Scholar’s Advanced Technological System ระบบปั้นอัจฉริยะ - ตอนที่ 1437 เขากลับมาแล้ว!

“คลิปถูกลบ”

ศูนย์บัญชาการกองทัพชุดแรกของพาน-เอเชีย

ตรงหน้าคอมพิวเตอร์โฮโลแกรม ผู้เชี่ยวชาญเทคโนโลยีสารสนเทศดันแว่นขึ้นและพูดอย่างจริงจัง “มันถูกลบจนหมด ร่องรอยทั้งหมดถูกลบ ไม่มีข้อมูลหลงเหลืออยู่เลย”

“ถูกลบเหรอ” ผู้บัญชาการขมวดคิ้ว “แล้วข้อมูลสำรองในกล่องดำล่ะ”

“แม้ว่าเรื่องจะฟังดูแปลกๆ แต่เมื่อดูจากลำดับช่วงเวลาแล้ว กล่องดำหยุดเขียนข้อมูลไม่กี่นาทีก่อนที่เราจะยืนยันว่าเที่ยวบินนั้นถูกโจรกรรม ราวกับว่ามันถูกปิดเครื่อง”

คนในห้องบัญชาการมองหน้ากันด้วยสายตาตกตะลึง

โดยเฉพาะวิศวกรจากสายการบินพานเอเชียและอีสต์เอเชียเฮฟวีอินดัสตรีส์ พวกเขาไม่อยากจะเชื่อเรื่องที่เกิดขึ้น

การปิดกล่องดำก่อนการเดินทางไม่ใช่เรื่องยาก

แต่ในระหว่างการเดินทาง การปิดกล่องดำด้วยวิธีการที่ลึกลับแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

แต่ก็นั่นแหละ พวกเขายังไม่สามารถบอกได้ว่าเกิดอะไรขึ้นบนเที่ยวบิน N-177 มันเป็นเรื่องที่น่าทึ่งในตัวของมันเอง

“แต่สิ่งที่น่าสงสัยที่สุดไม่ได้อยู่ตรงนั้น…ผมเจาะความทรงจำของหุ่นยนต์ที่ไม่มีเจ้าของและพบร่องรอยการเปลี่ยนแปลงโดยฝีมือมนุษย์อยู่ด้านใน”

ผู้บัญชาการขมวดคิ้วพร้อมกอดอก

“เปลี่ยนแปลงเหรอ”

“ครับ แม้ว่าจะไม่สามารถลบร่องรอยของการเปลี่ยนแปลงได้ แต่ผมก็ยังระบุไม่ได้ว่ามีการเปลี่ยนแปลงตรงไหนบ้าง แฮกเกอร์ที่เจาะความทรงจำเหล่านี้ลบบันทึกการปฏิบัติการอย่างระมัดระวัง ผมยังสงสัยอีกว่าเบาะแสการบุกรุกเหล่านี้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์การโจรกรรม”

เจ้าหน้าที่พิจารณาอยู่สักพักและพูด “แม้ว่าจะไม่มีกล้องวงจรปิด ถ้าเท่าที่ดูจากหลักฐานในที่เกิดเหตุแล้ว หุ่นยนต์เหล่านี้ถูกยิงด้วยปืนไรเฟิลของโจร ถ้าพูดอย่างมีเหตุผลก็คือโจรพวกนั้นไม่มีความจำเป็นที่จะต้องยิงหุ่นยนต์เหล่านี้เลย…มีใครบางคนใช้ช่องโหว่ของระบบหุ่นยนต์เพื่อโจมตีโจรพวกนั้นเหรอ”

“เป็นไปไม่ได้” ผู้เชี่ยวชาญเทคโนโลยีสารสนเทศกล่าวว่า “จากตรรกะของ AI หุ่นยนต์ไม่สามารถโจมตีมนุษย์ได้ ถ้าสมมุติฐานของคุณเป็นจริง ปัญหาที่เรากำลังเผชิญอยู่ตอนนี้อาจจะน่ากลัวว่าการโจรกรรมบนเครื่องบินก็ได้”

