Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 1271 ร่ายเวทให้เชยชม

ความโกลาหลบนเรือออโรร่าโบเรลิสยังดำเนินต่อไป

ผู้คนเดินไปมาที่เคบินแล้วเก็บกระเป๋าด้วยความตื่นตระหนก พวกเขากลัวว่าเมื่อมีการอพยพไปสักพักแล้วพวกเขาจะถูกทิ้งไว้ที่นี่

ข่าวลือว่าโจรสลัดได้ไล่ตามอย่างบ้าคลั่งกระจายไปทั่วเคบิน น่าจะมีจากที่มีคนปล่อยข่าวหรืออาจจะเป็นข่าวที่รายงานในทีวี

มีใครบางคนวิ่งมาเคาะห้องกัปตันแล้วขอให้ปล่อยเรือชูชีพลงน้ำ ยังมีหลายคนที่ขอให้แจกเสื้อชูชีพ เมื่อโจรสลัดบุกขึ้นเรือ พวกเขาก็คงกระโดดลงทะเลเพื่อหนีตาย

เมื่อผู้คนเจอสถานการณ์อันตราย พวกเขามักทำอะไรโดยไม่คาดคิด

เรือสปีดโบ๊ทดีเซลมีจำนวนจำกัด ส่วนที่เหลือเป็นเรือยางที่ช่วยให้คนลอยตัวและรอความช่วยเหลือได้ แล้วยังมีความเสี่ยงที่เรือจะถูกคลื่นซัดคว่ำ

สำหรับเสื้อชูชีพนั้น…

อย่างน้อยมันก็เป็นไอเดียที่สร้างสรรค์

มีผู้คนมายืนรวมตัวกันหน้าห้องกัปตันมากขึ้น บอดี้การ์ดของราชวงศ์ได้ร่วมมือกับทีมรักษาความปลอดภัยเพื่อรักษาความสงบนอกห้องกัปตัน ต้นหนของเรือก็พยายามทำให้อารมณ์แปรปรวนของทุกคนใจเย็นลง

ถึงแม้ว่าตอนนี้พวกเขายังปลอดภัยอยู่ แต่ความปลอดภัยนี้อาจจะอยู่ไม่นาน

หลังจากที่หวังเผิงรายงานสถานการณ์จากโทรศัพท์ดาวเทียม ลู่โจวขอให้หวังเผิงพาเขาออกจากห้องกัปตัน เขาอยากกลับไปพักผ่อนสักพักที่ห้อง

แต่เมื่อพวกเขากำลังเดินลงบันได เขากลับพบกับสองคนคุ้นเคย

สองคนนี้คือเจ้าชายเฟรเดอริกและภรรยาแสนสวยของเขา เจ้าหญิงโซเฟีย เจ้าหญิงโซเฟียกำลังร้องไห้ และเธอกำลังพิงหัวที่ไหล่ของเจ้าชายเฟรเดอริกราวกับว่าเธอสูญสิ้นวิญญาณไปแล้ว

ถึงแม้ว่าพวกเขาไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเจ้าชาย ไม่มีใครอาจทำเป็นไม่เห็นเรื่องแบบนี้ได้ เมื่อลู่โจวเห็นว่าเจ้าหญิงตัวน้อยไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ เขาก็พอเดาสถานการณ์ได้ เขาถามเสียงอ่อน “เกิดอะไรขึ้นครับ?”

