Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 1424 การเก็บตัวที่ยาวนาน

ศตวรรษหมายความว่าอย่างไร

สำหรับคนส่วนใหญ่แล้ว มันคือเวลาที่ถูกพูดถึงแค่ในหนังสือประวัติศาสตร์

มีแค่ไม่กี่คนที่อยู่ได้นานขนาดนั้น

และไม่มีใครเขียนในสมุดบันทึกของพวกเขาว่า ช่วงหน้าร้อนเมื่อศตวรรษที่แล้ว มีบางอย่างเกิดขึ้นกับพวกเขา…

ถ้าผู้สังเกตการณ์ไม่มีอยู่จริง ชายที่ชื่อว่าลู่โจว ก็คงเป็นเหมือนนักศึกษาทั่วไปที่จบจากมหาวิทยาลัยชั้นนำ จบการศึกษาด้วยเกรดเฉลี่ยดีเลิศ หลังจากนั้นก็หางานดีๆ ทำที่มีเงินเดือนมากมาย มีชีวิตการแต่งงานธรรมดาและมีลูก เขาก็คงมีชีวิตที่มั่นคง

แม้ว่าโลกหรือจักรวาลจะถูกทำลายในหลายร้อยหลายพันหลายล้านปี แล้วเรื่องนี้มันเกี่ยวอะไรกับผีเสื้อที่มีชีวิตอยู่เพียงสัปดาห์เดียว?

ใช้ชีวิตในปัจจุบันโดยไม่ต้องคิดถึงเรื่องที่ไกลแสนไกล บางทีนี่อาจจะเป็นทางเลือกที่สมเหตุสมผลที่สุดแล้วก็ได้

แม้แต่ตัวลู่โจวเองก็ยังไม่มั่นใจว่าเขาจะเลือกเส้นทางอื่น

เส้นทางนั้นก็คือยกเลิกภารกิจในระบบและความสงสัยของเขาที่มีต่อจักรวาล หลังจากนั้นก็กลับไปยังโลกและใช้ชีวิตของเขาให้เต็มที่ ทิ้งปัญหาให้คนรุ่นหลังในอนาคต…

แขนกลถูกกดเบาๆ บนพื้นผิวโลหะที่เป็นน้ำแข็ง

เสียงแก๊สรั่วดังขึ้น ราวกับว่าปุ่มเปิดถูกสัมผัสและลูกบาศก์ที่รูปร่างเหมือนโลงศพก็เปิดขึ้นช้าๆ

ศาสตราจารย์ลีโอนาร์ดมองทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ เขาอ้าปาก ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

“ตู้สำหรับหลับชั่วคราว…มันคือตู้สำหรับหลับชั่วคราวจริงๆ สิ่งเดียวกันกับที่ศาสตราจารย์เวอร์นัลได้อธิบายไว้ในบันทึกของเขา!”

“ฝักแช่แข็งที่ดูเหมือนศิลาฝังศพอยู่ในถ้ำที่กว้างขวาง พื้นผิวที่แกะสลักเข้าไปในหินนั้นเปรียบเสมือนคาถาที่ผนึกความทรงจำโบราณ มันมีประวัติศาสตร์ที่ยาวนานกว่าพีระมิดและกองทัพทหารดินเผา ชาวอังคารหวังว่าจะเข้าสู่ยุคใหม่โดยใช้ฝักนี้เพื่อหลีกเลี่ยงการสูญพันธุ์ของตัวเอง…”

ริมฝีปากของเขาสั่นระริก

ศาสตราจารย์ลีโอนาร์ดจ้องไปที่โลงศพโลหะที่กำลังเปิดช้าๆ

จู่ๆ ชิ้นส่วนของประวัติศาสตร์ที่โด่งดังก็ปรากฏขึ้นในหัวของเขา

นั่นเขา!

