Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 1149 อนุภาค

สำนักงานใหญ่ ILHCRC

มีที่ว่างอยู่มากมายในห้องบรรยายหมายเลข 1 คนที่นั่งอยู่ท่ามกลางฝูงชนมีทั้งนักวิจัยจาก ILHCRC รวมไปถึงนักฟิสิกส์จากสถาบันวิจัยต่างๆ ที่ตั้งใจเดินทางมาถึงที่นี่ แล้วยังมีนักวิชาการจากห้องปฏิบัติการแห่งชาติบรูคเฮเวนที่ใช้วันหยุดประจำปีของเขาเพื่อมาที่นี่ด้วยตัวของพวกเขาเอง

การรายงานจะเริ่มขึ้นในอีกสิบนาที และคนเกือบทุกคนก็กำลังตั้งหน้าตั้งตารอ

ลู่โจว ในฐานะประธานของ ILHCRC และริเริ่มโปรเจกต์ 750 จิกะอิเล็กตรอนโวลต์ จะเป็นคนสรุปข้อมูลที่รวบรวมมาได้จากการทดลองและอธิบายทฤษฎีไฮเปอร์สเปซของเขาและวิจัยของเขาเกี่ยวกับอนุภาคที่ซ่อนอยู่อย่างละเอียด

ลู่โจวมองห้องบรรยายและพูด

“…ไม่อยากเชื่อเลยว่าเวลาผ่านไปแค่เดือนเดียวเอง”

ก่อนหน้านี้เขาใช้เวลาทั้งปีในการเตรียมโปรเจกต์วิจัยนี้ เขาไม่คิดว่าจะโปรเจกต์จะคืบหน้าได้มากขนาดนี้ในเวลาไม่ถึงเดือน

ดูเหมือนว่าลู่โจวคงเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในห้องนี้

หลังจากที่อ่านข้อมูลการทดลอง เขารู้ว่าความสำเร็จของโปรเจกต์นี้หมายถึงอะไร ถ้าอนุภาคไฮเปอร์สเปซมีอยู่จริงๆ มันจะเป็นตัวพิสูจน์การคาดการณ์ของเขาในทฤษฎีเอ็ม

ไม่เพียงแค่นั้น ที่สำคัญกว่านั้นคือการทดลองนี้จะเป็นการสำรวจมิติสูงว่าครั้งแรกของประวัติศาสตร์ฟิสิกส์

เหตุการณ์นี้จะส่งผลต่อการพัฒนาฟิสิกส์ในอนาคตอย่างไม่ต้องสงสัย

จริงๆ แล้วตัวอนุภาคไม่ได้มีความสำคัญเท่ากับผลพลอยได้ของมัน

หลังจากที่นิ่งไปนาน ศาสตราจารย์วิทเทนพูดอย่างขมขื่น

“…ห้องปฏิบัติการแห่งชาติบรูคเฮเวนอาจจะเสียใจกับสิ่งที่พวกเขาทำลงไป”

ศาสตราจารย์แฟรงก์ วิลกเซคที่นั่งติดกับเขาไม่ได้พูดอะไร

จริงๆ แล้วห้องปฏิบัติการแห่งชาติบรูคเฮเวนไม่ใช่คนเดียวที่เสียใจ

เมื่อนานมาแล้ว ประมาณเจ็ดปีก่อนตอนที่ลู่โจวยังฝึกงานอยู่ที่เซิร์น แฟรงก์ วิลกเซคคือผู้ดูแลโปรเจกต์ 750 จิกะอิเล็กตรอนโวลต์ ถ้าตอนนั้นเขาไม่ยอมแพ้ อนุภาคมิติที่สูงกว่าที่ถูกค้นพบเป็นอนุภาคแรกคงตั้งตามชื่อเขาไปแล้ว

ตัวอย่างเช่น อนุภาควิลกเซค

แต่นั่นเป็นเรื่องในอดีตไปแล้ว

สิบนาทีผ่านไป

ลู่โจวที่สวมใส่ชุดสูททางการ เดินเข้าไปในห้องบรรยาย

ทันทีที่เขาก้าวเข้าไปในห้องบรรยาย เสียงพูดคุยเสียงดังในห้องก็เบาลงทันที

ลู่โจวเดินขึ้นเวลาและหยิบไมโครโฟน

เขามองไปที่ผู้ชมและพูดด้วยน้ำเสียงที่ชัดเจนและใจเย็น

“หลายปีก่อนผมได้ค้นพบความผิดปกติของขอบเขต 750 จิกะอิเล็กตรอนโวลต์”