เจ้าหญิงโซเฟียเงยหน้าขึ้นแล้วเห็นลู่โจวกับหวังเผิง เธอจับแขนลู่โจวแล้วพูดด้วยเสียงวิงวอน “ลิเลียของฉัน! ลูกหายไปแล้ว! ฉันขอร้อง ช่วยฉันด้วยนะ”

ลู่โจวเหลือบมองเธอแล้วเห็นว่าตาเธอแดงก่ำ เธอเป็นคนกำลังจมน้ำที่กระเสือกกระสนจับทุกสิ่งรอบๆ ตัว

เขาไม่ต้องสงสัยเลยว่าเธอต้องการความช่วยเหลือที่เธอคว้าไว้ได้

เจ้าชายเฟรเดอริกนิ่งสงบ อย่างน้อยเขาก็ยังพอมีเหตุผลอยู่บ้าง เขาดึงแขนภรรยาเบาๆ

“ทหารอารักขากำลังหาเธออยู่ พวกเขาต้องใช้เวลาเล็กน้อย”

“ไอ้ขยะพวกนั้นไม่สนใจเราหรอก!” เธอผลักแขนของสามีออกแล้วเอามือปิดหน้า เธอสะอื้นแล้วพูดว่า “ชื่อราชวงศ์ไม่มีความหมายกับพวกเขา พวกนั้นไม่สนใจเรา ดูพวกนั้นสิ พวกนั้นไม่สนใจ!”

“คุณแตกตื่นเกินไป…”

หวังเผิงมองดูเจ้าหญิงโซเฟียที่กำลังร้องไห้แล้วก้าวเข้ามาใกล้

เขามีสีหน้านิ่งเฉย พวกเขาไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้เลย เขาจึงพูดด้วยเสียงสุภาพ

“ขอโทษครับ เจ้าหญิงโซเฟีย เรามีเรื่องที่สำคัญ—”

“ไม่เป็นไรครับ อย่าตื่นตระหนกไปเลย เจ้าหญิงโซเฟีย ลูกสาวของคุณจะกลับมา”

หวังเผิงมองดูลู่โจวที่พูดขัดขึ้น เขาเกิดสงสัยว่าหูของเขามีอะไรผิดเพี้ยนหรือเปล่า

เจ้าหญิงโซเฟียที่ยังร้องไห้อยู่ เงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างไม่เชื่อสายตา

“คุณ…ยินดีจะช่วยฉันเหรอ?”

ลู่โจวพยักหน้าและพูดเสียงอ่อนโยน

“ครับ ผมเองก็กังวลกับความปลอดภัยของเจ้าหญิงตัวน้อย ผมหวังว่าเธอจะกลับมาหาคุณได้เร็วที่สุด”

เจ้าชายเฟรเดอริกจับมือของภรรยาบีบเบาๆ อีกครั้ง เขามองดูลู่โจวด้วยความลังเลในสายตา

“คุณแน่ใจ…ใช่ไหม?”

ถึงแม้ว่าความสัมพันธ์ของสองประเทศอยู่ในช่วงฮันนีมูนชั่วคราวจากทั้งสวีเดนและจีน เขารู้ว่าลูกสาวของเขาไม่อาจเทียบกับการเสี่ยงชีวิตของลู่โจวได้

ปัญหาเรื่องเจ้าหญิงเป็นแค่ปัญหาของสวีเดนเอง

แต่ปัญหากับลู่โจวไม่ได้ง่ายเหมือนความขัดแย้งทางการทูต

ลู่โจวมองดูเจ้าชายเฟรเดอริก และเขาพูดออกมาพร้อมรอยยิ้ม

“ไม่เป็นไรครับ มันไม่ใช่เรื่องลำบากอะไร”

หลังจากที่ถามเลขห้องของเจ้าชายเฟรเดอริก ลู่โจวเดินนำหวังเผิงไปที่อีกฝั่งของเคบิน หวังเผิงมองดูลู่โจวจากด้านหลังและพูดว่า “เราไม่ควรไขว้เขว ผมเกรงว่าจะมีอันตรายอื่นบนเรืออีก”

นี่ไม่ใช่ความรับผิดชอบของลู่โจว…

ถ้ามีเรื่องเกิดขึ้นกับเจ้าหญิงตัวน้อย ไม่มีใครจะโทษลู่โจวหรือจีน ผู้คนจะพาลโทษโจรสลัด

