Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 1326 การเปิดตัวครั้งยิ่งใหญ่!

ช่วงเช้าตรู่

ณ ทางออกสถานีรถไฟใต้ดินในเซี่ยงไฮ้

มีชายในชุดสูทหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและกำลังจะเรียกรถไปที่ออฟฟิศ อย่างไรก็ตามหลังจากที่เปิดแอปขึ้นมา เขาก็ต้องแปลกใจเพราะไม่มีรถอยู่ใกล้ๆ เขาเลยซักคัน

“แปลกจัง ทำไมไม่มีรถเลยล่ะ”

วันนี้คนนั่งแท็กซี่เยอะอย่างนั้นเหรอ?

ชายที่ยืนอยู่ข้างๆ พูดด้วยรอยยิ้ม

“ไม่รู้เหรอ? ว่าการประชุมจะจัดขึ้นอีกไม่กี่วันข้างหน้าแล้ว ถนนสายหลักในวงแหวนที่สองก็จะถูกปิดไป”

“ปิดถนน? ทำไมฉันไม่รู้เรื่องนี้ล่ะ?”

“มันก็มีข้อความแจ้งเตือนบอกนะ คุณเมินมันเหรอ? ไม่ได้สังเกตว่าไม่มีรถอยู่บนทางหลวงเลยเหรอ?”

ชายในชุดสูทเงยหน้าขึ้นและตกใจ

“โอ้ จริงด้วย ไม่มีแม้แต่คันเดียวจริงๆ ด้วย!”

“แน่นอน แค่รอรถเมล์ก็พอ”

คนที่ดูแก่กว่าเล็กน้อยยืนอยู่ข้างพวกเขาและได้ยินการสนทนานั่น จากนั้นเขาแทรกตัวเองเข้าไปในการสนทนาด้วยความสงสัย

“ประชุมอะไรเหรอ? ทำไมฉันไม่ได้ยินเรื่องนี้มาก่อนเลย”

“การประชุมฟิสิกส์ศตวรรษ… ทุกคนในเว่ยป๋อกำลังพูดถึงเรื่องนี้ คุณไม่ได้เข้าอินเทอร์เน็ตเลยหรือไง?”

“การประชุมฟิสิกส์ศตวรรษอย่างนั้นเหรอ? ฉันไม่ได้ศึกษาฟิสิกส์น่ะฉันเลยไม่รู้… นอกจากนี้ยังดูน่าเบื่อเหมือนกับพิธีมอบรางวัลโนเบลยังไงยังงั้น”

“มันมีชีวิตชีวายิ่งกว่าการมอบรางวัลโนเบลสิบรางวัลเสียอีก! คุณรู้ไหมว่าการประชุมครั้งนี้หมายถึงอะไร? หมายถึงนักฟิสิกส์มากกว่าหนึ่งแสนคนจากทั่วทุกมุมโลกมาที่เซี่ยงไฮ้เพื่องานนี้ยังไงล่ะ! นอกจากการหารือเกี่ยวกับหัวข้อฟิสิกส์ที่ล้ำสมัยที่สุดในโลกแล้ว ยังมีการประกาศสมการฟิสิกส์หนึ่งร้อยข้ออีกด้วย! แน่นอนว่าใครก็ตามที่สามารถพิสูจน์สมการหนึ่งในร้อยได้จะได้รับโบนัสอย่างต่ำๆ ก็หนึ่งล้านหยวน”

ผู้คนที่ยืนอยู่ข้างเขาต่างตกตะลึงตามกัน

“ถามจริง! นี่มันเยอะขนาดนั้นเลยเหรอ?!”