นั่นคือคำกล่าวเปิดของเขา

ลู่โจวพูดต่อ

“ผมไม่โทษเซิร์นที่ทิ้งข้อสรุปของผม พวกเขามีเงื่อนไขในการทดลองที่จำกัด มีทฤษฎีที่จำกัด และยังขาดทฤษฎีที่สามารถสนับสนุนข้อสรุปของผม เนื่องจากผมถูกจำกัดโดยความสามารถของตัวเอง…ในตอนนั้นไม่มีทางที่จะสามารถการทดลองต่อได้ นั่นคือทางเลือกทางเดียว”

“แต่ผมไม่เคยคิดเลยแม้แต่วินาทีเดียวว่าข้อสรุปของผมผิด”

“มันไม่ใช่เพราะความดื้อด้านของผม แต่ผมเจอความผิดปกติในการคำนวณของผมต่างหาก การกระเพื่อมทางควอนตัมอาจจะเป็นการอธิบายที่เหมาะสม แต่ผมเชื่อการคำนวณของผมมากกว่า”

“คณิตศาสตร์ไม่โกหก”

ลู่โจวมองห้องประชุมที่เงียบสงบและยิ้ม เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ยินดี “เป็นเกียรติอย่างมากครับที่ผมได้มายืนอยู่ที่นี่และประกาศให้พวกคุณทราบถึงงานวิจัยล่าสุดจาก ILHCRC!

“หลังจากที่ยอมเสียอะตอมไฮโดรเจนไปนับไม่ถ้วน ในที่สุดเราก็พบผีที่หลอกหลอนเราจากโลกควอนตัมลึกลับเสียที”

“สัญญาณ 750 จิกะอิเล็กตรอนโวลต์ไม่ใช่ทุกอย่าง แต่เป็นเพียงส่วนหนึ่งที่เราสามารถสังเกตได้ ก็เหมือนที่ผมคาดเดาในตอนแรก รูปร่างที่แท้จริงของมันหลบซ่อนอยู่ในไฮเปอร์สเปซ และไม่สามารถมองเห็นได้ชัดเจน”

มีความสับสนวุ่นวายเกิดขึ้นในห้องบรรยาย

ผู้เข้าฟังกว่าครึ่ง โดยเฉพาะนักวิชาการจากสถาบันวิจัยต่างๆ ดูประหลาดใจ แม้ว่าพวกเขาจะได้อ่านข้อมูลการทดลองแล้ว แต่พวกเขาส่วนใหญ่ก็ไม่เข้าใจว่าลู่โจวสรุปผลได้อย่างไร

ในความเห็นของพวกเขา ข้อมูลการทดลองไม่ได้มีความหมายอะไรเลย

ลู่โจวสังเกตเห็นสีหน้าของพวกเขา เขาพูดต่อด้วยท่าทีที่ผ่อนคลาย

“ก่อนที่ผมจะอธิบาย ผมอยากจะเล่าเรื่องราวให้คุณฟังก่อน”

“คนที่อาศัยอยู่ในโลกสองมิติจะสามารถเห็นโลกที่กำลังหมุนปริภูมิสามมิติได้อย่างไร”

“ในทางคณิตศาสตร์ มันเป็นไปไม่ได้”

“สิ่งมีชีวิตในโลกสองมิติไม่สามารถเห็นโลกสามมิติได้ ไม่ต้องสงสัยเรื่องนั้นเลย ถ้าเราโชคดีเราก็จะสามารถใช้ลำแสงจากโลกสามมิติและฉายโลกมายังโลกสองมิติ แต่ถ้าไม่มีลำแสง เราก็ไม่มีวิธีที่จะเห็นได้ เวลาเดียวที่เราสามารถเห็นโลกได้ก็คือตอนที่มันลงมายังโลกสองมิติ”

“พื้นที่เพียงเล็กน้อยของโลกสัมผัสกับดาวเคราะห์ แม้ว่าพื้นที่จะไม่ได้สำคัญอะไร แต่เราอาจรู้สึกได้ถึงบางอย่างที่อยู่ตรงนั้น แต่เราไม่เคยเข้าใจการมีอยู่ของมันจริงๆ เลย”

