Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 1385 สมองคุณทำด้วยอะไร?

“ชายคนนี้นี่มันปีศาจชัดๆ …”

ณ ห้องสมุดมหาวิทยาลัยจินหลิง

ประตูถูกผลักเปิดออกขณะที่ชินอิจิ โมจิซูกิเดินออกมาจากห้องพร้อมกองกระดาษในมือ ดวงตาของเขาแดงก่ำขณะที่พึมพำกับตัวเองราวกับเป็นคนบ้า

“ไม่…เขาเองนั่นแหละที่เป็นนรก”

นี่ก็ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์แล้วตั้งแต่ชูลทซ์บอกว่าเขาอยากจะลองดู

เพเรลมานไม่ได้มีส่วนร่วม แต่เขาและชูลทซ์เดินเข้าห้องไปพร้อมกับลู่โจวด้วยความมั่นใจ ประตูปิดอยู่หลายวัน

ก่อนการเก็บตัวจะเริ่มขึ้น ทั้งสามคนได้ทำข้อตกลงกันว่าพวกเขาจะพยายามทำให้ถึงที่สุดถ้าทำได้ แต่ตราบใดที่พวกเขายังไม่ยอมแพ้ พวกเขาต้องทำตามคำสั่งของลู่โจว

ในตอนแรกชินอิจิ โมจิซูกิไม่ได้จริงจังกับเรื่องนี้ขนาดนั้น เขาไม่เคยคิดถึงสถานการณ์ที่เขาไม่สามารถทนกับงานหนักด้วยซ้ำ เพราะสุดท้ายในความคิดของเขาอะไรก็ตามที่สามารถเอาชนะด้วยความพยายามได้ก็ไม่ใช่ปัญหาที่ใหญ่อะไร

แต่หลังจากนั้นเขาก็พบว่าตัวเองใสซื่อเกินไป…

พวกเขาสั่งอาหารมาทานสามมื้อต่อวัน นี่ไม่ใช่ปัญหายิ่งใหญ่อะไรสำหรับเขาที่อยู่ในห้องสมุดทั้งวันเป็นประจำอยู่แล้ว แต่เขาไม่คาดคิดว่าแม้แต่การนอนก็กลายเป็นเรื่องสุดหรูสำหรับเขา

ลู่โจวเคยบอกว่าถ้าเขาง่วง การที่ได้เอนตัวบนโต๊ะก็เพียงพอแล้ว เมื่อความเหนื่อยล้ามาถึงขีดจำกัด เขาก็เข้าสู่ดินแดนที่คาดไม่ถึงมาก่อน

นี่มันไม่ใช่ความพยายามอีกต่อไป มันคือการทำลายตัวเองชัดๆ !

ตอนแรกเขาคิดว่าการพักผ่อนมีประโยชน์อยู่บ้าง แต่แรงบันดาลใจที่ระเบิดออกมากลับทำให้เขารู้สึกเป็นอบอุ่นใจมากกว่าที่เคยเป็น แต่หลังจากที่ใช้ชีวิตแบบนี้ได้ประมาณห้าวัน เขาก็เริ่มเสียสติ

ตอนแรกใจเขาเริ่มขาดสมาธิ หลังจากนั้นร่างกายของเขาก็เริ่มส่งสัญญาณเตือน

ในที่สุดวันที่เจ็ดนั่นก็คือวันนี้ เขารู้สึกว่าถ้าเขาไม่ออกไปข้างนอกบ้าง เขาคงต้องตายอยู่ในห้องสมุดแน่ๆ

ชูลทซ์ที่นั่งอยู่ด้านหลังโต๊ะเห็นชินอิจิ โมจิซูกิเดินออกมาจากห้อง เขาแสดงสีหน้าที่พอใจ

“ออกมาได้แล้วเหรอ ผมรู้อยู่แล้วว่าคุณคงทนไม่ไหว คนธรรมดาจะไม่หลับไม่นอนเลยนาน 24 ชั่วโมงได้อย่างไรกัน ผมไม่เคยได้ยินอะไรแบบนั้นมาก่อน”