“ผู้คนทั่วโลกรู้กันดีว่าราชวงศ์สวีเดนเป็นราชวงศ์ที่จนที่สุดในโลก ถ้าเกิดมีผู้ประกอบการหรือคนรวยที่มีชื่อเสียงบนเรือ พวกเขาก็จะห่างไกลจากการรวยพอที่จะตกเป็นเป้าหมาย นอกจากนี้ถึงพวกเขาจะโดนเรียกค่าไถ่ มันก็จะอยากในการหลบหนี โจรสลัดไม่น่ามองหาเงินอย่างแน่นอน พวกเขากำลังตามล่าผม”

“ดังนั้นพวกเราจะไม่เป็นไร”

“แต่-”

หวังเผิงอยากพูดอะไรสักอย่าง แต่ลู่โจวขัดเขาไว้

เขายิ้มแล้วพูดต่อ “เหมือนที่ผมบอกไง มันไม่ใช่เรื่องใหญ่”

เอาจริงแล้วเหตุผลหลักคือเฉินยู่ซานชอบเด็กหญิงคนนี้ ถ้าเด็กคนนี้ตกอยู่ในอันตราย อย่างเช่น ตกน้ำ หรือเจออะไรแย่กว่านั้น เฉินยู่ซานจะต้องรู้สึกเศร้าอย่างแน่นอน

นี่เป็นแค่ข้ออ้าง

เหตุผลที่แท้จริงน่าจะเป็นเพราะว่าลู่โจวเป็นคนสอดรู้

หวังเผิงถอนหายใจและยอมแพ้

“คุณจะตามหาเธออย่างไรครับ? ผมไม่มีกำลังพลเพียงพอ”

“เป็นคำถามที่ดี ขอเวลาผมหนึ่งนาที”

ลู่โจวแตะนิ้วชี้เข้าที่แว่นเออาร์เบาๆ

เสี่ยวไอ ช่วยตามหาเด็กหญิงบนเรือหน่อย เธอชื่อว่าลิเลีย เป็นเจ้าหญิงแห่งราชวงศ์สวีเดน ฉันไม่มีภาพของเธอ แต่น่าจะหาเจอได้ในโลกออนไลน์”

[ได้เลย เจ้านาย (1 • ᄇ • ) و ✧ ]

เสี่ยวไอควบคุมคอมพิวเตอร์ควอนตัม มันแทบไร้เทียมทานในโลกออนไลน์ ถึงแม้ว่าการเฝ้าระวังที่เรือสำราญไม่ได้เชื่อมต่อกับอินเทอร์เน็ต มันมีสิ่งอื่นที่เชื่อมต่อกับเรือซึ่งใช้เป็นพร็อกซี่ได้

เสี่ยวไอได้เข้าควบคุมระบบเฝ้าระวังทันที

มันหาข้อมูลส่วนสูงและรูปพรรณอื่นๆ ของเด็กหญิงคนนี้ได้ มันสแกนเรือออโรร่าโบเรลิสทั้งลำอย่างรวดเร็ว

ลู่โจวไปจับแว่นเบาๆ เขาแสยะยิ้มและพูดว่า “เจอเธอแล้ว”

หวังเผิงมองดูลู่โจวอย่างไม่เชื่อสายตา

เขาอยากถามว่า “แน่ใจนะครับ?” แต่ลู่โจวไม่เคยล้อเล่นกับเรื่องแบบนี้ เขาจึงเปลี่ยนคำพูด

“แว่นของคุณ…ราคาเท่าไหร่?”

