Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 1365 การพักสั้นๆ

ณ สนามบินปักกิ่ง

มีเด็กผู้หญิงสวมเสื้อคาร์ดิแกนและเสื้อคลุมสีอ่อนยืนอยู่ที่ทางเข้าสนามบินพร้อมกระเป๋าเดินทางอยู่ในมือ เธอบอกลาคนสองคนที่ส่งเธอไป

“พี่… อาจารย์ ฉันต้องไปแล้ว”

ลู่โจวมองหานเมิ่งฉีและให้กำลังใจเธอ

“โอเค เดินทางปลอดภัยนะ”

เฉินยู่ซานพูดด้วยสีหน้ากังวลใจไม่เหมือนกับเขาที่ไร้อารมณ์

“จำไว้ว่าให้ปลอดภัยไว้ก่อน ส่งข้อความถึงฉันด้วยถ้าถึงแล้ว และส่งข้อความหาฉันทุกคืนก่อนนอนด้วย”

“โอเค ฉันรู้… ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ”

หานเมิ่งฉีคว้ากระเป๋าเดินทางในมือของเธอและเดินไปที่ประตูเช็กอิน ในไม่ช้าร่างที่เล็กกะทัดรัดของเธอก็หายไปในฝูงชน

เฉินยู่ซานเฝ้าดูเธอหายตัวไปในฝูงชน เธอมองดูลู่โจวด้วยความกังวลและพูดขึ้น

“เมิ่งฉี…จะไม่เป็นไรใช่ไหม? ฉันได้ยินมาว่าตอนนี้อเมริกากำลังวุ่นวาย”

“ไม่ต้องห่วงหรอก” ลู่โจวยิ้ม หยุดโบกมือ แล้ววางมือลง เขากล่าวว่า “ทุกอย่างจะเป็นไปด้วยดี นี่เป็นโอกาสสำหรับเธอ”

เธอมองไปที่เขาและถามอย่างสับสน “โอกาสอะไร?”

“อืม แผนการลงจอดบนดาวอังคารคืบหน้ามาจนถึงตอนนี้ แต่นาซาก็ไม่ตอบสนองอะไรมาเลย เธอคิดว่าพวกเขากำลังแอบซ่อนการเคลื่อนไหวครั้งใหญ่หรือเปล่า?”

เฉินยู่ซานจับคางของเธอด้วยมือขวาและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้น

“ไม่นะ นายหมายถึง…”

“ใช่ การคาดเดาของเธอถูกต้องแล้ว” ลู่โจวยิ้มอย่างแผ่วเบาและพยักหน้า “พวกเขาทำอะไรไม่ได้แล้ว ถ้าจะให้พูดถูกก็คือทำเนียบขาวควรจะรอโอกาสที่จะปล่อยสัญญาณที่เป็นมิตรเพื่อแก้ไขความตึงเครียดที่เกิดจากการแข่งขันในอวกาศครั้งก่อนแน่ๆ หากทุกอย่างเป็นไปตามแผนเธอจะได้รับดูแลระดับสูงเมื่อเธอไปถึงอเมริกา… อาจมีของขวัญรอเธออยู่ก็ได้”

อันที่จริงนี่ไม่ใช่ความคิดของเขาเอง ผู้อำนวยการหลี่บอกเขาเรื่องนี้หลังจากที่เขาปฏิเสธรางวัลจากสมาคมวิจัยวัสดุระหว่างประเทศ

“จะให้ของขวัญอะไรเหรอ?”

