Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 1291 เอฟเฟคต์ของการเปลี่ยนผ่านอนุภาคซีบนเส้นโค้งกาลอวกาศ

การโทรสิ้นสุดลง

ลู่โจวถอนหายใจออกมาเบาๆ เขาวางโทรศัพท์ลงและมองดูกองกระดาษปึกหนาบนโต๊ะ เขามีรอยยิ้มโล่งอกบนใบหน้า

“สามสิบเอ็ดวัน…มันน่าจะเป็นการปลีกวิเวกที่นานที่สุด” ลู่โจวมองดูปฏิทินในโทรศัพท์และถอนหายใจ

รู้สึกแบบนี้ครั้งล่าสุดเมื่อไหร่นะ?

ฉันจำไม่ได้เลย

นับตั้งแต่ที่เขามีคณิตศาสตร์ เลเวล 10 การคำนวณคณิตศาสตร์ที่ยากที่สุดไม่มีความหมายกับเขาเลย เมื่อไหร่ก็ตามที่เขาเห็นสูตรคณิตศาสตร์ เขาสามารถคิดทางออกที่เป็นไปได้อย่างรวดเร็วด้วยการใช้เซนส์ด้านคณิตศาสตร์

สำหรับคนอื่น การคิดถึงพื้นที่มิติสูงจะใช้พลังงานสมองไปทั้งหมด แต่สำหรับเขาแล้วแมนิโฟลด์อนุพันธ์ที่นามธรรมนั้นเรียบง่ายเหมือนกับการต่อเลโก้

แต่ครั้งนี้สถานการณ์ต่างออกไป

เมื่อเขาเขียนบรรทัดแรกของสูตรลงไป เซนส์คณิตศาสตร์ของเขาไม่ได้บอกว่าเขาควรไปทิศทางไหน เบาะแสนั้นยุ่งเหยิงไปหมด มันทำให้เขาคิดทางแก้ได้ยาก

เมื่อเขาพยายามลองหลายวิธีและสำรวจความลึกของเขาวงกตนี้ก็ยิ่งมีความท้าทายและกับดักโผล่มากขึ้นเรื่อยๆ

ลู่โจวครุ่นคิดมากกว่าหนึ่งครั้งว่าข้อคาดการณ์ของเขาไม่สามารถแก้ได้

โชคดีที่เขาไม่ได้ยอมแพ้ ในท้ายที่สุดเขาเจอแมนิโฟลด์ที่เหมาะสมในระนาบเชิงซ้อนจากการใช้วิธีของตรีโกณมิติพีชคณิต เขาแปลงมันเป็นรูปแบบพีชคณิตและรวมมันเข้ากับฟังก์ชันฟังค์ชั่นที่สอดคล้องสำหรับพื้นที่มิติสูง ในที่สุดเขาหาทางออกเขาวงกตได้…

“มันเป็นปัญหาโทโพโลยีระดับสูงแบบคลาสสิก เหมือนกับข้อคาดการณ์ปวงกาเร…”

ลู่โจวหมุนปากกาในมือ เขามองดูกระดาษร่างและยิ้มในระหว่างที่เขาพูดกับตัวเอง

“แต่สิ่งนี้มันยากกว่าข้อคาดการณ์ปวงกาเร มันเกี่ยวข้องมากกว่าแค่ไม่กี่แมนิโฟลด์อนุพันธ์หรือพื้นที่มิติสูงบางประเภท”

“โชคดีที่ฉันถนัดเรื่องนี้”

ปัญหารางวัลมิลเลนเนียมที่เขาไขได้เป็นการมีอยู่ของทางแก้สำหรับสมการนาเวียร์-สโตคส์

ตอนนั้นเขาได้สร้างแมนิโฟลด์อนุพันธ์ที่มีชื่อว่า แอล-แมนิโฟลด์ ซึ่งได้ล้มปัญหาใหญ่ที่ตามหลอกหลอนนักวิศวกรกลศาสตร์ของไหล

เขาใช้อาวุธนี้เพื่อสังหารมังกรหลายตัวที่ป้องกันสมบัติ

จากการใช้วิธีที่คล้ายกัน เขาได้สังหารปีศาจที่บล็อกช่องว่างระหว่างมนุษยชาติและปริศนาที่อยู่ลึกที่สุดในจักรวาล

ซึ่งปีศาจตัวนี้แข็งแกร่งมากยิ่งกว่าปีศาจทั่วไป

และสมบัติที่ถูกป้องกันอยู่มีค่ามากยิ่งกว่าปัญหารางวัลมิลเลนเนียม…

“กาลและอากาศกำหนดว่าสสารเคลื่อนไหวอย่างไร สสารกำหนดว่ากาลและอากาศบิดเบี้ยวแบบไหน”