ในอีกแง่หนึ่ง การใช้หุ่นยนต์ที่เพิ่มมากขึ้นช่วยเติมเต็มการขาดแคลนแรงงานที่เกิดจากระดับประชากรสูงอายุในเอเชียตะวันออก แม้ว่าหุ่นยนต์เหล่านี้จะไม่มีกระบวนการคิดสร้างสรรค์ พวกมันทำตามคำสั่ง ดังนั้นมันจึงมีประโยชน์ในอุตสาหกรรมบริการและการใช้แรงงานล้วนๆ

ในศตวรรษที่ 22 เนื่องจากระดับการศึกษาในภูมิภาคพาน-เอเชียที่สูงขึ้น ทำให้งานระดับล่างและงานที่ใช้แรงงานจะตกเป็นของหน้าที่ของหุ่นยนต์

การค้นพบเทคโนโลยีหุ่นยนต์ได้ยกระดับสหการพาน-เอเชียนและสร้างความเจริญรุ่งเรืองให้แก่ภูมิภาคต่างๆ ทั่วโลก

แต่ทั้งหมดทั้งมวลก็ขึ้นอยู่กับความปลอดภัยของเทคโนโลยีหุ่นยนต์

ถ้าหุ่นยนต์ไม่ปลอดภัยอีกต่อไป พวกเขาอาจต้องเผชิญกับระเบิดลูกใหญ่ในห่วงโซ่อุตสาหกรรม และพวกเขาก็อาจจะมีระเบิดเวลาอยู่ในมือ หุ่นยนต์เหล่านี้เป็นหนึ่งเดียวกับสังคมไปแล้ว การรื้อถอนหุ่นยนต์เหล่านี้จึงเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลย

ถ้าสหการพาน-เอเชียนที่ไม่มีหุ่นยนต์จะตกอยู่ในกับดักของการขาดแคลนแรงงานและดัชนีราคาการผลิตจะสูงขึ้น แม้แต่เศรษฐกิจของสหการพาน-เอเชียนเอง การรักษาสวัสดิการสูงและการใช้จ่ายสูงในเรื่องของสาธารณูปการนับเป็นเรื่องยาก

ดังนั้นแม้ว่าจะรู้อยู่แล้วว่ามันอาจจะเป็นไปได้ แต่คนส่วนใหญ่ก็ยังไม่พร้อมที่จะตั้งสมมุติฐานอะไรแบบนั้น

ผู้บัญชาการตระหนักถึงเรื่องนี้ดี เขากระแอมและใช้อำนาจในการจบบทสนทนานี้

“นั่นก็เป็นเพราะว่ามีใครบางคนเจาะระบบของหุ่นยนต์และใช้หุ่นยนต์เหล่านี้เป็นเกราะกำบังเพื่อขัดขวางการโจรกรรมทางเครื่องบิน…อีกอย่างเมื่อเทียบกับเหตุการณ์การโจรกรรมแล้ว เรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น ถ้าคนจากหน่วยงานความมั่นคงสนใจ ก็ให้พวกเขาสืบสวนกันเอง เพราะมันเป็นงานของพวกเขา แต่ผมขอแนะนำให้พักเรื่องพวกนี้ไว้ก่อน นี่คือสถานการณ์พิเศษ เราไม่ควรดำเนินคดีกับการกระทำของผู้โดยสารที่อยู่บนเครื่อง

“อย่างไรก็ดีมันมีบางอย่างที่ผมยังปล่อยวางไม่ได้” หยางอู๋ขมวดคิ้วและพูดต่อหลังจากที่คิดอยู่สักพัก “ผมอยากเห็นคนคนนั้น”

ผู้บัญชาการ “ใครเหรอ”

