Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 1410 จุดจบของโลก

ไม่ทำงานเหรอ?!

อะไรวะเนี่ย?!

ตอนที่ลู่โจวได้ยินคำพูดของนายพลเรนฮาร์ท จู่ๆ เขาก็รู้สึกเป็นกังวลขึ้นทันที

“คุณหมายความว่าอย่างไร คุณลากผมมาที่นี่เพื่อดูเศษเหล็กพังๆ พวกนี้เหรอ”

ดูเหมือนว่าเรนฮาร์ทจะไม่พอใจกับคำว่าเศษเหล็กผุพัง จู่ๆ เสียงของเขาก็โกรธเกรี้ยวขณะที่พูดด้วยความโมโห “เศษเหล็กเหรอ คุณคิดว่านี่คืออะไร ลองนึกถึงชิ้นส่วนที่คุณนำออกไปจากร่างผมดูสิ ถ้าไม่มีชิ้นส่วนพวกนั้นคุณคิดเหรอว่าคุณจะบินมาถึงที่นี่ได้ด้วยสมองที่เชื่องช้าของคุณ”

ลู่โจวอยากปฏิเสธ เพราะสุดท้ายเขาก็ได้รับเทคโนโลยีเครื่องยนต์ขับดันไฟฟ้าและเทคโนโลยีแบตเตอรี่ลิเธียมมาจากระบบ แต่เขาเป็นคนสร้างฟิวชั่นที่ควบคุมได้ด้วยตัวเอง อีกอย่างเศษซากทั้งสองชิ้นที่เขาได้มาก็ย้อนรอยวิศวกรรมไม่ได้ อย่างมากที่สุดมันก็ชี้ให้เห็นเส้นทางความเป็นไปได้ทางเทคนิค เขาเป็นคนออกแบบการทดลองเกือบทั้งหมด รวมไปถึงเครื่องขับดันพลังไอออนและแบตเตอรี่ลิเธียม

แต่ก่อนที่เขาจะได้ทันปฏิเสธ จู่ๆ เขาก็หันไปสนใจสิ่งที่สำคัญกว่าแทน

“คุณหมายความว่าอย่างไรที่ว่าร่างกายของคุณ มันนำออกจากตัวคุณเหรอ แล้ว…”

“ผมคือยานอวกาศ”

เสียงนั้นเปิดเผยความจริง

แม้ว่าลู่โจวจะมองไม่เห็นสีหน้าของนายพลเรนฮาร์ท เขารู้สึกว่าเรนฮาร์ทพูดด้วยสีหน้าที่สับสน

เขาแทบจะระเบิดหัวเราะออกมา

“คุณยิ้มทำไมกัน”

“ไม่มีอะไร ก็แค่ประหลาดใจ…” หลังจากกระแอม ลู่โจวแสดงสีหน้าจริงจังและพูด “คุณพาผมไปดูด้านในท้องของคุณได้ไหม”

“แน่นอน”

ลู่โจวสัมผัสได้ว่าเรนฮาร์ทกำลังควบคุมความโกรธของตัวเองอยู่

ลู่โจวไม่สนใจถ้าจะทำให้ชายคนนี้โกรธ เขาเดินเข้าไปในยานอวกาศโดยไม่พูดอะไรเลย

โดยทั่วไปแล้วพื้นที่ภายในของยานอวกาศเรนฮาร์ทกว้างใหญ่มากๆ ในความคิดของลู่โจว มันสิ้นเปลืองเล็กน้อย

“สิ่งอำนวยความสะดวกในนี้ค่อนข้างใหม่ มีคนทำความสะอาดมันเหรอ”

“เปล่า ก็แค่ต้องขอบคุณชิ้นส่วนปริภูมิสี่มิตินั่นที่ถูกเก็บรักษามาหลายพันปี”

“แต่แล้วทำไมเครื่องยนต์พลาสมาและแบตเตอรี่ลิเธียมแอร์ที่ผมได้มาจึงดูเหมือนตากแดดตากฝนมานานล่ะ”

“เพราะของพวกนั้นถูกรื้อถอนออกจากตัวผมเมื่อนานมาแล้ว” นายพลเรนฮาร์ทพูดต่อผ่านช่องทางสื่อสาร “เช่นเดียวกับเครื่องยนต์หลัก”

ลู่โจว “เครื่องยนต์หลักเหรอ ผมขอถามว่ามันคือเทคโนโลยีวาร์ปไดรฟ์หรือเปล่า”

เรนฮาร์ท “ใช่”

เข้าใจแล้ว!