“อนุภาคในมิติ n ไม่ได้ขยับไปมิติ n-1 โดยปราศจากเหตุผล แต่เมื่อการเคลื่อนย้ายนี้เกิดขึ้น มันเปิดช่องทางระหว่างเส้นสตริงกับสสาร”

“ช่องทางนี้สามารถถูกนิยามด้วยวิธีคณิตศาสตร์”

ลู่โจวมองดูกระดาษที่เขียนจนเต็ม สูตรนี้สามารถพลิกโฉมอนาคตของมนุษยชาติได้ เขามีรอยยิ้มแห่งชัยชนะอยู่บนใบหน้า

“ขั้นตอนต่อไปคือการใส่มันเข้าไปในคอมพิวเตอร์”

มันน่าเสียดายถ้าเขาไม่สามารถแบ่งปันผลลัพธ์ให้กับทั้งโลก

ลู่โจวใช้เวลาสองชั่วโมงเพื่อจัดวางกระบวนการพิสูจน์ที่กระดาษร่าง จากนั้นเขาพิมพ์มันเข้าคอมพิวเตอร์

“เอฟเฟคต์ของการเคลื่อนอนุภาคซีบนเส้นโค้งกาลอวกาศ”

เมื่อลู่โจวปรับแก้งานเขียนเสร็จ ในที่สุดเขาก็อัปโหลดงานเขียนไปที่ arXiv แล้วนั่งเอนหลังที่เก้าอี้และยืดไหล่ที่ปวดตึงอยู่

“ขั้นตอนต่อไปคือการพิสูจน์ข้อคาดการณ์โดยการทดลอง”

ชุมชนฟิสิกส์ไม่สามารถยอมรับข้อคาดการณ์ของเขาได้ทันที แต่ในฐานะประธานของ ILHCRC เขามีอำนาจในการใช้งบประมาณของปีหน้า

หลังจากเหตุอนุภาคซี แทบไม่มีใครกล้าท้าทายอำนาจของเขา ถึงแม้ว่าทั้งบอร์ดบริหารออกเสียงลงคะแนนต่อต้านเขา แต่นักฟิสิกส์ส่วนใหญ่ที่ ILHCRC จะอยู่ข้างเขาอย่างแน่นอน

“ขอคิดก่อนนะ…ปล่อยนาฬิกาอนุภาคซีในวงโคจรพ้องคาบโลกและวงโคจรดวงจันทร์ต่อ? ไม่ เดี๋ยวก่อน ระยะทางระหว่างดวงจันทร์กับโลกสั้นเกินไป เปลี่ยนเป็นดาวอังคารดีกว่า”

งานฝากขายและออร์เดอร์ของ ‘นาฬิกาอนุภาคซี’ สามารถให้คณะกรรมการการโคตรรอบดวงจันทร์จัดการได้

ลู่โจวได้มีพิมพ์เขียวสมบูรณ์สำหรับการทำการทดลองทั้งหมดในหัวอยู่แล้ว

เขาเพียงแต่ต้องทำสิ่งเดียว

นั่นคือการแบ่งปันความเบิกบานในใจกับคนที่เขารักมากที่สุด

“เสี่ยวไอ ส่งข้อความไปบอกให้หวังเผิงให้มารับฉันหน่อย”

[ได้เลยเจ้านาย ( ́ー∀ー`)]

…

เมื่อลู่โจวออกจากบ้านมันก็เป็นเวลาสี่ทุ่มแล้ว ขณะที่เขานั่งในรถอิเล็กทริกเพอร์เพิลที่จอดอยู่ด้านล่าง หิมะก็ตกลงจากฟ้า

หวังเผิงที่สตาร์ทรถได้ถามเรียบๆ เมื่อเขากำลังมองดูเกล็ดหิมะใต้แสงถนน “นี่ก็สี่ทุ่มแล้วนะครับ เราจะไปกันอยู่ใช่ไหม?”