“คุณรู้ไหมว่าใครอยู่เบื้องหลังแว่นนี้? อย่าแม้แต่จะคิดเลยครับ มันเป็นของผม” ลู่โจวยิ้มอ่อนและพูดต่อ “เป้าหมายอยู่ที่ห้องอุปกรณ์ที่สุดทางของชั้นสอง หมายเลขห้องน่าจะเป็น B2771 ไปที่นั่นกัน”

หวังเผิงพยักหน้า

“ได้ครับ”

ลู่โจวเดินตามหวังเผิงไปที่ห้องอุปกรณ์ที่บริเวณท้ายเรือ

หน้าที่หลักของห้องนี้คือเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาดซึ่งใช้ไม่ได้ชั่วคราว โดยปกติแล้วจะไม่มีใครเข้าห้องนี้

ประตูถูกล็อก ลู่โจวสงสัยว่าเด็กจอมแก่นคนนี้หลุดเข้าไปได้อย่างไร เขาไม่ได้เสียเวลาไปกับเรื่องเล็กน้อยนี้ เขาแตะนิ้วชี้ที่ขอบแว่น หลังจากนั้นล็อกอิเล็กทรอนิกส์ถูกปลดออก

หวังเผิงหมุนลูกบิดประตูก่อนแล้วเปิดประตูด้วยความระมัดระวัง

ลู่โจวมองดูท่าทีระวังของเขา เขายิ้มให้และส่ายหน้าก่อนที่จะเดินตามเขาเข้าห้องเก็บของที่ค่อนข้างใหญ่

มันไม่มีการปะทะกันที่นี่ มีเพียงแค่เด็กหญิงในชุดเดรส เธอนั่งกอดตุ๊กตาผ้าแน่นอยู่ที่มุม

ดวงกลมโตสีมรกตจ้องมองสองร่างที่ปรากฏตัวที่หน้าประตู เจ้าหญิงลิเลียรู้สึกช็อก

“ทำไมพวกคุณไม่ไปซ้อนล่ะ?”

ลู่โจวรู้สึกว่าคำถามนี้ดูบ๊องไปหน่อย เขาเดินเข้าไปย่อตัวนั่งข้างๆ เธอ จากนั้นเขายิ้มให้และถามว่า “ทำไมเราต้องซ้อนด้วยล่ะ? มันแค่อุบัติเหตุเล็กน้อย เด็กดีไม่วิ่งไปวิ่งมานะ”

“ลิเลียไม่ได้วิ่งเล่น ลิเลียแค่กำลังหลบหนี”

ลู่โจวกลั้นไว้ไม่ไหว เขายิ้มแล้วส่ายหน้าให้

หลบหนี?

เราอยู่ในมหาสมุทร จะหลบไปไหนได้ล่ะ?

เจ้าหญิงนั่งอยู่ที่พื้นบ่นพึมพำ “คุณไม่ต้องเชื่อหนูก็ได้ หนูพูดความจริงนะ มีคนบอกว่ามีโจรสลัดอยู่ที่นี่ และหนูหาพ่อกับแม่ไม่เจอ ลิเลียต้องซ่อนตัวจากโจรสลัด!”

“เด็กดีต้องกลับไปที่ห้องตัวเองแทนที่จะทำให้พ่อแม่กังวล…เดี๋ยวนะ หนูบอกว่ามีใครพูดเรื่องโจรสลัดกำลังมา?”

“ใช่” ลิเลียพยักหน้า เธอมองดูลู่โจวด้วยความอยากรู้และถามว่า “คุณไม่รู้เหรอ? ทุกคนพูดกันแบบนั้น”

ลู่โจวและหวังเผิงมองหน้ากันด้วยประกายความตื่นรู้ในตา

มันมีคนในอยู่บนเรืออยู่แล้ว

ถึงมันจะเป็นแค่ข่าวลือ มันก็คงจะไม่ต่อเนื่องกัน

นอกจากนี้ข่าวลือแพร่กระจายก่อนที่เขาจะดูภาพถ่ายดาวเทียม

แม้ว่าข่าวลืออาจจะมาจากห้องกัปตัน ช่วงเวลามันไม่สมเหตุผล มีคนจงใจก่อความวุ่นวาย และคนพวกนี้จะฉวยโอกาสจากความวุ่นวายที่เกิดขึ้น…