จู่ๆ ใจของลู่โจวก็ตื่นเต้นขึ้นมา

“มันอยู่ไหนล่ะ? ตอนนี้เครื่องยนต์วาร์ปไดรฟ์อยู่ที่ไหน”

ช่องทางสื่อสารเงียบไป

เวลาผ่านไปเป็นเวลานาน ก็มีเสียงถอนหายใจดังขึ้น

“เรื่องมันยาว…”

นายพลเรนฮาร์ทใช้เวลาห้านาทีในการอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นให้ลู่โจวฟังคร่าวๆ ในที่สุดลู่โจวก็เข้าใจสถานการณ์ของเขา

ประมาณสามพันปีที่แล้ว แกนของดาวอังคารเย็นลงเรื่อยๆ เนื่องจากปัจจัยภายนอกต่างๆ จนทำให้การเคลื่อนไหวของเปลือกโลกหยุดชะงัก

ภูเขาไฟจะไม่มีการปะทุอีกต่อไป ส่วนแผ่นดินไหวก็จะไม่เกิดขึ้น ในตอนแรกก็ดูเหมือนจะเป็นเรื่องที่ดี

แต่ในขณะที่แกนของดาวอังคารเย็นตัว สนามแม่เหล็กของดาวอังคารก็หายไปด้วย!

ในช่วงแรกชาวดาวอังคารก็ไม่ได้รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ จนกระทั่งการแผ่รังสีเกิดขึ้น อุปกรณ์ทางอิเล็กทรอนิกส์เริ่มใช้การไม่ได้ อัตราการเกิดมะเร็งสูงขึ้นหลายเท่า และความหนาของชั้นบรรยากาศก็เสื่อมลง ในที่สุดชาวดาวอังคารก็เข้าใจถึงความยิ่งใหญ่ของปัญหาที่เกิดขึ้น

แต่กว่าที่พวกเขาจะตระหนักรู้ถึงปัญหาเหล่านี้ มันก็สายเกินไปแล้ว

ถ้าไม่มีการป้องกันของสนามแม่เหล็ก ชั้นบรรยากาศของดาวอังคารที่ไม่มีการป้องกันต่อลมสุริยะก็ถูกพัดหายไป ระบบนิเวศที่เคยอุดมสมบูรณ์เกิดการแห้งแร้งในความเร็วที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

เมืองที่อยู่บนพื้นดินก็ค่อยๆ หายไป พวกเขาต้องเก็บตัวอยู่ใต้ดิน ซ่อนตัวในหลุมหลบภัย และใช้ชีวิตอยู่ในเมืองใต้ดิน

แต่ทุกคนต่างก็รู้ดีว่าการจะอยู่ใต้ดินตลอดไปเป็นเรื่องที่ทำไม่ได้

ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อของชีวิต อารยธรรมดาวอังคารจึงทำการตัดสินใจที่ยากลำบากเพื่อรักษาชีวิตของตัวเอง พวกเขารื้อถอนเรนฮาร์ท ซึ่งเป็นพลังงานหลักของโบราณวัตถุศักดิ์สิทธิ์ และเผาแกนดาวอังคารที่เย็นแล้วขึ้นมาใหม่

เครื่องยนต์เรนฮาร์ทมีพลังงานมากกว่าพลังงานฟิวชั่น

แม้ว่าการจะนำมันมาแทนที่แกนดาวอังคารอย่างเดียวจะเป็นไปไม่ได้ แต่การเผาไหม้แกนที่เย็นแล้วด้วยพลังงานของมันก็เป็นเรื่องที่สามารถทำได้

หลังจากฟังคำอธิบายของเรนฮาร์ท ลู่โจวก็จมดิ่งไปกับความคิดของตัวเองอยู่สักพัก

“ผมไม่ค่อยเข้าใจ…”

“ไม่เข้าใจอะไรเหรอ?”

