Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 1402 ลงสู่นรก

หลังจากนั่งรถเป็นเวลา 20 นาที รถสำรวจก็มาถึงเขตพื้นที่ของเดอะเกตส์ออฟเฮลล์

ฟานถงพบเส้นทางที่รถสำรวจดาวอังคารสามารถขับเข้าไปได้ ฟานถงหมุนพวงมาลัยและขับรถสำรวจเข้าไป

รถสำรวจขับไปในเส้นทางที่แคบและขรุขระสู่ส่วนลึกของภูเขา สัญญาณได้รับผลกระทบจากฮีมาไทต์ที่อยู่ใกล้เคียงและเริ่มลดลงเรื่อยๆ

ออเบรย์เหลือบไปมองหน้าผาสูงชันและกำแพงหินที่อยู่รอบๆ ตอนที่เขาสัมผัสได้ถึงบรรยากาศหดหู่ เขาหดคอและพูดออกมา

“ทำไมที่นี่จึงถูกเรียกว่าเดอะเกตส์ออฟเฮลล์เหรอครับ พวกคุณไม่รู้สึกประหม่ากับชื่อของมันกันบ้างเหรอ”

ฟานถงพูดอย่างไม่ใส่ใจ

“ผมเกรงว่าคุณคงต้องถามนาซาเองแล้วล่ะเพราะพวกเขาเป็นคนตั้งชื่อมัน”

ในฐานะองค์กรแรกที่ส่งเครื่องมือตรวจสอบมายังดาวอังคาร ผืนดินส่วนใหญ่ถูกตั้งชื่อโดยกลุ่มสำรวจ

บางทีนักวิจัยวิทยาศาสตร์ที่ทำหน้าที่ตั้งชื่อในตอนนั้นอาจจะรู้สึกว่าชื่อนั่นมีรสนิยมก็ได้ มันก็ยากที่จะตัดสินว่ามันเป็นชื่อที่มีรสนิยมหรือเปล่า แต่ที่แน่ๆ มันเป็นชื่อที่เข้ากับสถานที่จริงๆ

“รอบๆ เดอะเกตส์ออฟเฮลล์จะมีรอยแตกหลายเมตรปรากฏอยู่ ร่องรอยเหล่านี้คล้ายกับรอยแตกของแผ่นดินไหว ซึ่งคุณสามารถตรงเข้าไปยังซากปรักหักพังได้ แน่นอนว่ารอยแตกเหล่านี้ไม่ใช่วิธีเดียวที่จะเข้าซากปรักหักพัง ตอนที่ผมออกมาผมเดินผ่านทางเข้าจริงๆ ของมัน มันน่าจะตั้งอยู่ตรงกลางเดอะเกตส์ออฟเฮลล์ที่ถูกตรึงด้วยกำแพงหินทั้งสองข้าง…อยู่นั่นไง เรามาถึงแล้ว”

เขาดับเครื่องยนต์รถสำรวจ รถค่อยๆ จอดตรงสันเขา หลังจากที่ลงจากรถกันแล้ว พวกเขาเดินตามฟานถงไปยังเสาหินที่มีความสูงประมาณสี่ถึงห้าเมตร

ด้านหลังเสาหินคือทางลาดลงที่สูงชัน

เมื่อแสงอรุณส่องกระทบหลังเสาหิน ผู้คนอดไม่ได้ที่จะจ้องมองด้วยความกลัวเกรงราวกับปาฏิหาริย์ทางธรรมชาติ

สิ่งที่เห็นดูเหมือนโบราณวัตถุ

“แปลกมาก…”

ศาสตราจารย์เวอร์นัล นักโบราณคดีจากมหาวิทยาลัยอ็อกซ์ฟอร์ด ขมวดคิ้วและเดินไปยังเสาหิน เขานั่งยองๆ และคลำพื้นผิวของเสาหินอยู่สักพัก แล้วเขาก็พูดขึ้นมาว่า

“นี่คือสภาพแวดล้อมการตกตะกอนของน้ำเหรอ”

ความประหลาดใจปรากฏบนใบหน้าของฟานถง เขาพยักหน้าและพูด

“ผมก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน หลายพันปีก่อนที่นี่น่าจะเป็นมหาสมุทร”