“น่าจะเป็นรางวัลที่เหมาะสำหรับนักวิชาการรุ่นเยาว์หรือผู้มีเกียรติในระดับเดียวกัน ฉันไม่แน่ใจเหมือนกัน ยังไงซะมันน่าจะเป็นประโยชน์อย่างมากสำหรับอาชีพการงานของเธอในอนาคตแน่นอน”

หานเมิ่งฉีนั่งรออยู่ที่ประตูขึ้นเครื่องแล้ว

เธอไม่รู้ว่าการเดินทางไปสหรัฐอเมริกาของเธอนั้นซับซ้อนกว่าที่เธอคิดมาก แม้ว่าเที่ยวบินของเธอจะไม่ได้ขึ้นเครื่องด้วยซ้ำ แต่ขบวนรถไปรับของเธอก็รออยู่นอกสนามบินในอเมริกาแล้ว…

หลังจากส่งนักเรียนตัวน้อยของเขาไปที่สนามบิน ลู่โจวก็พาแฟนสาวไปที่สถานีแม็กเลฟ

พวกเขาอยู่ที่ปักกิ่งมาเกือบสองสัปดาห์แล้ว ทุกวันในช่วงสองสัปดาห์ที่ผ่านมาพ่อตาของลู่โจวลากพวกเขาไปดื่มตลอด ซึ่งมันเป็นการดื่มที่ไม่หยุดยั้งจนกว่าจะมีคนล้มลง

เนื่องจากคำนึงถึงสุขภาพของชายชรา ลู่โจวและเฉินยู่ซานจึงตัดสินใจอำลาคู่สามีภรรยาสูงอายุออกมา เมื่อพวกเขาจากไป เฉินยู่ซานก็ยังคงพูดถึงวิธีที่เขาไม่ประสบความสำเร็จในการทำให้ลู่โจวฉาบปูนอย่างสมบูรณ์และวิธีที่พวกเขาควรจะดื่มอีกในอนาคต

ในที่สุดทั้งคู่ก็ได้นั่งรถไฟแม็กเลฟกลับไปที่จินหลิง ลู่โจวที่นอนไม่หลับกับเมื่อคืนนี้ เขาเอนหัวพิงเบาะนั่งและหลับตาลงเงียบๆ สำหรับแฟนสาวของเขาซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ เธอใช้มือหนุนศีรษะของเธอ ข้อศอกของเธอเอนไปบนโต๊ะตรงหน้าเธอราวกับว่าเธอกำลังนึกถึงอะไรบางอย่าง

“รู้สึกเหมือนช่วงสองสามวันที่ผ่านมาผ่านไปเร็วมากเลยนะ”

มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา เธอรู้สึกเหมือนอยู่ในความฝัน

“ใช่ เร็วมาก”

เฉินยู่ซานไม่ได้สังเกตว่าลู่โจวกำลังจะหลับ เธอหมกมุ่นอยู่กับโลกของตัวเองอย่างสมบูรณ์ในขณะที่รอยยิ้มที่มีความสุขปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ

“ราวกับว่า…”

ด้วยเหตุผลบางอย่างเธอก็หยุดพูด

ลู่โจวอยากรู้สิ่งที่เธอต้องการจะพูด เขาลืมตาขึ้นครึ่งหนึ่งแล้วมองหน้าเธอ เขาจึงถามว่า “อะไรเหรอ?”

“อย่าหัวเราะเยาะฉันนะ”

“ไม่ต้องห่วง ฉันเคยหัวเราะเยาะเธอตอนไหน?”

“ทุกครั้ง! แบบว่า ‘นายไม่แก้ปัญหาง่ายๆ แบบนี้ได้ยังไง’…” เฉินยู่ซานกล่าว เธอจ้องลู่โจวอย่างดุเดือดขณะที่เธอนึกถึงอดีตเหล่านั้น

ไม่นานดวงตาที่คุกคามของเธอก็อ่อนลง

เธอมองลงไปที่โต๊ะและหวีผมของเธอขณะที่เธอกระซิบ “ที่ฉันอยากจะพูดก็คือนี่มันเหมือนกับการฮันนีมูนเลยนะ…”

อะไรนะ…

แค่นี้เหรอ?

