Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 1284 ไม่ต้องการสิ่งนั้น
ลู่โจวไม่เคยอนุญาตให้คนอื่นนอกจากสมาชิกครอบครัวค้างคืนที่บ้านของเขา เพื่อนของเขาบอกว่าการอยู่ในบ้านใหญ่ขนาดนี้คนเดียวเป็นเรื่องเสียเปล่า
แต่ครั้งนี้เขาได้แหกกฎของตัวเอง
อืม มันก็ไม่ได้ ‘แหก’ จริงๆ
เพราะท้ายที่สุดแล้ว…
เขาเป็นคนรับผิดชอบ
เช้าวันต่อมา
ดวงอาทิตย์ฤดูหนาวขึ้นช้าเป็นปกติ เพอร์เพิล เมาน์เทนทั้งหมดยังถูกปกคลุมด้วยหมอกหนาแน่น นอกจากไฟถนนแล้วก็มีแต่ความมืดสนิท
ลู่โจวลืมตาขึ้นช้าๆ ลุกขึ้นจากเตียง แล้วเขาหันมองด้านข้าง
ริมฝีปากบางและจมูกบอบบางขยับตามจังหวะการหายใจ สีหน้ายามหลับดูสงบและอบอุ่น เหมือนกับแมวที่นอนฝันถึงปลากองเป็นภูเขา เขาไม่อยากปลุกให้เธอตื่น
เขาอดไม่ได้ที่จะจ้องมองเธออีกห้านาที จากนั้น เขาค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียงและเดินเข้าห้องน้ำไป หลังจากทำกิจวัตรในห้องน้ำเสร็จ เขาก็พาดผ้าเช็ดตัวไว้ที่บ่าแล้วออกไปวิ่งจ็อกกิ้ง
เมื่อเขากลับมา เขากำลังจะโทรหาหวังเผิงให้นำอาหารเช้ามาสองชุด เขาก็เห็นเฉินยู่ซานใส่ผ้ากันเปื้อนแล้วถือข้าวผัดที่เพิ่งทำเสร็จสองจานมา เธอเดินออกมาจากครัวพร้อมกับรองเท้าสลิปเปอร์ฝ้ายคู่หนา
“ก็นึกอยู่ว่านายไปไหน ที่แท้ก็ไปวิ่งมา”
เฉินยู่ซานมองดูผมเปียกของลู่โจว เธอวางจานข้าวแล้วเดินมาเช็ดผมเขาอย่างแผ่วเบาด้วยผ้าขนหนู แล้วเธอก็พูดว่า
“รีบกินแล้วไปอาบน้ำ ข้างนอกอากาศชื้น ลมก็แรง เดี๋ยวเป็นหวัดไป”
“ฉันสุขภาพดี โอเคน่า…” ลู่โจวจับมือเล็กของเธอ แล้วจ้องมองหน้าในระหว่างที่พูด “ฉันไม่คิดว่าเธอจะตื่นเช้าขนาดนี้”
“ปกติฉันตื่นเช้าอยู่แล้ว แล้วก็ฉันงีบเพิ่มไปแล้วครึ่งชั่วโมง…แล้วตัวนายล่ะ?”
“ฉันชินแล้วเหมือนกัน”
“จะว่าไปนายไม่มีอุปกรณ์ทำครัวในบ้านเลย ฉันหาอยู่ตั้งนานกว่าจะเจอที่ตีไข่”
“ปกติฉันก็อยู่คนเดียวเลยแทบไม่ได้ทำอาหาร ฉันก็กินข้าวที่โรงอาหารมหาวิทยาลัยจินหลิง ที่สถาบัน หรือไม่ก็ให้หวังเผิงเอาอาหารมาให้…อย่างมากที่สุด หุ่นยนต์งานบ้านจะทำอาหารให้ฉันกิน”
เฉินยู่ซานถามด้วยความสงสัย “หุ่นยนต์งานบ้านทำอาหารได้ด้วย?”
