Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 1295 การเสียเวลาเป็นเรื่องน่ารังเกียจ

ถนนด้านนอกสำนักงานใหญ่ ILHCRC ทั้งหมดถูกปิดกั้น

นักข่าวจากสถานีโทรทัศน์รายใหญ่และหนังสือพิมพ์ปิดกั้นทางเข้า เหตุนี้ส่งผลกระทบอย่างรุนแรงต่อพนักงานที่ทำงานที่นี่

ถึงแม้ว่าทีมรักษาความปลอดภัย ILHCRC ได้กั้นคนจำนวนหนึ่ง แต่ยังมีกลุ่มนักข่าวบางส่วนยังสามารถเล็ดลอดเข้าไปที่ลานจอดรถได้

หลัวเหวินเซวียนและกดล็อกไฟฟ้าเพื่อเตรียมขึ้นข้างบนไป เขาหันไปมองดูกลุ่มนักข่าวที่แบกกล้องและถือไมโครโฟน เมื่อนักข่าวพวกนี้ล้อมเขาเหมือนฝูงซอมบี้ เขารู้สึกทำอะไรไม่ถูก

“สวัสดีครับ ผมเป็นนักข่าวจากหนังสือพิมพ์อ็อบเซิร์ฟเวอร์ ผมขอถามได้ไหม ท่านเลขาหลัว งานวิจัยล่าสุดจาก ILHCRC นั้นหมายถึงการเดินทางวาร์ปเป็นไปได้ใช่ไหม?”

“มันเป็นไปได้ในทางทฤษฎี แต่ความเป็นไปได้มีน้อยมาก”

“ท่านเลขาหลัว นั่นหมายความว่าจีนจะเริ่มสำรวจระบบดาวเคราะห์ที่ห่างไกลใช่ไหม? เราสามารถเข้าแอนโดรเมด้าได้ในชีวิตนี้ใช่ไหม?”

“เป็นคำถามที่ดี เราอาจจะทำได้ ถ้าเราอยู่ได้อีกสองศตวรรษ”

“ท่านเลขาหลัว—”

“ขอตัวก่อนนะครับ งานประชุมจะเริ่มในอีกไม่นาน ถ้าคุณมีคำถามกรุณาติดต่อโฆษกของ ILHCRC นั่นเป็นช่องทางสื่อทางการของเรา”

หลัวเหวินเซวียนพยายามเดินแทรกฝูงคนออกไป เขาวิ่งเข้าตึกโดยมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคุ้มกันอยู่

เขามองดูประตูไม้ปิดตามหลัง ฝูงคนค่อยๆ สลายตัวจากการเข้าคุมของพนักงานรักษาความปลอดภัย เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอกและเช็ดเหงื่อจากหน้าผาก

“ดูเหมือนว่าพวกนักข่าวจะรักนายนะ”

หลัวเหวินเซวียนได้ยินเสียงคุ้นเคย เขาเงยหน้าขึ้นแล้วเห็นลู่โจวที่ยืนอยู่ข้างเขาพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า

จู่ๆ หลัวเหวินเซวียนมีสีหน้าเซอร์ไพรส์ เขากวาดตามองลู่โจวอย่างไม่เชื่อสายตา เขาพูดขึ้นพร้อมด้วยสีหน้าแปลกๆ

“เข้ามาได้อย่างไร…ไม่ได้มีนักข่าวขวางทางเหรอ?”

“ฉันมีวิธีของฉัน” ลู่โจวยิ้มเบาๆ จากนั้นเขาหันกลับไปมองแล้วพูดว่า “การประชุมกำลังจะเริ่มแล้ว เราไปพร้อมกันเลยดีกว่า”

ถึงแม้ว่าหลัวเหวินเซวียนมีคำถามอยู่มาก แต่ก็ไม่มีเวลาให้เขาได้ซักถามรายละเอียด

หลังจากเก็บความอยากรู้ไว้ หลัวเหวินเซวียนสูดลมหายใจเฮือกหนึ่งและเขาก็รีบเดินตามลู่โจวไป พวกเขาได้เดินไปทางห้องประชุม…