หยางอู๋ “คนที่นั่งบนเครื่องที่เกิดการโจรกรรมและติดต่อกับพวกเราในห้องขับเครื่องบิน สัญชาตญาณบอกผมว่าเขาน่าจะรู้เรื่องอะไรบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้”

รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของผู้บัญชาการ

สัญชาตญาณเหรอ

คุณต้องใช้สัญชาตญาณกับเรื่องนั้นด้วยเหรอ

ทุกคนรู้อยู่แล้วว่าการช่วยเหลือเที่ยวบิน N-177 มีบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับเขา

อย่างแรกเลยคือโจรถูกฆ่าตาย และการยับยั้งเหตุการณ์ด้วยปรากฏการณ์สลิงช็อตถูกคำนวณได้อย่างน่าทึ่ง การปฏิบัติการระดับมืออาชีพทำให้ทุกคนตกตะลึง จนถึงตอนนี้ผู้เชี่ยวชาญเทคโนโลยีการบินและอวกาศของกองทัพชุดแรกของพาน-เอเชียยังไม่อยากจะเชื่อว่าแบบจำลองทางคณิตศาสตร์ที่ซับซ้อนขนาดนี้จะสามารถคำนวณได้โดยสมองของมนุษย์

ถ้าไม่ใช่เพราะคนคนนั้น พวกเขาคงต้องยืนต่อหน้าสื่อมวลชนและขอโทษคนทั้งโลก

แต่ไม่ว่าพวกเขาจะอยากรู้มากแค่ไหน กฎก็คือกฎ

จากกฎหมายสหการพาน-เอเชียน ทางกองทัพไม่มีอำนาจการบังคับใช้กฎหมาย พวกเขาไม่สามารถออกหมายศาลหรือสืบสวนประชาชนของประเทศสมาชิกใดก็ตามถ้าไม่ได้รับอนุญาต

“เรื่องนี้จะต้องเป็นหน้าที่ของหน่วยข่าวกรอง เราควรสืบสวนหลักฐานที่ได้จากที่เกิดเหตุก็พอ”

หยางอู๋พูดอย่างไม่เต็มใจ “คุณบอกได้ไหมว่าเขาคือใคร ผมต้องการติดต่อเขาผ่านช่องทางส่วนตัว”

ผู้บัญชาการ “ข้อมูลส่วนตัวของเขาควรลงทะเบียนบนสายการบิน แต่ผมไม่แนะนำให้คุณทำแบบนี้ มันเกี่ยวข้องกับความเป็นส่วนตัวของประชาชน ถ้าข้อมูลนี้รั่วไหลละก็คุณจะต้องเจอปัญหา”

หยางอู๋ขมวดคิ้วขณะที่เขากำลังลังเล

เขาอยากเจอชายคนนั้นไม่ใช่เพียงเพราะความสงสัย แต่เพราะปกปิดบางอย่าง

เขาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงรู้สึกแบบนั้น

การสัมภาษณ์สดถูกถ่ายทอดบนโทรทัศน์โฮโลแกรมบนกำแพง สายตาของหยางอู๋จับจ้องไปยังคนที่อยู่ในจอโฮโลแกรม

หยางอู๋ก้าวเข้าไปใกล้โฮโลแกรมโดยไม่ทันรู้ตัว

ด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง เขารู้สึกว่าหน้าของชายคนนี้ดูคุ้นๆ

ราวกับว่าเขาเคยเห็นที่ไหนมาก่อน…

“วีรบุรุษ คุณบอกชื่อของคุณได้ไหมคะ”

ชายที่อยู่ตรงหน้ากล้องและปากกาบันทึกอ้าปาก และลังเลอยู่สองวินาที

แต่หลังจากนั้นไม่นาน ความลังเลและความสับสนหายไปจากสายตาของเขา

มันคือเวลาเดียวกับที่ลูกตาของหยางอู๋หดตัว หน้าที่เขาตรงกับในความทรงจำของเขา

ความทรงทำเมื่อนานมาแล้ว

ก่อนปี 2050 ด้วยซ้ำ…

ตอนที่เขายังเป็นเด็ก ผู้ใหญ่มักจะพูดถึงชายคนนี้ พวกเขาใช้เรื่องราวของชายคนนี้มาเป็นแรงผลักดันให้กับเขา