ไม่เหมือนโมจิซูกิ เขาทนได้อยู่สามวันหลังจากนั้นก็ยอมแพ้ไปเลย แต่เขาก็ไม่ได้คิดว่ามันเป็นเรื่องที่น่าอายอะไร เพราะสุดท้าย แม้แต่วิธีการทางวิชาการที่ดีที่สุดก็ไม่ได้เหมาะสมสำหรับทุกคน เขาไม่ได้รู้สึกถึงแรงบันดาลใจที่ระเบิดออกมาเหมือนที่ลู่โจวอธิบาย แต่เขาก็ยังอยากดำดิ่งลงไปในปัญหาคณิตศาสตร์ที่น่าสนใจเหล่านี้ในบรรยากาศที่ผ่อนคลายกว่านี้

เพเรลมานนั่งอยู่ที่โต๊ะที่ห่างออกไปไม่มากนัก เขาหมุนปากกาในมือและมองทั้งคู่ สีหน้าของเขามีความประหลาดใจซ่อนอยู่

“มันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ”

ชูลทซ์และโมจิซูกิมองหน้ากัน รอยยิ้มเหน็บแนมปรากฏบนใบหน้าของพวกเขาในเวลาเดียวกัน

“ใช่ไง…”

“ไม่มีใครสามารถไล่ตามจังหวะการทำวิจัยของเขาทันหรอก…นอกจากตัวเขาเอง”

ในขณะนั้น จู่ๆ ประตูก็เปิดออกอีกครั้ง

ปีศาจที่พวกเขากำลังพูดถึง จู่ๆ ก็เดินมาพร้อมกองกระดาษเอสี่

“ไม่หลับไม่นอน 24 ชั่วโมงตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ผมก็คนปกตินะ ผมยังต้องหลับต้องนอน โอเคนะ”

หลังจากนั้นเขาโยนกองเอกสารในมือลงบนโต๊ะที่อยู่ใกล้ที่สุดลู่โจวก็อดที่จะหาวไม่ได้

“ผมทำส่วนของผมเสร็จแล้ว แล้วพวกคุณล่ะ”

ดวงตาของชูลทซ์เป็นประกายขณะที่มองกองกระดาษบนโต๊ะ

แต่เขาไม่มีเวลาในการวิจัยการค้นพบใหม่ๆ เหล่านี้แล้ว เขายังทำส่วนของตัวเองไม่เสร็จด้วยซ้ำ เขาไม่อยากเป็นคนที่ทำให้ทีมทั้งทีมล่าช้า

ชูลทซ์ “ผมใกล้เสร็จแล้ว”

ชินอิจิ โมจิซูกิพูดทันที “ผมเองก็เหมือนกัน”

เพเรลมานคิดอยู่สักพักและพูด “ผมใกล้จะเสร็จแล้ว น่าจะเสร็จประมาณช่วงบ่าย”

ลู่โจวพยักหน้าและพูด “ถ้าอย่างนั้นเรามาเจอกันบ่ายนี้ เรามาสรุปผลของงานวิจัยของพวกเรากัน ถ้าทุกอย่างราบรื่นดี นี่ก็น่าจะเป็นการประชุมครั้งสุดท้ายก่อนที่เราจะทำโปรเจกต์งานวิจัยนี้เสร็จ”

“เดี๋ยวนะ” ชูลทซ์ยกมือและพูดด้วยความอาย “แล้วพรุ่งนี้บ่ายล่ะ ผมมีบางอย่าง…ผมจะต้องกลับไปคิดก่อน”

ชินอิจิ โมจิซูกิพยักหน้า

แม้ว่าตัวเขาจะไม่อยากยอมรับ แต่เขาเองก็เหมือนกัน…เขาไม่น่าจะทำเสร็จทันพรุ่งนี้

ลู่โจวเลิกคิ้วและมองเขาด้วยความสนใจ

“คุณเจอคอขวดหรือยัง”

ชูลทซ์กระแอมเบาๆ

“ทำนองนั้น”

“นั่นเป็นเรื่องปกติ” ลู่โจวพูดต่อ “ส่วนที่คุณต้องรับผิดชอบมันยากพอตัวเลยนะ ผมทำส่วนของผมเสร็จแล้ว ถ้าคุณคิดอะไรไม่ออกคุณเล่าปัญหาให้ผมฟังได้นะ ผมจะได้ช่วยคุณคิด”