…

การประชุมบอร์ดบริหาร ILHCRC กำลังจะเริ่มขึ้น

แม้ว่าการหารือเป็นประเด็นวิชาการที่น่าเบื่อ แต่ด้วยความมหัศจรรย์ของอนุภาคซี การประชุมครั้งนี้ดึงดูดความสนใจจากทั้งโลก

แต่ถึงผู้คนอยากรู้ถึงข้อมูลวงใน ลู่โจวก็ไม่อนุญาตให้นักข่าวจากสื่อสำนักไหนเข้ามาฟังการประชุม เขาจึงจัดให้สื่อเข้าร่วมงานแถลงที่อีกอาคารหนึ่งแทน

โฆษกทางการของ ILHCRC จะรายงานผลการประชุมอย่างเร็วที่สุดและตอบคำถามของนักข่าว

ลู่โจวมองดูผู้อำนวยการที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะประชุมแล้ว เขากระแอมลำคอและพูดขึ้น “เข้าเรื่องกันดีกว่าครับ”

เขาคลิกเครื่องชี้เลเซอร์ในมือ แผนที่ระบบสุริยะปรากฏขึ้นบนหน้าจอใหญ่ข้างหลังเขา

สมาชิกบอร์ดบริหารที่นั่งตรงโต๊ะประชุมหันมองหน้ากัน ซึ่งไม่รู้ว่าลู่โจววางแผนจะทำอะไร มีคนจำนวนหนึ่งซึ่งรวมถึงหลัวเหวินเซวียนคาดเดาอยู่บ้างในใจ

ลู่โจวพูดว่า “การสาธิตทฤษฎีเสร็จสิ้นแล้ว ขั้นตอนต่อไปคือการทดลอง เราต้องส่งนาฬิกาอนุภาคซีไปที่วงโคจรพ้องคาบโลก วงโคจรดาวอังคาร แล้วก็—”

“เดี๋ยว เดี๋ยวก่อนนะ คุณหมายความว่าทฤษฎีเสร็จสมบูรณ์แล้วเหรอ?”

ศาสตราจารย์วิทเทล สมาชิกของบอร์ดบริหาร ILHCRC อเมริกาและผู้อำนวยการสมาคมวิทยาศาสตร์บรูคเฮเวน ยกมือขวาขึ้นขัดลู่โจว เขาลุกขึ้นยืนขึ้นพร้อมสีหน้าคลางแคลงใจในขณะที่พูด

“โดยปกติแล้วเราควรพูดคุยเรื่องงานวิจัยและตัดสินว่ามันถูกต้องหรือไม่ แล้วก็ถกกันว่าจะออกแบบการทดลองแบบไหนเพื่อพิสูจน์มันใช่ไหม?”

ลู่โจวไม่ได้โกรธเพราะเขาโดนขัดระหว่างพูด เขาพยักหน้าให้และพูดว่า “ครับ ถ้าคุณมีคำถามเกี่ยวกับงานวิจัย ถามมาตอนนี้ได้เลย”

ศาสตราจารย์วิทเทิลนิ่งไปชั่วครู่ หลังจากครุ่นคิดไปสักพัก เขาพูดด้วยความเกรี้ยวกราด “ผมยังไม่เจอปัญหาอะไร แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าคนอื่นไม่ได้พบเจอ ผมคิดว่าอย่างน้อยเราควรจะ—”

ลู่โจวมองไปรอบห้องประชุมและถามว่า “มีใครมีคำถามอีกไหมครับ?”