ลู่โจวตอบว่า “อืม ในทางทฤษฎี ตราบใดที่มันฉลาดพอ มันทำได้ทุกอย่าง”
เฉินยู่ซานแซวว่า “งั้นชีวิตนายก็ดูเป็นระเบียบมากเลยเนอะ นายคงไม่ต้องการแฟนแล้วล่ะ”
“ไม่มีทาง!” ลู่โจวพูดทันทีว่า “เธอสนใจ…มาอยู่ที่นี่นับจากนี้ไหม?”
“ไม่ล่ะ ขอบคุณ”
“ทำไมล่ะ”
เฉินยู่ซานหน้าแดงเล็กน้อย เธออดไม่ได้ที่จะหยิกข้อมือเขา
“นาย…เราควรค่อยเป็นค่อยไป ฉันเองก็ยังไม่ได้แต่งงานกับนาย การที่มาอยู่ด้วยกันก่อน…มันรู้สึกแปลก แล้วก็…”
“แล้วก็?”
“แล้วก็… ฉันได้ยินมา…” หน้าของเธอร้อนขึ้นเรื่อยๆ เธอเบือนหน้าหนีด้วยความอับอาย และพูดเสียงกระซิบ “อยู่กันก่อนแต่ง…หลังจากแต่งงานมันก็จะไม่มีฮันนีมูน…โอ๊ยย! ฉันพูดอะไรไปเนี่ย?!”
ลู่โจวรู้สึกว่าเฉินยู่ซานสมองไหลไปแล้ว มันแทบมีควันจะออกมาจากหูเธอ
เฉินยู่ซานโยนผ้าขนหนูใส่หน้าเขาด้วยความโกรธ เธอก้มหน้างุดแล้วผลักไหล่ลู่โจว เธอผลักเขาไปถึงห้องน้ำ
“เร็ว รีบไปอาบน้ำ! อาบน้ำแล้วก็กิน! รีบหน่อย ฉันต้องไปทำงานต่อ!”
ถึงลู่โจวไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขารู้แค่ว่าเธอเขินอาย
เวร…
ตอนที่เธอตื่นตระหนกดูน่ารักมาก
…
วันนี้เป็นวันใหม่
หลังจากกินอาหารเช้า เฉินยู่ซานจัดการตัวเองแล้วรีบขึ้นรถสีเงินที่จอดอยู่ตรงประตูในเมื่อวาน เธอเดินทางไปทำงานที่ออฟฟิศ
การรู้สึกประสบความสำเร็จโดยการบริหารบริษัทอาจจะง่ายกว่าการวิจัยทางวิทยาศาสตร์
ลู่โจวรู้สึกมาตลอดว่าเฉินยู่ซานตรงต่อเวลาเรื่องงานมากกว่าเขา แล้วเธอมักนับถอยหลังถึงวินาที
“ดูเหมือนว่าช่วงนี้ฉันเอ้อระเหย… ”
“ฉันต้องทำงานหนักเหมือนกัน”
ลู่โจวยืนอยู่ตรงอ่างล้างมือ เขาสาดน้ำใส่หน้าตัวเอง
ในขณะที่เขาเตรียมเปลี่ยนเสื้อผ้าและออกจากบ้าน มีโดรนที่ถือจอเล็กบินมาหาเขา
[เจ้านาย~ 🙁 ]
ลู่โจวนิ่งไปสักพักแล้วคิดว่ามีอะไรผิดไป เขาจึงรีบถาม
“มีอะไรเหรอ?”
[มีแค่สองคนอยู่ในบ้าน เจ้านายและเสี่ยวไอ…แต่ตอนนี้มีผู้หญิงประหลาดมาด้วย ห้องครัวของเสี่ยวไอถูกเอาไปแล้ว มันไม่โอเคเลย ε(┬┬_┬┬)3]
“…”
ลู่โจวแต่งตัวเงียบๆ จากนั้นเขาตอบอย่างไม่ใส่ใจ “นั้นหมายความว่าเจ้านายของเจ้าโตขึ้น”
[แต่… แต่ว่า… เจ้านายจะไม่ทิ้งเสี่ยวไอใช่ไหม? 🙁 ]
ลู่โจว “…?”