“นี่คือสิ่งที่สิ่งมีชีวิตสองมิติมีข้อจำกัด” น้ำเสียงของลู่โจวจริงจังขึ้นเรื่อยๆ ขณะที่เขามองบรรดานักวิชาการที่ฟังอยู่ เขาพูด “พวกเขาไม่มีทางรู้เลยว่าจุดที่เล็กมากๆ ในโลกของเขา จริงๆ แล้วมีความสัมพันธ์กับโลกสามมิติ บางทีโลกอาจจะเป็นดาวเคราะห์ยักษ์หรือจะเป็นอะตอมขนาดเล็กก็ได้”

“คิดดูดีๆ นะครับ มันน่ากลัวใช่ไหมล่ะ บางทีอนุภาคมูลฐานที่เรารู้จักจริงๆ แล้วอาจจะเป็นโลกมิติที่สูงกว่าก็ได้ จริงๆ แล้วมันคือสิ่งที่ใหญ่และกว้างกว่าที่เราจินตนาการไว้เสียอีก”

ลู่โจวมองผู้ชมที่นั่งแถวหน้าและรออยู่สักพักเงียบๆ เพื่อให้พวกเขาได้ใช้เวลาในการซึมซับข้อมูล

หลังจากนั้นสักพัก เขายิ้มและพูด

“แน่นอน การศึกษาธรรมชาติของจักรวาลไม่ใช่ประเด็นหลักของสัมมนาในครั้งนี้”

หลังจากนั้นลู่โจวหันกลับไปที่ไวท์บอร์ด เขาวาดวงกลมและเส้นสองสามเส้น ซึ่งเส้นนั้นจะเป็นเหมือนลำแสง หลังจากนั้นเขาวาดเครื่องบินในวงกลมที่ฉายอยู่

“ตัวอย่างเช่น ลองจินตนาการดูนะครับว่าถ้าเกิดแหล่งกำเนิดแสงสาดส่องเข้ามาไม่ตั้งฉากกับผิวกระดาษแตะทำมุม ก็แสดงว่าโลกจะแสดงตัวตนต่อสิ่งมีชีวิตในโลกสองมิติ จากการศึกษาขนาดของเงาเราสามารถคำนวณระยะห่างของโลกในระบบพิกัดสามมิติและยังสามารถคำนวณคุณสมบัติทางฟิสิกส์ของมันจากเส้นโคจรและความเร็วของมันได้อีกด้วย แต่สิ่งมีชีวิต 2 มิติไม่สามารถเห็นโลกด้วยตาของตัวเอง”

“และนี่คือสิ่งที่เราทำกำลังทำกับเครื่องชนอนุภาคแฮดรอนบนดวงจันทร์”

ผู้ชมกลืนน้ำลาย

คนส่วนใหญ่ตกตะลึงมากกว่าตอนแรก

ลู่โจวพูดต่อ “หลังจากที่ทำการทดลองอยู่หลายรอบในขอบเขตพลังงาน 1250 เทระอิเล็กตรอนโวลต์ 1260 เทระอิเล็กตรอนโวลต์และ 1300 เทระอิเล็กตรอนโวลต์ เราได้ข้อมูลมามากมาย”

“แม้ว่าเราจะไม่สามารถเข้าใจการมีอยู่ของมัน แต่เราก็สามารถเข้าใจมันในแง่นามธรรมและแง่ทางคณิตศาสตร์”

“ก็อย่างที่ผมพูดไปตั้งแต่ต้น คณิตศาสตร์ไม่โกหก”

ลู่โจวหันไปทางไวท์บอร์ดและหยิบปากกาขึ้นมาเขียน

[โจว]

นี่คือชื่อของผม

เขาเขียนพยัญชนะ

[ซี]

“อนุภาคโจว คือชื่อของมัน”

เขามองห้องสัมมนาที่เงียบสงัดและยิ้ม

“เพื่อความสะดวก เราจะแทนมันเป็นตัวซี

“ตอนนี้ผมจะใช้ข้อมูลการทดลองเพื่อพิสูจน์การมีอยู่ของมัน”

“ผมจะพยายามลงรายละเอียดให้ได้มากที่สุด แต่ไม่ใช่ทุกคนหรอกนะครับจะที่จะเข้าใจกระบวนการแบบนี้”

“เพราะฉะนั้นดูดีๆ นะครับ”

……………………