“จริงเหรอ?” ชายใส่แว่นหัวเราะคิกคักและพูดว่า “ก็อาจจะ! แต่ฉันคิดว่าสำหรับคนที่พิสูจน์สมการพวกนี้ได้ แค่หนึ่งล้านก็ถือว่าไม่มากหรอก”

ไม่ต้องพูดถึงว่าเงินเดือนประจำปีของเหล่านักวิจัยอาวุโสของสถาบันฟิสิกส์ที่สถาบันจินหลิงเพื่อการศึกษาขั้นสูงน่าจะมากกว่านี้ด้วยซ้ำ

นี้มันราวกับรางวัลโนเบลชัดๆ

แต่เมื่อเทียบกับตัวเหรียญ ทุกสิ่งก็แค่โบนัส

โดยเฉพาะสำหรับนักวิชาการ

ถ้าพวกเขามีศักดิ์ศรีและมีชื่อเสียง พวกเขาจะกังวลเรื่องเงินไปทำไม?

เมื่อเวลาผ่านไปความรู้จะเป็นสิ่งเดียวในโลกที่จะไม่ขยายตัว

“แต่มันเป็นแค่การประชุมวิชาการ… มันจะจริงจังขนาดนั้นเลยเหรอ?”

ชายใส่แว่นพูดขึ้น

“คุณไม่รู้อะไรเลยสินะ! นี่เป็นช่วงเวลาสำหรับชุมชนฟิสิกส์ของจีนที่จะได้ไปยืนอยู่บนจุดสูงสุดของโลกเชียวนะ แน่นอนว่าแม้แต่ประธานาธิบดีก็จะมาจากปักกิ่งด้วย แค่การปิดถนนนี่มันมากไปเหรอ?”

ประธานาธิบดีมา!

ผู้คนที่อยู่ใกล้ๆ ต่างตกพากันตกตะลึง

คนส่วนใหญ่ไม่เข้าใจอย่างว่าการประชุมวิชาการครั้งนี้มีความหมายต่อโลกและจีนอย่างไร แต่ถึงขนาดที่ประธานาธิบดีมาถึงเซี่ยงไฮ้ นี่ต้องเป็นเรื่องสำคัญมาก…

…

ลู่โจวอยู่ที่เซี่ยงไฮ้มาได้เกือบครึ่งเดือนแล้ว

ในช่วงเวลานี้เขากำลังยุ่งอยู่กับการประชุมสุดยอดฟิสิกส์ระดับโลกที่เรียกว่า ‘ฟิสิกส์ศตวรรษ’

ในที่สุดก็เป็นวันเริ่มประชุม

ลู่โจวมองดูฝูงชนนอกศูนย์การประชุมและนิทรรศการนานาชาติ เขารู้สึกโล่งอก

ลู่โจวมองดูผู้คนที่มารวมตัวกันมากขึ้นเรื่อยๆ จากนั้นเขาก็มองไปหาคนที่รับผิดชอบองค์กรการประชุมและพูดขึ้น

“เปิดงานได้”

ผู้รับผิดชอบองค์กรการประชุมพูดขึ้น

“แต่… ยังอีกครึ่งชั่วโมงก่อนที่จะเริ่มนะครับ”

ลู่โจวมองออกไปนอกหน้าต่างและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ใครจะรู้ว่าในครึ่งชั่วโมงจะมีคนมาที่นี่อีกกี่คน หากเราเริ่มการตรวจสอบความปลอดภัยในตอนนี้เราก็จะผ่อนคลายได้ทีหลัง จำไว้ว่านี่คือวิชาการ ดังนั้นยกเลิกพิธีการไปได้เลย ไปร่วมยินดีต้อนรับนักวิชาการทุกท่านที่มาจากทุกที่เถอะ”

“ครับท่านประธาน”

บุคคลนั้นพยักหน้าหันหลังแล้วเดินออกไป

ประตูศูนย์การประชุมและนิทรรศการถูกเปิดออก คิวก่อตัวเป็นเขาวงกตด้านหน้าศูนย์การประชุม

แม้ว่าการประชุมระดับนานาชาติครั้งสำคัญแบบนี้จะเคยจัดขึ้นที่นี่มาก่อน แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ศูนย์การประชุมและนิทรรศการนานาชาติเซี่ยงไฮ้ได้เป็นเจ้าภาพในการจัดการประชุมสุดยอดฟิสิกส์แบบนี้