ชายที่อยู่หน้ากล้องพูดช้าๆ

“ผมคือลู่โจว”

“จากร้อยปีที่แล้ว…”

“ดูเหมือนว่าเกิดเหตุการณ์มากมายในช่วงร้อยปีที่ผมไม่อยู่”

“ขอโทษที่ทำให้พวกคุณต้องรอ”

“ผมกลับมาแล้ว”

ภายในโรงพยาบาลที่ไกลออกไปหลายสิบกิโลเมตร ตะเกียบร่วงหล่นพื้น

ชายที่มีหน้าตาที่กล้าหาญจ้องไปยังข่าวบนจอโฮโลแกรมพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมา

ชายสูงวัยที่มีรอยตีนกาบนใบหน้าที่นั่งอยู่ใกล้เขาอ้าปากกว้าง หน้าของเขาเต็มไปด้วยน้ำตา

มุมปากของเขากระตุก เขาพึมพำกับตัวเอง “ผมต้องบอกประธานาธิบดี…ไม่ สิ่งที่ผมกำลังจะพูดก็คือนี่คือศตวรรษที่ 22…ประธานาธิบดีตายไปตั้งนานแล้ว”

หวังเผิงไม่ได้ยินสิ่งที่ผู้อำนวยการหลี่พูด เขาพึมพำกับตัวเอง “เขายังไม่ตาย…”

ความทรงจำผุดเข้ามาในหัวของเขา และดูเหมือนว่าเขาจะกลับไปยังดาวอังคารเมื่อร้อยปีที่แล้ว

เขาเกือบจะยอมตายจนกระทั่งดึงคอมพิวเตอร์ข้อมูลหน้าจอแตกจากใต้ผืนทรายสีเหลืองได้…

เขานึกถึงความเป็นไปได้มากมาย

ไม่มีใครคิดว่าลู่โจวยังมีชีวิตอยู่

เขาไม่คิดมาก่อนว่าพวกเขาจะได้เจอกันอีกครั้งหลังจากที่ผ่านมานานขนาดนี้…

ฐานทัพจุดลากรองจ์

นายพลหลี่เกาเหลียงที่กำลังดูข่าวอยู่ ดันเก้าอี้แล้วยืนขึ้น

ลู่โจว!

นั่นลู่โจว!

คนอื่นๆ อาจจะจำเขาไม่ได้ แต่ฉันรู้ว่านั่นต้องเป็นเขาแน่ๆ !

กลุ่มทหารจ้องไปที่เขาอย่างตกตะลึง

นายทหารกลืนน้ำลายและถาม “ท่านครับ…เกิดอะไรขึ้น”

“เปล่า คุณไม่เข้าใจหรอก” หลี่เกาเหลียงจ้องไปที่คนในจอ เขากำหมัดแน่นและโบกมือด้วยความตื่นเต้น “เตรียมเรือขนส่ง ผมอยากกลับโลก!”

บนโลก

ทางด้านไซต์เดิมสถาบันจินหลิงเพื่อการศึกษาขั้นสูงที่ไม่ไกลจากสนามบินการบินและอวกาศจินหลิง ไกด์หุ่นยนต์ที่กำลังยิ้มและแนะนำให้ผู้เยี่ยมชมได้รู้จักกับสถานที่ที่นักวิชาการลู่ทำงานในระหว่างที่เขามีชีวิตหยุดลงกะทันหัน

ดวงตากลไร้อารมณ์ซูมเข้าไปในท้องฟ้า

นั่นเขา!

เจ้านายของฉัน!

เขากลับมาแล้ว!