Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 1426 เทียนกง!

เมื่อปัญหาการระบุตัวตนได้รับการแก้ไขแล้ว เขาก็ไม่จำเป็นต้องเป็นผู้ลักลอบเข้าเมืองอีกต่อไป

อีกอย่าง ลู่โจวอยากจะเห็นว่าเมืองที่เขาวงในแผนที่พัฒนาถึงขนาดไหนแล้ว

ส่วนเรื่องการกู้ตัวตนของเขา…

เขาสามารถรอจนกว่าจะกลับโลกได้

แต่ผลเสียเดียวคือชื่อที่อยู่บนบัตรประจำตัว

ลู่ไอ…

แม้ว่าเขาจะเข้าใจว่าหนุ่มน้อยคงคิดถึงเขา แต่ชื่อนี้ดูไม่เหมือนชื่อผู้ชายเลยสักนิด

ทันทีที่เขากลับไปยังโลก เขาจะเปลี่ยนชื่อทันที

ลู่โจวนั่งตรงที่นั่งผู้โดยสารพลางมองทะเลทรายที่กว้างใหญ่นอกกระจกรถสำรวจ จู่ๆ เขาก็นึกอะไรขึ้นมาได้และพูด

“ตอนที่คุณเห็นผมครั้งแรก คุณคิดว่าอย่างไรเหรอ”

ศาสตราจารย์ลีโอนาร์ดอึ้งไปเล็กน้อย ไม่ว่าเขาจะคิดอย่างไรกับเรื่องนั้น เขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติอยู่ดี

หลังจากที่ลังเลอยู่สักพักเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่มั่นใจ

“ประหลาดใจ ช็อกเหรอ… ทุกคนต่างก็บอกว่าคุณตายไปแล้ว ว่าคุณคือฮีโรของอารยธรรมมนุษย์ ว่าคุณเสียสละชีวิตของตัวเองเพื่ออนาคตของมวลมนุษยชาติ อย่างน้อยในหนังสือก็เขียนเอาไว้แบบนั้น แต่ผมไม่คาดคิดจริงๆ ว่าคุณจะค้นพบแคปซูลหลับชั่วคราวของอารยธรรมดาวอังคาร แถมยังไม่บุบสลายอีกต่างหาก… โชคของคุณนั้นน่าทึ่งจริงๆ ว่าแต่ทำไมคุณถึงตามคำถามนี้ขึ้นมาล่ะ”

“เปล่าหรอก ผมแค่สงสัย” ลู่โจวพูดพร้อมถอนหายใจ “ผมไม่แน่ใจว่าจะมีใครมารับผมด้านนอกสนามบินหรือเปล่า”

ลีโอนาร์ดไม่ได้พูดอะไร เขาได้แต่คิดอยู่ในใจ

เวลาก็ผ่านมาเป็นร้อยปีแล้ว ทำไมถึงมีคนมารับคุณด้วย

ขณะที่ทั้งคู่กำลังพูดคุยกันอยู่นั้น โครงสร้างของเมืองเทียนกงก็ปรากฏบนเส้นขอบฟ้าที่ที่ทะเลทรายบรรจบท้องฟ้า

อันที่จริงลู่โจวผู้ที่ได้เห็นชีวิตของอารยธรรมตั้งแต่ตอนเริ่มต้นสู่การสูญสลาย รู้สึกว่าเขาคงไม่แปลกใจกับอะไรสักอย่าง

แต่หลังจากที่ได้เห็นโดมครึ่งซีกที่ฝังอยู่บนพื้นผิว ใบหน้าของเขายังคงแสดงท่าทีประหลาดใจ

“มันคืออะไรเหรอ”

“คุณหมายถึงฝาครอบป้องกันเหรอ” ลีโอนาร์ดชำเลืองมองไปที่เขา เขาคิดอยู่สักพักและพูดขึ้น “สิ่งนั้นคือวัสดุแอโรเจล อย่ามองผมแบบนั้นสิ ผมเป็นนักโบราณคดีนะ ถ้าคุณสนใจล่ะก็ คุณก็ไปถามมืออาชีพสิ”

เห็นได้ชัดว่าคำตอบนี้ไม่ได้เติมเต็มความสงสัยของลู่โจวเลย

เมื่อเขาเห็นฝาครอบป้องกันครึ่งวงกลมและกระสวยระหว่างเมืองเทียนกงกับอวกาศ แรงกระตุ้นและความกระหายในความรู้ก็คืบคลานไปทั่วร่างกายของเขาทันที

