Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 1399 ราวกับว่ามันมีชีวิต

ความรู้สึกเหมือนตกจากที่สูงหลายร้อยกิโลเมตรมันเป็นอย่างไร

ลู่โจวรู้สึกว่าหลังจากการสำรวจในครั้งนี้ เขารู้จักความรู้สึกนี้ดีมากกว่าทุกคนในทีมกองพลอากาศ

ความรู้สึกของการยืนอยู่บนเส้นวิกฤตระหว่างชีวิตและความตายทำให้อะดรีนาลีนในร่างกายของเขาสูงขึ้น มือของเขาจับตรงที่วางแขนแน่น และเขายังได้ยินเสียงหัวใจของตัวเอง

ตอนที่แคปซูลลงจอดตกลงสู่ผืนทราย นี่เป็นครั้งแรกที่ลู่โจวรู้สึกว่าชีวิตช่างสวยงาม

เขายังรู้สึกอีกว่าสถาบันการบินและอวกาศที่สถาบันจินหลิงเพื่อการศึกษาขั้นสูงควรจะทำให้การลงจอดสบายกว่านี้

หลังจากแรงสั่นสะเทือนรุนแรงเป็นระลอก จู่ๆ ประตูโลหะผสมก็เปิดออก

ลมพัดพาทรายสีเหลืองลงบนชุดของทุกคน

ศาสตราจารย์เวอร์นัลปลดการเชื่อมต่อของระบบดำรงชีพในห้องโดยสาร เขาลุกขึ้นยืนและเดินออกมาจากห้องโดยสาร ในขณะที่เขากำลังมองทะเลทรายที่กว้างใหญ่ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจที่ท่วมท้น

“พระเจ้า…รู้สึกเหมือนอยู่ที่อียิปต์เลย”

“อียิปต์เหรอ”

“ใช่…”

หัวเข่าของศาสตราจารย์เวอร์นัลสัมผัสกับพื้น เขาคุกเข่ากับพื้นและหยิบทรายขึ้นมาเต็มมือ ตอนที่เขาสัมผัสดาวเคราะห์ต่างดาวผ่านชุดอวกาศไฟเบอร์แกรฟีน สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและประหลาดใจ

“…ผมทำงานที่นั่นมาสามปี ตั้งแต่แม่น้ำไนล์ไปจนถึงทะเลทรายซาฮารา รอยเท้าของทีมนักโบราณคดีของเราเดินทางไปทั่วประเทศ แม้จะเป็นเช่นนั้นก็ตามผมก็ไม่เคยเห็นบรรยากาศที่น่าตื่นเต้นขนาดนี้มาก่อน”

“ที่นี่มีอารยธรรมหรือเปล่า” โลโมนอฟพูดขณะที่ก้าวออกมาจากประตูลงสู่พื้นดิน เขาหรี่ตาขณะที่มองไปยังทรายและฝุ่นมากมาย จากนั้นเขาก็เหลือบมองที่เคาน์เตอร์แกมมาบนคอมพิวเตอร์ข้อมือแล้วพูด “… แม้แต่เชอร์โนบิลก็มีรังสีน้อยกว่าที่นี่อีก”

“จากมุมมองทางดาราศาสตร์ มันก็เป็นไปได้” ศาสตราจารย์ออเบรย์หรี่ตาและพูด “ถ้าเทียบกับอายุของจักรวาลแล้ว อารยธรรมของเราเพิ่มเกิดขึ้นไม่นานเอง”

“จากมุมมองทางวิชาการ สามพันปีก่อนหรืออาจจะสี่พันปีก่อนก่อนที่แกนดาวอังคารจะเย็นลงที่นี่เคยมีชั้นบรรยากาศที่หนากว่าโลก แม้น้ำจืดกระจายไปทั่วพื้นผิวดาวเคราะห์ ในทางทฤษฎีปัจจัยแวดล้อมของมันเหมาะสมสำหรับสิ่งมีชีวิต ในทางตรงกันข้ามตอนนั้นโลกก็เหมือนนรกที่มีลักษณะใกล้เคียงกับดาวศุกร์ในปัจจุบัน”

