Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 120 ช่วงเวลาแห่งการเกิดแรงบันดาลใจ

ลู่โจวฉีกกระดาษชิ้นเล็กๆ จากคู่มืองานประชุมแล้วเขียนที่อยู่อีเมลลงไป

ส่วนบัญชีเฟซบุ๊กเขาไม่มี

เมื่อโมลิน่าได้รับเศษกระดาษ เธอก็กล่าว “อีเมลกับเฟสบุ๊คของฉันอยู่หลังกระดาษห่อหมากฝรั่ง” จากนั้นเธอก็โบกมือแล้วเดินจากไป

ลู่โจวมองกระดาษห่อหมากฝรั่งในมือ เขาลังเลชั่วครู่ก่อนจะแกะกระดาษออกแล้วโยนหมากฝรั่งเข้าปาก

อืม…

รสมินต์วานิลลา?

ลู่โจวคัดลอกอีเมลของโมลิน่าก่อนจะเดินดูรอบหอประชุมต่อ

ไม่นานเขาก็ค้นพบว่าโมลิน่าพูดถูก มีคนถูกพิสูจน์ว่าผิดตลอดเวลา

อย่างไรก็ตาม’การกำจัดผู้อ่อนแอ’ไม่ใช่เป้าหมาย เป้าหมายอยู่ที่ผลลัพธ์

บางคนก็ไม่ได้อยู่ระดับเดียวกับคนอื่น มันจึงมีความขัดแย้งกัน

สิ่งที่น่าสนใจที่สุดก็คือลู่โจวเห็นคนอ้างว่าพิสูจน์ขั้นตอนสุดท้ายของข้อคาดการณ์ของก็อลท์บัคได้ พอเขาเดินไปดู เขายังอ่านไม่ทันจบด้วยซ้ำ ก็มีนักศึกษาปริญญาโทสองคนมาพิสูจน์หักล้างโปสเตอร์ทางวิชาการต่อหน้าทุกคน

แน่นอนแม้ว่ามันจะน่าขายหน้า แต่พวกเขาก็กล้าแสดงผลการวิจัยของตนเองที่นี่ มันจะเป็นประโยชน์ต่อเส้นทางนักวิชาการในอนาคตแน่นอน

นอกจากนี้จำนวนของ’โปสเตอร์ไร้ค่า’ยังคงเป็นส่วนน้อย และผลลัพธ์ทางวิชาการที่จัดแสดงส่วนใหญ่ก็ค่อนข้างมีค่า

ยกตัวอย่างอัจฉริยะที่ศึกษากลุ่มออโตมอร์ฟิซึมของพีชคณิตโวเตอร์ แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้พิสูจน์การแก้ปัญหาขั้นสุดท้ายของ’AutWn = ?’ แต่เขาก็ยังเสนอแนวคิดที่น่าสนใจมาก ซึ่งดึงดูดนักศึกษานับไม่ถ้วนและแม้แต่ศาสตราจารย์บางคน

ลู่โจวเดินไปทั่วแล้วพบว่าสมุดเล่มเล็กๆ ที่เขาได้รับมาจากประตูหน้ามันไม่พอเขียนเสียแล้ว

สุดท้ายเขาก็ต้องเดินกลับไปที่บูธของขวัญเพื่อรับสมุดมาอีกเล่ม

วันนี้ลู่โจวได้รับความรู้มามากมาย

มันไม่ใช่แค่จากส่วนโปสเตอร์เท่านั้น

จุดสำคัญของงานประชุมทางคณิตศาสตร์ที่ใหญ่โตเหล่านี้คือกาที่มีเพียงไม่กี่ครั้งของทุกวัน

สิ่งที่ทำให้ลู่โจวประทับใจที่สุดก็คือการพรีเซนต์หกสิบนาทีของศาสตราจารย์เดอลีงย์ เขารายงานความคืบหน้าของงานวิจัยอดิศัยของฟังก์ชันซีตาของรีมันที่จำนวนเต็มบวกคี่ เขาเสนอแนวคิดและการประยุกต์มากมาย มันเป็นวิธีการคณิตศาสตร์ที่ก้าวล้ำอย่างมาก

ลู่โจวฟังการบรรยายอย่างตั้งใจ

…

ช่วงพักกลางวัน…

ทีมงานงานประชุมได้จัดอาหารบุฟเฟ่ต์ที่มีทั้งผลไม้และเนื้อให้ผู้เข้าร่วมงานประชุมทุกคน

ลู่โจวเอาซี่โครงและสลัดมาชามหนึ่ง เมื่อเขาพบที่นั่งว่างๆ เขาก็นั่งลง จากนั้นเขาก็พลิกสมุดอ่านที่จดไว้จากงานประชุม

ลู่โจวมุ่งเน้นไปที่งานวิจัยทฤษฎีจำนวน

โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับจำนวนเฉพาะคู่แฝด

แม้ว่าลู่โจวจะได้รับความรู้จากชายอินเดียมาไม่มากนัก แต่เขาก็ได้รับอิทธิพลจากทัศนคติเชิงบวกของอีกฝ่าย แรงบันดาลใจที่สงบมานานก็ปะทุขึ้นมา

“พีชคณิตเป็นเพียงเครื่องมือในการศึกษาทฤษฎีจำนวน และมันก็ไม่ใช่วิธีเดียวเท่านั้น…”

ลู่โจวดูสูตรในสมุดแล้วจมอยู่ในห้วงความคิด

“ด้วยการเลือกฟังก์ชันแลมบ์ดาที่ถูกทาง…ถ้าเกิดฉันใช้เส้นทางอื่นล่ะ?”

