาหวังเผิงแต่ก็มีสายเรียกเข้ามาเสียก่อน

เป็นสายของศาสตราจารย์ถัง

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหูทันที

“สวัสดีครับ?

“ลู่โจว กำลังทำอะไรอยู่หรือเปล่า?”

ลู่โจวยิ้มแล้วพูด

“ผมเพิ่งเลิกงาน มีอะไรหรือเปล่าครับ?”

ศาสตราจารย์ถังพูดอย่างเคอะเขิน

“ไม่มีอะไรพิเศษหรอก ผมแค่อยากถามว่าพรุ่งนี้คุณจะมาที่มหาวิทยาลัยไหม?”

ลู่โจวรู้สึกแปลกเล็กน้อย เขานิ่งไปชั่วครู่แล้วพูดว่า

“น่าจะนะครับ แต่ไม่แน่ใจว่าเมื่อไหร่… ถ้าต้องการอะไรก็บอกได้เลยครับ”

แต่เหมือนว่าผู้เฒ่าถังไม่ต้องการคุยเรื่องนี้ผ่านโทรศัพท์

“งั้นรอพรุ่งนี้แล้วกัน ถ้ามาถึงมหาวิทยาลัยแล้ว อย่าลืมโทรหาฉันนะ… ไม่ต้องกังวล ไม่มีอะไรหรอกเราแค่จะคุยเรื่องส่วนตัวน่ะ”

ลู่โจว “…?”

ลู่โจวรู้สึกเหมือนไม่เชื่อเท่าไหร่

สัญชาตญาณของเขาบอกเขาว่าผู้เฒ่าถังกำลังต้องการบางอย่างจากเขา…

…

นับตั้งแต่ตวนซื่อฉีได้เข้าร่วมกับ ‘ทีมเรสพอน’ เขาก็รู้สึกว่าชีวิตของเขาน่าตื่นเต้นเป็นสองเท่าจากเดิม

เขาไม่ได้แค่พูดแบบนั้น แต่นั่นคือสิ่งที่เขาเชื่อจริงๆ

นี่เกิดจากแผนพระเจ้าผู้ยิ่งใหญ่

หรือจะเรียกว่าแผนพระเจ้าผู้ยิ่งใหญ่คือการสร้างโปรแกรมอัจฉริยะสำหรับเซิร์ฟเวอร์ แฟนท่อมที่สามารถสร้างฉากจากภาพยนตร์ในโลกเสมือนจริงได้โดยอัตโนมัติ มันสามารถใช้ภาพยนตร์และรายการทีวีเพื่อสร้างโลกเสมือนจริงที่สมบูรณ์แบบขึ้น

ในภารกิจของทีมเรสพอนคือการมีส่วนร่วมในเนื้อเรื่องของภาพยนตร์ในฐานะตัวเอกหรือในฐานะสมาชิกบุคคลที่สาม พวกเขาต้องทำงานหลายอย่างให้หมด และต้องหาช่องโหว่ต่างๆ ในโลกเสมือนจริง

นี่คือการที่พวกเขาฝึกอัลกอริธึมปัญญาประดิษฐ์อยู่

ตามที่นักวิจัยมุ่งเป้าเอาไว้ เป้าหมายของการทดลองคือการปรับปรุงระบบปัญญาประดิษฐ์ที่รับผิดชอบในการสร้างโลกสำหรับเซิร์ฟเวอร์แฟนท่อม ด้วยวิธีนี้ อุบัติเหตุอย่างเหตุการณ์ซอมบี้ในป่าก็จะไม่เกิดขึ้นอีกครั้ง

ไม่ว่างานของพวกเขาจะได้ผลหรือไม่ก็ตาม แต่ตวนซื่อฉีรู้สึกว่าการทดลองนั้นค่อนข้างน่าสนใจ

ตั้งแต่เรสซิเดนท์อีวิลไปจนถึงเดอะโครนิเคิล จากนาเนีย หรือจากแฮรี่พอตเตอร์ถึงแบทแมน เขาก็ได้รับบทเป็นตำรวจ ทหาร หรือแม้แต่นักมายากล