ลู่โจวเปิดอุปกรณ์ระบุตำแหน่งและตั้งค่าระยะพิกัด เขาคือคนสุดท้ายที่ก้าวออกมาจากโมดูลลงจอด เขามองขึ้นไปที่รถสำรวจดาวอังคารที่อยู่ไกลออกไปและขัดจังหวะการสนทนาเล็กๆ ในช่องการสื่อสาร

“หยุดคุยเรื่องปัญหาทางวิชาการกันได้แล้ว ทุกคน เก็บของและเตรียมตัวไปสถานีฐาน”

แต่พวกเขาไม่มีอะไรจะให้เก็บ ของใช้ส่วนตัวของแต่ละคนอยู่ในกระเป๋าเดือนทางอวกาศกว้างเพียง 26 นิ้ว สิ่งนี้ถูกฝังอยู่ด้านหลังของโมดูลลงจอด

หลังจากที่ทุกคนดึงกระเป๋าเดินทางพร้อมหมายเลขของตัวเองออกจากช่องจอดแล้ว รถสำรวจที่อยู่ไกลออกก็ขับมาข้างๆ

ประตูของรถสำรวจถูกเปิดออก นักบินอวกาศกระโดดลงมาจากรถสำรวจและเดินตรงไปที่ลู่โจว เสียงของเขาตะกุกตะกักเพราะความตื่นเต้น

“ลู่โจว นักวิชาการลู่ คุณมาที่นี่ด้วยตัวเองเลยเหรอครับ”

ลู่โจวมองนักบินอวกาศที่กำลังประหม่าและจับมือกับเขา เขาพูดพร้อมรอยยิ้ม

“ไม่เป็นไรหรอกครับ อย่าประหม่าไปเลย คุณชื่ออะไรครับ”

“ฟานถง!” นักบินอวกาศพูดต่ออย่างมีความสุข “ผมขอลายเซ็นคุณได้ไหมครับ”

ฟานถงเหรอ?

ลู่โจวรู้สึกคุ้นกับชื่อนี้ ถ้าเขาจำไม่ผิด นี่น่าจะเป็นงานโปรเจกต์งานวิจัยค่าผิดปกติ 128 พูดชัดๆ ก็คือฟานถงเคยอยู่ในทีมวิจัยของลู่โจว

“ไว้คุยเรื่องนี้กันทีหลัง ไปขับรถเถอะ ผมมีเรื่องที่ต้องถามคุณทีหลัง”

“ครับ ได้ครับ!”

ฟานถงขึ้นรถสำรวจทันที

ลู่โจวหันกลับไปหาคนอื่นๆ และบอกให้พวกเขาผูกกระเป๋าเดินทางไว้กับรถสำรวจ หลังจากนั้นเขาก็นำทุกคนไปขึ้นรถสำรวจ เขาสั่งให้ฟานถงขับรถสำรวจ

การขับรถใช้เวลาไม่นานเพราะจุดขึ้นบกอยู่ใกล้กับสถานีฐาน ตอนที่พวกเขาเดินทางมาถึงฐาน พวกเขาก็ได้เห็นโดมทรงครึ่งวงกลมเคลื่อนตัวลงมาจากอากาศพร้อมเครื่องยนต์ โดยโดมลงจอดและถูกย้ายไปยังพื้นที่โล่งกว้างใกล้กับสถานีฐานวิจัยวิทยาศาสตร์

เพื่อนชาวต่างชาติที่นั่งอยู่ในรถสำรวจมีสีหน้าประหลาดใจ โดยเฉพาะโลโมนอฟวิศวกรการบินและอวกาศจากรัสเซีย เขาจ้องผ่านกระจกรถสำรวจด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง ร่างกายของเขาแข็งไปหมด

“พระเจ้าช่วย…

“พวกคุณทำได้อย่างไรกัน”

ลู่โจวยิ้มและพูดด้วยท่าทางสบายๆ

“จริงๆ แล้วมันก็ไม่มีอะไรที่พิเศษหรอก”