เซี่ยงไฮ้ไม่เคยมีนักฟิสิกส์มากมายขนาดนี้ในเมืองนี้มาก่อน

ไม่เท่าแม้แต่ตอนที่ลู่โจวจัดการบรรยายของเขาที่นี่ด้วยซ้ำ

โชคดีที่พนักงานที่นี่มีความสามารถอยู่ ทำให้สามารถควบคุมผู้คนจำนวนมากได้ ทุกอย่างดำเนินไปอย่างเป็นระเบียบ

ณ เวลาแปดโมงเช้า

ตอนนี้ถึงเวลาเปิดสถานที่อย่างเป็นทางการแล้ว

การหลั่งไหลของผู้คนที่ทางเข้าศูนย์การประชุมและนิทรรศการนานาชาติมาถึงจุดสูงสุดแล้ว

ตั้งแต่นักฟิสิกส์ชั้นนำของโลกตลอดไปจนถึงผู้เชี่ยวชาญที่ทำงานในมหาวิทยาลัยและสถาบันวิจัยฟิสิกส์ชั้นนำของโลกต่างก็มารวมตัวกันที่นี่

ถ้ามีคนบอกว่าให้หยิบก้อนหินขึ้นมาแล้วขว้างออกไป มันอาจจะโดนหัวผู้ได้รับรางวัลโนเบลคนใดคนหนึ่งก็ได้ นี่อาจจะไม่เกินจริงเลยด้วยซ้ำ

ณ ชั้นแรกของสนามหลัก

ลู่โจวมองนักฟิสิกส์ที่มีลักษณะต่างกันขณะที่เขาพูดอย่างอารมณ์

“ฉันไม่คิดว่าจะมีคนค้นคว้าเกี่ยวกับฟิสิกส์มากขนาดนี้”

หลัวเหวินเซวียนพูดด้วยรอยยิ้ม

“อันที่จริงมันไม่ได้มากขนาดนั้นหรอก ถ้าเราแจกจ่ายที่ดินให้ทุกคนเท่าๆ กัน นักฟิสิกส์แต่ละคนก็จะมีที่ดินได้มากกว่าหนึ่งพันตารางกิโลเมตรล่ะมั้ง”

“นั่นรวมถึงแอนตาร์กติกาด้วยหรือเปล่า?”

“ฮ่าๆ ยังมีสถานีวิจัยทางวิทยาศาสตร์ในแอนตาร์กติกาด้วยสินะ”

“ถ้าอย่างนั้นนายก็นับรวมแผ่นดินบนดวงจันทร์และดาวอังคารได้เหมือนกัน”

“จริงสิ… เดี๋ยวก่อน ดาวอังคาร?” หลัวเหวินเซวียนมองไปที่ลู่โจวด้วยความประหลาดใจ เขาพูด“สถานการณ์ของดาวอังคารเป็นอย่างไรบ้าง? มันจะเป็น-”

“ชู่ว”

ลู่โจววางนิ้วชี้ไว้ตรงริมฝีปากของเขา

หลัวเหวินเซวียนเข้าใจทันทีและเขาก็พยักหน้า

“โอเค เข้าใจแล้ว”

“ดี ไม่ต้องพูดอะไร” ลู่โจวเห็นว่าหลัวเหวินเซวียนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง เขาถามว่า “มีอะไรผิดปกติเหรอ?”