เขายังคงจำความสนุกของการยิงซอมบี้หรือโบกไม้กายสิทธิ์ของเขาได้อยู่เลย…

เขารู้ว่าหากพวกเขาสามารถแก้ไขปัญหาเรื่องลิขสิทธิ์ได้ และเกมเหล่านี้ก็จะขายได้อย่างต่อเนื่อง และทำให้ผู้เล่นทั่วโลกต้องคลั่งไคล้มัน

แน่นอนว่าสิ่งที่สตาร์สกายเทคโนโลยีวางแผนที่จะทำกับเทคโนโลยีนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขาเลยสักนิด

เขาต้องการตั้งบริษัทเกมของตัวเองขึ้น…

ณ สถาบันวิจัยการจำลองภาพเสมือนจริงของสตาร์สกายเทคโนโลยี

เนื่องจากวันนี้เป็นวันทดลอง ที่เลานจ์จึงเต็มไปด้วยผู้คนมากมายเพื่อรอการทดสอบ

ก่อนเริ่มการทดลอง สมาชิกของทีมเรสพอนกำลังคุยกันว่าโลกทุกวันนี้จะเป็นอย่างไร

ทันใดนั้นประตูเลานจ์ก็ถูกเปิดออก และมีชายร่างสูงรูปร่างดีกำลังเดินเข้ามา

“แผนการทดสอบใหม่อยู่นี่ครับ”

ตวนซื่อฉีเงยหน้าขึ้นและพูดอย่างสงสัย

“ครั้งนี้เป็นหนังเรื่องอะไรครับ?”

“ไม่ใช่หนัง” หลี่เกาเหลียงส่ายหัวและกล่าวว่า “นี่เป็นสคริปต์ต้นฉบับ”

สคริปต์ต้นฉบับ?

เกิดเสียงกระซิบในเลานจ์ขึ้น

คนมากดูสนใจกับคำเมื่อครู่

ก่อนหน้านี้ โลกที่พวกเขาเข้ามาทั้งหมดถูกสร้างขึ้นโดยอัลกอริธึมปัญญาประดิษฐ์ที่อิงจากภาพยนตร์และรายการทีวี

ถึงโลกเสมือนจริงจะน่าสนใจแค่ไหน แต่รายการพวกนั้นพวกเขาก็เคยดูมาก่อนแล้ว แม้ว่าจะสนุกกับการดูและแสดงเป็นตัวละครต่างๆ แต่ก็ไม่มีอะไรใหม่ๆ สำหรับเนื้อเรื่องนัก

การมีสคริปต์ต้นฉบับทำให้สิ่งต่างๆ น่าสนใจกว่าเดิมมาก

ผู้คนต่างพากันสงสัยว่าอัลกอริธึมปัญญาประดิษฐ์มีความก้าวหน้าขนาดไหน ซึ่งก็ต้องขอบคุณความพยายามของพวกเขา พวกเขาใกล้ชิดกับโอเพ่นเบต้ามากแค่ไหนแล้วในตอนนี้?

หลี่เกาเหลียงมองไปที่ฝูงชนและพูดอย่างจริงจัง “ภารกิจนี้ได้รับการกล่าวขานว่ายากมากๆ ผมหวังว่าพวกคุณจะจริงจังกับมัน นักวิชาการลู่กำลังบอกให้คุณเตรียมตัว การทดลองจะเริ่มในอีกสิบนาที”

แม้ว่าหลี่เกาเหลียงจะเตือนพวกเขาแล้ว แต่ก็ไม่มีผู้ทดสอบคนใดที่ดูกังวลเท่าที่ควรเป็น แต่กลับเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและความคาดหวัง

ตวนซื่อฉีเองก็เหมือนกัน เขาคุ้นเคยกับคำพูดที่เกินจริงของหลี่เกาเหลียงมามาก

เขาไม่รู้ว่า “ยากมากคืออะไร”

จนกระทั่งเมื่อการทดลองครั้งแรกเริ่มต้นขึ้น ซึ่งเขาถูกฝนลำแสงพลังงานพุ่งใส่

เวรเอ๊ย!

มันจะเป็นไปได้ยังไงเนี่ย?

…………………………