ชูลทซ์หยิบปากกาและเดินไปที่ไวท์บอร์ด เขาขีดเขียนการคำนวณ

[D

ชูลทซ์ยื่นปากกาให้ลู่โจวและพูด

“นี่คือผลลัพธ์ที่ผมขัดเกลามาจากทฤษฎีบทของเบเกอร์ ผมใช้ไอเดียที่คุณให้มาและพยายามปรับใช้กับข้อคาดการณ์ ABC แต่…ดูเหมือนว่ามันจะไม่สามารถพิสูจน์ได้ง่ายขนาดนั้น”

“น่าสนใจดี ผมจะลองดู”

สีหน้าแห่งความสนใจปรากฏบนหน้าของลู่โจว เขารับปากกาจากมือชูลทซ์และจ้องไปที่การคำนวณที่อยู่บนไวท์บอร์ดเงียบๆ ขณะที่หมุนปากกา

จู่ๆ เขาก็ดูเหมือนจะคิดอะไรออก เขาเอื้อมมือออกไปขีดฆ่าการคำนวณที่อยู่บนไวท์บอร์ดด้วยท่าทีตกตะลึงที่ปรากฏบนใบหน้า และเขียนผลลัพธ์ที่ถูกต้อง

[D

ลู่โจวก้าวถอยหลังออกมาครึ่งก้าวจากไวท์บอร์ด

“ผมพยายามตรวจสอบการคำนวณ มันน่าจะพิสูจน์ได้ มันแม่นยำกว่าผลลัพธ์เดิม คุณลองหาค่าอนุพัทธ์ก็ได้นะ ขั้นตอนการพิสูจน์ไม่น่าจะต้องการความช่วยเหลือจากผม”

ชูลทซ์จ้องไปที่สูตรคำนวณบนไวท์บอร์ด เขาสับสน

หลังจากนั้นประมาณ 10 วินาที ในที่สุดเขาก็ตั้งสติได้และมองลู่โจวราวกับกำลังเห็นผี

“อะไรวะเนี่ย?! คุณทำได้อย่างไรกัน?! เดี๋ยวนะ…นี่คุณรู้คำตอบแล้วเหรอ”

เพราะเขาประหลาดใจสุดๆ ก็เลยอดที่จะสบถออกไปไม่ได้

“ฮ่าฮ่า แน่นอนว่าไม่” ลู่โจวคืนปากกาในมือให้ชูลทซ์ เขายิ้มอย่างสุภาพและพูด “จู่ๆ ผมก็แค่คิดออกขึ้นมา มันเป็นแค่สัญชาตญาณเฉยๆ ผมมั่นใจว่าบางครั้งพวกคุณก็เป็นเหมือนกัน”

ชูลทซ์ “ไม่นะ ผมไม่เคยเป็น นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเพิ่งจะได้ยินสัญชาตญาณที่แม่นยำขนาดนี้”

ชินอิจิ โมจิซูกิที่ยืนอยู่ข้างๆ เขาพยักหน้าและอดไม่ได้ที่จะถามต่อ

“สมองคุณทำมาจากอะไรกันแน่”

ลู่โจวตอบอย่างกวนๆ

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ต้องทำมาจากวัสดุแบบเดียวกับของพวกคุณอยู่แล้ว”

ชูลทซ์กระแอมและมองไปที่ชูลทซ์

“ไหนๆ ปัญหาก็ได้รับการแก้แล้ว คุณมั่นใจเหรอว่าที่เหลือจะเสร็จทันค่ำพรุ่งนี้”

ชูลทซ์ยิ้มอย่างมั่นใจและพยักหน้า

“ไม่มีปัญหา มันน่าจะเสร็จภายในคืนนี้! ”

“จริงเหรอ? เยี่ยมไปเลย” ลู่โจวยิ้ม พยักหน้าและพูด “ผมจะรอฟังข่าวดีจากคุณ”

“ไม่ต้องห่วง ผมไม่ทำคุณผิดหวังหรอก”