เขาจำข้อความนี้ในบทที่ 3 ข้อ 14 ของพันธสัญญาเดิมได้

[หลายพันคนกำลังรออยู่ในหุบเขาแห่งการตัดสินใจ วันที่พระเจ้าจะมาถึงในไม่ช้า]

แสงสีฟ้าสาดส่องเข้ามาในถ้ำและขับความมืดออกไป

ตู้โลหะถูกเปิดออกอย่างสมบูรณ์ สารละลายที่มีลักษณะมันอยู่ข้างในและชายที่แช่อยู่ในสารละลายปรากฏขึ้น

เขาลุกขึ้นนั่งช้าๆ พร้อมหมอกสีขาวที่ระเหยเป็นไอ

ราวกับอัศวินที่รอพระราชาเสด็จขึ้นสู่บัลลังก์ หุ่นยนต์ที่รออยู่ด้านข้างส่งมอบชุดอวกาศสำรองให้เขาด้วยความเคารพและช่วยให้เขาสวมมัน

ลู่โจวสูดอากาศจากถังออกซิเจนเข้าไป เขาฟื้นตัวจากความหนาวเย็นและปรับตัวให้ตื่นขึ้นอีกครั้ง เขาจับตู้สำหรับหลับชั่วคราวด้วยมือขวาและกระโดดลงไปพร้อมความช่วยเหลือของหุ่นยนต์

“คุณ…คุณ…”

ลีโอนาร์ดมองลู่โจวที่ยืนอยู่ตรงตู้สำหรับหลับชั่วคราว เขาจ้องไปที่เขาด้วยดวงตาที่เบิกกว้างอย่างเหลือเชื่อและพูดโพล่งออกมา “คุณ…”

ลู่โจวพูด “คุณมาจากอนาคตเหรอ”

ลู่โจวมองไปที่ชายที่กำลังคุกเข่าอยู่ที่พื้นด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง เขาขยับแขนออกแล้วถามสั้นๆ “พลเมืองในอนาคต บอกผมทีว่าตอนนี้ปีอะไร? ผมหลับไปนานแค่ไหนครับ”

ประชากรบนโลกมีปริมาณเท่าไหร่ โลกอยู่ในความสงบสุขหรือเปล่า

มีคำถามมากมายที่ลู่โจวอยากจะถาม

ชายคนนี้จ้องไปที่ลู่โจว เขาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทา

“ปีนี้เป็นปีค.ศ. 2125…”

“ค.ศ. 2125….”

ลู่โจวกลั้นหายใจอยู่สักพัก

ความทรงจำพรั่งพรูจากความคิดของเขาราวกับสายน้ำ ไหลเข้าไปในหัวของเขา

เขาสูดลมหายใจเข้าและหลับตา

เวลาผ่านไปนาน เขาถอนหายใจเบาๆ

“การเก็บตัวในครั้งนี้…

“ค่อนข้างยาวนาน”

…

ชีวิตของมนุษย์มีจุดจบเสมอ

แม้ว่าลู่โจวจะไม่ได้ทำตามคำแนะนำของผู้สังเกตการณ์ในการเดินทางไปยังดาวอังคารและไปยังส่วนที่ลึกที่สุดของซากปรักหักพัง สุดท้ายเขาก็ต้องแก่และตายในที่สุด

ความแตกต่างเดียวก็คือเขาจะตายช้าหรือเร็วแค่นั้นเอง

บางทีมันอาจจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับเขาที่เลือกยีนผู้พิทักษ์

ตามคำกล่าวของนายพลเรนฮาร์ท มนุษย์ยังคงห่างไกลจากการพยายามทำยาทั้งสามชนิดด้วยเทคโนโลยีของพวกเขาเอง

แม้จะมีระดับการดัดแปลงพันธุกรรมของคาลานเอ็มไพร์ พวกเขาก็ยังห่างไกลจากระดับที่สามารถทำให้บุคคลเป็นอมตะได้ การใช้เลือดของเขาเองเพื่อเอาชนะปัญหาระดับโลกถือเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้

แทนที่จะต้องเห็นคนรอบๆ ตัวเขาแก่และตายกันไปเรื่อยๆ บางทีวิธีที่สุดที่สุดก็อาจจะเป็นการเดินทางสู่อนาคต

และถ้ามีคนนำคำพูดสุดท้ายของเขากลับมา…

อย่างน้อยเขาก็มีโอกาสได้บอกลา

เขาไม่อยากคิดถึงโชคชะตาและความรู้สึกของเขามากขนาดนั้นในตอนนี้

เขาไม่ใช่คนที่มีนิสัยเวทนาตัวเอง มันไม่มีเหตุผลที่จะมองหาความเป็นไปได้อื่นๆ กับสิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว

บางทีสักวันหนึ่งถ้าเขาเกิดเมาขึ้นมาแล้วเขาหวนนึกถึงอดีต เขาก็อาจจะระบายอารมณ์ออกมา…

แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะทำแบบนั้น

การเดินทางในช่วงเวลานี้คือส่วนหนึ่งของแผนการของผู้สังเกตการณ์ มันคงใช้เวลาไม่นานกว่าที่เขาจะรู้สึกถึงคำชี้นำจากวอยด์

เขาต้องเข้าใจสถานการณ์โดยรอบโดยเร็วที่สุด…

ตอนที่เขาเดินไปข้างๆ ร่างไร้วิญญาณของชายที่ชื่อจิม คิ้วของลู่โจวกระตุกขณะที่มองเลือดไหลออกมาจากสมองของจิม

แม้ว่านี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเห็นศพ แต่ศพนี้เป็นศพที่นองเลือดที่สุด…

“เขามีโทรศัพท์หรือเปล่า หรือว่าคอมพิวเตอร์ข้อมือก็ได้”

ศาสตราจารย์ลีโอนาร์ดอึ้งไปเล็กน้อย เขาตอบทันที “โทรศัพท์เหรอ เราไม่ใช่โทรศัพท์กันแล้ว…แต่คุณลองดูที่ข้อมือของเขาเผื่อว่าจะมีสายข้อมืออิเล็กทรอนิกส์ ผู้ลี้ภัยต่างชาติแบบเขาไม่น่าจะมีชิปในสมอง…”

ผู้ลี้ภัยเหรอ

ลู่โจวเลิกคิ้วขึ้น

เขาหยิบมีดที่อยู่บนพื้นและตัดชุดอวกาศที่อยู่บนแขนขวาของจิม

ลู่โจวพยายามเก็บอาการคลื่นไส้และถอดสายข้อมืออิเล็กทรอนิกส์ที่หนาประมาณหนึ่งมิลลิเมตรจากมือของเขา

“สิ่งนี้ ผมควรจะใช้มันอย่างไร…”

ศาสตราจารย์ลีโอนาร์ดอ้าปาก เขากำลังจะบอกว่ามันอาจจะลำบากในการปลดล็อก แต่เขาเห็นหุ่นยนต์ที่ยืนใกล้ๆ เขาก้าวเข้ามาและนำสายข้อมือที่อยู่ในมือของลู่โจวไปเชื่อมต่อกับช่องเสียงตรงหน้าอกของมัน

กระแสข้อมูลสีเขียวเข้มส่องผ่านรูม่านตา และในไม่ช้า แผงโฮโลแกรมก็ถูกฉายต่อหน้าลู่โจว

[ปลดล็อก]

“…แค่นี้เองเหรอ เทคโนโลยีตอนนี้นี่สะดวกจริงๆ นะ”

ลีโอนาร์ด “…???”

ลู่โจวไม่สนใจผู้ชายที่นั่งคุกเข่าด้วยความตกตะลึงอยู่ เขาเอื้อมมือขวาออกไปและใช้นิ้วชี้ปัดหน้าจอสองครั้ง

ต้องขอบคุณอดีตที่น่าละอายของชายคนนี้ เขาเก็บความลับมากมายไว้กับตัว แทนที่จะจัดเก็บไว้ในคลาวด์

จากอีเมลในกล่องจดหมายของเขา ลู่โจวได้รู้ว่าคนเหล่านี้เป็นกลุ่มคนที่อยู่ภายใต้หน้ากากของบริษัทแมมมอธ มายนิ่ง แต่แท้จริงแล้วพวกเขาเป็นผู้ลี้ภัยที่เกี่ยวข้องกับการฆาตกรรมและการขายสินค้า เนื่องจากตำรวจสากลกำลังจับตาดูพวกเขาอยู่ พวกเขาจึงพบกับชายที่ชื่อลีโอนาร์ดและได้รับใบรับรองการกวาดล้างภายใต้กิจกรรมทางโบราณคดี