สองเรื่องนี้มันเกี่ยวกันยังไงเนี่ย?
ใครบอกเจ้าว่ามีภรรยาแล้วจะมีสัตว์เลี้ยงไม่ได้?
ลู่โจวขึ้นรถที่หวังเผิงจอดไว้ที่ประตู เขายังไม่เข้าใจว่าเสี่ยวไอพูดเรื่องอะไร…
…
สถานีของหน่วยรบภาคอากาศในวงโคจรใกล้กับจุดปล่อยยานมาก แล้วสองที่นี้ยังอยู่ที่ขอบของโซนไฮเทค
ในฐานะที่เป็นสันหลังจองหน่วยอวกาศจีนและหน่วยยับยั้งทางกลยุทธ์ใหม่ในยุคอวกาศแรกเริ่ม ลู่โจวสัมผัสได้ถึงบรรยากาศอำมหิตเยือกเย็นในตอนที่เขาเดินเข้าสถานีไป
หลี่เกาเหลียงมายืนต้อนรับลู่โจวที่ประตู เขามองดูขอบตาดำของลู่โจวแล้วพูดพร้อมรอยยิ้ม
“ว่าไงนักวิชาการลู่ เราไม่ได้เห็นคุณมาตั้งนานน่ะ คุณดูเหนื่อยๆ เหรอ?”
“เมื่อคืนผมหลับไม่ค่อยสบาย…”
ในระหว่างที่เขาพูด ลู่โจวอดไม่ได้ที่จะหาวออกมา
เขายกมือมาป้องปากตัวเอง จู่ๆ เขาเห็นว่าหลี่เกาเหลียงมองเขาดูรอยยิ้มแปลกๆ เขานิ่งแล้วลังเลอยู่สักพัก ก่อนที่จะถามว่า “ทำไมคุณมองผมแบบนั้นล่ะ?”
“ไม่มีอะไรครับ เราก็เป็นผู้ชายกันหมด ผมเข้าใจ” หลี่เกาเหลียงหัวเราะและตบบ่าลู่โจว เขายิ้มและพูดว่า “ผมคิดว่าคุณควรดูแลร่างกายตอนที่อายุยังน้อย อย่าหักโหมมากไป!”
ลู่โจว “…?”
“ไม่พูดแล้ว ผมอยากแสดงให้เห็นว่าเราสู้ในสงครามอย่างไร ตามผมมา มันกำลังจะเริ่มแล้ว…” หลี่เกาเหลียงมองไปทางหวังเผิงที่เดินตามลู่โจว และถามเขาพร้อมรอยยิ้ม “หวังเอ๋ย จะมาด้วยกันหรือรออยู่ข้างนอก?”
หวังเผิงตอบว่า “ผมจะรออยู่ข้างนอก”
“จริงด้วย คุณเลยไม่ต้องเขียนรายงานตอนคุณกลับไป” หลี่เกาเหลียงยิ้มและตบไหล่ลู่โจว เขาพูดว่า “เข้าไปกันเถอะ”
ลู่โจวเดินตามหลี่เกาเหลียงเข้าไป แต่ก็อดไม่ได้ที่จะหาวอีกครั้ง เขาถามนิ่งๆ โดยไม่มีพลังงานเหลืออยู่ “ทีมหน่วยอากาศบินอยู่เหรอ?”
“บินอยู่? มันน่าจะมากไป พวกเราแค่กำลังทดสอบอาวุธใหม่…แต่เอาตามตรงคนพวกนี้อยากบิน แต่มันยังไม่มีโอกาสเลย”
ลู่โจวรู้สึกสงสัย เขาจึงถามว่า “แล้วมันคืออะไรเหรอครับ?”
หลี่เกาเหลียงแสยะยิ้มให้ลู่โจวด้วยกลิ่นอายลึกลับ จากนั้น เขาชี้ไปที่ห้องบัญชาการซึ่งอยู่ข้างเขา
“เดี๋ยวคุณก็รู้”
YOU MAY ALSO LIKE