“ระดับความสูงของมันค่อนข้างลึกทีเดียว” ศาสตราจารย์เวอร์นัลใช้ฝ่ามือลากโครงร่างของเสาหินและสัมผัสพื้นผิวที่แข็งทื่อผ่านชุดของเขา เขาพึมพำ “สภาพแวดล้อมทางอุทกธรณีวิทยาที่นี่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว มันน่าจะมีภัยพิบัติทางธรณีวิทยาครั้งใหญ่หลายครั้งในอดีต การปะทุของภูเขาไฟ การชนกันของแผ่นเปลือกโลก และการเคลื่อนตัวของเปลือกโลกแบบพิเศษที่ไม่มีให้เห็นบนโลก… นี่มันเหลือเชื่อจริงๆ”

“มาสนใจซากปรักหักพังใต้ดินกันดีกว่า” นักดาราศาสตร์ฟิสิกส์ออเบรย์เดินน้ำหน้าคนอื่นๆ และหันกลับมามองลู่โจว “คุณคิดว่าอย่างไรบ้าง หัวหน้า”

“ผมไม่มีความเห็นอะไรทั้งนั้น แต่ถ้าเรายังยืนอยู่ข้างนอกเราก็คงไม่เจออะไร” ลู่โจวคิดเรื่องนั้นอยู่สักพักและพูดต่อ “ไปกันเลย ผมจะเป็นคนนำเอง”

หวังเผิงยกมือขึ้นพร้อมปืนไรเฟิลในมือและเดินตรงไปที่ทางเข้าถ้ำ

“ผมเข้าไปก่อน”

ออเบรย์และเวอร์นัลมองหน้ากันแปลกๆ ฟางถงยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ เขาโยนหินตัวอย่างที่เขาถือในมือ

“ผมบอกแล้วว่าอาวุธนั่นไร้ประโยชน์ แต่ถ้าคุณยังยืนกรานแบบนั้น อยากทำอะไรก็เชิญเลย”

แต่การมีคนถือปืนนำทางทำให้คนในกลุ่มรู้สึกปลอดภัย

แม้ว่าทุกคนจะรู้อยู่แก่ใจว่าถ้าเกิดมีมนุษย์ต่างดาวอยู่จริงๆ อาวุธบนโลกก็คงจะป้องกันอะไรไม่ได้ด้วยซ้ำ แต่อย่างน้อยในแง่ของจิตวิทยา ปากกระบอกปืนก็ยังทำให้พวกเขารู้สึกสบายใจอยู่ดี

ชูลทซ์ถามเงียบๆ ขณะที่เดินข้างๆ ลู่โจว “คุณแน่ใจเหรอว่าสิ่งมีชีวิตบนดาวอังคารตายแล้ว”

ลู่โจวมองดูสภาพแวดล้อมรอบๆ อย่างระมัดระวัง เขายักไหล่และตอบด้วยน้ำเสียงไม่ใส่ใจ “ผมเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน…แต่ถ้าพวกเขายังไม่ตายเราก็น่าจะเห็นพวกเขาจากโลกมาตั้งนานแล้ว”

ถ้าพวกเขาสามารถอยู่รอดในจักรวาลนี้นานหลายพันปี..

ถ้าหากว่าพวกเขาไม่สามารถควบคุมทางช้างเผือกได้ พวกเขาก็น่าจะควบคุมระบบสุริยะมานานแล้ว

ดร.โลโมนอฟ วิศวกรการบินและอวกาศที่ยังไม่ได้พูดอะไร จู่ๆ ก็พูดขึ้น “ถ้าเกิดว่าเราเคยเจอพวกเขาแล้ว แต่เราไม่รู้ตัวล่ะ”

ออเบรย์ตัวสั่นเทา เขาพูดพร้อมกับไอแห้งๆ

“อย่าพูดแบบนั้นสิ”