มันต้องใช้ความกล้าหาญอย่างมากเพื่อคิดนอกกรอบ

ท้ายที่สุดแล้วนักคณิตศาสตร์นานาชาติคุณจางอี้ถังก็ได้ลดจำนวนจากเจ็ดสิบหกล้านตัวเหลือสองร้อยสี่สิบหกตัว ตราบใดที่เขายังคงพยายามเลือกใช้ฟังก์ชันแลมบ์ดา(n)ที่เหมาะสม เขาก็จะสามารถลดช่องว่างนี้ให้เหลือน้อยที่สุด…

บางทีอะเหรอ…

นี่เป็นเหมือนข้อคาดการณ์ของก็อลท์บัค การปีนยอดเขาเอเวอเรสต์ส่วนสุดท้ายนั้นมันยากกว่าแปดพันแปดร้อยสี่สิบสามเมตรก่อนหน้านั้นเสียอีก

ขณะที่เขากำลังคิดถึงปัญหานี้ เขาก็ได้กลิ่นหอมจางๆ ลอยมา

หญิงสาวคนหนึ่งถือจานเดินมาแล้วนั่งตรงข้ามลู่โจว จากนั้นเธอก็เริ่มคุยกับเขา

“กำลังคิดเรื่องคณิตศาสตร์เหรอ?”

“ใช่”

เมื่อลู่โจวได้ยินเสียงอีกฝ่าย เขาก็รู้แล้วว่าเธอเป็นใคร ดังนั้นเขาจึงไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาดู เขายังคงคิดปัญหาคณิตศาสตร์ต่อ

“มีปาร์ตี้กาแฟด้านบนที่กำลังคุยกันถึงเนื้อหาการบรรยายตอนเช้าของศาสตราจารย์เดอลีงย์ คุณไม่สนใจเหรอ?”

“ผมสนใจ…แต่ตอนนี้ผมกำลังวิจัยเรื่องอื่นอยู่” ลู่โจวกล่าว เขาส่ายหน้าแล้วพลิกดูสมุด เขาถือส้อมจิ้มมะเขือเทศจิ๋วแล้วยัดเข้าปาก

โมลิน่ามองลู่โจวด้วยความสงสัย “งานประชุมวิชาการเป็นสถานที่ไว้สนทนากับผู้อื่น มันอาจมีงานปีละครั้งสองครั้งเท่านั้น ส่วนวิจัยยังมีเวลาอื่นอีก ทำไมคุณถึงวิจัยทางคณิตศาสตร์ตอนนี้ล่ะ?”

ลู่โจวตอบลวกๆ “มีโอกาสมากมายที่จะเข้าร่วมงานประชุมทางคณิตศาสตร์ แต่มีช่วงที่เกิดแรงบันดาลใจไม่กี่ครั้งเท่านั้นในชีวิต”

โมลิน่ามองลู่โจวอย่างมีเลศนัยแล้วหัวเราะ

เมื่อลู่โจวเงยหน้ามองเธอ เขาก็ไม่เข้าใจ

“ทำไมเหรอ?”

“ขอโทษ ไม่มีอะไร ฉันแค่คิดว่านายเป็นคนที่น่าสนใจ” โมลิน่ากล่าว “ฉันขอให้นายโชคดีในการแก้ปัญหา”

“ขอบคุณ”

แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่า’น่าสนใจ’ของเธอหมายความว่าไง แต่เขาก็ฟังออกว่าเธออวยพรให้เขาอย่างจริงใจ

ลู่โจวยกแก้วน้ำผลไม้แล้วชนกับแก้วเธอ

…

ช่วงบ่ายนั้นเบามาก และหลังสี่โมง งานประชุมก็หยุดลงชั่วคราว เจ้าของบูธโปสเตอร์ก็ออกจากหอประชุมแล้วจะกลับมาใหม่ตอนแปดโมงเช้าวันรุ่งขึ้น

ถ้าใครคิดว่าจะได้พักหลังสี่โมง พวกเขาก็คิดผิด!

ส่วนหลักของงานประชุมคือเวลาว่างหลังสี่โมงเย็น

ตอนหกโมง ผู้จัดงานได้เตรียมปาร์ตี้ค็อกเทลที่โรงแรมพรินซ์ตัน ในงานมีการจัดหาอาหารและไวน์มากมายไว้ให้ผู้เข้าร่วมงาน

สำหรับเหล่านักศึกษาที่ไม่ได้เรื่องที่ไม่เข้าใจการบรรยายตอนพรีเซนต์ นี่คือเป้าหมายหลักของงานประชุม นี่เป็นเวลาที่พวกเขาจะได้ใกล้ชิดกับอัจฉริยะที่สุด

บางทีพวกเขาอาจสามารถใช้พลังของแชมเปญเพื่อรับข้อเสนอจากห้องแล็บบางแห่งก็ได้

มันไม่ใช่เป็นไปไม่ได้

แม้ว่าลู่โจวจะไม่ได้สนใจการเข้าสังคม แต่เขาก็ยังยอมรับความสำคัญของงานเลี้ยง ที่จริงเขาพลาดมันไม่ได้

ตอนเย็น ลู่โจวสวมชุดสูทรองเท้าหนังแล้วมองตัวเองในกระจก เขากระทั่งเซ็ตผมเป็นอย่างดี

“ไม่เลว”

ลู่โจวมองหนุ่มรูปงามในกระจกแล้วพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ อย่างไรก็ตามจู่ๆ เขาก็รู้สึกเป็นกังวลในใจ

ถ้าเกิดผู้คนมองข้ามพรสวรรค์เขาเพราะความหล่อของเขาล่ะ?

ฉันหวังว่ามันจะไม่เกิดขึ้นนะ…

ทันใดนั้นเองก็มีคนมาเคาะประตูห้องเขา

………………………………..