“ภายใต้การปกป้องของเศษปริภูมิสี่มิติ ในทางทฤษฎีแล้วชาวดาวอังคารเหล่านั้นก็น่าจะไม่สามารถเข้าถึงตัวคุณได้แล้ว หรือว่า…”

“ไม่จำเป็นต้องเดาหรอก” เสียงที่ดังมาจากช่องทางสื่อสารขัดจังหวะลู่โจว หลังจากนั้นสักพัก เขาพูดต่อ “ผมให้พวกเขาเอง”

“ทำไมล่ะ”

“คุณไม่เข้าใจหรอก ผมถูกส่งมาที่นี่ตั้งแต่ระบบสุริยะถือกำเนิดขึ้น ผมเห็นวิวัฒนาการของสิ่งมีชีวิตที่นี่ ผมเห็นตั้งแต่ความวุ่นวายไปจนถึงความรุ่งโรจน์ ผมมองดูเด็กน้อยตัวเล็กๆ คนแรกโผล่หัวออกมาต่อหน้าผม ผมมองดูพวกเขาเรียนรู้วิธีการจุดไฟ การล่าสัตว์ การสร้างเครื่องมือ แม้แต่ภาษาที่พวกเขาใช้ ผมก็เป็นคนสอนพวกเขาเอง…”

ตอนที่เขาพูด เสียงของเขาเต็มไปด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อน

แม้ว่าลู่โจวจะไม่เคยมีประสบการณ์ทำนองนี้มาก่อน เขาก็น่าจะเข้าใจความรู้สึกที่ซับซ้อนในหัวใจของเรนฮาร์ท

เขาคือชาวคาลาเนียนที่มีจากอารยธรรมที่เหนือกว่า เขามีนิสัยดั้งเดิมที่ชอบดูถูกสิ่งมีชีวิตที่อยู่ต่ำกว่า

แต่ความโหยหาในเอ็มไพร์ทำให้เขาต้องการหาตัวช่วยในจักรวาลใหม่นี้ แม้ว่ามันจะผ่านภาษาของคาลานเอ็มไพร์ด้วยซ้ำเพื่อที่วันใดวันหนึ่งพวกเขาจะสามารถก้าวออกมาจากดาวเคราะห์ของพวกเขาและมุ่งหน้าไปสู่ทางช้างเผือก

ถ้ามีใครบอกเขาว่าผลสุดท้ายของชีวิตพวกเขาได้ถูกกำหนดไว้แล้วและความเป็นไปได้ที่จะมีชีวิตรอดน้อยกว่าหนึ่งในหมื่น เขาก็ยังเพิกเฉยต่อคำเตือนนั้นและพยายามช่วยชาวดาวอังคารอยู่ดี

การกระทำที่มีความหมายเช่นนี้นำไปสู่ความเจริญและความเสื่อมโทรมของอารยธรรมชาวดาวอังคารและเปลี่ยนแปลงโชคชะตาของดาวเคราะห์โดยสิ้นเชิง…

“ถ้าเรามีเวลา ผมก็อยากจะเล่าเรื่องในอดีตให้คุณฟัง แต่ตอนนี้คุณน่าจะหาทางแก้ปัญหาที่กำลังเกิดขึ้นก่อนนะ”

“ผมรู้ ในความคิดของคุณผมก็ไม่ได้ต่างอะไรจากคนที่ตายไปแล้ว…”

เครื่องยนต์ถูกแยกส่วน ยานอวกาศลำนี้ไม่ได้ต่างอะไรจากเศษเหล็ก มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะขับยานอวกาศลำนี้กลับโลก

แต่ลู่โจวก็ยังไม่หมดหวังไปเสียทีเดียว

เขามองเข้าไปด้านในยานอวกาศขณะพยายามสงบสติอารมณ์ เขาพูด “จนถึงตอนนี้คุณบอกแค่ข่าวร้ายกับผม ผมอยากรู้ว่าพอจะมีข่าวดีบ้างไหม”

เดิมทีลู่โจวคิดว่าชายคนนี้จะใช้โอกาสนี้ในการพูดประชด เขาจึงไม่ได้คิดว่าเรนฮาร์ทจะตอบจริงจังขนาดนี้

“แน่นอนว่ามันเป็นข่าวดี”

ลู่โจวกำลังจะถามว่าข่าวดีคืออะไร แต่ประโยคถัดไปที่เขาพูดออกมาทำเอาหัวใจของลู่โจวหล่นฮวบ

“แต่มันแค่ไม่พัฒนาสถานการณ์ปัจจุบันของคุณ”