คนทั้งหมดเดินตรงไปยังส่วนลึกของอุโมงค์

จนถึงตอนนี้การสำรวจยังคงราบรื่นดี โดยไม่มีการบิดหรือเปลี่ยนทิศทาง

พวกเขาอาศัยเครื่องหมายที่ฟานถงทิ้งไว้ตอนที่เขาออกมา พวกเขาจึงเดินเข้าไปในถ้ำประมาณสองกิโลเมตรอย่างราบรื่น จากข้อมูลที่แสดงจากเครื่องตรวจจับความลึก ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ความลึกจากน้ำทะเลมากกว่า 200 เมตร

ขณะที่พวกเขาเดินลึกเข้าไปเรื่อยๆ ความรู้สึกที่ผิดปกติจากอารยธรรมก็มีมากขึ้นเช่นกัน พวกเขารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นทารกถูกตัดจากสายสะดือและถูกโยนลงไปในบ่อน้ำลึก

พวกเขาพูดกันน้อยลงเรื่อยๆ ทุกคนยังคงอยู่ในความเงียบ

จู่ๆ ฟานถงก็หยุดเดินและมองไปยังทางแยกที่อยู่ข้างหน้า

“มีบางอย่างผิดปกติ…”

ทุกคนหยุดเดิน

ลู่โจวชำเลืองมองเขาด้วยความสงสัย

“อะไรเหรอ?”

“เครื่องหมายจบลงตรงนี้”

ฟานถงเดินไปยังกำแพงหิน เขาเอื้อมมือออกไปคลำบนกำแพงหินอยู่สักพัก เขาพบรอยแยกบนกำแพงหิน

นี่คือเครื่องหมายที่ใช้พลั่วอเนกประสงค์ขุดตอนที่เขาออกมาจากซากปรักหักพังใต้พื้นดิน เดิมทีแล้วเบาะแสนี้ควรชี้ตรงไปยังส่วนที่ลึกที่สุดของซากปรักหักพัง แต่มันถูกตัดออกไปแล้ว

ฟานถงมองดูทางแยกที่อยู่ตรงหน้าเขา สีหน้าของเขาเคร่งขรึมในขณะที่พึมพำกับตัวเอง “เข้าใจแล้ว…เส้นทางที่อยู่ด้านในซากปรักหักพังเกิดการเปลี่ยนแปลง ก่อนหน้านี้ผมไม่เคยเห็นทางแยกและผมเดินประมาณหนึ่งกิโลเมตรก่อนที่จะเห็นทางแยกที่หนึ่ง”

“แต่ตอนนี้มันกลับมาอยู่ตรงนี้”

“ผมเกรงว่าเรื่องมันจะไม่ง่ายขนาดนั้น”

ศาสตราจารย์เวอร์นัลก้าวออกมาและนั่งยองๆ ตรงทางแยก เขาใช้พลั่วอเนกประสงค์ในมือขุดกำแพงหิน เขาขยี้เศษหินในมือ

“เหลือเชื่อเลย”

ชูลทซ์กลืนน้ำลายพลางมองไปที่เขาและพูด “อะไรเหรอที่เหลือเชื่อ”

“สามพันปีก่อน…หรืออาจจะนานกว่านั้น ที่นี่น่าจะเป็นถ้ำที่ถูกปกคลุมด้วยโลหะผสม” ศาสตราจารย์เวอร์นัลยืนขึ้นและค่อยๆ เก็บตัวอย่างลงในถุงตัวอย่างด้วยความระมัดระวัง เขาทำเครื่องหมายลงบนฉลากตัวอย่างและพูด “แม้ว่าร่องรอยของอารยธรรมจะผุกร่อนไปตามกาลเวลา แต่ก้อนหินก็ไม่โกหก”

ศาสตราจารย์ออเบรย์ขมวดคิ้ว

“พวกคุณพูดถึงเรื่องอะไรกัน”

“สิ่งที่ผมกำลังจะบอกก็คือถ้าดูจากสภาพที่ผุพังของเส้นทางแล้ว โครงสร้างของเส้นทางซ้ายมือดูซับซ้อนกว่าเส้นทางขวามือ” หลังจากที่ศาสตราจารย์เวอร์นัลเหลือบไปมองฟานถง เขามองลู่โจวและพูด “คุณเป็นหัวหน้า คุณเลือกได้เลยว่าต้องไปทางไหน”