ไอคอนค้นหาปรากฏขึ้นที่มุมบนขวาของแว่น

ผ่านไปสามสิบวินาที มีข้อความปรากฏขึ้นให้ลู่โจวมองเห็น

เสี่ยวไอ: [เจ้านาย เสี่ยวไอพบบุคคลน่าสงสัยที่ชั้นล่างของเรือ φ(≧ω≦*)♪]

ลู่โจวตอบ “มาร์กตำแหน่งให้ฉันด้วย”

เสี่ยวไอ: [โอเค! (๑•̀ᄇ•́)و✧]

ผ่านไปสักพักภาพกล้องวงจรปิดแสดงผลให้เขาเห็น ในระหว่างที่ทุกคนไปห้องอาหารเพื่อทำตามขั้นตอนอพยพ มีกลุ่มคนน่าสงสัยเดินฝ่าฝูงชนไปที่ด้านล่างของเรือ

เมื่อดูจากเสื้อผ้าแล้วคนพวกนี้ใส่ชุดพนักงานของโรงแรม ในที่สุดคนกลุ่มนี้หายไปจากหน้าจอ เสี่ยวไอมาร์กตำแหน่งปัจจุบันของคนพวกนี้ที่แผนที่

“หวังเผิง ดูโทรศัพท์ของคุณด้วย”

หวังเผิงเปิดโทรศัพท์โดยไม่ลังเล แล้วเปิดดูวิดีโอกล้องวงจรปิดที่ลู่โจวเพิ่งส่งมาให้

เมื่อเขาเห็นคนที่ดูผิดปกติ เขาขมวดคิ้ว

“ก่อนขึ้นเรือมีการตรวจความปลอดภัยสองจุด นอกจากพวกเราแล้วไม่น่าจะมีใครพกอาวุธขึ้นเรือได้”

“นั่นรวมไปถึงทหารของราชวงศ์ด้วยไหม?”

หวังเผิงรู้สึกอึ้งไปชั่วครู่ จากนั้นเขาพยักหน้า

“อย่างนี้นี่เอง…”

พวกเขาไม่ได้พวกอาวุธขึ้นเรือ พวกนั้นวางแผนใช้อาวุธของทหารราชวงศ์

แม้ว่าอุปกรณ์ทั้งหมดเป็นอาวุธเบา มันเพียงพอที่จะก่อเรื่องได้หลายอย่างท่ามกลางสถานการณ์โกลาหล

ถ้าการโจมตีของโจรสลัดไม่สำเร็จ คนพวกนี้คือแผนสำรอง

หวังเผิงเก็บโทรศัพท์ไปแล้วพูดว่า “เดี๋ยวผมกลับมา คุณอยู่ที่นี่ ไม่ต้องไปไหน”

ลู่โจวยิ้มให้และพูดว่า “ผมไม่ไปไหนหรอก แต่คุณระวังด้วยนะ พวกนั้นมีหกคน”

อยู่ดีๆ หวังเผิงยิ้มขึ้นมา แม้แต่เจ้าหญิงลิเลียก็สังเกตเห็นแววความโหดในรอยยิ้มนั้น

“แค่หกคน”

“หกสิบคนก็ยังไม่พอหรอก”

หลังจากนั้นเขาก็เดินออกไป

ประตูห้อง B2771 ถูกปิดลง ก่อนที่หวังเผิงจะออกไป เขาเปิดไฟห้องเก็บของให้ลู่โจว

ที่ห้องนี้ปลอดภัย

ระบบกล้องวงจรปิดถูกควบคุมโดยเสี่ยวไอ ไม่มีใครสามารถหาเขาได้แม้ว่าจะค้นเรือทั้งลำ เขาเพียงแค่ต้องรอที่นี่เงียบๆ ให้ความวุ่นวายสิ้นสุดลงหลังจากนั้น เขาจะส่งเจ้าหญิงตัวเล็กคืนให้พ่อแม่ของเธอได้ ทุกอย่างก็จะถูกแก้ไข

ลู่โจวคิดอยู่ว่าเขาจะใช้แว่นเออาร์ดูภาพยนตร์ฆ่าเวลา แต่มีเสียงเล็กดังขึ้นข้างเขากะทันหัน

“หนูได้ยินมา”

“ได้ยินว่าอะไรเหรอ?”