นี่อาจเป็นครั้งแรกที่เขามีความอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับโลกใบใหม่ใบนี้ หลังจากที่ต้องเจอกับความเศร้าที่เกิดจากการเปลี่ยนแปลง ตอนนี้ราวกับว่าได้เห็นทวีปใหม่

เรื่องราวที่ปริศนานับไม่ถ้วนกำลังรอให้เขาค้นพบ …

รถสำรวจจอดอยู่ในโรงรถที่อยู่นอกเมือง ทั้งสองเข้าไปในห้องบัฟเฟอร์ผ่านสายพานลำเลียง หลังจากจ่ายค่าทำความสะอาดแล้วพวกเขาก็นำชุดอวกาศที่พับแล้วออกมาจากห้องบัฟเฟอร์

ทันทีที่ทั้งคู่ก้าวเข้าสู่เมืองแห่งอนาคตอย่างเป็นทางการ ลมหายใจแห่งความแจ่มแจ้งและอากาศบริสุทธิ์ก็พุ่งเข้าหาพวกเขา

ทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าเขาแทบจะเหมือนกับที่เขาคาดไว้

ไม่ อันที่จริงมันเป็นมากกว่าที่เขาคิดไว้เสียอีก

ทุกอย่างที่นี่เจริญรุ่งเรืองกว่าพิมพ์เขียวของอาณานิคมดาวอังคารที่เขาวางแผนไว้ในตอนแรก…

ลู่โจวกลืนน้ำลายและบ่นว่า “แทบจะเหมือนกัน…”

ศาสตราจารย์ลีโอนาร์ดหัวเราะ

“ยินดีต้อนรับสู่เมืองเทียนกง! ที่นี่คือโอเอซิสแห่งท้องทะเลทราย มันน่าจะเป็นข้อสรุปของอารยธรรม! ปืนและมีดเป็นสิ่งต้องห้าม โดรนลาดตระเวนตลอด 24 ชั่วโมง มีสถานที่ที่กำหนดไว้ให้สำหรับผู้ที่มีประวัติอาชญากรรม…”

ประเทศชั้นสองหลายประเทศที่ค่อนข้างล้าหลังในด้านการพัฒนาทรัพยากรอวกาศใช้นโยบายการค้าที่เป็นมิตรกับโจรสลัดทางอากาศ

ตัวอย่างเช่น ตราบใดที่มีการชำระภาษีเต็มจำนวน แร่และสินค้าที่ไม่มีที่มาที่ไปจะได้รับอนุญาตให้บินเข้าสู่ตลาดบนดาวอังคาร แร่ธาตุและสินค้าเหล่านี้มีแนวโน้มว่าจะมาจากโจรสลัดที่ปฏิบัติการอยู่ในแถบดาวเคราะห์น้อยระหว่างดาวพฤหัสบดีและดาวอังคาร ซึ่งถูกแย่งชิงมาจากประเทศที่ควบคุมอวกาศได้ดีกว่า อย่างเช่น สหการพาน-เอเชียน

กลยุทธ์นี้ได้รับส่วนแบ่งการค้าสำหรับองค์กรข้ามภูมิภาคที่อ่อนแอกว่าเช่น กลุ่มพันธมิตรทะเลเหนือ แต่ดาบสองคมนี้ยังนำมาซึ่งอาชญากรรมและข้อเสียทางการทูต

ในทางตรงกันข้าม สหการพาน-เอเชียนที่มีข้อได้เปรียบในการค้าอวกาศ เป็นผู้พิทักษ์เส้นทางอวกาศที่ภักดีที่สุดโดยธรรมชาติ ไม่เพียงแค่ใช้งบประมาณจำนวนมากในการต่อสู้กับโจรสลัดอวกาศทุกปี แต่พวกเขายังได้รับทัศนคติที่มีความอดทนเป็นศูนย์ต่อโจรผู้ร้ายบนดาวอังคาร