ผู้คนในห้องประชุมมองหน้ากัน แต่ไม่มีใครลุกขึ้นยืน

เรื่องถามคำถามลืมไปได้เลย

คนส่วนมากยังไม่เข้าใจงานวิจัยด้วยซ้ำ และถึงจะมีคนบางส่วนเข้าใจ พวกเขาก็คงเข้าใจได้ในระดับผิวเผิน

“จากที่เห็น เราไม่ควรเสียเวลาอีกแล้ว” ลู่โจวยักไหล่ในขณะที่เขามองศาสตราจารย์วิทเทิลที่มีสีหน้าซีด ลู่โจวพูดต่อ “ถ้าเรารอจนกระทั่งแวดวงฟิสิกส์จดจำทฤษฎีนี้ก่อนเราออกแบบการทดลอง เราคงต้องรอไปอีกอย่างน้อยห้าปี”

ศาสตราจารย์วิทเทิลถาม “มันมีปัญหาตรงไหน?”

ลู่โจวพูดตอบ “สิ่งที่เป็นปัญหาคือเราจะผลาญเวลาไป ถ้าคุณเจอปัญหาอะไรก็ช่วยบอกผมด้วย ถ้าไม่มีก็นั่งดูอย่างเงียบๆ ผมจะพิสูจน์เองว่าผมถูกต้อง”

ศาสตราจารย์วิทเทิลยังอยากจะพูดต่อ แต่เขาจำได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับอนุภาคซีครั้งล่าสุด เขาจึงกลืนคำร้องเรียนลงคอไปในที่สุด

ศาสตราจารย์วิทเทิลนั่งลงที่เก้าอี้ในที่สุด ลู่โจวพยักหน้าและมองดูที่โต๊ะประชุม

“มีใครมีคำถามอีกไหม?”

“ผมมีคำถาม”

“ถามมาได้เลยครับ”

“ช่างเรื่องงานวิจัยไปนะ…แต่ทำไมถึงไม่เป็นดวงจันทร์? ทำไมเป็นดาวอังคาร?”

ศาสตราจารย์เฟอร์นันโดเป็นสมาชิกถาวรของบอร์ดบริหาร ILHCRC อังกฤษ เขาลุกขึ้นยืนพร้อมถามขึ้นด้วยสีหน้าลังเล

แต่หลังจากได้ยินคำถามนี้ ลู่โจวถอนหายใจ

“ถ้านั่นเป็นคำถามของคุณแปลว่าคุณไม่ได้อ่านงานวิจัยผมแน่นอน”

ศาสตราจารย์เฟอร์นันโดหน้าแดงและพูดต่อ “ผมสาบานว่าอ่านมันแล้ว แต่แค่บางส่วน… ผมยังอ่านไม่จบ”

ในความเป็นจริงเขาไม่ได้เข้าใจงานวิจัยเลยแม้แต่น้อย

คณิตศาสตร์ไม่ใช่สาขาที่เขาเชี่ยวชาญ

ถึงแม้ว่าเขาสามารถใช้เครื่องมือคณิตศาสตร์แพ้แก้ปัญหาที่เจอระหว่างการวิจัยฟิสิกส์เชิงทฤษฎี เครื่องมือส่วนมากมักตกยุคไปแล้ว

ลู่โจวไม่สนใจข้ออ้างของศาสตราจารย์เฟอร์นันโด เขายืนเท้าโต๊ะประชุมและลุกขึ้นจากเก้าอี้ เขาหันตัวแล้วเดินไปที่ไวท์บอร์ด หยิบปากกามาร์กเกอร์ขึ้นมาและเขียนสมการลงไป

[L=Ψαεαμνβγ5γμ(∂ν+imγν/2)Ψβ]

[…]

ทุกคนมองดูสมการบนไวท์บอร์ดด้วยสีหน้างุนงง

แทบไม่มีใครเข้าใจว่าลู่โจวอยากจะทำอะไร

แต่หลังจากที่ลู่โจวเขียนการคำนวณบรรทัดสุดท้ายเสร็จ ศาสตราจารย์บางคนมีท่าทีกระจ่างขึ้น

ซึ่งรวมถึงหลัวเหวินเซวียนและนักฟิสิกส์ชาวยุโรปอีกคนจากเซิร์น

หลังจากที่เขียนบนกระดานเสร็จลู่โจวหันไปมองดูผู้คนในห้องประชุม จากนั้นเขาพูดว่า

“อนุภาคซีเองไม่มีพลังงานพอที่จะเปลี่ยนโค้งของอวกาศ และมันเป็นไปไม่ได้ที่จะเจาะรูในอวกาศ…รูหนอนเป็นไปไม่ได้”