โลโมนอฟเหลือบมองลู่โจวพร้อมแสดงสีหน้าแปลกๆ

ไม่มีอะไรพิเศษอย่างนั้นเหรอ

แคปซูลที่หนักหลายสิบตันร่วงมาจากวงโคจรของการบินนอกอวกาศ เครื่องยนต์ไอพ่นแบบแอคทีฟถูกใช้เพื่อลดความเร็ว มันลงจอดในพื้นที่วงกลมได้อย่างแม่นยำ

โลโมนอฟอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้า

แม้ว่าเขาจะมาที่จุดปล่อยยานจินหลิงจากมอสโกเพื่อจุดประสงค์ในการศึกษา แต่เขาก็ยังไม่คิดว่าช่องว่างจะกว้างขนาดนี้

ตั้งแต่เทคโนโลยีการปล่อยยานอวกาศไปจนถึงการลงจอดของดาวเคราะห์นอกระบบ เขาไม่พบโดเมนสักโดเมนที่รอสคอสมอสเชี่ยวชาญ

คนจีนเหล่านี้ไม่เพียงแค่ครอบครองห่วงโซ่อุตสาหกรรมทั้งหมดอย่างสมบูรณ์ แต่ยังบรรลุถึงระดับสูงสุดของเทคโนโลยีในทุกห่วงโซ่ที่เขาสามารถจินตนาการได้ ดูเหมือนว่าพวกเขาจะล้าหลังเกินไปจริงๆ

รถสำรวจที่ผ่านการติดตั้งโมดูลการทำงานค่อยๆ ขับเข้าไปในโรงรถของสถานีฐานการวิจัยทางวิทยาศาสตร์

ประตูโลหะปิดลง กันทรายและลมจากภายนอก

น้ำยาทำความสะอาดถูกฉีดออกจากห้องบัฟเฟอร์ โดยครอบคลุมทุกมุมของรถสำรวจจากทุกทิศทาง จากนั้นทั้งหมดก็ลงจากรถสำรวจและได้รับการทำความสะอาดเช่นกัน

หลังจากที่อุปกรณ์ระบายอากาศเติมอากาศในห้องบัฟเฟอร์แรงดันแล้ว พวกเขาก็เปลี่ยนชุดอวกาศนอกรถและสวมเสื้อผ้าในร่มที่เบากว่า

ประตูโลหะข้างๆ ถูกเปิดออก เจ้าหน้าที่ระดับสูงสุดของฐานวิจัยวิทยาศาสตร์กัปตันเหลียงโย่วเฉิงก็เดินมาหาพวกเขาและพูดพร้อมรอยยิ้ม

“ยินดีต้อนรับสู่ฐานวิจัยวิทยาศาสตร์บนดาวอังคาร ผมคือเหลียงโย่วเฉิง กัปตันของทีมสำรวจทางวิทยาศาสตร์ที่ประจำการอยู่ที่นี่ ผมหวังว่าเดือนถัดไปหรือแม้กระทั่งสองเดือนหลังจากนี้คุณจะรู้สึกเหมือนอยู่บ้านตัวเอง ผมจะพาทุกคนไปยังห้องของพวกคุณ เวลามื้อค่ำคือ 18:00น. เวลาปักกิ่ง คุณพักผ่อนได้ตามสบายก่อนเวลามื้อค่ำ หรือคุณจะตามผมเข้าไปด้านในสถานีฐานก็ได้”

“อีกอย่างยังได้รับฟังการสรุปเกี่ยวกับภารกิจของคุณ ถ้าต้องการให้ช่วยอะไรก็บอกผมได้เลยนะครับ”

เหลียงโย่วเฉิงมองลู่โจวและถามเขาว่าเขามีอะไรจะพูดเพิ่มเติมไหม

“นั่นคือข้อมูลพื้นฐาน ช่วงเวลาว่างก่อนมื้อค่ำหรือติดตามกัปตันเหลียงไปเยี่ยมชมสถานที่ที่นี่ ผมไม่มีอะไรจะเสริม” ลู่โจวพยักหน้าไปทางกัปตันเหลียงและมองฟานถงที่ยืนใกล้ๆ เขา เขาพูด “ดร.ฟาน มากับผมหน่อยครับ”

ฟานถงยกมือและยืนขึ้นทันที

“ได้ครับ!”