ไม่เพียงแค่นั้น แต่ผู้หลบหนีเหล่านี้ดูเหมือนจะมีข้อตกลงทางธุรกิจบางอย่างกับโจรสลัดทางอากาศที่ทำงานอยู่ในแถบดาวเคราะห์น้อยระหว่างดาวพฤหัสบดีและดาวอังคาร

หลังจากที่เข้าใจสาเหตุและผลกระทบของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ลู่โจวมองไปยังชายที่อยู่ข้างๆ เขาที่ดูเหมือนจะเป็นศาสตราจารย์ลีโอนาร์ดด้วยสีหน้าแปลกๆ

ชายที่น่าสงสาร เขาอาจถูกเสี่ยวไอหลอกให้มาที่นี่และเกือบถูกอาชญากรยิงตาย

ขณะที่ลู่โจวกำลังจะปิดอีเมล จู่ๆ เขาก็พบอีเมลพิเศษ

มันคือรายการสินค้า โดยเฉพาะอย่างยิ่งมันอาจจะช่วยให้โจรสลัดทางอากาศที่อยู่ในแถบดาวเคราะห์น้อยซื้อเสบียงและจัดการกับสินค้าที่ขโมยมา

สิ่งที่พิเศษเกี่ยวกับอีเมลนี้ไม่ใช่เนื้อหาการซื้อขายทั่วไป สิ่งที่ดึงดูดความสนใจของลู่โจวก็คือรหัสของผู้ส่ง

[องค์กรจิตวิญญาณแห่งจักรวาลเหรอ]

ลู่โจวนึกถึงความล้มเหลวของทะเลบอลติกเมื่อหนึ่งศตวรรษก่อน และเขาก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

ดูเหมือนว่ามีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นระหว่างที่เขาไม่อยู่…

“สวัสดี…”

เสียงทักทายดังมาจากช่องทางสื่อสาร ลู่โจวปิดแผงโฮโลแกรมและมองศาสตราจารย์ลีโอนาร์ดที่อยู่ข้างๆ เขา

ลีโอนาร์ดถูกจับตาดูโดยหุ่นยนต์ที่กำลังถือปืนไรเฟิลในมือ เขายกมือขั้นอย่างสั่นเทาและพูดอ้อนวอน “คุณปล่อยผมไปได้ไหม ผมเป็นแค่เหยื่อ…แม้ว่ามันจะเป็นความผิดของผมที่ขุดซากปรักหักพังโดยที่ไม่ได้ขออนุญาตจากสหการพาน-เอเชียน แต่เพื่อเห็นกับการที่ว่าผมขุดคุณขึ้นมา คุณให้อภัยผมไม่ได้เหรอ”

ลู่โจวไม่ได้พูดอะไร เขาเดินตรงไปที่เขา

สายตาของศาสตราจารย์ลีโอนาร์ดแฝงไปด้วยความสิ้นหวัง เขาต้องการที่จะต่อต้าน แต่เมื่อเห็นปืนในมือของหุ่นยนต์ เขาไม่สามารถรวบรวมความกล้าที่จะทำแบบนั้นได้ เขาหลับตาอย่างคนขี้ขลาด

เขาไม่น่ามาดาวอังคารเลย แผ่นดินที่โหดร้ายนี้เต็มไปด้วยอาชญากรรม คนชั่วช้า และโจรสลัดที่ไร้คุณธรรม…

ตอนที่เขาลืมตา เขาเห็นลู่โจวเอื้อมมือขวาออกมา

“ลุกขึ้นเถอะ”

“แม้ว่าเราจะมาจากคนละประเทศ คุณกับผมต่างก็เป็นนักวิชาการกันทั้งคู่ เราน่าจะมีภาษาที่เหมือนกัน”

“มันเกิดขึ้นเร็วมากจนมาต้องการคนแนะนำ… และเงินอีกเล็กน้อยเพื่อเดินทางกลับบ้าน”

ลู่โจวมองศาสตราจารย์ลีโอนาร์ดและพูด

“ไม่ว่าพวกเขาจะใช้เงินตราอะไรก็ตามบนโลก มันคงจะดีถ้าคุณให้ผมยืมสักเล็กน้อย แล้วตอนที่ผมกลับโลก ผมจะมอบรางวัลให้อย่างงามเลย”