“แต่มันสามารถรบกวนสนามแรงโน้มถ่วง”

ลู่โจวมองดูสมาชิกบอร์ดที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะประชุม เขาพูดต่อด้วยน้ำเสียงจริงจัง “สิ่งนี้สำคัญมาก”

“กาลอากาศถูกบิดเบือนภายใต้การแทรกแซงของแรงโน้มถ่วง และการบิดเบือนนี้ถูกกระจายไปรอบเราอย่างไม่เท่ากัน การเปลี่ยนสนามแรงโน้มถ่วงเทียบเท่ากับการเปลี่ยนความโค้งของกาลอากาศโดยทางอ้อม”

“ลองจินตนาการว่าถ้าเราอยากเที่ยวแบบวาร์ป เราจะย่นระยะอวกาศหลายปีแสงได้อย่างไร? มันเป็นไปไม่ได้แน่นอนในตอนนี้ แต่ว่า—”

ด้วยปากกามาร์กเกอร์ในมือ ลู่โจวเคาะไวท์บอร์ดเบาๆ

“แต่เราสามารถใช้พลังความโน้มถ่วงของดาว หรือใช้พันธะความโน้มถ่วงระหว่างระบบดาวเคราะห์ กาลอากาศจะถูกบิดโดยพลังความโน้มถ่วงระหว่างระบบดาวเคราะห์! จากนั้นเราจะสามารถหาเส้นทางที่ใกล้จุดหมายเราที่สุด”

“แน่นอนว่าสำหรับการทดลอง เราไม่จำเป็นต้องส่งโพรบอวกาศไปพร็อกซิม่าเซนทูรี่ซึ่งห่างไปไม่กี่ปีแสง การทดลองนี้สามารถทำได้ที่ระบบสุริยะของเรา”

“ยกตัวอย่างเช่น เราสามารถใช้พันธะแรงโน้มถ่วงระหว่างดาวเคราะห์เพื่อเปิดช่องทางไฮเปอร์สเปซระหว่างดาวเคราะห์แล้วหาทางลัด”

ลู่โจวนิ่งไปชั่วครู่ก่อนที่จะพูดต่อ “นี่เป็นเหตุผลที่เราต้องส่งอุปกรณ์ทดลองไปดาวอังคาร”

“เราต้องการแรงโน้มถ่วงของมัน”

“มวลของดวงจันทร์มีเพียงแค่ 1% ของโลก ถึงมันจะใกล้กว่า แต่มันก็ยากที่จะสร้างช่องทางไฮเปอร์สเปซที่มั่นคงจากการคำนวณ”

“ในทางทฤษฎีแล้วดาวพฤหัสเป็นตัวเลือกที่เหมาะสมมากกว่า แต่ระยะทางห่างเกินไป และวงแหวนดาวเคราะห์น้อยตรงกลางก็เป็นปัญหา”

“เมื่อพิจารณาทุกปัจจัยแล้ว ดาวอังคารที่มีมวลเป็น 14% ของโลก ซึ่งนั่นเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด”

“มีคำถามอะไรอีกไหมครับ?”

ศาสตราจารย์เฟอร์นานโดลังเลอยู่สักพักก่อนที่จะส่ายหน้าและนั่งลง ศาสตราจารย์วิทเทนกลืนน้ำลายและอ้าปากขึ้น เขาอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ไม่มีคำพูดหลุดมาจากปากของเขา

เขารู้สึกเหมือนเพิ่งโดนลู่โจวอบรมมา…

“ดูเหมือนว่าไม่มีการคัดค้าน”

ลู่โจวพึงพอใจกับผลของการประชุม เขาพลิกเอกสารประชุมในมือ กระแอม แล้วพูดต่อ “ต่อไปเราจะคุยกันเรื่องโครงสร้างของนาฬิกาอนุภาคซี… ”

“และวิธีการทำการทดลองครั้งนี้”