Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 1286 เหมือนวิดีโอเกม

320 กิโลเมตรบนท้องฟ้า

ยานอวกาศขนาดเท่ากับสตาร์ไลท์สองลำค่อยๆ ถอนแม็กกาซีนที่เปิดอ้าและบินแล่นอย่างราบรื่นที่ขอบชั้นบรรยากาศ

“นี่คือคุนเผิง การจู่โจมทางอากาศเสร็จสิ้น”

“นี่คือศูนย์บัญชาการภาคพื้นดิน เป้าหมายได้รับการยืนยันแล้วว่าถูกโจมตี สนามรบจะถูกหน่วยภาคพื้นดินเข้าจัดการ โปรดเดินทางกลับ”

“รับทราบ”

เครื่องยนต์ขับเคลื่อนไฟฟ้าขนาดใหญ่ทั้งสี่ยิงเปลวไฟสีน้ำเงินในอวกาศ เครื่องบินลำใหญ่ชื่อ ‘คุนเผิง’ ที่ขับเคลื่อนด้วยพลาสมาพลังงานสูงเริ่มบนกลับสู่พื้นดิน

ข่าวกรองการรบถูกรับช่วงต่อโดยดาวเทียมสังเกตของทหาเพื่อให้ข้อมูลกับหน่วยรบที่เป็นพันธมิตรบนภาคพื้นดิน ตำแหน่งของหน่วยศัตรูและเส้นทางการรบที่ได้รับประมวลผลโดยคอมพิวเตอร์ควอนตัมสตาร์โวยาจวันถูกส่งไปที่เทอร์มินัลโดรนโจมตีภาคพื้นดิน

ที่สำนักงานใหญ่กองรบอากาศในจินหลิง

หลี่เกาเหลียงยืนข้างหน้าจอขนาดใหญ่ เขาชี้ไปที่หลายค่าพารามิเตอร์และจุดมาร์กบนหน้าจอให้ลู่โจวดู…มันเป็นการโอ้อวดระบบบัญชาการสนามรบสมัยใหม่

“จากระบบภาพดาวเทียม การประมวลผลด้วยซูเปอร์คอมพิวเตอร์และภาพสนามรบแบบเรียลไทม์ เราสามารถสร้างโมเดลสามมิติของสนามรบและใช้ทุกหน่วยรบและทรัพยากรที่มีให้เต็มประสิทธิภาพที่สุด

ตรงนั้น จุดสีแดงของกองทหาร B และจุดสีเขียวคือกองทหาร A…พวกนั้นเป็นทหารที่เป็นมิตรกัน แน่นอนว่ากองกำลังโซมาเลียล้าหลังทางเทคโนโลยีอย่างมาก พวกเขาก็ไม่ค่อยไว้ใจเรา เราก็สั่งการพวกเขาไม่ได้”

ลู่โจวถามว่า “แล้วกากบาทพวกนั้นล่ะ?”

หลี่เกาเหลียงตอบว่า “เป้าหมายได้รับการยืนยันว่าถูกฆ่าหรือทำลาย”

ลู่โจวมองดูจุดสีแดงที่เริ่มเปลี่ยนเป็นกากบาทสีเทาทีละอัน เขาเงียบไปชั่วครู่ก่อนที่จะถอนหายใจเบาๆ

“การสู้รบนี้เป็นเหมือนกับเกมคอมพิวเตอร์”

“มันเรียบง่ายกว่าเกมคอมพิวเตอร์มาก” หลี่เกาเหลียงแสยะยิ้มและพูดว่า “เกมคอมพิวเตอร์ต้องพิจารณาถึงความสมดุล แต่เกมนี้ไม่ต้อง ก่อนที่จะปล่อยโยนโจมตี เครื่องยิงระเบิดเหนือน่านฟ้าได้ทำลายกระสุนไป 11.6 ล้านตันและทำลายเครื่องป้องกันทั้งหมดไป ถ้าเกิดพวกเขาสู้ได้ดีกว่านี้…”

ลู่โจวพูดขึ้น “เราก็จะส่งกองกำลังอากาศไปอีกใช่ไหม?”

หลี่เกาเหลียงส่ายหน้าและพูดว่า “ไม่ครับ เราจะทำตามขั้นตอนเดิมอีกครั้ง”

ลู่โจว “…”

ว้าว…

ไม่มีกองกำลังทหารหน่วยไหนในโลกสามารถรับมือกับสิ่งนี้ได้ใช่ไหม?