ลู่โจวคิดอยู่สักพักและตอบว่า “เราไปให้ถึงก่อนห้าทุ่มได้ไหม? ”

“ไม่นานขนาดนั้นครับ น่าจะสิบถึงสามสิบนาที”

“ถ้าเป็นแบบนั้นก็ไปกันเถอะ”

หลังจากขับรถไปประมาณ 20 นาที รถสีม่วงจอดที่ทางเข้าที่อยู่อาศัยใกล้กับโซนไฮเทค

ลู่โจวผ่านส่วนตรวจสอบใบหน้าที่ประตูทางเข้า เขาเดินเข้าอาคารไปพร้อมกับร่ม เขาเข้าลิฟต์แล้วไปถึงชั้นเป้าหมาย จากนั้นเขากดกริ่งอย่างแผ่วเบา

ผ่านไปไม่ช้าเขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินมาจากหลังประตู และมีเสียงหนึ่งลอยตามมา

“ใครน่ะ?”

“ฉันเอง”

ประตูถูกเปิดขึ้นพร้อมลมอุ่นๆ สีหน้าดีใจและเซอร์ไพรส์ปรากฏขึ้นที่หลังประตู

“นายมาทำอะไรที่นี่? ทำไมไม่บอกว่าจะมาหา…ข้างในรกมาก ขอเวลาแป๊บนะ”

เฉินยู่ซานเพิ่งนึกได้ว่าเธอใส่ชุดนอนอยู่ เธอไม่ได้แต่งหน้าและผมก็ยุ่งเหยิง เธออยากรีบปิดประตู

โชคดีที่ลู่โจวโต้ตอบอย่างรวดเร็ว เขาใช้เท้าขวางประตูไว้

“เธออยากให้ฉันแข็งตายข้างนอกเหรอ?”

ถึงแม้ว่ามีระบบทำความร้อนส่วนกลางในทางเดิน แต่มันก็ยังหนาวอยู่เล็กน้อย กว่าเธอเปลี่ยนเสื้อผ้าและแต่งหน้าเสร็จ ลู่โจวก็คงแข็งตายไปแล้ว

จู่ๆ เฉินยู่ซานสังเกตเห็นหิมะบนไหล่เขา เธอหน้าแดงและพูดว่า “ฉันกำลังจะหลับแล้ว ฉันไม่รู้ว่าข้างนอกหิมะตก…งั้นก็เข้ามา”

หลังจากที่เข้าห้องไป ลู่โจวใส่สลิปเปอร์และนั่งลงที่โซฟาในห้องนั่งเล่น

เฉินยู่ซานเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมนมร้อนสองแก้ว เธอวางนมร้อนบนโต๊ะกาแฟ

“นายหนาวไหม? ดื่มนี่สิ จะว่าไปนายปลีกวิเวกเสร็จแล้วใช่ไหม?”

หลังจากทดสอบอุณหภูมิของนม ลู่โจวดื่มมัน

ในระหว่างที่ของเหลวร้อนไหลผ่านลำคอและกระเพาะ เขาสัมผัสได้ว่าความหนาวและความเหนื่อยล้าในร่างกายถูกชะล้างออกไป

“อืม มันจบแล้ว”

“งั้นนายก็ค้นพบเรื่องสำคัญอีกแล้วสินะ” เธอนั่งตรงข้ามลู่โจว ใบหน้างดงามของเธอดูเปล่งประกาย ซึ่งทำให้ลู่โจวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

“เดาได้ดี” ลู่โจวยิ้มแล้วจู่ๆ เขาก็นึกอะไรบางอย่างออก เขาพูดว่า “ฉันอยากจะให้ของขวัญกับเธอในวันวาเลนไทน์”

เมื่อเฉินยู่ซานได้ยินเกี่ยวกับของขวัญวาเลนไทน์ เธอก็ตื่นเต้นในทันที จากนั้นก็ถามด้วยความสงสัย “ของขวัญอะไรเหรอ?”

ลู่โจวยิ้มอย่างเป็นปริศนา

“ถ้าฉันบอกเธอตอนนี้มันก็ไม่ใช่เซอร์ไพรส์สิ”

“เดี๋ยวเธอก็จะรู้เองตอนวันวาเลนไทน์”

หิมะที่ตกนอกหน้าต่างหนาขึ้นเรื่อยๆ และเกล็ดหิมะปกคลุมต้นไม้และหน้าต่างในไม่ช้าด้วยความแผ่วเบา

สิ่งที่มองเห็นได้ตอนนี้มีเพียงแค่แสงจากไฟถนนและรถยนต์

วันนี้ไม่ต่างไปจากวันอื่นๆ

สิ่งเดียวที่ต่างออกไปคือ…

มีงานวิจัยที่ปรากฏขึ้นที่ arXiv กะทันหัน นักฟิสิกส์ที่อาศัยอยู่ในซีกโลกตะวันออกเริ่มสูญเสียการนอนหลับ…