ฉันคิดว่ามันเป็นสิ่งสำคัญเสียอีก

ลู่โจวมองเฉินยู่ซานที่รู้สึกเขินอาย เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้ม อย่างไรก็ตามเขาได้สังเกตเห็นว่าดวงตาที่สดใสคู่หนึ่งกำลังจ้องมองมาที่เขา

ลู่โจวจำได้ว่าเมื่อกี้เขาสัญญาว่าจะไม่ล้อเลียนเธอ ทำให้ลู่โจวรีบลบรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาอย่างรวดเร็วและบังคับให้แสดงสีหน้าจริงจังในขณะที่เขาพยักหน้า

“อืม ใช่ ไม่เลว”

“หมายความว่าไงไม่เลว” เธอจ้องลู่โจวทันทีและพูดว่า “ทำไมวันนี้ฉันถึงรู้สึกว่านายทำตัวแปลกๆ ไปนะ?”

เพราะผมกลั้นหัวเรายังไงล่ะ…

ลู่โจวถอนหายใจในใจขณะที่กลั้นรอยยิ้มไว้ เขาไอแห้งๆ และเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว

“พูดถึงเรื่องนั้นนะ หลังจากที่เราแต่งงานกันตอนสิ้นปี เธออยากไปฮันนีมูนของเราที่ไหนเหรอ?”

“ดวงจันทร์เป็นไงล่ะ? โรงแรมที่สตาร์สกายเทคโนโลยีไปลงทุนบนดวงจันทร์ก็ใกล้เสร็จแล้วเช่นกัน”

ลู่โจวเหลือบมองเธออย่างแปลกใจ

“เธอลงทุนในโรงแรมบนดวงจันทร์จริงๆ เหรอ?”

“ใช่! ฉันมีความคิดนี้มานานแล้ว! นายไม่คิดว่าการไปพักผ่อนบนดวงจันทร์ฟังดูโรแมนติกมากเหรอ?”

ราวกับดวงตาที่สดใสของเธอเริ่มเปล่งแสง

ลู่โจวมองเธอและยิ้ม

“ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจเธอเลยแล้วกัน”

แล้ว “แล้วไม่มีที่ที่คุณอยากไปเหรอ? เราคุยกันได้นะ”

ลู่โจวถอนหายใจและพูดว่า “ฉันอยากอยู่ในห้องทดลองมากกว่า… แต่ถ้าฉันแนะนำอย่างนี้เธอคงจะตบหน้าฉันแน่”

“แล้วนายจะบอกทำไมเนี่ย!”

“เพราะผมจริงใจกับเธอไง”

ทันใดนั้นโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น

ลู่โจวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้ววางไว้ข้างหูของเขา

เธอแอบสังเกตการเปลี่ยนแปลงบนใบหน้าของเขาขณะที่เขารับสาย หลังจากที่ลู่โจววางสายเธอก็ถามเขาด้วยความสงสัย “ใครโทรมาเหรอ?”

“เกี่ยวกับจุดปล่อยยานอวกาศจินหลิง”

“มีอะไรหรือเปล่า?”

“ซูฟูได้เข้าสู่ระบบดาวอังคารแล้ว หากทุกอย่างเป็นไปด้วยดีมันก็จะอยู่ในวงโคจรในอีกไม่กี่ชั่วโมง ผู้อำนวยการฉางถามว่าฉันจะกลับเมื่อไหร่ และฉันก็บอกเขาว่าฉันกำลังเดินทางกลับจินหลิงแล้ว”

เฉินยู่ซานพูดด้วยท่าทางผิดหวัง

“ดูเหมือนนายจะยุ่งเรื่องงานอีกแล้วนะ”

“ฉันยุ่งตลอดอยู่แล้ว…”

ลู่โจวมองดูป้ายโฆษณาดิจิทัลที่บินผ่านหน้าต่างขณะที่เขาพูดพร้อมกับถอนหายใจ

ไม่ว่าจะเป็นภารกิจของระบบหรือกองงานที่รอเขาอยู่ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่มีเวลาว่างเลย

เขาแค่หวังว่าภายในสิ้นปีเขาจะสามารถทำงานให้เสร็จได้

แล้วเขาก็สามารถกลับไปบ้านเกิดและแต่งงานกับเธอ…