หลัวเหวินเซวียนยิ้มอย่างเจื่อนๆ เขาเอื้อมมือออกไปและเกาหลังศีรษะของเขา

“เปล่า ไม่มีอะไร ฉันแค่อยากจะบอกว่านายเยี่ยมมาก…”

ลู่โจว “…”

แม้ว่าประตูศูนย์การประชุมและนิทรรศการนานาชาติจะเปิดขึ้น แต่ไฮไลท์การเปิดงานของการประชุม ‘ฟิสิกส์ศตวรรษ’ จะไม่เริ่มจนกว่าจะถึงเวลาต่อไป

หลัวเหวินเซวียนและลู่โจวเดินดูที่นิทรรศการโปสเตอร์

ที่นี่คนเยอะและแออัดมากๆ

ทั้งล็อบบี้ที่ชั้นหนึ่งเต็มไปด้วยโปสเตอร์มากมาย บูธโปสเตอร์แต่ละแห่งมีพื้นที่น้อยกว่าห้าตารางเมตร

ถึงแม้ว่าพื้นที่ที่จะมีจำกัด แต่ก็ไม่มีใครไม่พอใจ

ในฐานะการประชุมสุดยอดฟิสิกส์ชั้นนำของโลก สำหรับผู้มาใหม่ที่ยังไม่ประสบความสำเร็จนี่เป็นโอกาสที่ดีที่สุดที่จะได้แสดงงานของพวกเขาให้โลกได้เห็นและได้พูดคุยกันแบบต่อหน้า

ไม่ว่าจะเป็นนักศึกษาปริญญาโทหรือศาสตราจารย์ที่มีชื่อเสียงในสาขาฟิสิกส์อยู่แล้ว สถานะพวกนั้นไม่ได้สำคัญที่นี่

พวกเขาล้วนเป็นนักวิชาการเช่นกัน

เนื่องจากผู้คนหลั่งไหลเข้ามาจำนวนมากทำให้นอกจากปัญหาความแออัดแล้ว ยังมีความเสี่ยงด้านความปลอดภัยอีกด้วย

อย่างไรก็ตามลู่โจวไม่ได้กังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยเท่าไหร่

เพราะนักวิชาการบางคนที่เข้ามาในสถานที่นี้เป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงในโลกฟิสิกส์ แม้แต่กระดาษหรือคลิปหนีบกระดาษก็ไม่ผ่านด่านรักษาความปลอดภัยทั้งสองจุด

อีกทั้งหวังเผิงและเพื่อนร่วมงานของเขากระจัดกระจายไปทั่วงาน ไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัย ลู่โจวสามารถเพลิดเพลินกับงานวิชาการนี้อย่างสบายใจ

โปสเตอร์ที่แสดงในล็อบบี้ที่ชั้นหนึ่งนั้นน่าสนใจมาก

แม้ว่ามุมมองทางวิชาการของโปสเตอร์จำนวนมากจะยังดูซื่อๆ อยู่บ้าง แต่ก็มีข้อมูลเชิงลึกที่น่าสนใจซึ่งหาได้ยากในการประชุมวิชาการเช่นนี้

สำหรับลู่โจวแล้วความคิดที่น่าสนใจเหล่านี้ในบางครั้งอาจมีประโยชน์มากกว่าแนวคิดทางวิชาการทั่วไปเสียด้วยซ้ำ ถ้าเขาเห็นโปสเตอร์ที่น่าสนใจลู่โจวก็จะหยุดและแลกเปลี่ยนกับคนหนุ่มสาวข้างๆ บูธ เพราะบางทีนักฟิสิกส์ชั้นแนวหน้าคนต่อไปอาจยืนอยู่ตรงนั้นก็เป็นได้

ยังไงซะทุกคนต้องเริ่มจากที่ไหนสักแห่งอยู่แล้ว

หลังจากเดินไปรอบๆ ในล็อบบี้ที่ชั้นหนึ่งแล้ว หลัวเหวินเซวียนก็เหลือบมองที่นาฬิกาของเขาและพูดขึ้น

“การประชุมใกล้จะเริ่มแล้ว”

“ไม่ต้องเป็นห่วง มันยังเหลืออีกสิบห้านาที”

หลัวเหวินเซวียนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจ

“จะไม่เตรียมตัวล่วงหน้าหน่อยเหรอ?”

“ไม่มีอะไรต้องเตรียม ก็มันไม่ใช่การบรรยายวิชาการนี่” ลู่โจวยิ้มและพูดว่า “ไม่ต้องกังวล ฉันทำได้น่า”