คนทั้งกลุ่มเดินตามกัปตันเหลียงไปยังห้องพักของพวกเขา ระหว่างนั้นลู่โจวพาฟานถงมายังห้องประชุมที่ติดกับห้องบัฟเฟอร์ความดัน

ประตูโลหะปิดลง ลู่โจวดึงเก้าอี้ออกมาแล้วนั่งลงราวกับว่าเป็นบ้านของตัวเอง หลังจากนั้นเขาก็บอกให้ฟานถงหาที่นั่งคุย

“เล่าให้ผมฟังคร่าวๆ ว่าสถานการณ์ที่นี่เป็นอย่างไรบ้าง”

“คุณอยากรู้เรื่องอะไรล่ะครับ”

“ทุกอย่างเกี่ยวกับโปรเจกต์ 128”

จู่ๆ สีหน้าของฟานถงก็เคร่งขรึมขึ้นมาทันที เขาพยักหน้าและพูด

“ผมวิจัยเรื่องนี้ในช่วงเดือนที่มา”

“เพื่อค้นหาสาเหตุที่จู่ๆ โครงสร้างที่ร้าวปรากฏขึ้นและหายไป ผมพยายามส่งรถควบคุมระยะไกลไปสำรวจถ้ำใต้ดิน แต่เนื่องจากระยะการแพร่กระจายที่จำกัดของสัญญาณคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้า ผมจึงทำได้เพียงใช้การควบคุมแบบมีสายเพื่อควบคุมเท่านั้น ระยะทางการควบคุมของรถมีจำกัด ผมไม่สามารถเข้าไปในส่วนลึกของถ้ำได้ แต่ผมก็ยังพบสิ่งที่น่าสงสัยอยู่หลายอย่าง”

ลู่โจว “น่าสงสัยเหรอ”

“ใช่ครับ”

ฟานถงพยักหน้าและแสดงท่าทีเคร่งขรึม

“ผืนดินที่อยู่ใต้เดอะเกตส์ออฟเฮลล์เปลี่ยนแปลงอยู่บ่อยครั้ง ซึ่งจะมีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่แทบจะทุกๆ 71 นาทีและมีการเปลี่ยนแปลงเพียงเล็กน้อยทุกๆ 34 นาที สำหรับโครงสร้างแผ่นดินไหว ดูเหมือนว่าจะเป็นการสุ่ม มันดูเหมือนจะไม่เป็นไปตามกฎสถิติ ตอนแรกเราคิดว่ามันเป็นโครงสร้างทางธรณีวิทยาพิเศษของดาวอังคาร แต่จากผลสะท้อนกลับของการกระจายตัวและความรุนแรงของคลื่นไหวสะเทือน เราพบว่ามันไม่ได้เรียบง่ายขนาดนั้น”

“ไม่มีข้อบ่งชี้ว่าการเกิดแผ่นดินไหวในระดับภูมิภาคทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงโครงสร้างใต้ดินที่แปลกประหลาดและบ่อยครั้งเช่นนี้ มันมีแนวโน้มที่จะขับเคลื่อนด้วยกลไกมากกว่า”

“ขับเคลื่อนทางกลไกเหรอ” ลู่โจวลังเลเล็กน้อย หลังจากนั้นเขาพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้ม “มันจะเป็นไปได้อย่างไรกัน”

“ผมคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ แต่ก็ไม่มีคำอธิบายอะไรที่ดีไปกว่านี้แล้ว” ฟานถงแสดงสีหน้าปวดหัว เขาพูด “ในทางทฤษฎีแล้วไม่ว่าโปรเจกต์จะดีสักแค่ไหนมันก็สลายไปตามกาลเวลาอยู่ดี แต่ผมไม่สามารถนึกถึงสิ่งที่สามารถอธิบายการเปลี่ยนแปลงที่แปลกประหลาดในอุโมงค์เหล่านั้นได้“

“ราวกับว่ามัน…มีชีวิต”