แน่นอนว่าเทคโนโลยีนี้ค่อนข้างยาก

การแข่งขันนี้ไม่ได้เกี่ยวกับเทคโนโลยีการทหารเท่าไหร่ มันเป็นบททดสอบของเทคโนโลยีการบินและอวกาศมากกว่า

พวกเขาแค่ต้องส่งอาวุธไปที่วงโคจรต่ำซึ่งมีค่าใช้จ่ายถูกมาก และโคจรได้อย่างน่าเชื่อถือได้หรือแม้แต่จู่โจมทางอากาศ จนถึงตอนนี้มีแค่สถาบันวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีการบินและอวกาศที่สถาบันจินหลิงเพื่อการศึกษาขั้นสูงที่มีเทคโนโลยีนี้

เกือบทุกประเทศในโลกอาจจะไม่สามารถส่งดาวเทียมขึ้นอวกาศได้ การส่งอาวุธไปที่วงโคจรสูงและปล่อยมันลงมามันแทบเป็นไปไม่ได้

เมื่อลู่โจวเห็นจุดสีแดงหายไปจากหน้าจอ อยู่ดีๆ เขานึกถึงอะไรแปลกๆ ออกมาได้

ถ้าเกิดเอเลี่ยนบุกโลก พวกเขาจะรู้สึกแบบเดียวกันไหม?

ยานอวกาศของพวกนั้นคงจอดที่ขอบชั้นบรรยากาศ โยนระเบิดจำนวนหนึ่งลงไป และส่งทหารอัจฉริยะเข้ามาบุกหรืออะไรประมาณนั้น

“จะว่าไปแล้วผมไม่คาดคิดว่าพวกคุณจะสร้างเครื่องปล่อยระเบิดน่านฟ้า”

หลี่เกาเหลียงยิ้มด้วยความเขินอายและพูดว่า “ต้องขอบคุณแบตเตอรี่ฟิวชั่นของคุณและเครื่องยนต์ขับเคลื่อนไฟฟ้า มันได้ถูกใช้งานอย่างเป็นทางการตั้งแต่ต้นปีนี้”

“มันดีใช่ไหม?”

“ดีมาก”

ลู่โจวพยักหน้า แต่เขารู้สึกหลากหลายอารมณ์

ถึงเขารู้ว่าการสู้รบเป็นหนึ่งในองค์ประกอบของอารยธรรมหนึ่ง เขาไม่ชอบจริงๆ ที่เทคโนโลยีของเขาถูกใช้ในสนามรบ

แต่เมื่อคิดจากอีกมุมหนึ่ง ความเจริญงอกงามจำเป็นต้องใช้กำลังที่จำเป็นเพื่อปกป้องมัน ตราบใดที่การสู้รบปกป้องสันติภาพและทำให้โลกไปในทิศทางที่ดีขึ้น มันน่าจะเป็นเรื่องดีใช่ไหม?

เนื่องจากลู่โจวไม่ได้พัวพันในประเด็นพวกนี้อีก เขาจึงผ่อนคลายได้ในที่สุด

“แต่ถึงแม้ว่าอาวุธพัฒนามากขึ้นเรื่อยๆ ปัญหาก็ใหญ่มากขึ้นเช่นกัน” หลี่เกาเหลียงมองดูการสู้รบบนหน้าจอและพูดว่า “พวกเราจะกู้คืนเครือข่ายโดรนด้วยวิธีการทางการทูต มันก็มีโดรนที่ได้รับความเสียหายในการต่อสู้…พวกเราต้องนำมันกลับมาผ่าน GPS”

“แล้วก็มีการสัญญาว่าจะก่อสร้างหมู่บ้านขึ้นใหม่และจัดการปัญหาอื่น พวกเราไม่สามารถทิ้งปัญหาไว้ให้แบบพวกอเมริกัน สงครามจะเป็นทางเลือกสุดท้าย แล้วเราไม่อยากใช้มันถ้าไม่จำเป็น”

“สิ่งนี้ถือว่าจำเป็นใช่ไหม?”

“แน่นอนครับ” หลี่เกาเหลียงมองลู่โจวแล้วแสยะยิ้มให้ เขาตบไหล่ลู่โจวและพูดว่า “ถ้ามีใครอยากทำร้ายศาสตราจารย์ลู่ พวกเขาต้องได้รับสิ่งที่สมควรโดน”

…

ณ ชายแดนเอธิโอเปีย

เจ้าหน้าที่ในยูนิฟอร์มทหารอเมริกาถือกล้องส่องทางไกลในมือ เขามองดูเปลวไฟที่หุบเขาที่ห่างไกลออกไป

ผ่านไปสักพัก เขาพูดว่า ‘เวร’ ปากของเขาแห้งผากจากลมและทรายที่พัดปลิว เขาวางกล้องส่องทางไกลในมือลง

ขุนศึกและกองทหารที่ซุ่มในพื้นที่อันตรายแทบจะไม่สามารถโต้ตอบฝูงโดรนได้ และการสู้รบทั้งหมดเป็นการสังหารจากฝ่ายเดียว