“โจรสลัดจะพาตัวพวกเราไป”

“…”

ลู่โจวคิดว่าสิ่งนี้ไร้สาระ ถ้าโจรสลัดเรียกค่าไถ่ไม่ได้ ทำไมพวกเขาจะจับตัวประกันล่ะ? แต่เมื่อคนที่พูดเป็นเด็กหญิงอายุหกขวบเขาก็เลยไม่ได้พูดแก้ไขเธอไป

“แล้วยังไงต่อ?”

“ก็ฆ่าผู้ชายผู้หญิงทุกคน—”

ลู่โจวปิดปากเธอด้วยความประหม่าทันที

“ใครบอกเรื่องพวกนี้ให้หนูฟัง?”

เจ้าหญิงลิเลียกะพริบตาและพูดอย่างไร้เดียงสา

“หนูอ่านในเน็ตมา”

“คุณที่บอกเรื่องแบบนี้กับหนูควรจะเข้าคุก”

ลิเลียถามตามประสาคนอยากรู้ “งั้น…คุณแอนเดอร์เซนควรเข้าคุกใช่ไหม? หนูชอบเรื่องของเขาที่สุดเลย”

ลู่โจวตอบว่า “สิ่งที่หนูอ่านน่าจะไม่ใช่เวอร์ชันปกตินะ…”

“หนูควรทำยังไงดี หนูกลัวมากเลย” อยู่ดีๆ ลิเลียก็เอามือมาปิดหัว เธอเอนตัวพิงมุม เธอนึกเรื่องน่าสะพรึงกลัวมากะทันหัน และเธอพูดไปในขณะที่ไหล่สั่นเทา “ถ้าเกิดคนพวกนั้นจับหนูโยนลงทะเลให้ปลากินล่ะ?”

ให้ปลากิน?

ลู่โจวอดไม่ได้ที่จะส่ายหน้า

เขากำลังคิดว่าจะปลอบเธออย่างไรดี แล้วเขาก็นึกอะไรบางอย่างออกได้ เขาดีดนิ้วและพูดว่า “ไม่ต้องกังวลไป ผมจะแสดงมายากลให้ดู”

ลิเลียเงยหน้ามองลู่โจวและถามด้วยความสงสัย

“มายากล?”

“ใช่แล้ว มายากล”

ลู่โจวลุกขึ้นและยื่นมือขวาให้เด็กน้อยที่นั่งบนพื้น “ลุกขึ้นเถอะ ไปที่ช่องหน้าต่างกัน”

เธอเอื้อมมือมาจับมือของลู่โจว ลิเลียถามว่า “แสดงตรงนี้ไม่ได้เหรอ? เรือกำลังสั่น ลุกขึ้นยืนมันเหนื่อย”

“ผมจะระวังไม่ให้หนูล้ม มายากลนี้มีสำหรับคนไม่ดี…“

ลู่โจวมองไปนอกหน้าต่าง เรือสินค้าเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ

ในอีกมุมหนึ่ง จุดสีเขียวกำลังเข้าใกล้แผนที่ในแว่นตาเออาร์

“ไหนล่ะ มายากล?” ลิเลียเอียงหัวด้วยความไม่พอใจ เธอมองดูลู่โจวแล้วบ่น “นี่กำลังโกหกหนูใช่ไหม คุณนักวิชาการ?”

“ใครก็ตามที่รู้จักผมรู้ดีว่าผมไม่โกหก ดูนอกหน้าต่างสิ” ลู่โจวชี้นิ้วไปที่เรือสินค้าที่แล่นเข้ามาใกล้มากขึ้น เขาพูดเสียงเบา “อะบราคาดาบรา”