สิ่งที่ศาสตราจารย์ลีโอนาร์ดพูดถูก

บนดาวอังคาร เมืองเทียนกงมีความพิเศษในเรื่องของความมั่นคงสาธารณะ

แน่นอนว่าสิ่งที่ทำให้ลู่โจวตกใจในตอนนี้ไม่ใช่ปัญหาฝังใจ แต่เขาแค่ตกใจกับผลกระทบต่อภาพของอาคาร การจราจร ความเขียวขจี และคนเดินถนนที่ผ่านไปมา

ท่อที่ฝังด้วยสายพานลำเลียงเชื่อมต่อกันระหว่างสองอาคารที่มีลักษณะสูงคล้ายหอคอย และถนนที่สลับซับซ้อนก็พร่างพราย

ที่นี่ไม่มีรถเลย

นอกจากจะได้เห็นเรือยนต์บินอยู่บนท้องฟ้าแล้ว ยังมีโดรนขนาดเล็กที่เต้นไปมาราวกับฝูงผึ้งอีกด้วย

ห่างออกไปเล็กน้อยคือวงโคจรทางด่วนของเมือง

ในส่วนของชายขอบเมืองนั้น นอกจากจะมีรถไฟรางเบาที่สายไปมาก็ยังมีสายพานลำเลียงจำนวนนับไม่ถ้วนที่สร้างไว้ในท่อขนส่ง สายพานลำเลียงเชื่อมต่อเกือบทุกตารางนิ้วของอาคารส่งผู้คนไปยังที่จุดหมายปลายทางอย่างมีประสิทธิภาพสูงสุด

จินตนาการทั้งหมดของเขาสำหรับอนาคตสะท้อนให้เห็นที่นี่

และสิ่งที่เขาคาดไม่ถึง

คนรุ่นหลังเติมเต็มพื้นที่ว่างของพิมพ์เขียวที่เขาเหลือไว้…

หลังจากเวลาผ่านไปนาน ลู่โจวซึ่งกลับมารู้สึกตัวอีกครั้งก็พูดด้วยความปลาบปลื้ม

“อาณานิคมดาวอังคารเป็นแบบนี้เหมือนกันหมด หรือว่าแค่เฉพาะเมืองเทียนกงเหรอ”

“ส่วนใหญ่ก็เป็นแบบนี้ครับ ที่ต่างกันก็แค่ขนาด” ศาสตราจารย์ลีโอนาร์ดยักไหล่และพูด “อีกอย่างผมรู้สึกว่าเมืองทุกเมืองดูเหมือนจะถูกออกแบบจากอาณานิคมดั้งเดิม ถ้าหากว่าคุณสงสัย คราวหน้าตอนที่คุณมาที่ดาวอังคารก็ลองเลือกนิวลอนดอนหรือนิวเวอร์จิเนียเป็นจุดลงจอดแล้วไปดูด้วยตาตัวเอง”

“ตอนนี้ผมตั้งหน้าตั้งตารอมากขึ้นเรื่อยๆ แล้วว่าโลกจะเป็นอย่างไร”

“อย่ากังวลไปเลย มันน่าทึ่งกว่าที่นี่อยู่แล้ว” ศาสตราจารย์ลีโอนาร์ดยิ้มและส่งแว่นตา AR ให้ลู่โจว “ผมซื้อมาตอนที่ออกจากด่านศุลกากร มันมีมูลค่า 1,222 เครดิต คุณสามารถเชื่อมต่อผ่านมันได้ ให้เข้าไปที่เซิร์ฟเวอร์ซิตี้คลาวด์ ถ้าไม่มีสิ่งนี้ การเดินทางบนโลกก็จะเป็นเรื่องยาก ผมขอแนะนำให้คุณทำตัวให้ชินกับชีวิตในโลกอนาคตให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

“รีบๆ ใส่เข้าสิ! ผมพนันได้เลยว่าหลังจากได้เห็นความเป็นจริงมากกว่าเดิม คุณจะต้องตื่นเต้นมากขึ้นแน่ๆ!”

ศาสตราจารย์ลีโอนาร์ดเร่งเร้าให้ลู่โจวสวมแว่นราวกับเด็กที่กำลังโชว์ของเล่นชิ้นใหม่ ลีโอนาร์ดถามอย่างใจร้อน “แล้วเป็นอย่างไรครับ! รู้สึกอย่างไรบ้าง!”

“ผมรู้สึกโล่งใจ”

รอยยิ้มจางๆ ปรากฏบนขึ้นบนหน้าของลู่โจว

“อย่างน้อยๆ มันก็คุ้มค่า”