มันน่าจะเป็นครั้งแรกที่ปัญญาประดิษฐ์ถูกใช้ในการรบในระดับใหญ่ขนาดนี้

แม้ว่าเพนตากอนได้ทดสอบอุปกรณ์ที่ใกล้เคียงมาก่อน จนถึงตอนนี้ การทดลองยังอยู่ที่ระดับห้องแล็บ และเขายังไม่ได้ยินความก้าวหน้าที่ใหญ่เท่าไหร่

แต่ตอนนี้เขาหวังว่าเทคโนโลยีจีนจะพัฒนามาถึงระดับนี้

ลืมกลุ่มทหารพวกนี้ไปได้เลย แม้แต่เขาเองก็ไม่มีความคิดดีๆ ในการรับมือกับปีศาจคล้ายฝูงตั๊กแตน

เจ้าหน้าที่ทหารเอธิโอเปียยืนอยู่ข้างเขา ซึ่งได้มาที่ชายแดนกับเขา เขาก็มีกล้องส่องทางไกลอยู่ในมือ แล้วเขาเองมีสีหน้าเหลือเชื่อเช่นกันด้วย

“ผมไม่เข้าใจ…”

เจ้าหน้าที่ชาวอเมริกันเหลือบมองเขา

“ไม่เข้าใจอะไรเหรอ?”

“อย่าพูดถึงโดรนพวกนี้เลย การจู่โจมทางอากาศนั้นมาจากไหน?” เจ้าหน้าที่ชาวเอธิโอเปียมีความหวาดกลัวปรากฏบนใบหน้า เขาพูดว่า “เรดาร์ตรวจจับได้แต่ระเบิดจากท้องฟ้า มันไม่มีหลักฐานของเครื่องบินเลย”

“มันไม่ใช่ว่าไม่เห็นอะไร” เจ้าหน้าที่ทหารอเมริกาพูดพร้อมรอยยิ้มละเหี่ยใจ “เราก็ไม่เห็นอะไรจากเรดาร์ของเราเช่นกัน”

เจ้าหน้าที่ชาวเอธิโอเปียมีสีหน้าที่คาดเดายาก

ตอนแรกเขาคิดว่าเทคโนโลยีเรดาร์ที่ฝั่งตัวเองมีล้าหลัง เขาไม่คิดว่าฐานทัพอเมริกาที่ตั้งอยู่ในอาณาเขตของเขาก็ไม่ได้สังเกตสัญญาณอะไรของเครื่องบินที่อยู่เหนือน่านฟ้านี้

“หรือว่า…พวกนั้นได้พัฒนายานบินลอบเร้นที่หลบซ่อนจากเรดาร์ได้?”

ถ้าเกิดเป็นแบบนี้ นั่นหมายความว่าอากาศยานของจีนสามารถเข้าออกน่านฟ้าได้ตามใจชอบ?

มันน่ากลัวมาก…

เจ้าหน้าที่ทหารอเมริกาส่ายหน้าและพูดว่า “เครื่องมีที่หลบหนีจากเรดาร์ได้ไม่สามารถมีได้จริง แม้แต่วัสดุที่ล้ำหน้าที่สุดก็จะทิ้งร่องรอยในเรดาร์เฟสอาเรย์ของเรา”

“แล้วทำไม…”

“ลองคิดเรื่องนี้จากอีกมุมดู บางทีพวกเขาอาจจะไม่ได้เข้าโซนป้องกันอากาศของเราเลย”

“มันเป็นไปได้อย่างไร?”

“ไม่มีอะไรเป็นไปไม่ได้ อากาศยานที่ก้าวหน้าที่สุดสามารถบินเหนือทะเลได้สูงสุด 20 กิโลเมตร น่านฟ้าสูงสุดของแต่ละประเทศอยู่ที่แค่ 110 กิโลเมตร นอกจากข้อจำกัดนี้แล้ว เรดาร์ไม่มีประโยชน์เลย ถึงแม้ว่าเราสามารถสังเกตพวกเขาได้ ก็ไม่มีจรวดป้องกันไหนสามารถไปสูงได้ขนาดนั้น”

“คุณกำลังจะบอกว่า…”

“ผมแค่คาดเดา มันไม่มีหลักฐาน” เจ้าหน้าที่อเมริกาเงยหน้ามองท้องฟ้าพร้อมคิ้วย่น

“จากมุมมองด้านเหตุผล ถ้าพวกนั้นสามารถโยนคนจากวงโคจรต่ำได้ มันไม่มีเหตุผลที่ทำให้พวกเขาไม่สามารถทิ้งระเบิดมาจากตรงนั้นได้”